คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ｡ ลักพาตัว : chp3 100%
2; 6 MARCH 1999
“มันไม่สนุกหรอแบคฮยอน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ชานยอลขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด
“ป่าวครับ” เด็กชายตอบกลับมาเบาๆ
ชานยอลมองใบหน้าหวานที่ก้มหงุดอยู่ก็รู้สึกสงสารจับใจ แต่ความต้องการครอบครองเจ้าตัวเล็กของเขามันมีมากกว่าที่จะมารู้สึกอะไรพวกนี้
“ผมอยากได้นาฬิกา” ร่างสูงมองอีกคนเชิงสงสัย
“ผมไม่รู้เวลาเลย พี่ชานยอล .. ติดนาฬิกาให้ผมหน่อยนะครับ” เสียงหวานเอ่ยเว้าวอน ร่างสูงได้ยินแบบนั้นก็ใจอ่อน
“ถ้านายทำตัวดี พี่จะติดให้แต่ตอนนี้ถึงเวลานอนแล้ว มันดึกแล้วเข้าใจไหม”
“ครับ” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างว่าง่าย แบคฮยอนมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม ขณะที่ร่างสูงกำลังจะเดินออกจากห้องไป ร่างเล็กได้เอ่ยขัดขึ้นมา
“พี่ชานยอล ..” คนตัวสูงหันมาทางต้นเสียง เห็นใบหน้าหวานเงยมองตนอยู่
“จูบราตรีสวัสดิ์ผมหน่อย” ชายหนุ่มวัย 25 ปีเลิกคิ้วเล็กน้อย
“ปกติแม่ผมจะทำทุกคืน ไม่งั้นผมจะนอนไม่หลับ ..นะครับ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาร่างเล็กก่อนจะกดจูบเบาๆลงบนหน้าผากอีกคนอย่างเร็วแล้วเดินออกจากห้องไป ยังไงเด็กก็คือเด็ก แบคฮยอนยังคงต้องการความเอาใจใส่อยู่ดี
“ถึงแม้จะมีการค้นหาโดยทั่วบริเวณแล้ว แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสใด ..”
เสียงผู้ประกาศข่าวดังลอดออกมาจากโทรทัศน์เครื่องเล็ก สมาชิกที่บ้านตระกูลบยอน ต่างก็วุ่นวาย อันเนื่องมาจากเหตุการณ์หายตัวไปของ บยอน แบคฮยอน ลูกชายคนเดียวของครอบครัวเป็นเวลากว่าสี่วันเต็มโดยไม่พบเบาะแสอะไรเลย นอกจากคำบอกเล่าจากเด็กสาวหมู่บ้านใกล้เคียงกัน ที่บอกไว้ว่าเห็นแบคฮยอนถูกอุ้มขึ้นรถตู้สีขาวออกไปโดยที่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นคนร้าย
น้ำตา ของผู้เป็นแม่ แทบจะหยดลงมาเป็นสายเลือด ลูกชายคนเดียวของตระกูล ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ กลับหายไป จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ “บยอนต้องกลับมา” เสียงสั่นๆของผู้เป็นยายเอ่ยขึ้น มือของเธอบรรจงลูบหลังลูกสาวที่ร้องไห้แทบขาดใจอยู่ข้างๆ
“ตำรวจไม่พบศพ แบคฮยอนยังอยู่ เขาจะต้องปลอดภัย .. แบคฮยอนเป็นเด็กฉลาด เชื่อฟังและน่ารัก ใครกันจะทำร้ายเด็กน้อยคนนี้ได้ลงคอ”
“นี่ก็สี่วันแล้ว ยังไม่มีข่าวคราวอะไรมาเลย” คุณนายบยอนเอ่ยออกมาเบาๆ ในวันนี้นายตำรวจอู๋ฟาน หรือคริส ได้มาทำหน้าที่อย่างเช่นทุกวัน
“ทางเราพยายามเต็มที่แล้วครับ เราพยายามตามหารถตู้ต้องสงสัย แต่ในละแวกนี้มีหลายครัวเรือนที่ใช้กัน อาจจะต้องใช้เวลา” ผู้เป็นแม่พยักหน้าเข้าใจ แต่หัวใจด้วงนี้มันแทบเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“คุณตำรวจ .. พาแบคฮยอนกลับมาให้ได้นะคะ” เธอเอ่ยพร้อมน้ำตา
“ครับ ผมจะพยายาม”
นาย ตำรวจร่างสูงเดินออกจากบ้านหลังเล็กมา ใบหน้าที่เคยแสร้งทำเป็นเข้มกลับคลี่ยิ้มออกมา เวลาที่เหลือจากนี้ เขาสามารถจะสามารถนอนได้ทั้งวัน หน้าที่เพื่อประชาชนเป็นเพียงแค่ฉากบังหน้า เขาก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่อยากจะใช้ชีวิตสบายๆเหมือนคนอื่นเช่นกัน
“บยอน แบคฮยอน วัยสิบขวบ ได้หายตัวไปเป็นเวลากว่าสี่วันแล้ว ..”
