ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [8018]Our First Date-1
โรงนาจำลองอันเป็นฉากแสดงละครประจำวันคริสมาสค่อยๆมืดสลัวลงและค่อยๆดับไป ในที่สุดอันเป็นสัญญาณจบการแสดงชุด"กำเนิดพระเยซู"ตามมาด้วยเสียงตบมือจาก เด็กๆโรงเรียนประถมนามิโมริ(มันมีใช่ป่ะ)
"เอาล่ะจ้ะทุกคน กลับบ้านกันดีๆนะจ๊ะ สุขสันต์วันคริสมาสอีฟจ๊ะ" เสียงใจดีของคุณครูประกาศ
"เย้!ดีใจ จัง ได้เลิกเรียนตั้งแต่บ่าย2แน่ะ " เด็กชายยามาโมโตะ ทาเคชิ ป2ห้องaร้องอย่างดีใจ แต่มันน่ารำคาญเป็นที่สุดสำหรับคนอย่างเด็กชายฮิบาริ ป3 ห้องaที่นั่งติดกันตอนดูละคร
"หึ น่ารำคาญจริงๆเลย" ฮิบาริบ่นกับตัวเองเบาๆ แต่ยามาโมโตะก็ยังไม่วายจะได้ยิน
"นี่ นายน่ะ ทำไมถึงไม่รีบกลับบ้านล่ะ นี่มันวันคริสมาสอีฟแล้วนะ ไม่ดีใจเลยเหรอ"
" ไม่จำเป็นต้องรีบกลับซักหน่อย ยังไงพ่อแม่ฉันก็ไม่อยู่บ้านอยู่ดี"ฮิบาริตตอบเรียบๆ
"งั้น...มา เล่นกับฉันมั้ยล่ะ นะๆๆ พ่อฉันไม่ว่าหรอก พาเพื่อนนายคนนั้นมาด้วยก็ได้"ยามาโมโตะว่าอย่างร่าเริงแล้วชี้ไปที่ คุซาคาเบะที่ยืนเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างๆฮิบาริ
"ไม่ ฉันเกลียดการสุมหัว"
"ฮั่นแน่ เกลียดการสุมหัวหรือกลัวกันแน่"
"ฮึ่ย งั้นบ้านนายอยู่ไหน นำฉันไปสิ"
"นายจะยอมไปเล่นกับฉันแล้วเหรอ เย้ๆๆ" ยามาโมโตะร้องอย่างดีใจแล้ววิ่งนำไปทันที
"เดี๋ยว ก่อน!! พวกนายนะ จะไปเล่นที่ไหนกัน พวกเราเล่นด้วยเซ่!!" เด็กชายผมเงินตะโกนดังลั่นโดยมีน้องสาวผมสีน้ำตาลพยายามกระซิบบอกให้พูดเบาๆ
"พี่คะ อย่าเลย"เด็กหญิงพูดเบาๆ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เคียวโกะ เจ้าฮิบาริมันเป็นเพื่อนพี่เอง" เด็กชายผมเงินหรือ ซาซางาวะ เรียวเฮพูดพร้อมกับยิ้มยิงฟันให้น้องสาว
"ฮะฮะฮะ ถ้าอยากเล่นด้วยก็ตามมาสิ"ยามาโมโตะบอกอย่างใจดี
แล้ว เด็กทั้ง5คนก็เดินไปยังบ้านของยามาโมโตะ. ขณะนั้น ท้องฟ้ามืดครึ้มนิดๆทั้งที่ยังบ่ายอยู่แท้ๆ ยามาโมโตะจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น
