Igdrasil school โรงเรียนเวทย์จอมป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : บทเรียนที่1 ชะตาฟ้าขีดเขียน รีไรท์

บทเรียนที่1 ชะตาฟ้าขีดเขียน

 

"อย่าไปคบกับเด็กคนนั้นนะเธอ มันคือปีศาจดูหน้าตามันซิ"ผู้หญิงสองคนกำลังกระซิบกระซาบคุยกันพร้อมกัมองไปยังเด็กหนุ่ม

"เห้ย!!!มาต่อยกันหน่อยดิ อยากรู้ว่าไอ้หน้าปีศาจมันจะแน่แค่ไหน" เด็กหนุ่มซึ่งหน้าตาแว๊นอย่างแรงเอ่อขึ้นเพื่อหาเรื่องเด็กหนุ่ม

"นายถูกไล่ออก"คนแก่คนหนึ่งซึ่งคาดว่าจะเป็น ผ.อ โรงเรียนพูดกับเด็กหนุ่มอย่างเคร่งเครียด
"อะใรน๊า ผมไม่ได้มีเรื่อง พวกนั้นมาหาเรื่องผมน๊ะ "เด็กหนุ่มเถียงพร้อมกับอธิบายและตะโกนสุดขีด ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ทำไมคนโดนหาเรื่องถึงถูกไล่ออกละ?
"ไม่! นายต้องโดนไล่ออก"ผ.อ ยังคงยืนยันกับคำเดิม
"โถ่!!!ม่ายยยยยยยยยยยยยยย"เด็กหนุ่มผมดำร้องออกมาสุดเสียงพร้อมกับเอามือจับแก้มทั้งสองข้างราวกับภาพ The scream ทำไมล่ะ เขาทำอะไรผิด ในเมื่อไอ้พวกเด็กแว๊นนั่นต่างหากที่ผิด ทำไมล่ะ ความยุติธรรมมันอยู่ที่ใหน เขาไม่เข้าใจ ใครก็ได้บอกเขาที!!!


กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง


"แฮ่กๆๆ!!!..............."
เด็กหนุ่มผมดำรูปร่างสูงโปร่งกระเด้งตัวจากที่นอน ตอนนี้ใบหน้าของเขามีเหงื่อใหลอยู่ทั่วหน้าทั่วตัวดูเหมือนว่าตอนนี้เค้ากำลังจะฝันร้าย
'อะใรเนี่ย นี่เราฝันเรื่องนี้อีกแล้วหรอเนี่ย'เขาคิดอย่างหดหู่แต่สุดท้ายก็สลัดหัวไล่ความคิดตัวเองออกไปแล้วลุกไปอาบน้า

เขากำลังมองกระจกซึ่งสะท้อนใบหน้าของเด็กหนุ่มผมสีดำสนิทและนัยตาสีแดงสด ซึ่งมีหน้าตาหน้ากลัว หลายครั้งที่ฝันร้าย ฝันว่ามีปัญหาต่างๆนาๆเกิดขึ้นเพียงเพราะแค่เขามีหน้าตาที่น่ากลัว ไม่ได้ดูน่ารังเกียจ เพียงแต่...ออกจะโหดผิดมนุษย์ไปนิด นิดเดียวเท่านั้นเอง!!!

'ไม่ๆเราต้องลืมเหตุการณ์ในวันนั้นให้ได้ '

เพี้ยะ! เพี้ยะ! เพีัยะ!

เขาตบหน้าตัวเองเพื่อลบเรื่องราวต่างๆออกไปจากหัว ค่อยๆสูดหายใจขึ้นลงช้าๆแล้วเดินไปอาบน้า


