[HARRY POTTER/AVENGERS] LITTLE ONE

ตอนที่ 10 : PART8: WITCH&WIZARD

⚡️

PART8: WITCHWIZARD

.

.

"You're witch and wizard Harry, Annalise."

แอนนาลิสคิดถึงโทนี่

จริงๆเธอคิดถึงพ่อเธอทุกวัน แต่เธอทำอะไรไม่ได้เพราะเธอไม่สามารถติดต่อกับพ่อของเธอได้เลย พอเธอถามถึงโทนี่กับป้าเพ็ตทูเนีย เธอก็เอาแต่ตะคอกใส่อย่างรำคาญแล้วเดินหนีเธอไป ส่วนลุงเวอร์นอนก็.. นะ

'พ่อของแกเขาไม่ติดต่อมานานแล้ว สงสัยเขาก็คงไม่อยากได้แกแล้วล่ะ -- ฉันยังไม่อยากได้เลย'

ลุงเวอร์นอนพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย เธอจำได้ว่าเธอโกรธจนตัวสั่น แฮร์รี่ที่อยู่ข้างๆก็ทำได้แค่กอดไหล่ของเธอ พลางพูดปลอบใจเธอ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอใจเย็นลงเลย

เธอไม่เชื่อลุงเวอร์นอนหรอก ป๊าโทนี่รักเธอ แต่ป๊าอาจจะยุ่ง เธอเชื่อแบบนั้น

แฮร์รี่กับแอนนาลิสนอนอยู่บนพื้นบ้าน ณ กระท่อมแห่งหนึ่ง โดยมีดัดลีย์นอนอยู่บนโซฟา และสองสามีภรรยาเข้าไปนอนในห้องนอนอีกห้องนึง ที่ตั้งอยู่กลางทะเลสาบ โดยข้างนอกกำลังมีคลื่นพายุขนาดใหญ่สาดกระเซ็นเข้ามาเข้ามาตามฝาผนังไม้ ลมแรงตีกระทบหน้าต่างที่ผุพังเสียงสนั่น เอาจริงๆ เธอล่ะยอมใจกับการหาที่หลบภัยแต่ละที่ของลุงแกมาก กระท่อมที่เธออยู่ตอนนี้มีสภาพเก่ามาก หลังคาเสียงดังแกรกกราก จนเธอกับแฮร์รี่ล่ะเสียวจริงๆ ว่ามันจะหล่นมาทับพวกเธอโดยไม่รู้ตัว

แฮร์รี่หันไปมองที่นาฬิกาข้อมือของดัดลีย์ที่เป็นเวลา 23:55 แล้ว อีกห้านาทีก็จะเป็นวันที่ 31 กรกฎาคม วันเกิดของแฮร์รี่แล้ว!

' 23:59 '

อีกหนึ่งนาทีเท่านั้น!

สามสิบวิ.. ยี่สิบวิ.. สิบ.. เก้า..

สาม.. สอง..

ปัง!

กระท่อมทั้งหลังสั่นสะเทือน แฮร์รี่และแอนนาลิสลุกขึ้นนั่งตัวตรงอย่างรวดเร็ว แอนนาลิสที่รู้สึกว่าต้องมีอันตรายแน่นอน จึงพุ่งเข้ามายืนอยู่ข้างหน้าแฮร์รี่ เพื่อปกป้องเขา ในมือของเธอทั้งสองข้างตอนนี้ได้มีพลังออร่าสีแดงปล่อยออกมา มีใครคนหนึ่งอยู่ข้างนอกและกำลังเคาะประตูขอเข้ามาข้างใน

ปัง!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก ดัดลีย์สะดุ้งตื่น ลุงเวอร์นอนเคลื่อนกายเข้ามาพร้อมปืนไรเฟิลอยู่ในมือ

"นั่นใคร!" ลุงเวอร์นอนตะโกนถาม "ฉันขอเตือนแก -- ฉันมีอาวุธนะ" เกิดความเงียบชั่วขณะ แต่แล้ว --

โครม!