"ท้องฟ้าครึ้มแบบน้หิมะต้องตกแน่เลยนะ ว่ามั้ย"
"......." แต่ไร้้ซึ่งเสียงตอบเพราะเรียวเฮกำลังง่วนกับการพันผ้าพันคอให้กับน้องสาว และฮิบาริก็ไม่ต้องการพูดกับ'เจ้าเด็กปากมาก' อย่างยามาโมโตะ
"นี่ๆ พวกนายอยากได้อะไรเป็นของขวัญจากคุณลุงซานต้ากันน่ะ"ยามาโมโตะถาม
"ลายเซ็นของพระอาจารย์แปร๋นๆ!!"เรียวเฮตอบอย่างรวดเร็ว
"ส่วนฉัน..." เคียวโกะคิดอย่างลังเล
"หึ คงจะไม่พ้นพี่ชายคนใหม่ซินะ" ฮิบาริพูดเพื่อหวังจะกระทบเรียวเฮเต็มที่
"อะ...อะไรนะ จริงรึเปล่า เคียวโกะ" เรียวเฮหันไปหาน้องสาว หน้าตาบอกว่าเศร้าสุดขีด
"มะ...ไม่ใช่นะคะพี่ พี่เป็นพี่ที่ดีทีสุดของหนูเลยค่ะ" เคียวโกะรีบปฎิเสธอย่างลนลาน ก่อนจะทันพูดอะไรต่อ เสียงของยามาโมโตะก็ดังขึ้น
"นี่ ถึงแล้วล่ะ" ที่ๆเด็กๆเดินทางมาถึงก็คือร้านอาหารแบบญี่ปุ่นซึ่งตอนนี้กำลังปิดอยู่ ป้ายหน้าร้านเขียนว่า 'ทาเคะซูชิ'
"เข้ามาซิ" ยามาโมโตะเอ่ยอย่างเชื้อเชิญพร้อมกับเปิดประตูเดินนำเข้าไปคนแรก
"กลับมาแล้วฮะ~~ "ยามาโมโตะตะโกนดังลั่น
"มาแล้วเรอะ ทาเคชิ เป็นยังไงมั่งล่ะ" ยามาโมโตะซึโยชิ ตะโกนตอบกลับลูกชายมาจากห้องครัว
"ผมพาเพื่อนมาเล่นด้วยครับ"
"อืมๆ ดีๆ งั้นพาไปเล่นที่ห้องของแกเลยก็ได้ เดี๋ยวพ่อจะเอาของว่างไปให้" สึโยชิพูด
"ไปกันเถอะ " ยามาโมโตะหันมาพูดกับเพื่อนๆ
หลัง จากเข้าไปในห้องของยามาโมโตะ เด็กๆก็พบว่าห้องของเขาเต็มไปด้วยโปสเตอร์รูปนักเบสบอล การ์ดเบสบอล ลูกเบสบอล และอะไรอีกหลายๆอย่างที่เกี่ยวข้องกับเบสบอลเป็นหลักฐานแสดงว่าเจ้าของห้อง คงจะโปรดปรานกีฬาชนิดนี้มากทีเดียว
"เชิญนั่งเลยทุกคน"ยามาโมโตะพูด
"ว่า แต่ว่า...ฉันยังไม่รู้จักชื่อพวกนายสองคนเลยนะ นายกับน้องสาวน่ะ ชื่อเรียวเฮกับเคียวโกะใช่มะ แล้วอีกสองคนอ่ะ ชื่ออะไร ฉันยามาโมโตะ ทาเคชินะ"
"ผม คุซาคาเบะครับ"คุซาคาเบะ(ที่โลกลืม)แนะนำตัวกลับ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ยามาโมโตะพูด
"ส่วนนี่คุณเคียว..."
