คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : HELLO MY EX ♡ CHAPTER 4
CHAPTER 4
แจ็คสันเรียนจบคณะวิศวกรรมศาสตร์...
แม้ว่าชีวิตจะกระท่อนกระแท่นไปบ้างแต่ผลของความเพียรพยายามตลอดระยะเวลาหลายปีก็ทำให้แจ็คสันไต่เต้าขึ้นมาถึงจุดนี้...
“ถ้าพวกคุณเข้าใจแล้วก็เลิกประชุมได้” ต้นขาแกร่งพาร่างแจ็คสันออกจากห้องประชุมก่อนที่คนอื่น ๆ จะเดินตามออกมา
บริษัทพัฒนาซอล์ฟแวร์นั้นคือที่ทำงานของแจ็คสัน ด้วยอะไรหลาย ๆ อย่างมันทำให้แจ็คสันมีเงินสดไหลเข้าบัญชีต่อเดือนเป็นจำนวนเงินราว ๆ สามสิบล้านวอน ตีเป็นเงินไทยให้คนอ่านเข้าใจง่ายก็ประมานหนึ่งล้านบาท...
ไม่ได้มาจากเงินเดือนอย่างเดียว แต่ก็มาจากหลาย ๆ อย่าง...
ซึ่งแจ็คสันเคยเตรียมมันไว้เพื่อครอบครัวที่อบอุ่น...
แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะมีเท่าไหร่มันก็ไม่จำเป็นอีกแล้ว...
หลังจากที่เก็บของออกจากบ้าน...มันไม่ได้มืดหม่นราวกับมีฝนตกเหมือนในเอ็มวี ติดจะร้อนผ่าวเพราะแสงอาทิตย์ด้วยซ้ำ ระหว่างทางที่ลากกระเป๋าโง่ ๆ นั้นแจ็คสันไม่ได้คิดถึงเธอเลยแม้แต่น้อย
แต่กลับคิดถึงใครอีกคนที่ไม่เคยลืมได้เลยตลอดสองปีที่ผ่านมา...
สองปีที่มาร์คหลุดพ้นจากผู้ชายห่วย ๆ แบบแจ็คสัน
กระแสอารมณ์บางอย่างมันบอกให้แจ็คสันลากกระเป๋ากลับไปที่ห้องเดิมที่เคยย้ายเข้าไปอยู่ด้วยกัน เมินโรงแรมที่จองยาวตลอดสามเดือนแล้วไปยืนอยู่ที่หน้าประตูไม้คุ้นตา...
เรียกร้องขอโอกาสอีกครั้งราวกับคนโง่
แต่แจ็คสันคงจะบาปหนามากไป...
…ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว...มาร์คไม่ได้รอแจ็คสันอีกต่อไปแล้ว...
เด็กทารกนุ่มนิ่มอ้อแอ้ที่นึกถูกชะตาแต่แรกคลานต้วมเตี้ยมอยู่ในเปลนั้น...วูบแรงที่คิดได้คือใช่ลูกของมาร์คหรือเปล่านะ...
แต่ทุกความสงสัยกลับหายไปเหมือนห้วงเวลาที่ถูกย้อนกลับ...แจ็คสันระเริงไปกับรายละเอียดเล็ก ๆ ที่ตัวเองทิ้งไว้และมาร์คยังคงปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้น...
จนเห็นเด็กนั่นกินนมของมาร์ค...
ต้องเป็นลูกของแจ็คสันแน่ ๆ
ไม่ว่าจะตากลมแป๋วที่นึกเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็นหรือแก้มย้วยนุ่มนิ่มสีระเรื่อก็คล้ายคลึงกับแจ็คสันไปเสียหมด
‘…พีเนียลน่ะ’
เหมือนทุกความหวัง...พังทลาย
อยากจะเข้าข้างตัวเองว่ามาร์คโกหกเพราะโกรธเคืองเรื่องในอดีต...แต่ทุกเรื่องเกี่ยวกับพีเนียลมันทำให้แจ็คสันหวั่นไหว...
และเหนือสิ่งอื่นใด...ถ้ามาร์คท้องก็มีสิทธิที่จะรั้งแจ็คสันไว้ตั้งแต่ตอนนั้น...