ประตูถูกกระแทกอย่างแรงจนบานประตูหลุดหวือออกมาจากบานพับ หล่นโครมลงบนพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหวจนหูแทบแตก ชายร่างยักษ์ยืนอยู่ที่ช่องประตู ผมยาวรุงรังเหมือนขนแผงคอสัตว์และเคราพันกันยุ่งปิดใบหน้าของเขาเกือบมิด แต่ก็ยังเห็นดวงตาที่เป็นมันขลับคล้ายตัวด้วงสีดำอยู่ใต้ความรุงรังนั่น

ยักษ์ใหญ่เบียดตัวเข้ากระท่อม เขาต้องก้มลงเพื่อให้หัวของเขาไม่ติดเพดาน พอเข้ามาแล้วก็ยกประตูที่หลุดออกมากลับไปปิดช่องประตูตามเดิมอย่างง่ายดาย แล้วก็หันมามองทุกคนในห้อง

"ช่วยชงน้ำชาให้เราถ้วยหนึ่งสิ เดินทางมานี่มันไม่ง่ายเลยนะ"

ห้ะ?

แอนนาลิสที่ยืนรอตั้งท่า ถึงกับต้องลดมือลงให้ความงงงวย สับสนที่เกิดขึ้น อะไรของพี่แกนิ พังประตูเข้ามาแล้วยังจะมาขอน้ำชาอีก ชิลไปมั้ยฮะพี่

เจ๋งเป็นบ้าเลย!

เขาก้าวยาวๆ ไปที่นั่งเก้าอี้ที่ดัดลีย์นั่งตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว ก่อนเขาจะบอกให้ดัดลีย์หลบไป ทำให้ดัดลีย์ร้องจ๊าก แล้ววิ่งหนีไปซ่อนอยู่หลังแม่ทันที ซึ่งยืนตัวงอด้วยความหวาดดกลัวอยู่ข้างหลังลุงเวอร์นอน

ให้ตาย ขี้ขลาดกันทั้งบ้านเลยสิเนี่ย

"แล้วนี่แฮร์รี่สินะ ส่วนเธอต้องเป็นแอนนาลิสแน่ๆ แหมะ.. เหมือนแม่จริงๆเลยเราเนี่ย" ประโยคแรกคุณยักษ์พูดกับแฮร์รี่ ก่อนจะหันมาพูดกับเธอ

"หนสุดท้ายที่เห็นพวกเธอยังแบเบาะอยู่เลย" คุณยักษ์บอก "แฮร์รี่เนี่ยเหมือนพ่อมากเลยนะ แต่ได้ตาของแม่มา"

"ผมขอให้คุณออกไปเดี๋ยวนี้! คุณกำลังบุกรุกเข้ามา" ลุงเวอร์นอนใจกล้าตะโกนขึ้นมา

"หุบปากน่า เดอร์สลีย์ ไอ้เบื้อกเอ้ย" คุณยักษ์ตอบก่อนจะเอื้อมมือข้ามพนักเก้าอี้ยาว กระชากปืนไรเฟิลออกมาจากลุงเวอร์นอน แล้วงอมันเป็นปมอย่างง่ายดายราวกับว่าปืนทำด้วยยางอย่างงั้นแหละ ก่อนจะโยนทิ้งไปทางมุมห้อง

เอาล่ะ ไม่ว่าคุณเป็นใคร แต่หนูให้คุณเป็นคนที่หนูชอบที่สุดเป็นอันดับ 3 ของหนูไปแล้ว (แน่นอนว่าที่ 1 ของเธอคือโทนี่ และที่ 2 คือแฮร์รี่)

"เอาล่ะ แฮร์รี่ สุขสันต์วันเกิด! แอนนาลิส สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะ! มีของขวัญมาให้พวกเธอด้วย ฉันนั่งทับมันไปหน่อย แต่มันอร่อยใช้ได้" เขาดึงกล่องหน้าตาบู้บี้เล็กน้อยออกมาจากกระเป๋าด้านในของเสื้อโค้ต แฮร์รี่ที่เป็นคนหยิบมาเปิดกล่องด้วยนิ้วที่สั่นเทา ข้างในเป็นเค้กช็อกโกแลตก้อนใหญ่ เขียนด้วยน้ำตาลสีเขียวว่า สุขสันต์วันเกิด แอนนาแฮร์รี่

"ขอบคุณค่ะ!" แอนนาลิสตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง ยิ้มอย่างดีใจ

แฮร์รี่มองหน้าชายร่างยักษ์ เขาต้องการจะพูดขอบคุณ แต่คำที่ออกมากลายเป็น "คุณเป็นใครฮะ"