"ไม่ต้อง มันจะได้เอาฉันไปนินทาไม่ได้"แต่ฮิบาริห้ามไม่ให้คุซาคาเบะบอกชื่อตน
"ง่า..นายจะเอางั้นเรอะ แต่ฉันก็คงบังคับให้นายบอกชื่อไม่ได้หรอกนะ เพราะงั้น ยินดีที่ไม่รู้จัก"(คล้ายๆเรื่องอะไรป่ะ)
"หึ" ฮิบาริไม่ตอบแล้วเชิดหน้าไปอีกทาง
"เอาล่ะยามาโมโตะ แนะนำตัวเสร็จแล้วเราก็มาเล่นอย่างสุดหูรูดกันเถอะ!!!"เรียวเฮพูด
"นั่นซินะ...งั้นเรามาเล่นอะไรกันดีล่ะ ซ่อนหาดีมะ"ยามาโมโตะพูดอย่างครุ่นคิด
"เล่นขย้ำคนให้ตาย"(ฮิบาริ)
"เล่นอะไรก็ได้ตามใจคุณเคียวครับ"(คุซาคาเบะ)
"เล่นชกมวยสุดหูรูด"(เรียวเฮ)
"หนูอยากเล่นเป็น...เพื่อนเจ้าสาว..."(เคียวโกะ)
"หืม...เสนอไม่ตรงกันซักอย่าง ทำไงดีล่ะ" ยามาโมโตะถาม
"เล่นแต่งงานดีกว่า!! แล้วก็ให้เคียวโกะเป็นเพื่อนเจ้าสาวด้วย" พี่ชายผู้รักน้องรีบเสนอทันที
"แล้วพวกนายสองคนล่ะว่าไง"ยามาโมโตะหันมาถามคุซาคาเบะกับฮิบาริบ้าง
"ผมน่ะ จะยังไงก็ได้ครับ แต่คุณเคียวนี่สิ"
"เจ้าโง่!! บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกชื่อฉัน!" ฮิบาริตะโกนดังลั่นห้อง
"ฮึก..ฮึก" ร่างของเคียวโกะเริ่มสั่นเพราะแรงสะอื้น
"อ้าว..เคียวโกะ ร้องไห้ทำไม"เมื่อเห็นน้องสาวร้องไห้ พี่ชายก็ตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก
"แล้ว...วันนี้หนูจะได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวมั้ยคะ"เคียวโกะถามพี่ชายเบาๆด้วยเสียงที่ค่อนข้างสั่น
"ได้สิ ได้แน่นอน พี่สัญญา นี่ พวกนายน่ะ มาเล่นแต่งงานกันเถอะนะ "
"อืม ฉันยังไงก็ได้(ยามะโมโตะ)
"ก็ได้ครับ"(คุซาคาเบะ)
"หึ ช่วยไม่ได้ แต่ให้เด็กนั่นหยุดร้องก่อนละกัน"(ฮิบาริ)
"เย้! ขอบใจพวกนายสุดหูรูด!!"
'เล่นแต่งงาน ก็ต้องมีเจ้าบ่าว แล้วก็เจ้าสาวซินะ'ยามาโมโตะคิด
"งั้นฉันขอเป็นเจ้าบ่าวก็แล้วกัน" เมื่อคิดเสร็จก็รีบตัดหน้าขอบทที่ดีที่สุดไปทันที
"ถ้าเคียวโกะเป็นเพื่อนเจ้าสาวงั้น ฉันขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวแล้วกันนะ"เรียวเฮพูด
"ถ้างันก็เหลือแค่2บทก็คือเจ้าสาวกับบาทหลวงซินะ..."
