คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทเรียนที่3 ฮะ!!เวทมนต์ แก้คำผิด
บทเรียนที่3 ฮะ!!เวทมนต์
"อ๊ากๆ!!!ช่วยด้วย ผมร้อนจนขนตูดผมไหม้ไปหมดแล้ว โถ่!!สงสารขนตูดผมเถอะ"
ตอนนี้ลูกหินกำลังจมอยู่กับลาวาที่กำลังร้อนระอุและเค้าก็ไม่สามารถว่ายไปไหนมาไหนได้เลยทำได้เพียงแค่พร้อมจะละลายจากไฟที่กำลังเผาเค้าอยู่
"ฮ่าๆ ขอต้อนรับสู่อิกดราซิลนะไอ้หนู"เสียงของชายสวมเสื้อคลุมซึ่งกำลังหัวเราะร่าอยู่บนปากปล่องภูเขาไฟพร้อมกับนั่งชมกินเหล้าอย่างสบายใจ
"ม๊ายยยยยย"ลูกหินร้องลั่นพร้อมกระเด้งตัวลุกมาจากโซฟา ตอนนี้เหงื่อไหลท่วมตัว ขี้มูกเขรอะเต็มหน้าเต็มตาซึ่งตอนนี้ดูไม่ได้เอาเสียเลย
"เอ๋????อะไรเนี่ยเรายังไม่ตาย"ลูกหินจับหน้าจับตาดูทุกสิ่งบนร่างกายว่ามีอะไรเสียหายไปหรือปล่าว
"เอ้าฟื้นและหรอไอ้หนู"
ลูกหินสะดุ้งทันที่ได้ยินเสียงนี้ใช่เสียงนี้คือเสียงที่เสียงที่ทำให้เค้าต้องมาฝันร้ายเช่นนี้ เค้าก็คือชายสวมเสื้อคลุมนั่นเอง
เค้าหันไปหาต้นเสียงเค้าก็พบชายหนุ่มอายุประมาณ50ปีผมขาวไว้ผมประมาณถึงไหล่ซึ่งมัดเอาไว้อย่างเรียบร้อยไว้หนวดไว้เครา แต่เป็นหนวดเป็นเคราที่ไม่ยุ่งเหยิงจนเกินไปเป็นหนวดที่ตัดมาแล้วอย่างดี กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างสบายใจอยู่ข้างๆเด็กหนุ่ม
ซึ่งเด็กหนุ่มคิดว่าต้องเป็นเค้าแน่นอน
"เอ้ากินซักหน่อยไหม เผื่ออะไรจะดีขึ้น"ชายวัย50ยื่นขวดเหล้าให้เด็กหนุ่มซึ่งมีนามว่าลูกหิน
"มะ...ไม่ดีกว่าครับ"ลูกหินปฎิเสธพร้อมปัดมือหยอยๆ
"ฮาๆเอาอย่างงั้นก็ได้ ดีจะได้ไม่เปลือง"ชายวัย50พูดขึ้นพร้อมกระดกหมดแก้ว
"ข้ามีชื่อว่าศาสตราจารย์อาลาดินนะ"อาจารย์อาลาดินยิ้มให้พร้อมกับยื่นมือมาให้จับ
ลูกหินเห็นดังนั้นจึงจับมือตอบรับไปพร้อมกับสงสัยชื่อของอาจารย์คนนี้
'เอ๋!!?ชื่อ อาลาดิน ชื่ออย่างกับการ์ตูนที่เราเคยดูเลยแฮะๆ!!' ลูกหินคิด
"เอ่อ..ผมยังไม่ตายหรอครับ ทั้งๆที่....??"ลูกหินถามด้วยความสงสัย
"ฮ่าๆ ยังๆ เอ็งจะตายได้ยังไง ในเมื่อที่นั่นหนะมันคือรอยวาปที่ทำให้สามารถมาเรียนที่นี้ได้มันต่อมาจากที่โรงเรียนนี้เลยนะ ข้าก็ลงมากับเอ็งหนะแหละ"
อาจารย์อาลาดินพูดพร้อมกับเทเหล้าเพื่อมาดื่มอีกแก้ว
"เอ๋??รอยวาปหรอครับ"ลูกหินสงสัย
