คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ลำดับตอนที่ 8
โจดี้ ฮิลล์ ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เธอยันตัวลุกนั่งพิงพนัก แล้วมองตรงไปด้านหน้า
พบว่าตัวเองอยู่บนขบวนรถไฟสายหนึ่ง มองไปโดยรอบก็เจอเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันในสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่
...ทุกคนมึนงง พวกเขามาทำอะไรที่นี่ ?...
ท่ามกลางเสียงพึมพำกระสับกระส่ายของเหล่าเด็กหนุ่มเด็กสาว เธอก็ลุกขึ้นสำรวจโดยรอบ
แวบแรก เธอคิดว่าภาพที่เธอเห็นทั้งหมดนี่เป็นเพียงฝันกลางวัน หรือเรื่องตลกล้อเล่นของใครซักคนหนึ่ง
เพียงแต่ว่ามันดูสมจริงมากเกินไป...
สมจริงจนน่ากลัว
ผู้คนที่อยู่รอบกายเธอเองก็ดูตื่นตกใจไม่แพ้กัน บ้างก็สอดส่องไปรอบๆ
บ้างก็ตัวสั่นกึกกับอยู่กับที่ บ้างก็ชะโงกออกไปนอกหน้าต่าง เธอลองถามพวกเขาว่าที่นี่ที่ไหน
แต่ก็ไม่มีผู้ใดทราบ...
สิ่งเดียวที่เธอรู้ คือเธออยู่บนรถไฟ...
รถไฟเหรอ...กำลังแล่นไปที่ไหนกัน ?
หิมะ ? แต่ทำไมหิมะถึงเป็นสีม่วงคล้ำ...ต้นไม้ข้างทางดูแปลกตา
เด็กสาวสาวเท้าเร็วขึ้น เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ เธอต้องหาทางออกไป
ทว่า เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ กลับรู้สึกเหมือนประตูของตู้โบกี้ห่างออกไป
ยิ่งสาวเท้าเท่าไหร่ ก็ยิ่งกลับมาที่เดิมมากขึ้นเท่านั้น
เธอจึงหันหลังกลับอย่างจนใจ แต่ก็ชนเข้ากับชายร่างสูงคนหนึ่ง
เขาสวมเสื้อแต่งกายเหมือนขุนนางอังกฤษยุคเก่า
ชายคนนั้นถอดหมวกทรงสูงของตนออก แล้วเอ่ย
"สวัสดีครับ...คุณ..."
"อ...เอ๊ะ ฮิลล์...โจดี้ ฮิลล์ ค่ะ"
"อ้อ... คุณฮิลล์นี่เอง" ชายหนุ่มยิ้มรับ "ยินดีต้อนรับสู่รถไฟสายมรณะ เวลสเตอร์มครับ"
"รถไฟสายมรณะ?"
เธอขมวดคิ้ว พลางถามอย่างไม่เชื่อหู รถไฟสายมรณะ...นี่มันบ้าชัดๆ !
ใช่แล้ว นี่ฉันกำลังฝันอยู่ เป็นแค่ฝันกลางวันบ้าๆ ฉันจะหลับ...แล้วฉันก็จะพบว่าตัวเองยังอยู่ที่บ้าน...ฉันจะได้รู้ว่าทั้งหมดนี่คือความฝัน...
“ฮะๆ...นี่เป็นตลกร้ายในงานแฟนซีของใครใช่มั้ยคะเนี่ย...”
"ใจเย็น ๆ นะครับ" เขาเกาแก้ม "กระผมเฮคเตอร์ เฮมเบิร์ก เป็นเจ้าของการรถไฟสายนี้
ตอนนี้ พวกท่านทุกคนกำลังมุ่งสู่เขต 44 ซึ่งเป็นเขตต้องห้ามที่มนุษย์ธรรมดามิอาจมองเห็นได้
ใช่แล้วครับ...ที่ผมจะพูดก็คือ พวกคุณไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา"
เฮคเตอร์โค้งตัวลงเล็กน้อย "เรื่องอื่นกระผมจะค่อยๆ อธิบายให้ฟัง ขอให้ทุุกท่านอยู่ในความสงบ และทำตามที่
โปสการ์ดบอกนะครับ"
สิ้นคำพูดของเฮคเตอร์ ก็ปรากฎแผ่นโปสการ์ดอยู่ตรงหน้าของเด็กทุกคน มันลอยอยู่กลางอากาศ พร้อมกับผุดข้อความขึ้นมาว่า
...กรอก 'อายุ (17)'...