ช่างเป็นช่วงเวลาที่ตึงเครียดหลังจากที่ฮิบาริและคุซาคาเบะจ้องตากันเพื่อให้อีกฝ่ายยอมรับตำแหน่งเจ้าสาว ในที่สุด คุซาคาเบะก็ยอมแพ้
"ผมเข้าใจแล้วครับ คุณเคียว ผมจะยอมเป็นเจ้าสาวเอง" เพื่อหัวหน้าที่รัก คุซาคาเบะยอมด้ายยยย แต่
"ไม่ได้นะคะ เจ้าสาวต้องสวยๆด้วยซิ" เสียงเล็กๆของเคียวโกะค้านทันที
"เห็นด้วยสุดหูรูด!!! ฮิบาริ นายนั่นแหละต้องเป็นเจ้าสาว"
"ไม่เอา เป็นเจ้าสาวมันไม่เท่ห์ซักหน่อย" ฮิบาริก็ไม่ยอมเช่นเดียวกัน ก่อนที่จะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ ยามาโมโตะจึงต้องรีบห้าม
"นี่นาย...ฮิบาริซินะ ถ้าเกิดว่าคนมันเทห์ล่ะก็ จะเล่นบทไหนมันก็ได้ทั้งนั้นน่ะ เหมือนฉันนี่ไงฮะๆๆ"
"งั้นก็ได้ โลกจะได้รู้ว่าเจ้าสาวน่ะ เท่ห์กว่าเจ้าบ่าว"
แล้ว การแต่งงานก็เริ่มขึ้นโดยมียามาโมโตะเป็นเจ้าบ่าว เรียวเฮเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ฮิบาริเป็นเจ้าสาวโดยมีผ้าเช็ดตัวลายเบสบอลใช้ต่างผ้าคลุมหน้า เคียวโกะเป็นเพื่อนเจ้าสาว และสุดท้าย มีคุซาคาเบะเป็นบาทหลวงโดยใช้หนังสือสะสมการ์ดเบสบอลเหมือนคัมพีร์
"ยา มาโมโตะ ทาเคชิ คุณจะยอมรับ เอ่อ...ฮิบาริ คะ...เคียวยะ เป็นภรรยา จะดูแลทั้งยามทุกข์และยามสุข จนกว่าความตายจะมาพรากหรือไม่"บาทหลวงคุซาคาเบะพูดด้วยเสียงนุ่มน่าฟัง
"รับครับ" ยามาโมโตะตอบด้วยเสียงที่ตนคิดว่า 'หล่อ' เต็มที่
"แล้วคุณ ฮิบาริ เคียวยะ คุณจะยอมรับยามาโมโตะทาเคชิ เป็นสามี จะอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุข ดูแลเขา จนกว่าความตายจะมาพรากหรือไม่"
"ไม่..." ฮิบาริพูดแต่ก็ต้องเปลี่ยนคำพูดเป็น"ไม่ปฎิเสธ"เมื่อเห็นใบหน้าที่ใกล้ร้องไห้รอมร่อของเคียวโกะ
"ขอเชิญิคู่บ่าวสาวแลกแหวน"
"แต่ฉันไม่มี นายก็คงไม่มีใช่มะยามาโมโตะ" ฮิบาริถาม
"ไม่ ต้องห่วง ฉันมีวิธีแก้" ยามาโมโตะว่าพร้อมกับวิ่งไปหยิบปากกามาร์กเกอร์ลายเบสบอลที่โต๊ะ แล้วบรรจงใช้หมึกสีน้ำเงินวาดแหวนลงบนนิ้วนางเรียวงามของเจ้าสาว
"นายก็วาดให้ฉันด้วยสิ"ยามาโมโตะพูดพร้อมส่งปากกาให้ฮิบาริ ฮิบาริรับมาแล้ววาดแหวนลวกๆให้หนึ่งวงอย่างเสียมิได้
"งั้นฉันประกาศว่าทั้งสองคนเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้"บาทหลวงพูด
แล้ว พิธีแต่งงานก็คงจบลงอย่างมีความสุข เมื่อเจ้าบ่าวค่อยๆโน้มหน้าลงมาจุมพิตเจ้าสาวอย่างอ่อนโยน แต่เรื่องแบบนี้คงไม่มีวันเกิดขึ้นกับคนอย่างฮิบาริเคียวยะ!!! เพราะเมื่อเจ้าบ่าวยามาโมโตะโน้มหน้าเข้าใกล้ เจ้าสาวฮิบาริก็เอาหัวโขกทันที ตามมาด้วยเสียงโอดโอยอย่างเจ็บปวดของผู้เป็นเจ้าบ่าว
"หึ ทีนี้ก็จบพิธีแล้วใช่มะ ฉันจะได้กลับบ้าน"ฮิบาริบอกด้วยน้ำเสียงรำคาญ
"ยังค่ะ ยังมีอีกอย่าง"เคียวโกะพูด
"อะไรอีกเนี่ย" ยามาโมโตะถามบ้าง
"ส่งตัวเจ้าบ่าว เจ้าสาวเข้าหอไงล่ะ"
...ส่งตัวเข้าหอ!!!...
