คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : HELLO MY EX ♡ CHAPTER 1
HELLO MY EX
CHAPTER1
มาร์คเกลียดตัวเองที่ใจอ่อน...
ชั่ววูบนึงที่สบสายตาของอีกฝ่าย แววตาออดอ้อนคุ้นเคยนั้นทำให้มาร์คเจ็บปวด...ขณะเดียวกันนั้นก็คิดถึงเหลือเกิน...
“ เรา...นอนตรงไหนได้บ้าง “ มาร์คหันไปมองอีกคนที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่กลางห้อง กระเป๋าสัมภาระแกะกะอยู่ตรงหน้าทีวี...
...โอเค แจ็คสันไม่ได้คาดหวังว่าจะเข้าไปนอนในห้องนอนกับมาร์คหรอก...แค่ยอมให้อยู่ด้วยก็ดีแล้ว
“ โซฟานั่นแล้วกัน เดี๋ยวเราไปหยิบผ้าห่มมาให้ “ มันก็คงเหมาะที่สุดแล้วล่ะ... มาร์คเดินเข้าไปในห้องนอน ถ้าถามว่าทำไมรู้... ก็ไม่ได้พึ่งมาครั้งแรกนี่นา...
“ มะ มะ หม่ำหม่ำหม่ำ “ เมื่อเห็นมาร์คเดินไปไกล... สิ่งมีชีวิตตัวน้อยในห้องก็ร้องประท้วงดังจนแจ็คสันต้องหันมามอง
“ หามะหรอ เดี๋ยวมะมา” มะมะมะ นั่นคงเป็นมาร์คสินะ... แจ็คสันย่อตัวลงแล้วจิ้มเบา ๆ บนแก้มย้วย ๆ นั่น จ่ำม่ำเชียวนะ แต่มือน้อยๆนั่นก็ไม่ยอมให้แจ็คสันรังแกอยู่ฉายเดียว
“ แอ้ !! “ อุ้งมือนุ่มนิ่มนั่นคว้าหมับเข้าที่นิ้วของแจ็คสัน กำแน่นๆ แล้วจับเขย่า ก่อนจะยืนหัวเราะเอิ๊กอ๊าก แจ็คสันเห็นท่าทางน่ารักอดไม่ได้... ที่จะยิ้มทำหน้าทำตากลับไป เจ้าตัวเล็กยิ่งชอบใจ โยกไปมาจนเปลน้อยๆโครง จนหงายหลังก้นจ้ำเบ้ากับเปลนอน
“ น่ารักจังเลยนะ ชื่ออะไรครับ “ แจ็คสันยิ้มกว้างให้กับภาพตรงหน้า น่าจะเป็นเด็กอารมณ์ดีเชียวล่ะ ล้มลงไปนั่งหัวเราะก่อนจะค่อยยันตัวลุกขึ้นมาใหม่ มาร์คไปเอาเด็กที่ไหนมาเลี้ยงน้า
“ อะแฮ่ม !! ” เป็นมาร์คที่กลับออกมาก่อน... คนตัวบางหอบผ้าผืนใหญ่ออกมาด้วย รวมถึงหมอนข้างใบเล็ก ๆ แจ็คสันก็ดีใจนะ... ว่าอย่างน้อยที่ตอนนั้นเลือกซื้อโซฟาเบดไป มันก็ได้ใช้ประโยชน์วันนี้
“ ขอบคุณมาก... “
“ เอามือออกไปจากมาร์เจย์ได้แล้ว “ มาร์คไม่ชอบเลย... ไม่ชอบที่จะเห็นภาพตรงหน้าเลย...
แจ็คสันดูอ่อนโยนเกินไป...
ดูเข้ากันได้ดีกับมาร์เจย์จนเกินไป...