...กรอก 'ที่อยู่ (สหรัฐอเมริกา)'...
...กรอก 'สิ่งที่หวาดกลัวที่สุด (โจดี้ ฮิลล์)' ...
โจดี้พยายามลุกขึ้น เพื่อที่จะได้เดินออกไปจากสถานการณ์ชวนหัวนี่ ทว่าจู่ๆ เธอกลับลงไปนั่งดังเดิมได้โดยไม่ทราบสาเหตุ พอลุกอีกครั้ง ก็ถูกอะไรซักอย่างผลักให้ลงไปนั่งดังเดิม เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเฮกเตอร์เป็นเชิงถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่ได้รับคำโต้ตอบกลับ
โอเค... ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วว่ามันเป็นเรื่องจริง
เธอลงมือกรอกข้อความลงในโปสการ์ดอย่างเสียมิได้ ในช่องที่สอง เธอลังเลนิดหน่อย เนื่องจากเธอเป็นลูกครึ่งอเมริกากับออสเตรเลีย และเพิ่งย้ายมาอยู่ที่อเมริกาเมื่อปีก่อน ก่อนหน้านั้นก็อยู่ในออสเตรเลียมาโดยตลอด โจดี้นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเขียนที่อยู่ปัจจุบันลงไป
ส่วนในช่องสุดท้าย...เธอเขียนลงไปโดยแทบไม่ต้องคิด
แน่นอน สิบเจ็ดปีของโจดี้ ฮิลล์ ไม่เคยกลัวสิ่งใดและใครเท่าเธอคนนี้มาก่อน
เมื่อเฮคเตอร์เห็นผู้มาเยือนไม่พึงประสงค์ทุกคนกรอกโปสการ์ดแล้วก็คลี่ยิ้มอย่างพึงพอใจ
แม้จะมีบางคนต่อต้าน แต่ทันทีที่พวกเขาลุกขึ้นยืน ก็จะมีมือที่มองไม่เห็นผลักให้นั่งลงไปเช่นเดิม
เขาสะบัดมือครั้งหนึ่ง โปสการ์ดที่ถูกกรอกจนครบก็หายวับไป แทนที่ด้วยแป้นหมึกสีแดงสดดั่งเลือด ซึ่งลอยเข้าใกล้มือของทุกคน
เฮคเตอร์กระชับแขนเสื้อพลางกระแอม
"เมื่อกรอกโปสการ์ดเสร็จแล้ว ขอให้ทุกท่านปั้มลายนิ้วมือด้วยนะครับ"
โจดี้เข้าใจแล้วว่าถึงจะหนี หรือจะขัดขืนไปอย่างไรก็คงไม่ได้ผล
เธอประทับนิ้วมือลงบนแป้นหมึกสีแดงอย่างระมัดระวัง ใจหนึ่งก็กลัวว่าจะมีอะไรแปลกๆ
แป้นหมึกลอยได้...บ้าไปแล้ว
เฮคเตอร์เหลือบมองทิวทัศน์ข้างนอกที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะสีม่วงอย่างยินดี
เขากวาดสายตามองคุณ รวมไปถึงทุก ๆ คนแล้วกล่าว
"อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า พวกเราจะเข้าสู่จุดศูนย์กลางของเขตที่ 44 ขอให้ทุกท่านเตรียมตัวให้พร้อม...