ใน ขณะเดียวกันนั้นเอง ที่บ้านของปาร์คชานยอลกับผู้เป็นแม่ ซึ่งจะมาเยี่ยมไม่บ่อยนักเนื่องจากเธอเห็นว่าลูกชายคนโตของเธอโตมากพอที่จะ ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้แล้ว ก็ใช้เวลาช่วงบ่ายในการนั่งดูข่าวอยู่เช่นกัน
“ใครกันนะใจร้ายใจดำจับเจ้าหนูคนนี้ไปได้” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยขึ้น
“แม่ว่าเจ้าโจรนั้นมันต้องข่มขื่นไอหนูนี้ไปแล้วแน่ๆเลย ไม่งั้นเขาจะลักพาตัวเด็กนั่นไปทำไมละ หน้าตาก็น่ารักจิ้มลิ้มซะขนาดนี้” เธอเอ่ยพลางส่ายหน้าเบาๆอย่างเอือมระอา โลกเราช่างโหดร้าย แม้กระทั่งเด็กน้อยยังทำร้ายได้ลงคอ
“ใครจะไปรู้ ก็คงเป็นโจรโรคจิตละมั้งครับแม่” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“เห้อ ..แม่ไปทำงานก่อนละลูก เดือนหน้าก็ต้องไปดูงานต่างประเทศแล้วช่วงนี้งานคงหนักหน่อย อาจจะไม่ค่อยได้เข้ามาเยี่ยมซักเท่าไหร่” หญิงสาวพูดพลางเดินออกจากบ้านไปโดยกำชับลูกชายหนักหนา ว่าให้ดูแลบ้านดีๆยามที่เธอไม่อยู่
“ขับรถดีๆนะครับแม่”
ชายหนุ่มรอจนรถผู้เป็นแม่ออกไปจนลับตา ก่อนที่จะเดินลงมาที่ห้องใต้ดินอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน มือหนาเปิดประตูออกสายตาคมมอง แบคฮยอนเด็กน้อยตัวเล็กกำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าผืนบาง อากาศไม่ร้อนไม่หนาวเท่าไหร่ แต่ด้วยความที่เจ้าตัวเป็นคนขี้หนาว ผ้าผืนแค่นี้คงจะช่วยอะไรมากไม่ได้
“แบคฮยอนตื่น” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปสะกิดเจ้าตัวเล็ก เด็กน้อยขยี้ตางัวเงีย
“แม่ครับ วันนี้แบคฮยอนไปเรียนไม่ไหว .. งั่มๆ” ละเมอออกมาเบาๆก่อนจะมุดหัวหนีเข้าไปใต้หมอนหนุนใบโตสีชมพูที่ชานยอลเพิ่งซื้อมาให้เมื่อวาน
“พี่บอกให้ตื่น มาสระผม เดี๋ยวนี้!” ชานยอลตะคอกขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยไม่มีทีท่าจะทำตามที่เขาบอก
แต่แบคฮยอนยังคงนอนนิ่งๆ ทำเอาชานยอลหงุดหงิด มือหนากระชากแขนเด็กน้อยให้ลุกขึ้นมาก่อนจะลากตัวเล็กๆของอีกคนมาที่อ่างล้างหน้า
“ถอดเสื้อออกแบคฮยอน !” มือ หนาจัดการอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาวางบนฝาชักโครก เด็กน้อยลืมตามองอีกคนด้วยความงุนงง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวเมื่อพบว่าคนตรงหน้าคือใคร
“ผมเจ็บ” แต่ชานยอลกลับไม่สนใจ มือใหญ่จัดการกระชากเสื้อตัวบางอีกคนออก ก่อนจะจับหัวเล็กๆกดลงตรงอ่างล้างหน้า แล้วกดเปิดน้ำเย็นๆใส่