“ ชื่อมาร์เจย์หรอ... “
“ อืม... นี่ผ้าห่ม “ แจ็คสันปลดนิ้วออกจากมือเจ้าตัวเล็ก ก่อนจะรับผ้าห่มมากจากมาร์ค ส่วนมาร์เจย์พอเห็นว่ามะมาแล้วก็เดินเตาะแตะไปหามะทันที
“ หม่ำหม่ำหม่ำ ” ปากจุ๋มจิ๋มนั่นร้อง เหงือกแดงๆมีฟันขึ้นกับเค้าแล้ว ท่าทีออดอ้อนจนมาร์คอดใจไม่ไหวอุ้มเจ้าลูกหมูขึ้นมาหอมซ้ายหอมขวา
“ หิวแล้วหรอครับ รอมาร์คแปปนึงนะ “ ตากลมดูนาฬิกา เลยเวลากินข้าวของมาร์เจย์มาแล้ว อดจะมองค้อนแขกไม่ได้รับเชิญในวันอาทิตย์นั่นไม่ได้ สุดท้ายมาร์คก็ต้องตัดใจวางมาร์เจย์ลงบนเปล ตัวเองก็เคลื่อนเข้าครัวไปเตรียมอาหารให้หนูน้อย
มาร์เจย์เริ่มโตแล้ว แต่อาหารส่วนใหญ่ที่มาร์คเลือกทำให้ก็ยังเป็นอาหารนุ่มนิ่มอยู่ดี อาหารเช้าวันนี้จึงเป็นข้าวผัดนุ่มนิ่มสีสันสดใสให้เจ้าตัวเล็ก วัตถุดิบถูกเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนทำให้ไม่นานกลิ่นหอมอ่อนก็อวลไปทั่วห้องครัว
มาร์คเดินไปอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมาจากเปล จับให้นั่งในที่นั่ง วันนี้จะให้มาร์เจย์ลองกินข้าวเอง เพราะเมื่อวานเจ้าตัวน้อยแย่งช้อนมาร์คไปกำ จากข้อมูลที่อ่านมา วัยนี้เด็กน้อยจะเริ่มทำพฤติกรรมเลียนแบบและแน่นอนมาร์คก็อยากให้มาร์เจย์ลองทานข้าวเองดู
“ หม่ำๆ นะครับ “ มาร์คยิ้มกว้าง... เจ้าตัวน้อยคว้าช้อนขึ้นมาจับ มือนุ่มนิ่มนั่นค่อยๆตัดข้าวขึ้นมาขณะที่มาร์คลุ้นตัวโก่ง หล่นบ้าง เข้าปากบ้าง โต๊ะเละ เจ้าตัวเล็กน้ำลายย้วยเลอะแก้ม
แต่หัวอกคนเลี้ยงแบบมาร์คนี่ภูมิใจจริงๆนะ
“ มะ หม่ำ “ เพราะมัวแต่ปราบปลื้มในใจ รู้ตัวอีกทีช้อนน่ารักนั่นยื่นมาตรงหน้า มาร์คมองเจ้าตัวเล็กที่ยื่นช้อนมาจ่อปาก...
“ หม่ำหรอ ? “
“ มะหม่ำ ๆๆๆๆ “ เจ้าตัวน้อยพูดทวนคำ ช้อนในมือยืดมาสุดเท่าที่แขนป้อม ๆ นั่นจะทำได้ มาร์คอ้าปากงับข้าวน้อย ๆ จากเจ้าตัวเล็ก ตากลมแดงก่ำ... มาร์เจย์ป้อนข้าวเค้า... ความรู้สึกตื้นตันกลั่นออกมาเป็นน้ำตา... ทั้งสุขใจ ทั้งตื้นตันใจ หัวอกคนเลี้ยงมามันฟูไปหมด ดีใจพอ ๆ กับตอนที่เรียก ’ มะ ’ ครั้งแรก
“ คนเก่ง “ น้ำตาคนเลี้ยงไหลออกมาจากดวงตา นึกอยากจะจับเจ้าหัวเล็กมาฟัดหอมจนกว่าแก้มจะช้ำ เจ้าตัวน้อยยิ้มหวาน แม้จะเห็นมาร์คมีน้ำตา... ที่มาพร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างเห็นได้ชัด...
“ น่ารักไม่เบา...ลูกใครหรอ “ มาร์คหันควับกลับไปมอง อดไม่ได้ที่จะใช้หลังมือปาดน้ำตาทิ้ง ...ไม่อยากให้แจ็คสันเห็นตอนร้องไห้...
แต่คำถามคือ...ลูกใครงั้นหรอ...
“ ไม่ต้องสนใจหรอก... “ เมื่อเห็นมาร์คไม่เต็มใจตอบแจ็คสันก็ไม่เซ้าซี้ต่อ กลับมาที่จุดประสงค์หลักของการสนทนานี้ดีกว่า...
“ เราขอยืมครัวหน่อยได้มั้ย... “
มาร์คฟังแล้วนึกขำ... ปล่อยให้แจ็คสันเข้าครัวนี่ยิ่งกว่าปล่อยให้มาร์เจย์เข้าครัวเสียอีก คนบ้ากีฬา ชอบทำกิจกรรมกลางแจ้งแบบนั้นกับการเข้าครัว...
พินาศยับเยิน...
“ ถ้าจะมาพังบ้านเราก็อย่าเลย... “ แจ็คสันคอตก... รู้ดีว่ามาร์ครู้จักตัวเองมากกว่าที่คิด...
โครก...
“ ต๊ะ “ มาร์เจย์ร้องแผ่ว ๆ แล้วหันไปมองที่มาของเสียงอย่างสนใจ...
คราก...