กระผมไม่สามารถบอกอะไรทุกท่านได้มากนัก แต่จะพยายามอธิบายให้รวบรัดที่สุด
หนึ่ง... เขต 44 ไม่มีอันตราย ที่ถูกจำกัดให้เป็นเขตหวงห้าม
เพราะศูนย์กลางก็คือคฤหาสน์เอเลนอร์ ที่กระจายความพิศวงออกมาจนพื้นที่โดยรอบแปรสภาพผกผันผิดแผกไปจากเดิม
เจ้าของของคฤหาสน์แห่งนี้ ตามตำนานแล้วเล่ากันว่าเป็นผู้ที่มีอายุนิรันดร์ หมายความว่าไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแน่นอน
คฤหาสน์ของตัวอะไรไม่รู้คงมีกับดักอยู่เต็มไปหมด
ปริศนาของเอเลนอร์มากมายเหลือเกินแต่สามร้อยปีที่ผ่านมาก็ไม่มีใครสามารถไขได้ แม้แต่แตะบานประตูของคฤหาสน์ก็ยังทำไม่ได้
และนี่ก็คือหน้าที่ของพวกท่าน ที่จะต้องไขปัญหา
สอง... พวกท่านคือผู้ถูกเลือก และไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา กระผมขออนุญาตแบ่งพวกท่านเป็นสามประเภท
หนึ่ง พวกที่เป็น 'เอเลเนี่ยน' หมายถึงผู้ที่มีบรรพบุรุษหรือญาติพี่น้องที่เคยอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เอเลนอร์ ตามธรรมเนียนมปฏิบัติ
พวกท่านจะต้องกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดภายในวันเกิดอายุสิบสี่ปี เอเลเนี่ยนล้วนแต่เป็นขุนนางเก่าของเขต 44 แต่ส่วนใหญ่จะตายไปหมดแล้ว
เหลือรอดเพียงไม่กี่คน
สอง พวกที่เป็น 'ไฮเจสต์' หมายถึงพวกที่มีดวงตาแห่งสัจจะนิรันดร์ บ้างก็สามารถมองเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น
บ้างก็สามารถแยกแยะภาพลวงตากับภาพแห่งความจริงได้ ไฮเจสต์เป็นสิ่งที่หาได้ยากมากในหมู่มนุษย์ แต่ก็ใช่ว่าจะมีน้อยเสียทีเดียว
บางคนมีความสามารถที่แปลกประหลาดและไม่ซ้ำใคร การจะเข้าไปสู่เอเลนอร์ จำต้องพึ่งไฮเจสต์เป็นอย่างมาก
สาม พวกที่เป็น 'เฮคาธิส' หมายถึงพวกที่มีพลังพิเศษ พวกเขาจะต้องมีวัจนประกาศิต ที่สามารถสั่งบางสิ่งได้
หรือที่พวกท่านอาจเรียกมันว่า...เวทมนต์ เฮคาธิสสามารถหาได้ทั่วไปในหมู่ชาวเอเลเนี่ยน แต่ผู้ที่สามารถควบคุมมันได้มีน้อยนัก
บางคนที่ถึงจะมีวัจนประกาศิต แต่ถ้าควบคุมไม่ได้ จะถูกเรียกว่า ผู้วินิจฉัยสีเทา และไม่นับเป็นเฮคาธิส
และสิ่งสุดท้ายที่ผมจะบอกพวกคุณได้ก็คือ..."
เฮคเตอร์หยิบหมวกของเขาขึ้นสวม ดวงตาประกาย รอยยิ้มแตะแต้มบนใบหน้า
"อย่าตายนะครับ"
ทันทีที่เฮคเตอร์พูดจบ ทุกคนต่างก็ซุบซิบพึมพำขึ้น รวมไปถึงเธอเองก็ด้วย โจดี้ถึงกับอึ้งในสิ่งที่ได้รับฟัง
อย่างกับเป็นเรื่องล้อเล่นแหน่ะ...เรื่องล้อเล่นที่ไม่ขำเลยซักนิด
ไม่เอาน่า กำลังจะบอกว่าฉันไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาๆ หรืออย่างไรกัน? สิบเจ็ดปีของฉัน...ฉันก็คิดว่ามันปกติดีนี่นา!
นี่เป็นเรื่องจริง...ไม่ใช่ฝันบ้าๆ นั่นอีกใช่ไหม?
ถ้าเป็นความฝัน ก็ขอให้ฉันตื่นไวๆ ด้วยก็แล้วกัน
เพราะถ้าเป็นเรื่องจริง...
ฉันก็ไม่รู้แล้ว ว่าจะทำยังไงดี...
...และในที่สุด รถไฟก็หยุดแล่น...
ความคิดเห็น