คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : HELLO MY EX ♡ CHAPTER 8
CHAPTER 8
“กลับมาแล้----“
เสียงทุ้มลับหายไปในลำคอเมื่อทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามา กระเป๋าทำงานกับเอกสารถูกวางไว้บนโต๊ะอย่างแผ่วเบา มือหนาคลายเน็คไทพลางเดินเข้าไปใกล้ร่างที่นอนนิ่งอยู่หน้าทีวี
“หลับหรอเนี่ย... แล้วเจ้าแสบล่ะ” พึมพำเสียงแผ่วขณะที่ไล้สายตาไปที่คุณแม่ที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา แพรขนตายาวที่แนบไปกับเนินแก้มเนียนจนเห็นเปลือกตาสีอ่อนฝาดระเรื่ออมชมพู ปากอิ่มเผยอเล็กน้อยแว่วเสียงลมหายใจเข้าออก...
หมดสภาพ ไม่รู้ไปทำอะไรมา...แต่หลับสนิทเสียจนไม่รู้สึกตัว....
แจ็คสันปล่อยเจ้าของบ้านให้นอนอยู่หน้าโซฟาแบบนั้น ก่อนย่องเข้าเขตหวงห้ามเพื่อไปดูสมาชิกอีกคน...แล้วก็กลั้นยิ้มไม่ได้ภาพตรงหน้า...
เจ้าทารกตัวอ้วนนอนขดเป็นก้อนโมจิสีชมพูอยู่ในกองผ้าห่ม แก้มยุ้ยสีฉ่ำบู้บี้ไปกับหมอนสีหวาน ปากเล็ก ๆ ที่ชอบส่งเสียงร้องต๊ะ ร้องม๊ะซ่อนอยู่ใต้จุกนมลายน่ารัก มือป้อมกอดตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ เอาไว้ไม่ห่างกาย...
เป็นอันว่าหลับสนิทไปทั้งแม่ทั้งลูก
“วันนี้ไปทำอะไรกันมานะ...”
ถ้าลูกหลับสนิทแล้วก็เหลือแต่คนเป็นแม่ มาร์คหลับไปทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ...
“มาร์ค.... ตื่นไปอาบน้ำก่อน”
“อื้อ....”
เพราะรู้ดีว่ามาร์คจะต้องไม่ชอบแน่ ๆ ถ้าตื่นมาพร้อมกับร่างกายเหนียวเหนอะ มือหนาของคนที่ทำงานมาตลอดทั้งวันเลยออกแรงสะกิดให้ตื่นไปอาบน้ำ ปฏิกริยาของคนแม่ก็ชวนให้เอ็นดูไม่ต่างอะไรจากคนเป็นลูก
“อย่างอแงสิ”
หัวทุยสวยเกลือกกลิ้งไปกับโซฟา ปากอิ่มร้องครางเสียงแผ่วดั่งเช่นทุกครั้งที่ถูกขัดใจ....
“..มาร์คครับ”
“…ฮื่อ..เรารู้แล้ว”
แจ็คสันไม่เคยเห็นตอนเจ้าตัวเล็กงอแงเพราะถูกปลุก เลยไม่รู้ว่าตอนนี้ระหว่างมาร์คกับมาร์เจย์ใครจะงอแงเพราะง่วงนอนมากกว่ากัน...
‘ถ้าไม่อาบเราอาบให้นะ’
มาร์คในตอนนั้น สติกลับมาครบ... ค้อนตาคว่ำ แจ็คสันจำได้
“ถ้ามาร์คไม่อาบ...เราจะไปอาบก่อนนะ”
“…อื้อ...อ้าว... แจ็คสันหรอ”
ทว่าในความเป็นจริงกลับทำได้เพียงเท่านั้น... พอมีสติจนรู้ว่าเป็นใครมาร์คก็ตื่นขึ้นเต็มตา... มือบางยกขึ้นมาขยี้ตามความเคยชิน ก่อนจะหาวหวอดออกมาไม่เหลือมาดคุณแม่คนเก่ง
“เราสิ... ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ ง่วงจนตาแดงขนาดนี้แล้ว”
มืออุ่นถือวิสาสะดันแผ่นหลังบางเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเดินออกมาจัดการตัวเองที่ห้องน้ำข้างนอก... พอกลับมาอีกที ก็เห็นมาร์คออกมานั่งตาปรืออยู่ที่โซฟาตัวเดิมแล้ว...