"โห๊ะ!!ข้าขี้เกียจอธิบายวะ ไปๆ ไปคุยกับ ผ.อ.ข้างในเหอะเค้ารอเอ็งอยู่"
และแล้วอาจารย์อาลาดินก็ชี้ไปที่ประตูห้องๆหนึ่งซึ่งเป็นประตูที่เขียนป้ายเอาไว้ว่า เป็นห้องผู้อำนวยการโรงเรียน อิกดราซิล
ลูกหินยืนเหม่ออยู่ซักพักตอนนี้เค้ายังไม่เข้าใจทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นใหนจะ ลาวาที่เค้าตกลงไปและไม่ตาย ไหนจะรอยวาปที่อาจารย์คนนั้นพูดถึง ตอนนี้เมมโมรี่ในสมองเค้าตันเสียแล้ว
ทันใดนั้นเค้าก็ได้ยินเสียงของอาจารย์อาลาดินพูดขึ้นมาว่า
"เอ้า ไอ้หนู เข้าไปซิ มัวชักช้าอยู่ได้ งั้นไป ไปกะข้าเดี๋ยวข้าพาไป ไอ้เด็กคนนี้มันเรื่องมากจริงๆ"
และแล้วอาจารย์อาลาดินก็คว้าตัวลูกหินแล้วหิ้วไว้บนไหล่ ทำให้ลูกหินดิ้นและขัดขืนแต่ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุดทำให้เค้ารู้ว่า อาจารย์คนนี้แข็งแรงมากกว่าที่เค้าคิดเยอะ
"อะ....เอ่อ..อาจารย์ไม่ต้องหิ้วผมก็ได้ครับผมไปเองได้ อาจ๊านนนน"
ลูกหินตะโกนให้อาจารย์ปล่อยยังไงอาจารย์ก็ไม่ปล่อยและแล้วอาจารย์อาลาดินก็หิ้วลูกหินเข้ามาในห้องจนได้
เค้าเข้ามาในห้องสิ่งที่เค้าเห็นคือ ห้องที่ดูหรูหรา มีทองมากมาย สวยงามมีทั้งสระว่ายน้ำ มีทั้งบาร์เอาไว้นั่งพัก มันดูใหญ่แลโอ่โถงมากกว่าที่เห็นจากข้างนอกด้วยซ้ำ
แปะๆ!!!เสียงตบมือดังมาจากข้างสระว่ายน้ำ
"อะอ้าว ดูซิใครมา อาจารย์อาลาดิน เอานักเรียนคนใหม่มาด้วยหรอครับเนี่ย"ชายคนหนึ่งพูด
"อ้อ ใช่แล้วครับ ผ.อ."อาจารย์อาลาดินพูดเพราะกว่าปกติ
"อะๆเอ๋....เนี่ยนะ ผ.อ."ลูกหินพูดเบาๆพร้อมกับอึ้งในสภาพของ ผ.อ โรงเรียนนี้
และคนที่ลูกหินเห็นอยู่นี่คือ ผ.อ.ของโรงเรียน อิกดราซิล แต่สภาพของเค้าตอนนี้ดูไม่เหมือนที่จะเป็น ผ.อ.ได้เลยเพราะว่าตอนนี้เค้าใส่ชุดฮาวาย กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ พร้อมแว่นตา และในมือของเค้านั้นถือ ลูกมะพร้าวอยู่ ซึ่งดูเหมือนจะมาพักร้อนมากกว่าทำงานด้วยซ้ำ
"ALOHA กระผมโลกินะครับ ผ.อ.โรงเรียนอิกดราซิลแห่งนี้ครับกระผมได้อ่านจดหมายของพ่อกระผมหมดแล้วนะครับ"ผ.อ.โลกิยื่นหน้ามาใกล้พร้อมกับคว้ามือลูกหินมาเพื่อเชคแฮนด์ในขณะที่ลูกหินกำลังมึนงงอยู่ในขณะนี้
'เอ๊ะเดี๋ยวน๊ะ!!พ่อ....หรอ???'ลูกหินคิดในใจ
