คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Zombies...ไวรัสกลายพันธ์
ใบสมัคร
รูป:
ลักษณะรูปร่าง: ชายหนุ่มร่างเล็กที่มาด้วยความสูงเพียง 162 ซม. และน้ำหนัก 49 กก. ผมตัดสั้นที่ไม่ค่อยได้จัดทรงยุ่งๆ สีดำ ดวงตาเรียวหรี่สีน้ำตาลแดง ผิวสีขาวเหลือง
ชื่อ-นามสกุล: อภิวัชร์ ฤกษ์เจนกิจ
ชื่อเล่น: บุญเรือน (แต่เขาไม่ชอบเท่าไหร่ค่ะ...เขาบอกว่ามันทำให้เขาเหมือนชาวอโยธยาหลงยุคมา (?))
อายุ: 19 ปี
เพศ: ชาย
สัญชาติ: ไทย
นิสัย: ชายหนุ่มผู้มีนิสัยลั้นลาชีวิตและชอบคิดว่าตัวเองหน้าตาดีไปวันๆ (?) เป็นคนที่ปล่อยตัวไปตามกระแสชีวิต ไม่คิดจะไปเปลี่ยนแปลงอะไรมากมาย เจอปัญหาอะไรก็เมินๆ มันไป เจอเรื่องอะไรดีๆ ก็เก็บไว้ แล้วก็ผ่านๆ มันไป เจออะไรก็เจอ ไม่คิดจะพยายามอะไรมาก แต่เป็นคนแพ้ลูกอ้อน...อย่างรุนแรง แค่อ้อนนิดเดียว นิสัยเปื่อยๆ นี้ก็จะหายไปทันที บุญเรือนจะเริ่มขยันขึ้นมากลายเป็นคนละคน! ซึ่งก็ของ่ายมาก...แค่ชมเรื่องหน้าตา! ใช่...แค่เรื่องหน้าตา แล้วเขาก็จะยอมฟังทุกเรื่องทุกอย่างของคุณทันที
บุญเรือนใช้ชีวิตไปวันๆ กับงานพิเศษ การปั่นจักรยานรอบเมือง เล่นเกมส์ ช่วยน้องทำการบ้าน ช่วยพ่อแม่ทำงาน จากนั้นก็ขีดๆ เขียนๆ บันทึกไปในแต่ละวัน ถึงเขาจะไม่ชอบทำอะไรให้มันพิเศษ หรือถ้ามีก็ปล่อยมันไปตามยถากรรม แต่ถ้าเขาเจอเรื่องอะไรที่มันพิเศษๆ ในวันนั้น เขาก็จะจดมันเอาไว้ คอยหาคำตอบว่า “อืม...ชีวิตที่ไม่ต้องพยายามอะไรมันจะเป็นยังไงนะ?”
ด้วยความที่ศึกษาสาขามนุษยศาสตร์ เขามักจะคอยสังเกตพฤติกรรมของตัวเอง แล้วก็คนรอบข้างอยู่เสมอๆ ด้วยความที่ไปเรียนมา แล้วคิดซะว่าเป็นการฝึกวิชาไปในตัว เขาค่อนข้างจะเข้าใจในพฤติกรรมของผู้คนบ้างเป็นบางครา อาจไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็พอจะสังเกตได้
ปกติแล้วเขาจะฟังเพลงอยู่ตลอดเวลา แล้วก็ชอบฮัมตามเบาๆ บางทีอาจมีแอ๊คติ้งเพื่อความอินในอารมณ์ที่มากกว่า (?) เวลาอาบน้ำยิ่งชอบแหกปากร้องเข้าไปใหญ่...แต่ก็ไม่ได้ร้องดีหรอกนะ
ชอบ: จักรยาน, อะไรก็ได้ที่เป็นสีแดง, หมวกแก๊ป, เพลงอินดี้ๆ แนวๆ, ผู้หญิงผมหน้าม้า, ความหล่อของตัวเอง (?)