“ ต๊ะ...มะ “ มือน้อย ๆ กำช้อนโบกไปมาขณะส่งเสียงเรียกมาร์ค... ตากลมใสแป๋วเป็นลูกปัดจ้องขเม็งไปที่ร่างหนา ๆ ของแจ็คสันที่ยืนกุมท้องอยู่
“ ถ้าหิว...ที่ข้างคอนโดมีร้านขายข้าวอยู่... “
จะได้เห็นด้านที่ดีขึ้นของแจ็คสันบ้างมั้ยเนี่ย ?
-50%-
ต่อ
สุดท้ายแล้วมาร์คก็ปล่อยให้แจ็คสันออกไปเผชิญโลกภายนอกด้วยตัวเอง ทั้งจากปล่อยให้เจ้าตัวเล็กนั่งย่อยสักพักจนเรอเอิ๊ก ก็ถึงเวลาพาเจ้าลูกหมูอาบน้ำ เห็นตัวกลม ๆ เกลี้ยง ๆ แบบนั้นกว่าจะจับอาบน้ำได้ทีก็เหนื่อยไม่เบา
“ ปี๊บ ปี๊บ “ ร่างนุ่มนิ่มลอยตุ๊บป่องอยู่ในน้ำ มาร์คระวังจนแน่ใจดีว่ามาร์เจย์จะไม่คว่ำตกลงไปในอ่าง ก่อนจะยื่นตุ๊กตาเป็ดน้อยไปให้เล่น มองมือกลมป้อมที่ค่อย ๆ บีบตุ๊กตาเป็ดจนส่งเสียงร้องก่อนเจ้าตัวน้อยจะหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“ เจ้าหมูน้อย ตัวกลมเป็นกระปุกเลยน้า “ ถึงจะบ่นแบบนั้นแต่มาร์คก็ชอบมองเวลาที่มาร์เจย์ข้าวเยอะ ๆ จนแก้มกลมเป็นสีชมพู...
ที่ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนใครบางคน...
เหมือนจนมาร์คไม่รู้ว่าจะตอบยังไงกับคำถามของแจ็คสัน...
ลูกใครงั้นหรอ ?
ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มนิ่มของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน มองตากลมใสเหมือนลูกปัดที่โขกพ่อมันออกมาไม่ผิดเพี้ยน...
“ เจ้าลูกหมูเอ้ย ตัวกลมจนป๊าจำไม่ได้ “ ปลายนิ้วเขี่ยเข้าที่จมูกโด่งรั้น เจ้าตัวเล็กหันมามองมาร์คน่ายู่ แขนเล็กเริ่มวาดขึ้นสูงเมื่อมาร์คยกเจ้าเป็ดหนี
“ ต๊า “ บ่นเสียงใสแถมยังคำรามโชว์เหงือกแดงมีฟันขึ้นหรอมแหรมอีกต่างหาก...
“ ได้เวลานอนกลางวันแล้ว ป่ะขึ้นน้ำเร็ว มะจะทาแป้งให้ตัวหอมฉุยเลย “ ยังไม่ทันที่เจ้าตัวเล็กจะเริ่มแผลงฤทธิ์ มาร์คก็รวบร่างกลมป้อมขึ้นจากน้ำ ฟัดพุงจนเจ้าตัวเล็กไม่มีสิทธิ์ร้อง ฉวยโอกาสตอนที่เจ้าลูกหมูตัวร้ายยังติดสตั๊นอยู่เช็ดตัวทาแป้งแล้วใส่แพมเพิร์สให้พร้อมนอนกลางวัน...
ใช่... เช้าวันอาทิตย์มันควรจะเป็นแบบนี้สิ...
ซะเมื่อไหร่...
มาร์คมองคนที่เดินคอตกกลับห้องมาหลังจากหายไปให้ชั่วโมงกว่า... ตอนนี้มาร์เจย์หลับปุ๊ยไปแล้วหลังจากที่มาร์คให้นมเสร็จ แต่เจ้าตัวใหญ่ที่อยู่หน้าบ้านนี่สิ...
“ ไม่มีร้านอะไรเปิดเลย... ร้านสะดวกซื้อแถวนี้ก็ไม่มี... “ ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะนี่คือวันอาทิตย์... ปกติแถวนี้ก็มีร้านรวงเปิดขายเยอะแยะ แต่อาจจะเพราะเสาร์อาทิตย์นี้ติดช่วงหยุดยาวด้วยทำให้พากันปิดร้านหายไปหมด...
“ แล้วไง ? “ มาร์คกอดอกมองหน้า... ตัวมาร์คน่ะพึ่งเจียวไข่ฟองสุดท้ายกินข้าวไปหลังกล่อมเจ้าลูกหมูนอนเสร็จ...
