War of Summon สงครามอัญเชิญ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

                         “พันธนาการที่ถูกผูกฉันนี่แหละจะเป็นคนแก้เอง !!!” เสียงคำรามพร้อมกับเสียงตะโกนก้องของบุรุษหนุ่มเรือนผมสีทองที่ถูกรวบไว้สะบัดขึ้นด้วยคลื่นพลังเวทย์อันมหาศาลที่ทะลักออกมาจากตัวชายหนุ่มอย่างบ้าคลั่งราวกับคลื่น ที่กระทบโขดหินขนาดใหญ่

                        วงเวทย์ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่พื้นแสงสีทองสาดส่องไปทั่วทุกทิศทาง ทันทีที่ริมฝีปากของชายหนุ่มขยับอักขระทุกตัวพร้อมใจกันเคลื่อนคล้อย เหมือนกลไกที่เริ่มทำงานยิ่งนานอักขระยิ่งเคลื่อนเร็วขึ้นเป็นทวีและสลับซับซ้อนเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

                       กริ๊ก...เสียงอักขระหยุดเคลื่อนที่ริมฝีปากชายหนุ่มปิดสนิท ดวงตาสีทองทอประกายเจิดจ้าอย่างน่าประหลาดวงเวทย์เริ่มหมุนทวนเข็มนาฬิกา

                     “ท่านคิดดีแล้วหรือขอรับ...” เสียงอันแหบพร่าดังขึ้น เหมือนถามว่าแน่ใจชายหนุ่มตรงหน้า ไร้เสียงตอบรับเปลือกตาคู่งามปิดสนิทร่างกายทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว

                      ชายหนุ่มยืนในท่าตรงวงเวทย์สีทองที่หมุนทวนเข็มเริ่มเคลื่อนเข้ามาทำให้บัดนี้ชายหนุ่มอยู่ใจกลางเวทย์

                       ชายชราส่ายหน้าเบาๆ เมื่อรู้ถึงการตัดสินใจของชายหนุ่มตรงหน้า หยดน้ำสีขาวไหลลงมาจากดวงตาสีเทาหม่น ใบหน้าที่ผ่านกาลเวลามานานดูเศร้าหมอง

                      เพราะการตัดสินใจครั้งนี้ของชายหนุ่มมีความเสี่ยงอย่างมหาศาล หากผิดพลาดอาจหมายถึงการดับสูญของดวงจิตเลยก็เป็นได้

                     แสงสีทองเจิดจ้าขึ้นกว่าเก่าหลายเท่าตัว กระแสพลังเวทย์เริ่มทวีขึ้นจนเกิดเป็นบาเรียสีทองห่อหุ้มด้วยวงเวทย์สีทองและชายหนุ่มไว้ภายใน

                     กระแสลมที่เกิดจากการหมุนวนของพลังเวทย์อันมหาศาลเริ่มก่อตัวขึ้นพัดพาเอาสิ่งของภายในห้องแตกกระจายไปทั่วบริเวณพื้นห้อง

                     ปัง !!!เสียงประตูถูกผลักด้วยแรงของผู้มาใหม่ ดวงตาคู่งามตวัดมายังต้นกำเนิดของแสงสีทอง “นี่มันเกิดอะไรขึ้น!! หยุดเดียวนี้นะ” โดยไม่รอคำตอบร่างบางถลาเข้ามาหาบาเรียสีทองด้วยความเร็วอันน่าตระหนก

                   ดวงตาสีเทาเบิกกว้าง “ไม่นะคุณหนูถอยออกมา”

               
                  เปรี้ยง เปรี้ยง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงกระแสเวทย์เสียดสีจนเกิดสายฟ้าเล็กๆภายในห้องเปลือกตาชายหนุ่มเปิดขึ้นอย่างลืมตัวนั้นทำให้เขาได้เห็นถึงร่างบางกำลังใช้กระแสเวทย์ตัวเองฉีกกระฉากกับบาเรียสีทองอยู่

                 แต่การกระทำแบบนั้นก็ไม่ต่างกับการฆ่าตัวเองให้ตายไปช้าๆ โดยไม่รอช้าชายหนุ่มรีบใช้มือทั้งคู่ผลักร่างบางให้ออกจากเขตบาเรียก่อนที่ร่างนั้นจะสลายไปพร้อมกับเขา...

