คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : HELLO MY EX ♡ CHAPTER 2
“ แยกกันเดินแล้วกันนะ “ เพราะเอาของที่เหลือมาผัดให้แจ็คสันกินหมด ในตู้เย็นเลยไม่เหลืออะไรอีก พอเป็นแบบนี้มาร์คก็เลยจะต้องออกมาซื้อของที่ห้าง... โดยมีเจ้าลูกหมูน้อยห้อยอยู่ตรงกระเป๋าด้านหน้าเป็นลูกจิงโจ้...
แล้วก็แจ็คสัน... ที่ต้องออกมาซื้อของกินไว้ติดตู้เช่นกัน...
“ แล้วจะถนัดเหรอ ต้องดูมาร์เจย์ไปด้วยแบบนี้ “ แจ็คสันมองไม่น่าไหว... มาร์เจย์ตัวกลมปุ๊กน่าจะหนักพอดู แถมกระเป๋าที่มาร์คติดมาก็ไม่น่าจะเบาเท่าไหร่ ทั้งต้องดูแลเด็ก ทั้งต้องซื้อของ วุ่นวายแย่...
“ อย่ายุ่งน่า ไปซื้อของตัวเองให้เรียบร้อยเถอะ มื้อนั้นน่ะมื้อสุดท้ายที่จะให้กิน “ มาร์คเลือกที่จะเมินความหวังดีนั่นซะ ร่างผอมเปลี่ยนไปดึงรถเข็นออกมา เปลี่ยนเจ้าลูกจิงโจ้ให้กลับมาเป็นลูกหมูหน้ารถเข็นแทน
“ อ่า... เสร็จแล้วก็โทรมาแล้วกัน “ แจ็คสันยอมลามือ... มันคงไม่ดีนักถ้าจะรุกมาร์คให้มากไปในตอนนี้...
เค้ายอมให้อยู่ด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้ว...
“ อื้ม... “ มาร์คไม่ได้สนใจอะไรแจ็คสันอีก มือบางตัดสินใจเข็นรถเข็นตรงไปข้างหน้า ก่อนจะหยิบรายการของที่ต้องซื้อขึ้นมาดู ต้องเปลี่ยนนมให้มาร์เจย์กินแล้วสิน่า เจ้าตัวน้อยของมะโตขึ้นแล้ว
“ มะ มะ “ เจ้าตัวน้อยกำเสื้อมาร์คเหวี่ยงไปมา แก้มกลมงุ้่ยลงทันทีที่จะต้องหันหน้าให้มาร์ค มีวิวเป็นเสื้อมาร์คแทนจะที่ได้มองภาพวิวตรงหน้า
“ เป็นอะไรฮึ เจ้าลูกหมู “ มาร์คจิ้มพุงกลม ๆ ของเจ้าตัวน้อยก่อนจะหันไปเลือกผัก โชคดีที่มาร์เจย์เป็นเด็กกินง่าย เรียกว่าจับอะไรให้กินเจ้าลูกหมูก็ฟาดเรียบไม่มีเหลือ อีกทั้งมาร์คยังขยันหาเมนูใหม่ ๆ มาทำให้ทุกวันด้วยล่ะ...
กินเก่งเหมือนใครเนี่ย...
“ มะ... ฮึก...มะ “ มาร์ควางกะหล่ำปีลงก่อนจะอุ้มมาร์เจย์ขึ้นมาโอ๋ อยู่บนรถยังอารมณ์ดีอยู่เลย ทำไมร้องไห้แล้วล่ะเนี่ย
ปกติถ้าต้องออกมานอกบ้านมาร์คจะฝากคุณยายที่อยู่คอนโดเดียวกันดูให้ตลอด เสียแต่ว่าวันนี้คุณยายมีหลาน ๆ มารับไปเที่ยวแล้วมาร์คเลยต้องหิ้วเจ้าตัวเล็กมาด้วย เจ้าตัวเล็กนี่ปกติก็ชอบเที่ยวชอบออกจากบ้านนะ ปกตินี่นั่งยิ้มหวานมองนู่นมองนี่แล้ว...