"เอาหละ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ วันนี้คุณอาจจะเห็นอะไรสิ่งแปลกใหม่แปลกตาหลายๆอย่าง อย่างเช่นทางเข้าสุดเชยต่างๆของโรงเรียนเราที่พ่อผมเป็นคนคิดไว้ หรือไม่ก็ห้องของผมที่ภายนอกดูเล็กแต่ข้างในใหญ่สุดโต่ง สิ่งต่างๆพวกนี้พวกเราเรียกว่าเวทมนต์ครับ"
โลกิพูดพร้อมกับเดินวนรอบตัวลูกหิน
"อะไรนะเวทมนต์ ในพ.ศ.เนี่ยนะ อุ๊บ" ลูกหินตะโกนพร้อกับอาการพะอืดพะอม เพราะว่าตอนนี้โลกิวนรอบเค้าจนเค้าเวียนหัวตอนนี้เค้าทำได้เพียงอึ๊บใว้และก็อึ๊บใว้
"ใช่ครับ!!คงตกใจสินะครับที่ัเป็นแบบนี้ โรงเรียนอิกดราซิลของเรานั้น นอกจากจะสอนวิชาสามัญแล้วโรงเรียนเรายังสอนเวทมนต์อีกด้วยซึ่งตัวต้นคิดก็คือพ่อของผมเองหละครับเค้าคนนี้แหละเป็นคนสร้างขึ้นมา แถมปัดความรับผิดชอบเอาหน้าที่ ผ.อ.มาให้ผมเสียอีก เค้าบอกผมนี่คือการลงโทษแค่ผมไปป่วนงานเลี้ยงของเค้าเท่า/อะแฮ่ม ผ.อ.ครับ"
อาจารย์อาลาดินพูดขึ้นมาสวนจังหวะดูเหมือนเค้ากำลังจะกลัวว่าออกนอกเรื่อง
"อ้อๆ!!ฮ่าๆๆๆ ขอโทษทีครับ พอดีบ่นตาลุงแก่มากไปหน่อย เอาหละ ถ้าจะถามว่า ทำไมเด็กนักเรียนของเราถึงใช้เวทมนต์ได้หนะหรอครับ คุณรู้จักต้นอิดราซิลใหมหละ???"
ผ.อ.โลกิขยับแว่นตาดำลงมองลูกหินทำให้เห็นแววตาสีเขียวอ่อนของเค้าอย่างชัดเจน
"อิกดราซิลหรอครับ???"ลูกหินถามกลับ
"คาดว่าคงจะไม่รู้จักไช่ไหมหละครับ ต้นนี้เรียกตามความเข้าใจก็คือต้นไม้แห่งชะตาลิขิตซึ่งต้นไม้ต้นนี้เป็นเหมือนเสาหลักของโลกเลยก็ว่าได้ต้นไม้ต้นนี้มีประโยชน์มากมายหลายอย่างเลยนะครับตัวอย่างเช่นมี ตาแก่คนหนึ่งซึ่งขึ้นไปแขวนตัวห้อยหัวเพื่อให้ได้ความรู้นั้นมาไหนจะรากต้นไม้ที่ได้ไปถึงโลกต่างๆได้มากมายอีกด้วยซึ่งจะมี1ปีครั้งที่ต้นไม้ต้นนี้จะหลั่งพลังเวทมากมายมหาศาลมันก็เป็นเหมือนละอองเวทหนะแหละครับ ซึ่งเราจะเอาละอองเวทพวกนี้บรรจุไว้ในสิ่งนี้นั้นเองครับ"
และ ผ.อ.โลกิก็หยิบสิ่งๆหนึ่งออกมานั้นก็คือเข็มกลัดสีทองที่เป็นรูปต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาต่างๆมากมาย เอามาให้ดู
"อ๊ะ แบบนี้ที่คุณอาให้ผมมา"และแล้วลูกหินก็เอาออกมา มันเป็นแบบเดียวกันกับที่ผ.อ.โลกิถืออยู่
"ไหนครับไหน"ผ.อ.โลกิถอดแว่นเพื่อดูให้ชัดๆ พร้อมหยิบเอามาชม "ว้าวนี่โกลโบรคเลยนะครับเนี่ยคุณลูกหิน"