คุณยักษ์หัวเราะ

"จริงสิ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย ฉันชื่อ รูบีอัส แฮกริด ผู้รักษากุญแจและแผ่นดินของฮอกวอตส์"

แฮกริดยื่นมือใหญ่มโหฬารทั้งสองข้างและเขย่าทั้งแขนของเธอกับแฮร์รี่

"เรื่องชาว่าไงฮึ ถ้ามีอะไรแรงกว่านี้ก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ"

แฮกริดมองเตาผิงที่ว่างเปล่า ก่อนจะก้มไปทำอะไรซักอย่าง ภายในไม่กี่วินาทีหลังจากแฮกริดถอยออกมา ก็มีไฟลุกโชนอยู่ในเตาผิง

แฮกริดถอยกลับออกมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ก่อนจะหยิบสิ่งของต่างๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ต มีทั้งกาต้มน้ำทองแดง ห่อไส้กรอกที่ทับจนแบน เหล็กเขี่ยไฟ กาน้ำชา ถ้วยชาปากบิ่นหลายใบ และขวดใส่ของเหลวสีเหลืองอำพัน เขายกขึ้นมาจิบนิดหน่อย ก่อนจะเริ่มชงชา

เขายัดของแบบนั้นเข้าไปในโค้ตยังไงหมดล่ะน่ะ แล้วนี่จะชิลเกินไปแล้วมั้ยเนี่ย!

ไม่นาน เสียงของชาและกลิ่นของไส้กรอกย่างก็กระจายทั่วทั้งกระท่อม ไม่มีใครพูดอะไรระหว่างที่เขาลงมือ แต่เมื่อเขารูดไส้กรอก 6 อันแรกออกจากเหล็กเขี่ยไฟที่ใช้เสียบไส้กรอกย่าง ดัดลีย์ก็ขยับตัวหยุกหยิกเล็กน้อย ก่อนลุงเวอร์นอนจะพูดเตือนดัดลีย์ว่า อย่าหยิบอะไรที่แฮกริดส่งให้

"ลูกชายที่กลมเหมือนหนมพุดดิ้งของแก ฉันไม่ต้องการขุนให้อ้วนอีกแล้วบ่ะเดอร์สลีย์" แฮกริดหัวเราะน่ากลัวอยู่ในคอ

"ง่ำๆ กินมั้ยแฮร์รี่ อร่อยนะ!" แอนนาลิสเคี้ยวไส้กรอกอย่างอเร็ดอร่อย ก่อนจะยื่นไส้กรอกอีกชิ้นแบ่งให้เพื่อนชายของเธอ

แล้วเธอไปร่วมวงกับเขาตอนไหนกันล่ะเนี่ย แอนนาลิส!

แฮร์รี่ที่หิวก็กินตามคำชวนของแฮกริด และแอนนาลิส เขาสาบานว่าเขาไม่เคยกินอะไรที่อร่อยเช่นนี่มาก่อนเลย แต่ถึงอย่างนั้น แฮร์รี่ก็ไม่สามารถละสายตาไปจากแฮกริดได้เลย

"ขอโทษนะฮะ ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าคุณคือใคร" ในที่สุดแฮร์รี่ก็ถามขึ้น แอนนาลิสที่เคี้ยวไส้กรอกอยู่ก็ถึงกับหยุดเคี้ยวแล้วหันมารอคำตอบจากแฮกริด

"เรียกฉันว่าแฮกริดก็แล้วกัน ใครๆก็เรียกฉันยังงี้แหละ" เขาบอก "แล้วก็อย่างที่บอกล่ะ ฉันเป็นคนรักษากุญแจที่ฮอกวอตส์ พวกเธอรู้เรื่องฮอกวอตส์แล้วใช่มั้ย" แฮกริดถามพวกเขาทั้งสองคน

เด็กสองคนหันมามองหน้ากันซักพัก ก่อนหันไปตอบพร้อมกันเสียงดังฟังชัดว่า

"ไม่ทราบค่ะ/ไม่ทราบฮะ"

แฮกริดทำหน้าตกใจสุดขีด จนเธอต้องพูดขอโทษไปอย่างหงอยๆ

"พวกเราขอโทษนะคะ"

"ขอโทษ ขอโทษงั้นหรอ!?" แฮกริดตะคอก หันไปจ้องสามีภรรยาเดอร์สลีย์ ที่ตอนนี่ยืนหลบกันอยู่ในมุมมืดไปแล้ว

"พวกนั้นต่างหากที่ต้องขอโทษ! ฉันรู้ว่าพวกเธอไม่ได้รับจดหมาย แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเธอจะไม่รู้เรื่องฮอกวอตส์ด้วย โอ้ยตาย พวกเธอไม่สงสัยบ้างหรอ ว่าพ่อแม่พวกเธอเขาเรียนทั้งหมดมาจากไหน?"