“ เป็นอะไรครับคนดี “ แขนเล็กอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมากล่อม เห็นน้ำตาเม็ดโต ๆ เปรอะแก้มกลมที่ไรใจมันไม่ดีทุกทีสิน่า เข้าใจแม่แล้วทำไมไม่เคยทนมองเค้ากับโจอี้ร้องไห้ได้นาน... น้ำตาเจ้าตัวร้ายนี่ใจแข็งมาจากไหนก็ใจอ่อนยวบ
“ ฮึก...มะ... ไม่ “ มือน้อยดันรถเข็นออกจากตัว แขนป้อม ๆ นั่นเกี่ยวกระเป๋าหน้าท้องของมาร์คแทน...
“ อ้าว... อยากเป็นลูกจิงโจ้ก็ไม่บอก เจ้าตัวร้ายเอ้ย “ มาร์คจับเจ้าลูกหมูมาห้อยไว้ข้างหน้าเหมือนเดิม ทุลักทุเลหน่อยตอนเข็นรถนิดหน่อยแต่ก็สนุกดี
“ มะ ! เน่ ! “ นิ้วป้อมชี้ไปที่ห่อนมอัดเม็ดยี่ห้อคุ้นตา มาร์คให้มาร์เจย์กินเล่นแทนขนมไร้สาระ ไม่ได้กลัวขาดสารอาหาร แต่กลัวเจ้าตัวน้อยจะฟันผุแต่เด็กมากกว่า
“ เรื่องแบบนี้น่ะเก่งนัก “ มาร์คก้มลงหอมหัวเหม่งของเจ้าจิ๋วที่ร้องกรี๊ดกร๊าดทันทีที่มาร์คโยนซองนมลงบนรถ กับลูกคนอื่นไม่รู้เป็นแบบนี้มั้ย... แต่มาร์คดีใจนะ ที่เจ้าลูกหมูก็มีพัฒนาการเพิ่มมากขึ้น...
มาร์คซื้อของไป หยอกเจ้าตัวเล็กไปเรื่อย ๆ จนได้ของหลายรายการ... แต่ซุปเปอร์มาร์เก็ตหรือมันจะใหญ่กว่าใจของคน...
ตากลมเหลือบมองเพื่อนร่วมบ้านคนใหม่ที่กำลังเลือกกาแฟอยู่ มันเป็นกาแฟฉลากสีเหลือง และกาแฟฉลากสีเขียว...
มาร์คแน่ใจว่ามันจะต้องเป็นฉลากสีเขียวที่ถูกเลือกลงตะกร้า... แต่แจ็คสันกลับหย่อนสิเหลืองลงไปแทน...
ไวกว่าความคิด...
“ นายกินสีเขีย---- “ มาร์คหยุดคำพูดก่อนจะเอามือบางปิดปาก... แจ็คสันหันกลับมามองมาร์คกับเจ้าตัวน้อยก่อนจะยิ้มบาง ๆ มันเป็นยิ้มที่อ่อนโยนจนมาร์คใจกระตุก...
“ จำได้ด้วยหรอ... เรากินเองแท้ ๆ ยังจำไม่ได้เลยว่าสีไหน “ แจ็คสันหยิบกาแฟฉลากสีเหลืองออก แล้วหย่อนสีเขียวลงไปแทน ตะกร้าใบน้อยของแจ็คสันก็เริ่มจะเต็มไม่แพ้กัน ไม่มีคำพูดตอบรับมาจากมาร์ค...
แต่แค่มาร์คจำได้แจ็คสันก็ดีใจแล้ว...
“ เจ้าตัวเล็กนี่น่ารักนะ ไม่กวนมาร์คเลย “ แจ็คสันมองเจ้าตัวน้อยที่ยิ้มหวานห้อยปุ๊กอยู่ที่ด้านหน้า โล่งใจที่มาร์คซื้อของได้สะดวก อยากรั้นจะช่วยแต่ก็รู้ว่าแค่ต้องทนอยู่บ้านด้วยมาร์คก็เหม็นหน้าจะแย่แล้ว...