เกลียด: คนที่ตัวสูง, สถานที่ที่สูงเกินกว่าตัวเขา, ผักโขม, คนผิดนัด, คนที่บอกว่าเขาไม่หล่อ
กลัว: ครอบครัวของตนตายหายจากไป
สุขภาพ: ปกติสมกับวัยรุ่นทั่วๆ ไป แต่เป็นโลหิตจาง อาจเหนื่อยล้าง่ายในบ้างครั้ง
ประวัติย่อๆ: นักศึกษามหาวิทยาลัยปี 1 สาขามนุษยศาสตร์ มีพ่อแม่ และน้องชายอีก 1 คน ชื่อ “ขวัญ” ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ปกติดี ไม่มีอะไรพิเศษ ปัจจุบันรับจ๊อบพิเศษเป็นเด็กส่งหนังสือพิมพ์ให้ในแถวละแวกบ้านของตน ไปจนถึงละแวกใกล้ๆ แถวนั้น
วันที่เชื้อไวรัสระบาด บุญเรือนออกไปส่งหนังสือพิมพ์ เนื่องจากวันนั้นที่มหาวิทยาลัยหยุดการสอนโดยไม่ทราบสาเหตุ จู่ๆ แม่ของเขาก็โทรเข้ามา และสั่งให้เขารีบกลับบ้าน เก็บของ แล้วออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เขารีบกลับไปเก็บข้าวของแล้วหนีไปกับครอบครัว ทว่าเขากลับไปกับทุกคนไม่ได้ถึงที่สุด...ผู้ติดเชื้อรุมล้อมรถ บุญเรือนอาสาออกไปต้อนผู้ติดเชื้อ แล้วให้ทุกคนหนีออกไป...แต่นั่น กลับทำให้เขาคลาดกับทุกคน
ของที่พกติดตัว: โทรศัพท์มือถือ , หูฟัง , จักรยานคู่ใจ (ขี่ไปไหนมาไหนตลอด), สมุดบันทึก
ความสัมพันธ์; อยู่ละแวกบ้านเดียวกันกับเอเลน คอยส่งหนังสือพิมพ์ให้บ้านเธออยู่บ่อยๆ , เคยรู้จักกับแม็กซ์ ตอนสมัยยังเรียนมัธยมอยู่
วิธีการพูด: แทนตัวเองว่า “ฉัน” และแทนคนอื่นๆ ว่า “เธอ/ นาย/ คุณ”
ประโยคเวลาปกติ; “โย่ว...’บายดีมั้ย!” “วันนี้ก็ไปปั่นจักรยานรอบเมืองดีกว่า~”
ประโยคเวลาอารมณ์ดี / ดีใจ: “ห๊ะ! นี่พูดจริงใช่มั้ย? เยส!!”
ประโยคเวลาโกรธ; “ออกไป...ออกไปก่อนที่ฉันจะไม่ทน”
ประโยคเวลาเสียใจ; “...ขอเวลาฉันซักแป๊ป ออกไปก่อนเถอะ”
ประโยคเวลากลัว; “อ...อึก อย่าเข้ามา!”
อื่นๆเพิ่มเติม:
- คำพูดติดปากคือ : “รู้มั้ยว่าใครหน้าตาดี? ฉันคนนี้นี่ไง!” “อย่าได้มาล้อชื่อฉันเชียวนะเฟ้ย!”
- เลือดกรุ๊ป A
- ชอบใส่หมวกแก๊ปอยู่ตลอดเวลา แต่ถ้าเป็นที่ร่มมากๆ ก็ไม่ใส่ตลอดเวลาหรอก ฟฟฟ
- ชอบเล่นเกมส์เกี่ยวกับซอมบี้ และเคยมีความคิดเกรียนๆ ที่ว่า จะฆ่าซอมบี้แบบในเกมส์ให้ได้ (?)
- ทุกวันนี้ยังพยายามทุกวิธีทางให้ตัวเองสูงขึ้น
ความคิดเห็น