"อ้าว!!!เจ้าลูกหิน ตื่นแล้วเหรอลูกพอดีเลย ป้าทำกับข้าวไว้ ลงมากินได้แล้วเดี๋ยวมันจะเย็นหมด"
เสียงของผู้หญิงวัยชรา อายุน่าจะราวๆ 50 ปี ดังขึ้นเมื่อจัดโต๊ะอาหารเสร็จ
"โอ้โห!!!น่าอร่อยทั้งนั้นเลยนะครับป้าอร หน้ากินมากๆเลย"เด็กหนุ่มผมสีดำที่มีนามว่าลูกหินวิ่งเข้าไปกอดป้าอรพร้อมกับชมอาหารที่วางใว้อยู่บนโต๊ะอาหารใว้อย่างสวยงาม ส่งควันหอมชุยที่ชวนให้ท้องร้องโครกครากได้อย่างดี
"แหม่!!!!ขี้อ้อนจังนะไอ้หลานคนนี้ ไปๆ ไปกินข้าวเลย กำลังร้อนๆ"
ป้าอรยิ้มกว้างพร้อมกับตีมือหลานรักและชี้ให้ไปกินข้าว
"โอเคครับป้าอร "เด็กหนุ่มรีบนั่งพร้อมกับตักข้าวในส่วนของเขาและป้า
"เออ!!!วันนี้ป้าได้จดหมายมา เห็นมากจากเพื่อนของพ่อหลานนะ"ป้าอรซึ่งมานั่งได้ไม่นานลุกออกเพื่อไปหยิบจดหมายจากเพื่อนของน้องชายมาให้หลานของเธอ
"ไอ๋อั๊บ อิงอ๋ออั๊บอ้า(ใหนครับ จริงเหรอครับป้า)"ลูกหินรีบพูดทันทีอย่างสนใจทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปาก
"เคี้ยวให้หมดก่อนซิจ๊ะ"ป้าอรดุด้วยสีหน้าเอือมๆพร้อมกับยื่นซองจดหมายให้หลาน
"โอ้!!ใครเนี่ย พ่อแม่ผมก็ตายนานแล้ว เพิ่งรู้นะครับเนี่ยว่าพ่อมีเพื่อนด้วย"เด็กหนุ่มพูดอย่างสนใจพร้อมแกะซองจดหมายออกดู
"แหม่!!พ่อหลานน่ะสเน่ห์แรงจะตาย เค้าเป็นคนชอบเข้าสังคมเพื่อนเลยเยอะเป็นธรรมดา แต่ก็หน้าเสียดาย พ่อหลานก็ต้องมาตายซะก่อน ตอนนั้นแม่เธอก็เลยต้องอยู่คนเดียวจากนั้นพอเธอเกิดได้ไม่นาน แม่เธอก็เสีย จึงต้องมากอยู่กับป้าเนี่ยแหละ อ๊ะ......!!!!!"
ป้าอรกำลังพูดอยู่ก็ต้องเหลือบไปเห็นใบหน้าของหลานซึ่งตอนนี้กำลังเศร้าซึ่งเธอรู้ดีว่าถึงหน้าตาของหลานจะโหดเรียกพี่แต่จิตใจนั้นเหมือนเทวดามาก ถือว่าป้าอรคือคนที่เข้าใจลูกหินที่สุดก็ว่าได้
"อ๊ะ ป้าขอโทษ"คนเป็นป้ารีบพูดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของหลานชาย
"ไม่เป็นใรครับป้า แฮะๆ เรื่องแค่นี้เอง"ลูกหินยิ้มเจื่อนๆให้กับป้าอรถึงเขาจะบอกว่าไม่เป็นใรแต่ในใจเขาก็เจ็บเสมอมา เขาคิดว่าเขาอาจเป็นตัวซวยที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้แม่กับพ่อต้องตายก็ได้ เขาเลยรู้สึกผิดมาตลอด