“ มาร์เจย์เป็นเด็กดี... ซื้อของต่อเถอะ “ มาร์คเตรียมจะเข็นรถเข็นไปต่อ แต่ก็ห้ามสายตาตัวเองไม่ให้สอดส่องดูตะกร้าของอีกฝ่ายไม่ได้ “ นี่... ซื้อมีดโกนหนวดอันใหม่ไปด้วยนะ “
ไม่ได้อยากใส่ใจเลยสักนิด...แต่ออกมาแล้วก็ซื้อให้มันครบ...
“ อ่า...ลืมสนิทเลย ขอบคุณนะ “
“ อื้อ... อ๊ะ...มาร์เจย์ครับ อย่าดูดนิ้วสิ “ มาร์คแกะมือเจ้าตัวน้อยให้ออกจากปากจุ๋มจิ๋ม ออกมาข้างนอกเชื้อโรคเยอะไปหมด ไม่อยากพาเจ้าตัวเล็กออกมาเพราะอย่างนี้นี่แหละ
“ หิวนมรึเปล่า “ แจ็คสันที่ยังอยู่ที่เดิมถามอย่างสงสัย อาการเหมือนยัยตัวเล็กเวลาร้องจะกินนมเลย ถ้าปล่อยไว้อีกพักคงร้องไห้งอแงแน่ ๆ
“ คงงั้นแหละ... มะซื้อของอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว มาร์เจย์อดทนอีกนิดนึงน้า “ มาร์คพยายามห้ามเจ้ามือน้อย แต่ว่าก็ดูสับสนขัดข้องไปเสียหมด...
“ ให้เราช่วยเถอะ “ ไม่รอให้ปฏิเสธอีกแล้ว... แจ็คสันวางตะกร้าลงในรถเข็น ดุนหลังให้มาร์คเดินไปหยิบของ ตัวเองก็เข็นรถเข็นตาม... มาร์คอยากจะเถียง แต่ว่าก็ไม่อยากให้ช้ากว่านี้...
ยอมให้ก็ได้...เห็นว่าผลประโยชน์ทั้งหมดจะตกลงสู่เจ้าลูกจิงโจ้อ้วนนี่หรอกนะ...
เฮ้อ... มาร์คก็ไม่อยากจะนับเลย ว่าหนึ่งวันที่ผ่านมาเนี่ย... ตัวเองยอมให้หวังแจ็คสันไปกี่เรื่องแล้ว...
-50%-
“กลับไปรอที่รถก่อนก็ได้”
ของทั้งหมดที่ต้องการวางอยู่บนรถเข็น แต่คิวสำหรับชำระสินค้าในวันอาทิตย์ต้นเดือนก็ยาวเสียเหลือเกิน...แจ็คสันกลัวเจ้าตัวเล็กนี่จะทนไม่ไหวไปเสียก่อน...หน้าง่ำเสียจนแก้มกลมเป็นก้อน
“แล้วค่าของ” มาร์คเมินกุญแจรถที่อีกฝ่ายส่งมาให้ ร่างเพรียวคุ้ยกระเป๋า แต่ก็นึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กดเงินสด...
ถ้าจ่ายเป็นบัตรเครดิทจะให้แจ็คสันเซ็นต์แทนก็ไม่ได้
“ออกให้ก่อนไม่คิดดอกเบี้ย... ไปก่อนที่เจ้าตัวเล็กนี่ออกฤทธิ์เถอะ” แจ็คสันพยักหน้าให้มองเจ้าลูกหมูที่ตอนนี้ชักจะก่อกวนมากขึ้นเรื่อย ๆ
หิวนมแย่แล้วมั้งเนี่ย...
“เก็บบิลล์ไว้ด้วยแล้วกัน” แม้จะไม่อยากได้แต่มาร์คก็ต้องยอมรับน้ำใจอีกฝ่ายไว้
มาร์คพาเจ้าลูกหมูกลับมารอที่รถ มาร์คจัดการหยิบทิชชู่เปียกขึ้นมาเช็ดมือทั้งตัวเองและเจ้าตัวเล็ก ตั้งใจว่าจะหยิบขวดนมที่เตรียมมาป้อนแต่ก็ไม่ทันเจ้าหมูหิว...