“ขอนั่งเป่าผมตรงนี้ก่อน ถ้าเข้าไปเป่าข้างในเดี๋ยวมาร์เจย์ตื่น”
“อื้ม...”
แจ็คสันทิ้งตัวลงบนโซฟาก่อนจะนวดขมับ เอาจริง ๆ การเป็นหัวหน้างานนั้นก็หนักหนามากเหมือนกัน... ความอ่อนล้าทำให้ตาคมค่อย ๆ ปรือปิด โดยมีลมจากพัดลมที่ใช้เป่าผมพัดเป็นตัวช่วยเร่งปฏิกริยาอีกที... แจ็คสันขยับตัวไปมา พอให้หลับสบายในท่านั่ง... แต่มันก็ยังไม่ใช่ท่านอนที่ถนัด...
สุดท้ายกลุ่มผมสีดำก็ไหลลงไปกองอยู่บนตักเนียนที่นั่งอยู่เคียงข้างกัน...
“…แจ็คสัน...”
เส้นผมสั้นเกรียนเคลียอยู่กับต้นขาเรียวจั๊กจี๋จนทำให้คนที่ง่วงงุนจนความรู้สึกช้าต้องเรียกสติตัวเองกลับมาดู...
เจ้าตัวโตเวลานอนไม่ต่างอะไรกับเจ้าตัวเล็กในห้องเลยสักนิด... เปลือตาปิดสนิท มีขนตาเส้นสั้น ๆ แต่ดกดำเรียงสวยเป็นระเบียบ ปลายจมูกรั้นสมกับความดื้อดึ้ง หรือแม้แต่การเอาแก้มแนบกับต้นขาจนยุ้ยไปข้างนึงแบบนี้...
“…แจ็คสันลุก... เราเป่าผมเสร็จแล้ว”
เวลาหลับก็เหมือนกับตัดขาดจากโลกภายนอกไปเลย...มาร์คสะกิดเรียกแจ็คสันแต่ไม่มีการตอบรับใดใดเลยสักนิด ดูจากสภาพแล้วหวังแจ็คสันไม่น่าจะตื่นจนกว่าเจ้าตัวจะนอนได้เต็มอิ่ม ในเมื่อไม่ยอมลุก...แขนเรียวเลยจับหัวกลมยกขึ้นจากตัก เตรียมจะลุกขึ้นแต่ก็ดูเหมือนจะตรงกันข้ามกับแจ็คสัน...
ท่อนแขนแข็งแรงนั่นยกขึ้นมารวบเอวบางตามสัญชาติญาณเมื่อร่างกายถูกจับขยับไปโดยที่ไม่รู้สึกตัว วงหน้าคมกดซุกกับหน้าท้องบาง ปล่อยให้กลิ่นหอมสบายใจอวลไปทั่วปอด ขยับกายแนบชิดไปกับโซฟาด้านใน...
กลายเป็นกรงที่รัดเอาไว้อย่างหนาแน่น...มาร์คส่ายหัวจากที่คิดว่าตัวเองง่วงมากแล้ว... กลับสู้ความขี้เซาของแจ็คสันไม่ได้สักนิด
ตอนแรกทีกลับมาถึงห้อง มาร์คจัดการพาเจ้าตัวเล็กอาบน้ำเข้านอนก่อนจะตั้งใจมานั่งคิดทบทวนตัวเองหลาย ๆ อย่าง... แต่อย่างนั้นก็ดี เหมือนกับน้ำตาที่สูญเสียไปในวันนี้จะทำพิษ...เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...
ก็ยังดีที่แจ็คสันมาปลุกมาร์คให้ไปอาบน้ำ ...
ไม่รู้เพราะจำได้ว่าไม่ชอบ...หรือเพราะมาร์คมานอนแย่งที่แบบนี้...
“เฮ้อ...มาร์เจย์ครับ...มะจะทำยังไงกับพ่อของหนูดี”
ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ หรือเมื่อไหร่... มาร์คไม่เคยใจแข็งกับเรื่องของแจ็คสันได้เลยสักครั้ง
-35%-
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงของไดร์เป่าผม...ก่อนแจ็คสันจะจมลงสู่ฝันหวานอันอ่อนละมุน...จนถึงวินาทีนี้...