"เรียนทั้งหมดอะไรหรอฮะ?"

"ทั้งหมดอะไรหรอ!" แฮกริดคำรามเสียงดัง ทำให้เธอถึงกับสะดุ้งโหยง "รออยู่ตรงนี้นะ!"

เขากระโจนลุกไปหาพวกเดอร์สลีย์ทันที

ตีกัน! ตีกัน! ตีกันเลยยย!

"นี่พวกแกจะบอกฉันว่า เด็กสองคนนี้ -- เด็กสองคนนี้น่ะ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย อย่างงั้นหรอ!" แฮกริดคำรามใส่เดอร์สลีย์

แฮร์รี่คิดว่าเรื่องนี้ชักจะไปกันใหญ่แล้ว อย่างน้อยพวกเขาทั้งสองคนก็ได้ไปโรงเรียน เขาก็สอบได้คะแนนไม่เลวด้วย แล้วอย่างแอนนาลิสนะ เรียกว่า เป็นอัจฉริยะเลยก็ว่าได้

"ผมก็รู้บ้างเหมือนกันนะฮะ! ผมทำเลขได้ อย่างอื่นก็ด้วย แอนนาก็เหมือนกัน แอนนาเรียนเก่งมากเลยนะฮะ ที่ 1 ของห้องตลอดเลยด้วย!" แฮร์รี่บอก

แต่แฮกริดก็โบกมือไปมา "ฉันไม่ได้หมายถึงโลกของเรา โลกของพวกเธอ โลกของฉัน โลกของพ่อแม่พวกเธอ"

"โลกอะไรหรอฮะ/คะ?" พวกเขาสองคนถามออกมาพร้อมกัน

"เดอร์สลีย์!"

ลุงเวอร์นอนซึ่งตอนนี้หน้าซีดมาก กระซิบพูดอะไรฟังไม่ได้ศัพท์แฮกริดจ้องมองพวกเขาอย่างว้าวุ่นใจ

"แต่เธอต้องรู้เรื่องพ่อกับแม่ของเธอใช่มั้ยแฮร์รี่ แม่ของเธอด้วยนะแอนนาลิส พวกเขาน่ะมีชื่อเสียง" แฮกริดบอกก่อนจะหันไปหาแฮร์รี่ "เธอเองก็มีชื่อเสียง"

"อะไรนะฮะ พ่อกับแม่ -- ของพวกเรา ของผม.. ไม่ได้มีชื่อเสียงสักหน่อยนี่ฮะ"

แฮกริดที่พึมพำในลำคออะไรซักอย่าง ประมาณ ' ไม่รู้ ไม่รู้เลยหรอเนี่ย ' เขาเสยผม ตาจับจ้องมองมาที่พวกเขาอย่างปลงๆ

"พวกเธอไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นอะไรใช่มั้ย" เขาถามในที่สุด

"หยุด!" จู่ๆ ลุงเวอร์นอนก็มีเสียงกลับคืนมา "หยุดเดี๋ยวนี้ ผมขอห้ามไม่ให้คุณบอกอะไรเด็กสองคนนี้!" เขาสั่ง

"ไม่ให้เรารู้เรื่องอะไรหรอคะ" แอนนาลิสที่ยืนเงียบมานาน เอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

"หยุด! ผมขอห้ามคุณ!" ลุงเวอร์นอนร้องตะโกนกับป้าเพ็ตทูเนียที่ตอนนี้กลั้นหายใจด้วยความกลัว

"พวกเธอสองคน เป็นพ่อมดกับแม่มด"

"อ้อ เรื่องนั้นหนูรู้อยู่แล้วล่ะค่ะ หมายถึง.. คือหนูทำอย่างงี้ได้" แอนนาลิสที่พูดขึ้นพร้อมปล่อยแสงออร่าจากมือของตัวเองให้แฮกริดดู

แต่เขากลับส่ายหน้า "ไม่ใช่.. นี่ไม่ใช่พลังของที่พวกแม่มดพ่อมดอย่างเราจะมีกันหรอก"

แอนนาลิสที่ตอนแรกว่างงแล้ว ตอนนี้งงหนักเข้าไปกว่าเดิม แต่คนที่งงที่สุดตอนนี้ก็น่าจะเป็น..