“แจ๊บแจ๊บ” เจ้าลูกหมูมุดเจ้ามาในเสื้อเชิ้ตที่มาร์คสวม งับเข้าที่หน้าอกของมาร์คเข้าอย่างจัง... ก่อนจะดูดจ๊วบ ๆ อย่างเอาแต่ใจ...
“แล้วเมื่อไหร่จะเลิกนมได้ล่ะเนี่ย...” มาร์คส่ายหัวอย่างอ่อนใจให้เจ้าลูกหมู มือเรียวปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตออกให้เจ้าตัวเล็กดูดได้ถนัดขึ้น... สาเหตุที่มาร์คใส่แต่เสื้อเชิ๊ตมันก็เพราะแบบนี้...
มาร์เจย์ยังติดกินนมแม่อยู่...
จากที่อยากจะบ่นแต่เห็นเจ้าตัวเล็กเพียรดูดอย่างแข็งขันก็พลันใจอ่อน... หมอบอกว่าพยายามให้นมแม่ให้นานที่สุดเพราะมันจะสร้างภูมิคุ้มกันให้กับเด็ก มาร์คก็คิดแบบนั้น...
แต่ผู้ชายมาให้นมเด็กแบบนี้มันประหลาด...อีกทั้งตอนนี้ไม่ได้อยู่กันแค่สองคนแล้วด้วยสิ...
“กินอร่อยเลย ไม่รู้เลยทำมะปวดหัวเนี่ย” ก้มลงจุ้บหัวทุยที่ซบอยู่บนอก เจ้าตัวเล็กช้อนตามองแป๋ว ตากลมนั่นเหลือบมองมาร์คแต่ปากยังดูดจ็อบแจ๊บ
ปึก !!
ยังไม่ทันที่มาร์คจะได้ฟัดเจ้าตัวเล็กต่อก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากทางด้านหลัง... แจ็คสันกลับมาพร้อมรถเข็นที่เต็มไปด้วยของ แขนกำยำลำเลียงมันลงที่หลังรถ ซึ่งขั้นตอนนี้มาร์คควรจะลงไปช่วยติดก็แต่มาร์เจย์ที่ดูเหมือนจะยังไม่อิ่ม...
เหนื่อยมั้ย
“ซื้อของมาเท่าไหร่อ่ะ ?” ละเลยคำถามที่อยู่ในใจเมื่อแจ็คสันก้าวลงมานั่งในรถ มือกดเพิ่มความเย็นแอร์คลายร้อน...
“เดี๋ยวกลับบ้านค่อยคิด...มาร์เจย์ไหวมั้ย ไหน ๆ ออกมาแล้วแวะกินข้าวกันก่อน” เมื่อจัดการปรับแอร์ให้อยู่ในอุณหภูมิที่พอใจเสร็จ แจ็คสันก็หันมาสำรวจอาการเจ้าตัวเล็ก...ก่อนสายตาคมกริบนั่นจะชะงักค้าง...
...เจ้าตัวเล็กไม่ได้กำลังดูดนมจากขวดอย่างที่คิด... แต่กำลังซุกอกมาร์ค...
“ให้ซุกนมมาร์คแทนนมแม่หรือไง...” หลุดปากตามไปเพราะความประหลาดใจจนได้... มาร์คเป็นผู้ชายนั่นคือสิ่งที่แจ็คสันรู้...
“แจ๊บแจ๊บ”
หรือไม่รู้...
มองเจ้าตัวเล็กที่กำลังซุกหน้าเข้าหาอกบางแล้วดูดดุนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา... กลีบปากแดงนั่นประกบติดกับส่วนนูนเต่งบนหน้าอกแน่น...แถมแจ็คสันยังเห็นคราบนมขาว ๆ ที่เลอะแก้มกลมอีก...
“ก็มาร์เจย์ลูกเรา ควรจะให้ไปซุกอกใครล่ะ ?”
...แจ็คสันกลืนคำว่าเป็นพ่อเด็กเหรอ...ลงไปในลำคอ
“...อธิบายที”
...ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพ่อจะให้นมลูกได้ด้วย...
“ก็ไม่ไง...ก็เด็กคนนี้ลูกเรา” มาร์คไม่อยากมองหน้าแจ็คสันในตอนนี้ ตาเลยเสมามองเจ้าลูกหมูหิวที่ยังดูดนมจนแก้มกระเพื่อมแทน...
