Fake Girl [V x You]

ตอนที่ 8 : Fake 8

ณ บริเวณท้องงานที่ถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตอลังการเนื่องด้วยงานวิวาห์ของกลุ่มคนผู้มีอิทธิพล โดยงานถูกจัดขึ้นที่โรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง ในเครือบริษัทย่อยของตระกูลคิมที่แสนจะมั่งคั่งร่ำรวยทั้งชื่อเสียงและเงินทอง

งานมงคลระหว่างสองตระกูลใหญ่ ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นตระกูลคิมที่เป็นเจ้าของสถานที่ กับตระกูลยุนที่เป็นเจ้าของงาน ยิ่งด้วยเฉพาะเป็นสองตระกูลใหญ่ แน่นอนว่าแขกเรื่อที่มาร่วมงาน ย่อมต้องไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน

ภายในงานนั้นทั้งหรูหราและอลังการ ให้สมกับที่่เป็นตระกูลยุน และใหญ่โตโออ้า ให้สมกับที่เป็นตระกุลคิม

บัดนี้แขกต่างๆที่มาร่วมงาน ก็เริ่มที่จะทยอยกันมาอย่างไม่ขาดสาย และดูเหมือนว่า เวลาที่เหมาะสมแก่การที่จะเริ่มงานวิวาห์คงใกล้เข้ามาเต็มที

"เฮ้อ…"ฉันถอนหายใจมาเป็นรอบที่ล้านของวัน ในใจของฉันมันมีหลากหลายความรู้สึกปนเปไปหมด แต่ที่รู้สึกชัดเจนที่สุด เห็นจะเป็นความเศร้าใจของตัวเอง

ไม่ใช่ว่าฉันเศร้าเพราะต้องจากคนพวกนั้นมาอยู่กับตระกูลคิมหรอก แต่เพราะต้องจากบ้านหลังนั้น..ที่ที่ฉันเคยอาศัยมาตั้งแต่เด็กๆต่างหาก

ภายในบ้านหลังนั้นน่ะ มีความทรงจำเกี่ยวกับตัวฉันและป้ามุนอามากมาย และแน่นอนว่า บ้านที่ฉันหมายถึง ไม่ใช่ภายในคฤหาสน์นั้นอย่างแน่นอน เพราะที่นั่นน่ะ ฉันไม่ได้เรียกว่าบ้าน และไม่รู้สึกว่ามันเป็นบ้านมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จะจากไปไกล ฉันก็ไม่อาลัยอาวรณ์หรอก ออกจะยินดีด้วยซ้ำ

"ลูกรักจ๊ะ เสร็จหรือยังเอ่ย?"ยังไม่ทันทที่ฉันจะได้สาปแช่งคฤหาสน์ตระกูลยุน ก็มีเสียงเรียกชวนสะเอียดสะเอียนเรียกฉันให้หันไปมอง ซึ่งปรากฏว่าไม่ใช่ใครที่ไหน คุณนายอึน โกอึนนั่นเอง

ใบหน้าของเธอโผล่พ้นออกมาจากประตูเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาภายในห้อง

"คุณแม่คะ… จะได้เวลาแล้วเหรอ?.."ฉันแสร้งเอ่ยถาม พลางก็ทำหน้าเศร้า ราวกับว่าไม่อยากจากคฤหาสน์หลังนั้นไป ทั้งๆที่ในใจนั้นเหมือนกับจะวิ่งแล้วกระโดดดีใจออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปเสียอย่างนั้น

 ‘หึ.. แต่ว่าอีกฝ่ายนึง..ในใจก็คงเต้นเป็นลิงโลดแล้วสินะ ที่ได้กำจัดฉันให้พ้นหูพ้นตาเสียที แถมยังได้ช่วยบริษัทที่กำลังจะล้มละลายนั่นอีก…  เหอะ.. คิดว่าฉันไม่รู้ล่ะสิิ ว่าบริษัทของตระกูลยุนกำลังจะล้มละลายน่ะ หึ..คิดผิดแล้วล่ะ.. ฉันรู้อยู่แล้วเรื่องนี้น่ะ… แต่ก็นะ..ที่จริงล้มละลายไปได้ซะก็ดี….’