"ผมเป็นอะไรนะฮะ" แฮร์รี่กลั้นหายใจถาม

"พ่อมดน่ะสิ!" เขาตอบก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ยาวอีกหน "พนันได้เลยพวกเธอสองคนจะต้องเป็น พ่อมดแม่มดชั้นหนึ่งซะด้วย ยกนิ้วโป้งให้เลย ถ้าได้ฝึกหัดซะหน่อยนะ มีพ่อแม่อย่างงี้จะเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง -- ยิ่งแม่ของเธอล่ะแอนนาลิส! เธอนี่คือสุดยอดเลย!" แฮกริดตอบเธออย่างตื่นเต้น

"แม่.. แม่หรอ?" เธอพูดเบาๆราวกับกระซิบ ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครได้ยิน "ฉันว่าถึงเวลาที่เธอทั้งสองคนจะได้อ่านจดหมายแล้ว" แฮกริดพูดพร้อมยื่นจดหมายให้พวกเธอคนละฉบับ

โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนต์ศาสตร์

ฮอกวอตส์

อาจารย์ใหญ่ : อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์

(เหรียญตราเมอร์ลินชั้นหนึ่ง พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ หัวหน้าหมอผีอิสรชนสูงสุด พันธรัฐพ่อมดนานาชาติ)

ถึงคุณวันเดอร์แลนด์

เรามีความยินดีที่จะแจ้งให้คุณทราบว่าโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ รับคุณเข้าเรียนในปีนี้ ที่แนบมาพร้อมกันนี้คือรายการหนังสือและของใช้จำเป็น

โรงเรียนเปิดวันที่ 1 กันยายน เราจะคอยนกฮูกของคุณจนถึงวันที่ 31 กรกฎาคม

แสดงความนับถือ

(มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล)

รองอาจารย์ใหญ่

"แฮร์รี่! นายเป็นพ่อมดล่ะ เราสองคนเป็นพ่อมดแม่มดล่ะ!" แอนนาลิสตอนนี้ที่กระโดดโลดเต้นไปมา จับแฮร์รี่เขย่าไปมา โดยที่ตอนนี้อึ้งกิมกี่ พูดอะไรไม่ออกไปแล้ว สติหลุดไปซักพักก่อนที่สติของเขาจะกลับมา

"หมาย.. หมายความว่า.. ว่าไงฮะ นกฮูก.. เขารอนกฮูกของผม" แฮร์รี่ที่ถามเสียงสั่น ตะกุกตะกักไม่ใช่อะไร เพราะแอนนาลิสนั้นตื่นเต้นจัดจนตอนนี้ก็ยังเขย่าตัวเขาไม่หยุด ด้วยหน้าตาที่เปื้อนรอยยิ้ม

"ให้ตาย! ลืมไปเลย" แฮกริดตบหน้าผากดังปัก เขาดึงนกฮูกออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ตอีกข้างหนึ่ง -- นกฮูกแบบเป็นๆ ที่หน้าตายับยู่ยี่เล็กน้อย -- ตามมาด้วยปากกาขนนกและม้วนกระดาษ แฮร์รี่มองแฮกริดที่กำลังขีดๆเขียนๆลงไปในม้วนกระดาษ โดยที่เขาสามารถอ่านกลับหัวได้ความว่า

เรียนท่านดัมเบิลดอร์

ส่งจดหมายให้แฮร์รี่กับแอนนาลิสแล้ว จะพาเขาไปซื้อของพรุ่งนี้ อากาศแย่มาก หวังว่าท่านจะสบายดี

แฮกริด

แฮกริดม้วนกระดาษแผ่นนั้นก่อนส่งให้กับนกฮูก ซึ่งมันรับมาคาบไว้ในจะงอยปากแล้วเขาก็เดินไปที่ประตู แล้วปล่อยให้นกฮูกให้บินออกไปท่ามกลางพายุ