“มาร์ค....” แจ็คสันกดเสียงหนัก ๆ อย่างคนที่ต้องการคำอธิบายคำตอบให้มากกว่านี้... มันจะเป็นแบบนี้ไม่ได้... เรื่องของเราพึ่งผ่านไปได้สองปีกว่าเอง ๆ มันเป็นเรื่องยากที่มาร์คจะมีผู้หญิงหรือผู้ชายใหม่สักคน...
ได้ยังไง ? ลูกกับใคร ? แล้วทำไมถึงให้นมได้ ?
“จะอยากรู้ไปทำไมกันล่ะ ?”
จะต้องให้มาร์คพูดออกมาใช่มั้ยว่าเป็นตัวประหลาด...
“งั้นตอบคำถามมาก่อน...ว่าทำไมมาร์เจย์ถึงกินนมจากมาร์ค”
รถยังไม่ได้เคลื่อนออกจากลานจอดรถ... แจ็คสันพรมนิ้วลงบนพวงมาลัย...
ไม่มีทางที่จะยอมปล่อยคำถามข้อนี้ไปได้ง่าย ๆ ช่วงวัยของมาร์เจย์ใกล้เคียงกับการเลิกลาของพวกเค้ามาก... และถ้ามาร์คให้นมเด็กได้แบบนี้...
“...ท้องได้เหรอ” แจ็คสันกลั้นใจถาม... เพราะหากไม่ไล่ต้อนคนปากแข็งก่อนคงไม่ตอบ...
มันก็มีอยู่นะ...พวกผู้ชายที่ท้องได้... ส่วนมากก็เหมือนมาร์คนั่นแหละ หุ่นคล้ายผู้หญิง หน้าหวาน... แต่ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาแจ็คสันไม่เคยเห็นมาร์คกินยาคุมหรือทำอะไรที่เข้าข่ายกับการคุมกำเนิดเลยด้วยซ้ำ...
“...ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วจะทำไมเหรอแจ็คสัน ?”
ปรายตามองแจ็คสันที่นิ่งค้างแล้วถอนหายใจ...
“ถ้าท้องได้...แล้วมาร์เจย์นี่ลูกเราใช่มั้ย...?”
แล้วมาร์คควรจะตอบว่าใช่ หรือไม่ใช่ดี...ในเมื่อแววตาอีกฝ่ายมีแต่ความสับสันแบบนี้...
Take♡2
อิอิ พาหลานมาส่งแล้วค่ะ
จบตอนนี้ก็ด่าฟายเผือกกันให้สบายใจเลยนะคะ
แต่เก็บไว้ด้วย เผื่อตอนหน้า เดี๋ยวได้ด่าอีก 5555555
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะเม้าเลยนอกจากลูกหมูกินนมน่ารักเน้าะ
อิอิ ฝากของเล่นให้ลูกหมูได้ทางคอมเม้นหรือ #่jarkEX นะคะ
Talk;
เอาเจ้าลูกหมูมาส่งก่อนครึ่งนึงนะคะป้า ๆ
ตอนที่แล้วครบ 100 คอมเม้นด้วยอ่ะไม่น่าเชื่อเลย
ลงฉากป๊ะป๊าดูดนมแล้วนะคะอยู่ในทวิตเตอร์ ไม่ได้เอามาแปะในนี้กลัวปลิว
ถ้าใครหาไม่เจอก็ทักทวิตเตอร์มาได้เลยนะคะ @mrkyungin
แต่ถ้าใครไม่ได้เล่นลองย้อนแทค #jarkEX ดูนะคะ
สำหรับตอนนี้เป็นยังไงบ้างอย่าลืมบอกกันมาในคอมเม้นหรือ #่jarkEX น้า
ตอนพิเศษตอนถัดไปจะมาตอนครบ 300 คอมเม้นค่ะ
ไม่ได้จริงจังอะไรมาก เล่นกันขำ ๆ เน้อะ
ครึ่งตอนหลังเจอกันตอนสอบเสร็จค่ะ
ฮี่ !
ความคิดเห็น