“หลับไปหรอเนี่ย”
เปลือกตาคมปรือเปิดขึ้นก่อนจะหยีตาลง ไฟหรี่ภายในห้องยังทำงานอยู่ รวมถึงทีวีที่ฉายล่วงไปถึงข่าววันใหม่แล้ว...
“…อื่อ…”
เพราะเสียงครางแผ่วจากริมฝีปากบางทำให้แจ็คสันสะดุ้ง ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้ามองคนที่นอนหลับคอพับคออ่อนไปกับโซฟา...
เมื่อกี้แจ็คสันหลับสนิท...แบบที่ไม่ได้หลับมานาน...
ด้วยกลิ่นหอม ด้วยความคุ้นเคยบางอย่าง...แจ็คสันไม่เคยพบมันจากที่ไหน ๆ
‘คนดี ทำไมตักนิ่มจังวะ’ แจ็คสันในตอนนั้น เกลือกหน้าลงไปกับตักนิ่ม เรียกร้องความสนใจจากมาร์คที่กำลังดูหนังอยู่
‘ถ้าจะนอนก็นอนนิ่ง ๆ ไม่งั้นก็ขึ้นไปนอนดี ๆ บนเตียง’
มาร์คในตอนนั้นใช้มือบางบีบแก้มแจ็คสันจนยู่ เพราะหนังเรื่องนี้เป็นหนึ่งในงานของวิชาช่วย ที่อาจารย์จะเอามาออกข้อสอบ แต่แจ็คสันยุกยิกไปมา มาร์คมีสมาธิดูที่ไหน
‘ไม่เอา จะนอนตักมาร์ค เหมือนนอนตักหม่าม๊าเลย’
‘งั้นก็นอนนิ่ง ๆ ไป นี่จะตั้งใจดูให้จบ เห็นเย็นนี้มีคนอยากออกไปดูบอลร้านหมูกะทะ’
‘โอเคครับ จะนอนอย่างว่าง่ายครับ’
แจ็คสันจำได้ว่าตัวเองยันตัวขึ้นจูบปากมาร์คหนึ่งครั้ง ก่อนจะยอมลงไปนอนต่อดี ๆ มือบางที่เคยบีบแก้ม ก็ถูกสอดคลึงเข้าไปในกลุ่มผมสีดำสนิทก่อนจะเกาเบา ๆ จนเคลิ้มหลับไปในที่สุด...
วันนั้นแจ็คสันไม่ได้หลับฝันดี...แต่ช่วงเวลาที่มีนั้นนี้ดีกว่าที่ฝัน...
แจ็คสันไม่อยากจะปลุกมาร์คอีกรอบ...
ก็นึกอยากจะด่าตัวเองเหมือนกันที่ทะเล่อทะล่าไปนอนบนตัก ดูก็รู้ว่าเพราะนิสัยเวลานอนของตัวเองที่ทำให้มาร์คกลับเข้าไปนอนในห้องไม่ได้
“ขอโทษนะ”
พึมพำเสียงแผ่วถึงคนที่นอนหลับตาพริ้ม วงแขนแข็งแรงจะช้อนเข้าที่ข้อพับ พยายามอย่างแผ่วเบาที่สุดไม่ให้มาร์คตื่น...
วางร่างเบาหวิวลงกับที่นอนก่อนจะหยิบผ้าห่มที่ปลายเตียงขึ้นมาห่มให้ ขี้หนาวแบบนั้น ถ้าไม่ห่มให้สงสัยไข้ที่พึ่งหายไปจะได้ตีกลับ แต่ในระหว่างที่จะย่องไปแอบดูเจ้าลูกหมูในอู่นอนแจ็คสันก็ได้ทำอะไรบางอย่างพลาดไป...
ปี๊ป !
ฝ่าเท้ารีบชักขึ้นทันทีอย่างรู้สึกผิด มันคงเป็นของเล่นของมาร์เจย์สักชิ้นที่ถูกวางทิ้งไว้เพราะในห้องของมาร์คปิดไฟจนมืดสนิท แจ็คสันพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะคุณแม่บนเตียงแค่พลิกตัวไปมาอย่างรำคาญเท่านั้น
หรอ...