วันที่แจ็คสันพลาดพลั้งทำ ‘ฮอยองจี’ ท้อง
“เราเตรียมอาหารเย็นใส่ไว้ในทัปเปอร์แวร์รูปมิคกี้เม้าแล้วนะของมาร์เจย์ ให้กินสักตอนหกโมง พอให้กินข้าวเสร็จก็พามานั่งพาดบ่าที่หน้าทีวีสักครึ่งชั่วโมง แล้วตอนทุ่มครึ่งค่อยพาอาบน้ำ ปกติเจ้าลูกหมูจะต้องนอนไม่เกินสามทุ่ม ถ้าอยู่กับแจ็คสันแล้วไม่ยอมนอนลองให้กินนมดู เราปั๊มใส่ขวดไว้ให้แล้ว จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด”
“อ่าฮะ”
“ในตู้เย็นมีข้าวหน้าหมูทอดอยู่ เราทำทิ้งไว้ให้เป็นค่าเลี้ยงมาร์เจย์”
“อื้ม...”
“ฝากด้วยนะ”
“รู้แล้วน่า ไปทำธุระของนายเถอะ”
มาร์คไม่ยอมไปสักที...
หม่าม๊าของเจ้าลูกหมูยื่นหัวเข้ามาในห้อง สำทับแจ็คสันเป็นรอบที่ร้อย ย้ำคิดย้ำทำเป็นรอบที่ล้าน ยกเว้นก็แต่เรื่องข้าวหมูทอดในตู้เย็นที่เจ้าตัวพึ่งจะพูดเป็นครั้งแรก
ดูก็รู้ว่าไม่อยากจะห่างเจ้าลูกหมูตากลมที่นอนเล่นของเล่นก่องแก๊งอยู่ในห้อง
“แน่ใจนะ มีอะไรผิดปกติรีบโทรหาเราทันทีเลยนะ” มาร์คกังวนมากจริง ๆ เพราะแทบไม่เคยจะทิ้งมาร์เจย์ไว้กับคนอื่นเลยนอกจากคุณยายเพื่อนร่วมคอนโด แล้วยิ่งแจ็คสันที่เป็นผู้ชายจ๋ามาก ๆ ชงนมเป็นรึเปล่ามาร์คยังไม่แน่ใจเลย
“แน่ใจสิ...ฉันก็เคยเลี้ยงเด็กมาเหมือนกันนะ”
ทั้งวางใจ...แล้วก็วูบโหวงในใจไปพร้อมกันเลยสินะ..
“ดีแล้ว...ฝากด้วยนะ” ร่างบอบบางของคุณแม่ลูกหนึ่งกำลังจะงับบานประตูลง แต่ก็ติดเท้าใต้สลิปเปอร์ที่ยื่นออกมากันไว้
“มัวแต่ห่วงลูกน่ะ...ดูแลตัวเองด้วยสิ”
มาร์คจะงักค้างไปเมื่อผ้าพันคอสีสดเปลี่ยนที่อยู่จากราวแขวนหน้าประตูมาเป็นต้นคอขาว ๆ ของตัวเอง...ตากลมหลุบต่ำลงก่อนที่จะรู้สึกว่ามันเป็นการกระทำที่ผิดพลาด..
มือของแจ็คสันค่อย ๆ จับพันผ้าพันคอให้มาร์คอย่างดี...
จนมาร์ครู้สึกว่ามันอุ่นขึ้นมาทีละน้อย...
“ตอนอาบน้ำมาร์เจย์อย่าลืมผสมน้ำอุ่นลงไปด้วยล่ะ”
มาร์คต้องคิดถึงแต่เรื่องลูก..แค่เรื่องลูกเท่านั้น
มาร์คออกไปแล้ว...เหลือแต่แจ็คสันกับเจ้าลูกหมูตาแป๋ว...
“ต้ะ ! “ มาร์เจย์ผุดลุกขึ้นยืนด้วยการเกาะขอบเปล แจ็คสันมองความพยายามของเจ้าตัวน้อยแล้วยิ้มขำ เหมือนลูกหมูอย่างที่มาร์คชอบเรียกจริง ๆ
“ไง เจ้าลูกหมู”
ใจอยากจะเอานิ้วจิ้มหน้าผากให้ล้มก้นจ้ำเบ้าเวลาคิดถึงพ่อมัน แต่ก็เปลี่ยนใจเป็นจับเจ้าอ้วนตาใสมานั่งแปะอยู่บนตักกว้าง ต้นขาสัมผัสได้ถุงแพมเพิร์สตุง ๆ ในกางเกงผ้านิ่มไหนจะเหงือกแดง ๆ ที่มีฟันขึ้นหรอมแหรม แก้มยุ้ย ๆ ตากลม ๆ
หมั่นไส้...