"และสิ่งนี้แหละครับคือสื่อที่ทำให้ใช้เวทได้"ผ.อ.โลกิ ยื่นเข็มกลัดไปให้ลูกหินดูและก็ใส่ละอองเวทที่เหลืออยู่น้อยนิดลงไปแสงสีเขียวอ่อนๆวูบวาบอยู่ที่เข็มกลัดและก็ดับไป
"แบบนี้ผมก็ใช้เวทได้แล้วไช่ไหมครับเนี่ย"ลูกหินยิ้มกว้างอย่างดีใจเค้าไม่คาดคิดว่าความฝันตอนเด็กที่จะใช้เวทมนต์ได้จะเป็นจริง
"อะแหะ!!คุณลูกหินครับ ตอนนี้ผมมีข่าวดีกับข่าวร้ายจะมาบอก"ผ.อ.โลกิทำหน้าเกรงใจเหมือนกับว่าเค้าไม่กล้าจะเอ่ยคำๆนั้นออกไป
"ข่าวดีครับ"ลูกหินตอบพร้อมตาซ้ายกระตุก
"ข่าวดีคือคุณได้เรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ครับ เฮ้ดีใจด้วย"ผ.อ.โลกิพูดพร้อมกับจุดประทัดฉลองที่สามารถเข้าเรียนได้
"และข่าวร้ายหละครับ"ลูกหินถาม ตอนนี้เค้าตาซ้ายกระตุกถึงหน้าผากเลยก็ว่าได้
"อะแหะ!!ตอนนี้คุณไม่สามารถใช้เวทมนต์ได้ หนะครับ เพราะตอนนี้ละอองเวทนต์ของต้นไม้อิกดราซิลนั้นหมดเสียแล้วแหละครับ"ผ.อ.โลกิพูด พร้อมทำหน้ายิ้มเจื่อนๆ
"ก็ถ้า ผ.อ.ไม่เอาละอองเวทมนต์ไปใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายป่านนี้ก็ อุ๊บ!!"อาลาดินเหมือนจะพูดอะใรออกมาแต่ก็พูดไม่จบเพราะตอนนี้มือของ ผ.อ.โลกิกำลังปิดใว้อยู่
"แหม๊!!แหะๆคุณอาลาดินก็พูดมากเหมือนกันนะครับเนี่ย"ผ.อ.โลกิพูดพร้อมเอามือปิดปาอาจารย์อาลาดิน
"ฮะ!!แล้วอย่างงี้ผมต้องทำไงหละครับ"ลูกหินถามเพราะว่าตอนนี้เค้ากังวลเป็นอย่างมากถ้าทุกคนมีเวทมนต์กันหมดและเค้าจะทำยังไง
"คุณต้องรอจนถึงปีหน้าหละครับ ดังนั้นคุณควรติดเข็มกลัดโกลโบรคใว้นะครับและก็ทำเหมือนตัวเองใช้เวทมนต์ได้ถ้าคนอื่นรู้ว่า คุณใช้เวทมนต์ไม่ได้หละก็คุณต้องถูกไล่ออกแน่ๆครับเพราะว่าทางการเค้าไม่ยอมแน่ๆ แหะๆ" ผ.อ.โลกิยิ้มที่มุมปากพร้อมคิดในใจว่า
'หึๆ วิธีนี้แหละดีสุดแล้ว ถ้าหากคนอื่นรู้ว่าชั้นไช้ละอองเวทเผื่อเอาไปใช้ทำเรื่องเหลวไหลหมดหละก็มีหวังพ่อชั้นรู้ชั้น ซวยแน่ๆ T T ขอโทษนะครับคุณลูกหิน '
"โถ่ม๊ายยยยยยยยย"ลูกหินตะโกนร้องลั่นพร้อมกับทรุดตัวลงและคิดว่านี่เค้าต้องทนไม่มีเวทมนต์ตลอดทั้งปีเลยหรอเนี่ย
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
ตอนนี้พูดอาจยาวไปหน่อยขอโทษด้วยนะครับ แหะๆ สนุกไม่สนุกบอกด้วยนะครับให้แก้ตรงใหนบอกได้เบย รักนะ จุฟๆ
''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
ความคิดเห็น