“แอ๊..แฮ่...ฮือ”
มันเป็นความสามารถที่แจ็คสันไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้... ชายหนุ่มที่หนักเกือบ 70 กิโลกลับถลาจากเตียงไปที่เปลนอนของเด็กน้อยอย่างรวดเร็วและแผ่วเบา ก่อนช่วงแขนที่พึ่งละจากคนแม่จะต้องมารับช่วงต่อที่คนลูก
“ชู่ว...ไม่ร้องนะ... ขอโทษนะครับที่ทำให้ตื่น” เสียงทุ้มกระซิบปลอบเจ้าลูกหมูในอก แก้มแดงที่ยังยู่ยี่เป็นรอยหมอนแดงก่ำเพราะโยเยจนน้ำตาปรอย ปลายนิ้วโป้งปาดน้ำใส ๆ ทิ้งไปก่อนจะแกว่งแขนเบา ๆ ขับกล่อมเจ้าตัวเล็กให้เข้าสู่นิทราอีกครั้ง
เจ้าลูกหมูก็ว่าง่ายเพราะง่วงเป็นทุนเดิม ดวงตากลมใสแจ๋วที่แจ็คสันคุ้นเคยอย่างประหลาดค่อย ๆ ปรือลง แล้วซุกหน้าเข้าหาอกที่อุ่นกว่าเปลนอน ใช้นิ้วนุ่มนิ่มกำแน่นเข้าที่เสื้อนอนของแจ็คสัน
“แก้แค้นแทนแม่หรอเจ้าแสบ”
แจ็คสันหย่อนตัวลงที่อีกด้านของเตียงนอน... คิดในใจว่าพรุ่งนี้จะต้องโดนมาร์คว่าอีกแน่ ๆ ...
ไม่รู้เลยว่าสมาชิกอีกคนในห้องนั้นรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ได้ยินเสียงลูกร้องแอ๊ะแรกแล้ว...
“หัวหน้า ทำไมวันนี้หน้าตาสดใสจังครับ”
แจ็คสันส่งเอกสารให้เลขาก่อนจะหรี่ตามองคนถาม...ลูกน้องในแผนกที่ไม่สนิทกันสักเท่าไหร่
“หน้าผมมีความสุขขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็สุขกว่าสองสามเดือนที่ผ่านมาอะครับ มีเรื่องอะไรดี ๆ เกิดขึ้นหรอครับ”
“เพราะโปรเจคใหม่ที่เรากำลังจะได้ทำมั้ง... อ้ะ นี่ปึกนี้ผมขอก่อนงานเลิกนะ”
แจ็คสันได้ยินเสียงโหยหวนแว่วมาระหว่างที่หันหลังกลับ มุมปากยกยิ้มก่อนจะคิดถึงเรื่องดี ๆ ที่เกิดขึ้น...
เมื่อเช้ามาร์คปลุกแจ็คสัน... ใช่... และนั่นไม่สำคัญที่ริมฝีปากของคุณแม่คนนั้นไม่บ่นหรือว่าแจ็คสันสักคำ อาจจะเพราะเจ้าแสบที่นอนอยู่บนอกงัวเงียตื่นพร้อมกันก็ดี หรืออะไรก็ดี...
ไหนจะอาหารเช้าที่มาร์คกรุณาทำเผื่อให้อีก...
แจ็คสันเคยจินตนาการถึงชีวิตแบบนี้... แต่มันก็ไม่น่าชัดจนถึงขั้นที่ลูกน้องจะสังเกตได้
“บอสคะ เมื่อครู่ทนายของบอสของบอสโทรมา ฉันบอกเธอว่าคุณจะโทรกลับ อย่าลืมนะคะ”
….หรือมันจะชัด...เพราะก่อนหน้านี้แจ็คสันไม่เคยมีความสุขเลยแม้แต่นิดเดียว...
ที่แปะลิ้งไว้คราวก่อนยังไม่ได้ส่งให้เลย
อาจารย์งอกงานให้ก่อน
ส่วนพาร์ทนี้มันแบ่งงง ๆ เดี๋ยวอาจจะปรับแก้อีกที
ด้วยรักและชอบนอนบนอกพ่อ
เคลียร์งานเสร็จเดี๋ยวมาต่อ
คุณป้าคุณน้าที่คอมเม้นตอนที่แล้ว
ก่อน 17 sep 2:00 pm
รบกวนเข้าไปกรอกฟอร์มทีคะ
มีเซอร์ไพรส์จะให้ :)
จิ้ม
ความคิดเห็น