.......................................................tbc.
ช่วยเม้นด้วยนะคะ
"เอาล่ะจ้ะทุกคน กลับบ้านกันดีๆนะจ๊ะ สุขสันต์วันคริสมาสอีฟจ๊ะ" เสียงใจดีของคุณครูประกาศ
"เย้!ดีใจ จัง ได้เลิกเรียนตั้งแต่บ่าย2แน่ะ " เด็กชายยามาโมโตะ ทาเคชิ ป2ห้องaร้องอย่างดีใจ แต่มันน่ารำคาญเป็นที่สุดสำหรับคนอย่างเด็กชายฮิบาริ ป3 ห้องaที่นั่งติดกันตอนดูละคร
"หึ น่ารำคาญจริงๆเลย" ฮิบาริบ่นกับตัวเองเบาๆ แต่ยามาโมโตะก็ยังไม่วายจะได้ยิน
"นี่ นายน่ะ ทำไมถึงไม่รีบกลับบ้านล่ะ นี่มันวันคริสมาสอีฟแล้วนะ ไม่ดีใจเลยเหรอ"
" ไม่จำเป็นต้องรีบกลับซักหน่อย ยังไงพ่อแม่ฉันก็ไม่อยู่บ้านอยู่ดี"ฮิบาริตตอบเรียบๆ
"งั้น...มา เล่นกับฉันมั้ยล่ะ นะๆๆ พ่อฉันไม่ว่าหรอก พาเพื่อนนายคนนั้นมาด้วยก็ได้"ยามาโมโตะว่าอย่างร่าเริงแล้วชี้ไปที่ คุซาคาเบะที่ยืนเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างๆฮิบาริ
"ไม่ ฉันเกลียดการสุมหัว"
"ฮั่นแน่ เกลียดการสุมหัวหรือกลัวกันแน่"
"ฮึ่ย งั้นบ้านนายอยู่ไหน นำฉันไปสิ"
"นายจะยอมไปเล่นกับฉันแล้วเหรอ เย้ๆๆ" ยามาโมโตะร้องอย่างดีใจแล้ววิ่งนำไปทันที
"เดี๋ยว ก่อน!! พวกนายนะ จะไปเล่นที่ไหนกัน พวกเราเล่นด้วยเซ่!!" เด็กชายผมเงินตะโกนดังลั่นโดยมีน้องสาวผมสีน้ำตาลพยายามกระซิบบอกให้พูดเบาๆ
"พี่คะ อย่าเลย"เด็กหญิงพูดเบาๆ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เคียวโกะ เจ้าฮิบาริมันเป็นเพื่อนพี่เอง" เด็กชายผมเงินหรือ ซาซางาวะ เรียวเฮพูดพร้อมกับยิ้มยิงฟันให้น้องสาว
"ฮะฮะฮะ ถ้าอยากเล่นด้วยก็ตามมาสิ"ยามาโมโตะบอกอย่างใจดี
แล้ว เด็กทั้ง5คนก็เดินไปยังบ้านของยามาโมโตะ. ขณะนั้น ท้องฟ้ามืดครึ้มนิดๆทั้งที่ยังบ่ายอยู่แท้ๆ ยามาโมโตะจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น
"ท้องฟ้าครึ้มแบบน้หิมะต้องตกแน่เลยนะ ว่ามั้ย"