แจ็คสันคิดมาตลอด...ว่าถ้าได้ใช้ชีวิตอยู่กับมาร์ค ถึงจะไม่มีลูกก็ไม่เป็นไร... พวกเราจะใช้ชีวิตเหมือนคู่รักทั่วไป พอแก่ตัวไปก็อาจจะรับอุปการะเด็กสักคนมาเลี้ยง...
จนวันหนึ่งชีวิตคู่ของเรามันถึงจุดหักเห...
แล้วมาร์คก็มีเบบี๋ตัวน้อย ๆ เป็นเจ้าเด็กอ้วนตาใสนี่
“ต้ะ ต้ะ พรู้ดดดด !!” เจ้าจิ๋วเหมือนจะกวนประสาท เท้านิ่ม ๆ เดินต้วมเตี้ยมอยู่บนตักแกร่งโดยมีแจ็คสันประครองเอวไว้กันล้ม...แล้วเป็นไงเหมือนเปิดทางให้โจรมาก่อการร้าย...น้ำลายเป็นฟองเต็มหน้าเลย
“กวนประสาทเหมือนพ่อไม่มีผิด ไม่ต้องกินข้าวเลยเจ้าเด็กอ้วน” จับเจ้าเบบี้ตัวกลมกดลงกับเตียงก่อนจะฟันจมูกโด่งลงที่พุงกลม ๆ เป่าลมเบา ๆ ลงที่สะดือขาว... กะจะให้เจ้าตัวเล็กร้องกรี้ดเสียงแหลมจนถึงขั้นร้องไห้....
"คิกคิกคิก”
ให้มันได้ดั่งใจแจ็คสันสักอย่างสิน่า !!!
“ดัคกี้ ดัคกี้”
จ๋อม จ๋อม...
ถามสิว่าตอนนี้แจ็คสันกำลังทำอะไรอยู่...
“เอาเจ้าเป็ดนี่ใช่มั้ย”
“ต้ะ !!!”
“ต้ะ นี่แทนทุกคำบนโลกเลยใช่มั้ย ใช่ก็ต้ะ เรียกก็ต้ะ”
“บู้”
เอากับเจ้าหมูอ้วนนี่สิ !!
แจ็คสันปล่อยให้ตัวเองพิงหลังกับอ่างอาบน้ำสีขาว ที่หน้าตักมีเจ้าลูกหมูตัวจิ๋วนั่งทับขาชวนให้เหน็บรับประทานอยู่...
ราวกับเล่นต่อกันเป็นทอด ๆ
เจ้าลูกหมูเล่นดัคกี้ส่งเสียงปี๊ป ๆ แจ็คสันก็ไม่ต่างกันนัก.. ชายหนุ่มชะโลมยาสระผมเด็กลงบนกลุ่มผมนิ่ม ขยี้มันเบา ๆให้ทั่ว...
..แล้วจับผมนิ่ม ๆ นั่นให้ตั้งยอดเหมือนไอติมเดลี่ควีน....
“ย๊ะ !!” มือน้อย ๆ ปาดคราบฟองทีไหลลงมาข้างแก้ม หันมามองหน้าแจ็คสันราวกับไม่สบอารมณ์
“เฟี้ยวนักหรอฮะ คิดว่าเป็นลูกมาร์คแล้วจ้ะไม่กล้าทำอะไรหรอ”
“…”
“เดี๋ยวจะจับเอาไปให้ปลาทองตอดไข่”
ปี๊ปป !
โว้ย ไอ้เด็กนี่มันเอาตุ๊กตาเป็ดพ่นน้ำใส่หน้าแจ็คสัน !!