“แบคฮยอนดิ้นสุดชีวิต ปล่อยผมนะ!” น้ำตาไหล่รินออกมาจนตาพร่ามัวไปหมด ความหนาวเย็นจากหยดน้ำที่กระเซ็นออกมา โดนเข้ากับผิวของอีกคนจังๆ
ชานยอลจัดการเทแชมพูสระผมลงไปบนเส้นผมนิ่มอีกคนแล้วละเล็งมือขยี้อย่างหนักจน เกิดเป็นฟอง โดยไม่ทันระวังทำให้แชมพูไหลโดนตาเด็กน้อยจนแสบไปหมด แบคฮยอนร้องไห้จ้า มือเล็กระดมตีไปที่มือหนาอีกคน จนชานยอลยอมปล่อยมือออก
“นายทำมันเปียกไปหมดแล้ว !” ชายหนุ่มตะคอก
“ฮึก ฮื่อออ” แบคฮยอนยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเองอย่างแรง เนื่องจากคราบแชมพูโดนตาจนแสบไปหมด
“หยุดร้อง พี่บอกให้หยุดไง” มือหนาจับใบหน้าหวานของอีกคนอย่างแรง แล้วกดปลายนิ้มหัวแม่โป้งลงบนแก้มนิ่มจงใจจะปาดคราบน้ำตาออกไป
“พี่ไม่ชอบคนร้องไห้!” ใบหน้าของแบคฮยอนแดงก่ำไปหมด
“ผมอยากหาแม่ แม่ผมอยู่ไหนฮื่อ”
“แม่นายเขาไม่รักนายแล้ว เขาเกลียดนาย ! พวกเขาไม่ต้องการนาย” คำพูดทำร้ายจิตใจออกมาจากปากของร่างสูงโดยไม่สนใจความรู้สึกคนตัวเล็กซักนิด
“ไม่จริง แม่รักผม แม่ต้องการผม !” เสียงเล็กๆเถียงกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่มีวันที่แม่จะเกลียดเขา แม่รักเขามากตางหาก
“หึ ตอนนี้พวกเขาคงกำลังไปบ้านเด็กกำพร้า ไปหาเด็กน่ารักๆคนใหม่มาเลี้ยง หรือไม่ก็กำลังไปที่ฟาร์มหมา เอาสุนัขตัวน้อยๆน่ารักๆที่มีประโยชน์มากกว่านายมาไว้ที่บ้านรู้ไว้ซะด้วย !”
“แล้วเช็ดพื้นที่เปียกนั่นด้วย” มือหนาโยนผ้าขี้ริ้วเล็กๆไปบนพื้นก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสียโดยไม่สนใจอีกคน
ริมฝีปากเล็กขบกันแน่นเพื่อกั้นไม่ให้เสียงสะอื้นออกมา ด้วยความที่เป็นเด็กเชื่อฟังว่านอนสอนง่าย ทำให้แบคฮยอนไม่เคยจะเถียงอะไรผู้ใหญ่ แต่ในครั้งนี้ร่างเล็กนั้นทนเก็บมันเอาไว้ไม่ไหว เขาคิดถึงแม่ อยากกอดแม่ อยากกลับไปหาแม่ แม่ไม่ได้เกลียดเขา นั่นคือสิ่งที่เด็กน้อยคิด มือเล็กบรรจงเช็ดเอาคราบน้ำบนพื้นออกจนสะอาดแล้วตัดการล้างผมตัวเองที่ยังเปื้อนคราบแชมพูออก
หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว เด็กน้อยพยุงตัวเองลุกขึ้น เท้าเล็กๆก้าวเดินไปรอบห้อง ริมฝีปากบางเอ่ยนับออกมาเบาๆ “ก้าวทีหนึ่ง ก้าวที่สอง .. ก้าวที่สาม ..” แบคฮยอนใช้เวลาตั้งแต่นั้นจนถึงช่วงดึกในการนับก้าวการเดินของตัวเองในห้องแคบๆ ก่อนจะรู้สึกอ่อนล้าแล้วล้มตัวนั่งลงบนฟูกแล้วหลับไปในที่สุด
ความคิดเห็น