                 ตุบ ๆ เสียงร่างบางที่หมดสติปลิวกระเด็นมาทางชายชรา มือหยาบกร้านรับร่างบางนั้นไว้ทันท่วงทีทันใดก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น

                 กระจกเวทย์ที่ชายชราร่ายไว้นอกคฤหาสน์แตกเป็นเสี่ยงๆ ภูตตัวเล็กตัวน้อยที่ช่วยกางกระจกเวทย์สลายไปภายในพริบตา...

                 บัดนี้คฤหาสน์ที่เคยงดงามตระการตากลับกลายเป็นซากคฤหาสน์ที่เกิดจากแรงระเบิดของพลังเวทย์อันมหาศาล แต่ภายใต้ซากคฤหาสน์ยังมีบาเรียสีเทาหม่นหมุนวนปกป้องชายชราและร่างบางนั้นอยู่ แปะ..แปะ..หยดเลือดแดงฉานไหลลงจากมือของชายชราสู่พื้นดินด้านหลังมีภูติหนุ่มดวงตาคมกริบสีเทายืนอุ้มร่างบางอยู่

                “โอ มหาเทพทรงโปรดท่านแ..” ยังไม่ทันที่ชายชราจะกล่าวจบก็มีเสียงร้องแทรกขึ้น

                “แว๊ แว๊ แว๊....” พร้อมกันนั้นบาเรียสีทองสุกส่องประกายเจิดจ้าลอยขึ้น เหล่าอักขระเวทย์ทุกตัวล้วนพุ่งเข้าสู่ทารกน้อย...

                 บาเรียสีทองหายไปเด็กน้อยลอยเข้ามาหาชายชรา มือหยาบโบกเวทย์ลมสองสามครั้งใบหน้าแสดงความดีใจอย่างปิดไม่มิด เสียงแหบพร่าเอ่ยอวยพรนำชัยเบาๆกับสายลม แสงแดด และละอองเวทย์สีทองที่ส่องกายบนตัวทารกน้อย

               “ขอบคุณมหาเทพที่เมตตา ข้าน้อย เอเรบัส เรทานอส ขอสัญญาจะดูแลท่านผู้นี้ด้วยชีวิตวิญญาณที่มีอยู่จนดับสูญ..”
 

                ตูม เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้งวงเวทย์สีทองปรากฏขึ้นอีกด้านของชายชรา พร้อมกับการปรากฏตัวของบุรุษหนุ่มที่ควรดับสูญไปแล้ว...

               ภูติหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง “ทะทะท่าน...

              “หึ หึ ตกใจอะไร เคียร์ทำยังกับเห็นผี เอเรบัสไปถวายสัจจะแบบนั้นคิดดีแล้วหรอ แย่จังนะผมเริ่มน้อยใจเสียแล้วสิกับผมคุณยังไม่ให้สัตย์แบบนี้เลย หึ หึ ไม่เพียงสลายพันธนาการได้แต่ผมยังได้น้องชายเพิ่มอีกคนหรือเนี่ย...”

              กล่าวจบชายหนุ่มผมทองก็เดินออกนำไป และตะโกนเสียงดังโดยไม่หันกลับมามอง “จนกว่าจะถึงตอนนั้นช่วยกรุณาดูแลน้องของผมให้ดีๆละ เอ้อบอกเขาด้วยนะว่าเขามีพี่ชายที่หล่อที่สุดในโลก ฮ่าๆถ้าเอเรบัสดูแลไม่ไหวก็ให้อามี่ดูแลแทนนะ

               แล้วเจอกันน้องรัก...เมื่อถึงเวลาน่ะนะ”