"......." แต่ไร้้ซึ่งเสียงตอบเพราะเรียวเฮกำลังง่วนกับการพันผ้าพันคอให้กับน้องสาว และฮิบาริก็ไม่ต้องการพูดกับ'เจ้าเด็กปากมาก' อย่างยามาโมโตะ
"นี่ๆ พวกนายอยากได้อะไรเป็นของขวัญจากคุณลุงซานต้ากันน่ะ"ยามาโมโตะถาม
"ลายเซ็นของพระอาจารย์แปร๋นๆ!!"เรียวเฮตอบอย่างรวดเร็ว
"ส่วนฉัน..." เคียวโกะคิดอย่างลังเล
"หึ คงจะไม่พ้นพี่ชายคนใหม่ซินะ" ฮิบาริพูดเพื่อหวังจะกระทบเรียวเฮเต็มที่
"อะ...อะไรนะ จริงรึเปล่า เคียวโกะ" เรียวเฮหันไปหาน้องสาว หน้าตาบอกว่าเศร้าสุดขีด
"มะ...ไม่ใช่นะคะพี่ พี่เป็นพี่ที่ดีทีสุดของหนูเลยค่ะ" เคียวโกะรีบปฎิเสธอย่างลนลาน ก่อนจะทันพูดอะไรต่อ เสียงของยามาโมโตะก็ดังขึ้น
"นี่ ถึงแล้วล่ะ" ที่ๆเด็กๆเดินทางมาถึงก็คือร้านอาหารแบบญี่ปุ่นซึ่งตอนนี้กำลังปิดอยู่ ป้ายหน้าร้านเขียนว่า 'ทาเคะซูชิ'
"เข้ามาซิ" ยามาโมโตะเอ่ยอย่างเชื้อเชิญพร้อมกับเปิดประตูเดินนำเข้าไปคนแรก
"กลับมาแล้วฮะ~~ "ยามาโมโตะตะโกนดังลั่น
"มาแล้วเรอะ ทาเคชิ เป็นยังไงมั่งล่ะ" ยามาโมโตะซึโยชิ ตะโกนตอบกลับลูกชายมาจากห้องครัว
"ผมพาเพื่อนมาเล่นด้วยครับ"
"อืมๆ ดีๆ งั้นพาไปเล่นที่ห้องของแกเลยก็ได้ เดี๋ยวพ่อจะเอาของว่างไปให้" สึโยชิพูด
"ไปกันเถอะ " ยามาโมโตะหันมาพูดกับเพื่อนๆ
หลัง จากเข้าไปในห้องของยามาโมโตะ เด็กๆก็พบว่าห้องของเขาเต็มไปด้วยโปสเตอร์รูปนักเบสบอล การ์ดเบสบอล ลูกเบสบอล และอะไรอีกหลายๆอย่างที่เกี่ยวข้องกับเบสบอลเป็นหลักฐานแสดงว่าเจ้าของห้อง คงจะโปรดปรานกีฬาชนิดนี้มากทีเดียว
"เชิญนั่งเลยทุกคน"ยามาโมโตะพูด
"ว่า แต่ว่า...ฉันยังไม่รู้จักชื่อพวกนายสองคนเลยนะ นายกับน้องสาวน่ะ ชื่อเรียวเฮกับเคียวโกะใช่มะ แล้วอีกสองคนอ่ะ ชื่ออะไร ฉันยามาโมโตะ ทาเคชินะ"
"ผม คุซาคาเบะครับ"คุซาคาเบะ(ที่โลกลืม)แนะนำตัวกลับ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ยามาโมโตะพูด
"ส่วนนี่คุณเคียว..."