“ หิว... “ ยิ่งมองหน้าแจ็คสันมาร์คยิ่งปวดหัว... อยากจะบอกว่า อดทนสิแจ็คสัน... แต่ใครใช้ให้หน้าพ่อกับหน้าลูกมันเหมือนกันขนาดนี้กันล่ะ...
หน้าเหมือนมาร์เจย์ตอนร้องจะกินข้าวไม่มีผิดเลย...
“ ...รอหน่อยก็แล้วกัน... “
แล้วมาร์คก็ใจอ่อนจนได้สิน่า...
แต่เพราะในตู้เย็นไม่เหลืออะไรที่ผู้ใหญ่กินได้แล้ว... มาร์คเลยไม่มีทางเลือกนอกจากจะเอาอาหารส่วนที่เตรียมไว้ทำให้มาร์เจย์มาทำให้แจ็คสันกิน
แม้จะไม่มีไข่... แต่ข้าวผัดใส่ผักสามสีที่มีแฮมเล็ก ๆ ก็คงช่วยให้ผู้ใหญ่คนหนึ่งอยู่ท้องได้
ตลอดเวลาที่มาร์คเข้าครัวมีแจ็คสันนั่งมองอยู่อย่างไม่คลาดสายตา มือหนาลูบท้องป้อย ๆ อย่างหิวโหย... สายตาเห็นภาพซ้อนทับในอดีตคล้ายคลึงกับเมื่อสองสามปีก่อน...
มาร์คเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน...
ขาเนียนเรียวเล็กเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น... มาร์คแทบไม่อ้วนขึ้นหรือผอมลงเลยในสายตาแจ็คสัน... อาจจะมีก้นกลม ๆ ที่นูนขึ้นเล็กน้อยก็เท่านั้น... สายตาไล่มองขึ้นไปตามเอวคอดบางที่มองเห็นเลือนลางผ่านเสื้อเชิร์ท... คิดถึงแผ่นหลังขาวกระจ่างจนถึงต้นคอขาวเนียนที่มีปุยผมสีน้ำตาลละ...
นึกคิดถึงคืนวันเก่า ๆ อย่างประหลาด...
“ เสร็จแล้ว... จะกินก็รีบกิน “ จานข้าวใบโตถูกวางลงไว้ตรงหน้า... จริงๆมาร์คก็อยากจะกระแทก เสียแต่ว่าเจ้าตัวเล็กที่กำลังนอนหลับอุตุจะตื่นขึ้นมาอาละวาด
“ ครับ ขอบคุณครับ “ แจ็คสันรับช้อนส้อมเข้ามาไว้ในอุ้งมือ เหลือบมองข้าวผัดถ้วยโตในชามแล้วก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจเอาดื้อ ๆ ข้าวผัดสามสีใส่แฮมนั่นไม่ใช่ประเด็นหลัก... แต่จำนวนข้าวมหาศาลแบบนี้ต่างหาก...
‘ กินขนาดนี้ไม่ใช่สร้างกล้ามเนื้อแล้ว สร้างพุง ’
‘ กินเยอะไปแล้วนะแจ็คสัน กล้ามหายหมดแล้วมั้งเนี่ย เหลือแต่พุง ’
‘ กินล้างกินผลาญจริง ๆ เลย ’
ทั้งที่บ่นแบบนั้น...แต่ทุกครั้งที่แจ็คสันหิว มาร์คก็จะลุกขึ้นมาทำของกินให้เสมอ... หรือแม้แต่ตอนที่อยู่ด้วยกันในหอพักรูหนูของมหาลัย...
ไม่ว่าดึกแค่ไหนมาร์คก็จะออกไปกินข้าวเป็นเพื่อน...
ทั้งที่เวลามันก็ผ่านมานานขนาดนี้...
แต่มาร์คก็ยังจำได้...
“ ยิ้มอะไร... ข้าวมันเหลือ รีบ ๆ กินให้หมด เสร็จแล้วก็ล้างจานด้วย “
...หรือจำไม่ได้วะ....
♡Talk;
แหง่กกกกกกก อย่าด่าฟายเผือก
ฟายเผือกงง555555555555555
เดี๋ยวอีก 50% จะตามมาเมื่อชาติต้องการ
♡Take2;
พาหลานมาส่งแล้วนะคะป้า ๆ
ฮื่อ ดีใจจังที่ทุกคนให้การต้อนรับหลานชายโคตรจะดี
เรื่องนี้จะพยายามเขียนให้ออกมาดีที่สุดน้า
ฝากมาร์เจย์ มะ และฟายเผือกด้วยน้าค้าาาา
ขอบคุณค่า
ปล.ฟายเผือกบอกว่า #ด่าได้แต่อย่าแรงมาก
คอมเม้นตอนที่แล้วขำโคตร 5555555555555
เอ็นดูมาร์เจย์ได้ที่ คอมเม้น หรือ #jarkEX
ความคิดเห็น