“ป้อนข้าว อาบน้ำเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังให้ดูการ์ตูน”
(ไม่งอแงใช่มั้ย)
“ใช่ ตั้งท่าจะเบะเมื่อตอนเย็น สงสัยเพราะให้กินข้าวไปหน่อย พอข้าวเข้าปากแล้วก็กินเงียบเลย”
(อื้ม...ทางนี้ก็ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ ฝากด้วยนะ)
นิ้วโป้งแตะค้างอยู่ที่ปุ่มสีแดง... มาร์ควางโทรศัพท์ไปแล้ว ส่วนแจ็คสันก็กำลังจะหยิบไดร์เป่าผสมมาเป่าหัวตัวเองต่อ...
RRRRRRRrrrrrrrr
“วันนี้มีบอลหรอวะเนี่ย” วางไดร์ลง แล้วเปลี่ยนเป็นหยิบผ้าขนหนูเดินไปหน้าทีวีแทน ตาคมมองนาฬิกาที่ใกล้จะสามทุ่มเข้าไปทุกที
ทีวีที่ฉายช่องการ์ตูนกลายเป็นภาพสีเขียวของสนามหญ้า เสียงโห่ร้องของคนในสนามทำให้หัวใจของแจ็คสันพลอยคึกคักไปด้วย
ส่วนเจ้าตัวน้อยที่โดนแย่งทีวีมองยักษ์ตัวโตอย่างงุนงง มาร์เจย์พึ่งขวบต้น ๆ เจ้าตัวเล็กสนุกกับภาพในทีวี แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก มาร์คให้ดูทีวีเพลิน ๆ เฉย ๆ เพราะปกติเจ้าตัวจะพาลูกเล่นของเล่นเสริมพัฒนาการมากกว่า
การที่ต้องมานั่งจ๊องดูบอลแบบนี้....
“แอ้ !”
เสียงครางง๊องแง๊งนั่นไม่ได้เข้าหูมนุษย์บ้าบอลนั่นเลยแม้แต่นิด...
แจ็คสันนั่งดูบอลอย่างใจจดใจจ่อ... ก่อนจะรู้สึกถึงตัวอุ่น ๆ ที่ป่ายขึ้นมาบนตัก มือหนาจับเด็กอ้วนให้นั่งอยู่ท่าสบายทั้งที่ตายังจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์...
ปากแดงจิ้มลิ้มหาววอด ตากลมใสปรือลงเหมือนจะหลับ
“เฮ้ !!!!!!”
แล้วก็สะดุ้งตื่น....
น้ำตาใส ๆ ฉ่ำวาวด้วยความง่วงงุน ร่างป้อมนุ่มพิงกับอกอุ่น ๆ ชวนให้หลับสบาย
“ต้ะ !!” เสียงเรียกและแรงทุบที่อกทำให้แจ็คสันละสายตาจากจอทีวีจนได้...
มือน้อย ๆ อ้าออกแล้วตบแปะ ๆ บนอกอุ่น ตากลมง่วงงุนราวกับจะปรือปิด เหงือกนุ่มนิ่มสีแดงฉ่ำอ้าออกเป็นคำพูดอู้อี้ตามประสาเด็กทารก
“นอนนะ...นอน”
แจ็คสันชะงักค้างอยู่หน้าทีวี...
มันแปลกดีที่ครั้งนี้แจ็คสันเลือกที่จะกดปุ่มปิดลง...
ตกลงใครเลี้ยงใครกันแน่วะไอ้หมูอ้วน !!
-100%-
Talk;
เอาหมูมาส่งให้ครบแล้วค่ะ 5555555
ครึ่งตอนหลังนี่พ่อมันจะว่าน่าด่าก็น่าด่านะ
แต่รอดเพราะความน่ารักของลูกหมูเลย
โทนของฟิคเรื่องนี้ก็จะเหมือนเพลงกล่อมเด็กหน้าบทความนี่แหละค่ะ
เนิบ ๆ นุ่ม ๆ ช้า ๆ เพราะไม่รู้อะไรจะโผล่มาตอนไหน
ตอนนี้เขียนไปเขินไปด้วยความอยากแดกเจ้าตัวเล็ก
ฮือ น่ารักอะไรจะเบอร์นั้น
หวังว่าป้า ๆ น้า ๆ ของมะเจะจะชอบน้องกันนะคะ /me กำของเล่นแน่น
------------------------------------
ด่าพ่อมันให้ย่อยยับ
ไม่มีอะไรมาก ต้องการกำลังใจ
ขอบคุณค่ะ 5555555555555
#jarkEX
ความคิดเห็น