"ไม่ต้อง มันจะได้เอาฉันไปนินทาไม่ได้"แต่ฮิบาริห้ามไม่ให้คุซาคาเบะบอกชื่อตน
"ง่า..นายจะเอางั้นเรอะ แต่ฉันก็คงบังคับให้นายบอกชื่อไม่ได้หรอกนะ เพราะงั้น ยินดีที่ไม่รู้จัก"(คล้ายๆเรื่องอะไรป่ะ)
"หึ" ฮิบาริไม่ตอบแล้วเชิดหน้าไปอีกทาง
"เอาล่ะยามาโมโตะ แนะนำตัวเสร็จแล้วเราก็มาเล่นอย่างสุดหูรูดกันเถอะ!!!"เรียวเฮพูด
"นั่นซินะ...งั้นเรามาเล่นอะไรกันดีล่ะ ซ่อนหาดีมะ"ยามาโมโตะพูดอย่างครุ่นคิด
"เล่นขย้ำคนให้ตาย"(ฮิบาริ)
"เล่นอะไรก็ได้ตามใจคุณเคียวครับ"(คุซาคาเบะ)
"เล่นชกมวยสุดหูรูด"(เรียวเฮ)
"หนูอยากเล่นเป็น...เพื่อนเจ้าสาว..."(เคียวโกะ)
"หืม...เสนอไม่ตรงกันซักอย่าง ทำไงดีล่ะ" ยามาโมโตะถาม
"เล่นแต่งงานดีกว่า!! แล้วก็ให้เคียวโกะเป็นเพื่อนเจ้าสาวด้วย" พี่ชายผู้รักน้องรีบเสนอทันที
"แล้วพวกนายสองคนล่ะว่าไง"ยามาโมโตะหันมาถามคุซาคาเบะกับฮิบาริบ้าง
"ผมน่ะ จะยังไงก็ได้ครับ แต่คุณเคียวนี่สิ"
"เจ้าโง่!! บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกชื่อฉัน!" ฮิบาริตะโกนดังลั่นห้อง
"ฮึก..ฮึก" ร่างของเคียวโกะเริ่มสั่นเพราะแรงสะอื้น
"อ้าว..เคียวโกะ ร้องไห้ทำไม"เมื่อเห็นน้องสาวร้องไห้ พี่ชายก็ตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก
"แล้ว...วันนี้หนูจะได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวมั้ยคะ"เคียวโกะถามพี่ชายเบาๆด้วยเสียงที่ค่อนข้างสั่น
"ได้สิ ได้แน่นอน พี่สัญญา นี่ พวกนายน่ะ มาเล่นแต่งงานกันเถอะนะ "
"อืม ฉันยังไงก็ได้(ยามะโมโตะ)
"ก็ได้ครับ"(คุซาคาเบะ)
"หึ ช่วยไม่ได้ แต่ให้เด็กนั่นหยุดร้องก่อนละกัน"(ฮิบาริ)
"เย้! ขอบใจพวกนายสุดหูรูด!!"
'เล่นแต่งงาน ก็ต้องมีเจ้าบ่าว แล้วก็เจ้าสาวซินะ'ยามาโมโตะคิด
"งั้นฉันขอเป็นเจ้าบ่าวก็แล้วกัน" เมื่อคิดเสร็จก็รีบตัดหน้าขอบทที่ดีที่สุดไปทันที
"ถ้าเคียวโกะเป็นเพื่อนเจ้าสาวงั้น ฉันขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวแล้วกันนะ"เรียวเฮพูด
"ถ้างันก็เหลือแค่2บทก็คือเจ้าสาวกับบาทหลวงซินะ..."
ช่างเป็นช่วงเวลาที่ตึงเครียดหลังจากที่ฮิบาริและคุซาคาเบะจ้องตากันเพื่อให้อีกฝ่ายยอมรับตำแหน่งเจ้าสาว ในที่สุด คุซาคาเบะก็ยอมแพ้
"ผมเข้าใจแล้วครับ คุณเคียว ผมจะยอมเป็นเจ้าสาวเอง" เพื่อหัวหน้าที่รัก คุซาคาเบะยอมด้ายยยย แต่
"ไม่ได้นะคะ เจ้าสาวต้องสวยๆด้วยซิ" เสียงเล็กๆของเคียวโกะค้านทันที
"เห็นด้วยสุดหูรูด!!! ฮิบาริ นายนั่นแหละต้องเป็นเจ้าสาว"