"แต่หลานก็เก่งนะ อยู่ในป่ากับป้าตั้งแต่เด็กๆดูซิตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้ว" ป้าอรเอ่ยขึ้นเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ของบทสนทนา เธอรู้ว่าหลานของเธอรู้สึกผิดและโทษตัวเอง
"ฮ่าๆ แน่นอนครับป้า ผมอยู่กับป้าจนผมแรงควายแล้วครับเนี่ย" ลูกหินหัวเรอะ เขาเองก็ไม่อยากให้บรรยากาศการทานอาหารร่วมกันแย่นัก
"แต่ป้าบอกข้อห้ามลูกหินใว้อย่างหนึ่งนะว่าห้ามทำอะใรตอนอยู่ป่า" ป้าพูดขึ้นอย่างมีเลศนัย
"ห้ามอะใรครับป้า" ลูกหินถามอย่างสงสัย
"ห้ามเก็บเห็ดจ้ะ" ป้าอรตอบพร้อมยิ้มหวานให้ลูกหิน
'เอ่อ.....ป้าพูดแบบนี้เสี่ยงติดคุกนะครับ'
ลูกหินคิดในใจพร้อมกับแกะซองจดหมายดูและเปิดอ่าน

 

ถึง....หลานลูกหิน
 

หลานรัก ลุงเป็นเพื่อนสนิทของพ่อหลาน ตอนนี้ลุงได้ข่าวว่าหลานกำลังทุกข์ใจเกี่ยวกับเรื่องการเรียนอยู่ใช่ไหมลุงช่วยได้นะ ที่ลุงมาช่วยนี้มันไม่เหนือบ่ากว่าแรงเลยถ้าเทียบกับตอนที่พ่อหลานช่วยลุงเอาใว้ ยื่นใบนี้ไปที่โรงเรียนตามที่อยู่นี้นะพร้อมกับใส่เข็มกลัดที่ลุงฝากให้ไปด้วย หวังว่าลุงจะช่วยอะไรหลานได้นะ


จาก....โอดีน

"เอ๊ะ!!!ปะ...ป้ะ..ป้าครับช่วยบอกทีว่านี้ไม่ไช่ฝัน"ลูกหินยืนตัวเกร็งพร้อมกับพูดติดอ่าง ตอนนี้เขาเหมือนฝันไปเพราะเขารอวันนี้มานาน วันที่เค้าจะได้ไปเรียนอีกครั้งหนึ่ง
ป้าอรหยิบจดหมายขึ้นมาดูพร้อมกับอ่านอย่างละเอียดจากนั้นเค้าก็ยิ้มให้หลานชายสุดที่รักและก็พูดว่า  "ดีใจด้วยนะไอ้หลานตัวแสบ เธอได้เรียนสมใจเธอแล้วนะ"เธอพูดพร้อมกับหยิกแก้มลูกหินเบาๆเตือนว่าเขาไม่ได้ฝันไป
"แต่ป้าครับ ในนี้เขาเขียนว่ามันอยู่ที่ใกลมากๆเลยนะครับเนี่ย แถมยังอยู่ในหุบเขาเหมือนเราอีกโรงเรียนนี้มันแปลกๆนะครับ"เด็กหนุ่มพูดย่างสงสัย
"เอาน่าา เก็บของเถอะจ้ะ พรุ่งนี้หลานอาจต้องไปแต่เช้า"ป้าพูดพร้อมกับหยิบเป้ยื่นให้ลูกหิน
"ฮ่าๆ โอเคครับป้า ผมดีใจที่สุดเลย"ลูกหินพูดพร้อมกับกระโดดเข้ากอดป้าอรอย่างแน่น ตอนนี้เขาดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ถึงแม้ว่าถ้าไปอาจจะโดนเรียกว่าไอ้ปีศาจอีก แต่ยังไงเขาก็ได้กลับไปเรียนแล้ว ในที่สุด!!! ก็มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นกับเขาสักที!!!!


.......................................................

ตอนแรกอาจจะไม่สนุกนะครับ แต่นานๆ เรื่องมันจะตลกและสนุกกว่านี้ครับ ฮาๆ เชื่อผมเถอะ ผมเรียนมา


ลองรีไรท์เนื้อหาดูครับ แอบเกลาสำนวนมาด้วยยยย
....
ป.ล.ขอบคุณ ท่าน น้องประภพ ด้วยนะครับ ที่ให้คำแนะนำ ดีๆ
 ป.ล 2 ขอบคุณ ท่าน ขจี มากครับ แฮะๆ พอดี มึนๆไปหน่อย จากลุงเป็นอา แหะๆ เขิ๊ลเขิล
.......................................................