"ไม่เอา เป็นเจ้าสาวมันไม่เท่ห์ซักหน่อย" ฮิบาริก็ไม่ยอมเช่นเดียวกัน ก่อนที่จะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ ยามาโมโตะจึงต้องรีบห้าม
"นี่นาย...ฮิบาริซินะ ถ้าเกิดว่าคนมันเทห์ล่ะก็ จะเล่นบทไหนมันก็ได้ทั้งนั้นน่ะ เหมือนฉันนี่ไงฮะๆๆ"
"งั้นก็ได้ โลกจะได้รู้ว่าเจ้าสาวน่ะ เท่ห์กว่าเจ้าบ่าว"
แล้ว การแต่งงานก็เริ่มขึ้นโดยมียามาโมโตะเป็นเจ้าบ่าว เรียวเฮเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ฮิบาริเป็นเจ้าสาวโดยมีผ้าเช็ดตัวลายเบสบอลใช้ต่างผ้าคลุมหน้า เคียวโกะเป็นเพื่อนเจ้าสาว และสุดท้าย มีคุซาคาเบะเป็นบาทหลวงโดยใช้หนังสือสะสมการ์ดเบสบอลเหมือนคัมพีร์
"ยา มาโมโตะ ทาเคชิ คุณจะยอมรับ เอ่อ...ฮิบาริ คะ...เคียวยะ เป็นภรรยา จะดูแลทั้งยามทุกข์และยามสุข จนกว่าความตายจะมาพรากหรือไม่"บาทหลวงคุซาคาเบะพูดด้วยเสียงนุ่มน่าฟัง
"รับครับ" ยามาโมโตะตอบด้วยเสียงที่ตนคิดว่า 'หล่อ' เต็มที่
"แล้วคุณ ฮิบาริ เคียวยะ คุณจะยอมรับยามาโมโตะทาเคชิ เป็นสามี จะอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุข ดูแลเขา จนกว่าความตายจะมาพรากหรือไม่"
"ไม่..." ฮิบาริพูดแต่ก็ต้องเปลี่ยนคำพูดเป็น"ไม่ปฎิเสธ"เมื่อเห็นใบหน้าที่ใกล้ร้องไห้รอมร่อของเคียวโกะ
"ขอเชิญิคู่บ่าวสาวแลกแหวน"
"แต่ฉันไม่มี นายก็คงไม่มีใช่มะยามาโมโตะ" ฮิบาริถาม
"ไม่ ต้องห่วง ฉันมีวิธีแก้" ยามาโมโตะว่าพร้อมกับวิ่งไปหยิบปากกามาร์กเกอร์ลายเบสบอลที่โต๊ะ แล้วบรรจงใช้หมึกสีน้ำเงินวาดแหวนลงบนนิ้วนางเรียวงามของเจ้าสาว
"นายก็วาดให้ฉันด้วยสิ"ยามาโมโตะพูดพร้อมส่งปากกาให้ฮิบาริ ฮิบาริรับมาแล้ววาดแหวนลวกๆให้หนึ่งวงอย่างเสียมิได้
"งั้นฉันประกาศว่าทั้งสองคนเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้"บาทหลวงพูด
แล้ว พิธีแต่งงานก็คงจบลงอย่างมีความสุข เมื่อเจ้าบ่าวค่อยๆโน้มหน้าลงมาจุมพิตเจ้าสาวอย่างอ่อนโยน แต่เรื่องแบบนี้คงไม่มีวันเกิดขึ้นกับคนอย่างฮิบาริเคียวยะ!!! เพราะเมื่อเจ้าบ่าวยามาโมโตะโน้มหน้าเข้าใกล้ เจ้าสาวฮิบาริก็เอาหัวโขกทันที ตามมาด้วยเสียงโอดโอยอย่างเจ็บปวดของผู้เป็นเจ้าบ่าว
"หึ ทีนี้ก็จบพิธีแล้วใช่มะ ฉันจะได้กลับบ้าน"ฮิบาริบอกด้วยน้ำเสียงรำคาญ
"ยังค่ะ ยังมีอีกอย่าง"เคียวโกะพูด
"อะไรอีกเนี่ย" ยามาโมโตะถามบ้าง
"ส่งตัวเจ้าบ่าว เจ้าสาวเข้าหอไงล่ะ"
...ส่งตัวเข้าหอ!!!...
.......................................................tbc.
ช่วยเม้นด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น