"จ่ะ..แล้วลูกเสร็จแล้วใช่ไหม งั้นเราก็ไปกันเถอะ…"คุณนายหญิงเอ่ยสั่ง ฉันจึงต้องทำตัวเป็นลูกแสนดี ลุกขึ้นยืน ถือช่อดอกไม้และเดินไปยังประตู

"วันนี้ลูกของแม่แต่งตัวสวยมากๆเลยนะ…คุณชายแบคยองจะต้องชอบแน่ๆ อ่า..ไม่สิ อีกเดี๋ยวก็ได้เป็นลูกเขยแล้วสินะ… "เธอเอ่ยขึ้นในขณะที่พาฉันเดินไปร่วมงาน ฉันได้แต่เงียบไม่ได้ยิ้มให้หรือตอบอะไร เพราะอีกฝ่ายคงไม่เห็นหน้าฉัน เนื่องจากมีผ้าผืนบางๆปิดหน้าฉันเอาไว้ แต่เพราะมันเป็นสีดำ เช่นเดียวกับชุด ทำให้ไม่สามารถมองเห็นหน้าของฉันได้ แต่ฉันก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ด้วยเช่นกัน

บานประตูตรงหน้าฉันเปิดออก ทำให้ฉันรับรู้ได้ว่า ตอนนี้คงก้าวเข้ามาถึงในงานแล้วเป็นแน่ เพราะเมื่อครู่ฉันยังได้ยินเสียงพูดคุยอยู่ แต่ตอนนี้มันกลับเงียบลงแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนทั้งงานคงจ้องมาที่ฉันเป็นตาเดียวแน่ๆ

ฉันรู้สึกได้ว่ามือของฉันถูกใครคนนึงกุมเอาไว้และก้าวเดินไปด้านหน้า ซึ่งฉันมองจากทางด้านล่าง เลยได้รู้ส่ามันเป็นพรมแดง ส่วนคนที่กุมอยู่ คงเป็นยุน วังซอง ผู้นำตระกูลยุน หรือก็คือพ่อในในนามของฉัน

"อะ..เอ่อ..ผะ..ผม..ฝากด้วยนะครับ"คนที่จับมือฉันในตอนนี้เอ่ยขึ้น ซึ่งเขาคงกล่าวกับผู้ที่กำลังจะมาเป็นสามของฉันแน่ๆ แต่ทำไมถึงต้องพูดตะกุกตะกักด้วยล่ะ?

"ครับ..ผมจะดูแลเธอดีๆ"อีกฝ่ายนึงตอบ ก่อนที่มือของฉันจะถูกกุมโดยคนผู้นั้นแทน

‘เอ๋…? เสียงทุ้มเหรอ? ไม่ใช่ว่าแบคยองเสียงหวานเหมือนผู้หญิงหรอกเหรอ?’ ฉันนึกสงสัยกับเสียงของคนข้างกายที่กำลังกุมมือของฉันในตอนนี้

มือของฉันถูกดึงเข้าหาอีกฝ่าย ทำให้ฉันต้องหันหน้าไปตามแรงดึงนั้น ฝ่ามือร้อนปล่อยมือของฉันออก ก่อนฉันรู้สึกว่า มือของเขาเลื่อนมาที่ผ้าคลุมหน้าของฉันแทน

สายตาของฉันเริ่มมองเห็นทุกอย่างมากขึ้น เพราะผ้าคลุมหน้าที่ถูกเปิดขึ้นมาเรื่อยๆ จนมันถูกนำไปไว้ที่ด้านหลัง

ฉันเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับคนในชุดสูทสีขาวที่อยู่ตรงหน้าของฉัน ทว่าแทนที่มันจะเป็นใบหน้าหวานของแบคยอง กลับกลายเป็นใบหน้าหล่ออันเป็นเอกลักษณ์ของคนที่ฉันคุ้นเคยดี

‘มะ..หมอนี่.. ไอ้หมอนี่!!? คะ..เค้า..? เป็นเค้านี่นา ไม่ใช่แบคยองสักหน่อย!!’ ฉันเบิกตากว้างตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ทว่าต้องตกใจยิ่งกว่า เมื่อม่านที่อยู่ด้านหน้าเวทีเปิดออก เผยให้เห็นชื่อของเจ้าบ่าวเจ้าสาว

งานวิวาห์

..ระหว่าง..

คิม แทฮยอง & ยุน ฮายัน

‘โอ้ยยย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!’ ฉันคิดกับตนเองอย่างไม่อยากจะเชื่อกับเหตุการณ์หน้า ทั้งอายทั้งโมโหทั้งตกใจ

‘เจ้าสาวประสาอะไรจะมีสามีอยู่แล้วแต่กลับไม่รู้ว่าสามีจริงๆแล้วคือใคร น่าอายชะมัด!! แถมยังไม่ยอมบอกความจริงเรื่องนี้กันอีก มันน่าโมโหนัก!! นี่ถ้าเป็นผู้หญิงบางคนคงช็อกตายไปแล้วล่ะมั้ง ไอ่หมอนี่!! เล่นบ้าอะไรไม่รู้เรื่องเอาซะเลย!!!’

"เซอร์ไพรส์~ ^-^"อีกฝ่ายกระซิบบอกกับฉัน พร้อมทั้งยิ้มอย่างยียวนตามประสาเขา

‘เซอร์ไพรส์บ้านนายสิยะ!! ไม่สำนึกผิดและยังมากวนประสาทฉันอีก! มันน่าตายซะจริง!!’

"เขาไม่รอให้ฉันทำหน้าตาอำมหิตใส่เขาไปมากกว่า จึงรีบกุมมือฉันและเดินขึ้นเวทีไป

คุณคิม แทฮยอง พร้อมที่จะรับคุณยุน ฮายันเป็นภรรยาและจะซื่อสัตย์ต่อเธอ อยู่กับเธอ ดูแลเธอไปตลอดชีวิตไหมครับ?"

"ครับ ผมพร้อมครับ"เขาตอบทันที ทั้งยังแย้มยิ้มออกมาให้กับฉัน

"คุณยุน ฮายัน พร้อมที่จะรับคุณคิม แทฮยองเป็นสามีและซื่อสัตย์ต่อเขา อยู่กับเขา ดูแลเขาไปทั้งชีวิตไหมครับ?"

"………ค่ะ ฉัน..พร้อมค่ะ"ฉันเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะกลั้นใจตอบออกมา

ฉันเกลียด..เกลียดการที่ให้สัญญาแต่ทำไม่ได้ ซึ่งฉันรู้ดีว่าหลังจากที่ฉันคลอดลูกของเขาออกมาเราจะต้องหย่ากันทันที และนี่..มันก็ไม่เท่ากับว่าฉันสัญญาเอง แต่ก็ทำไม่ได้เองหรอกหรือ… แต่ว่าฉัไนม่มีทางเลือกนี่นา มาจนถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงก็คงถอยไม่ได้แล้วสินะ สิ่งที่ฉันกลียด แต่ฉันกลับมาทำเองซะนี่… น่าสมเพชจริงๆ

"คุณทั้งสองคนเป็นสามีภรรยากันโดยถูกต้องสมบูรณ์ครับ…"สิ้นเสียงประกาศนี้ คนทั่วทั้งภายในงานต่างก็ลุกขึ้นยืนและปรบมือกันเสียงดังก้อง

ผู้ที่พึ่งเป็นสามีของฉันเมื่อครู่ เขาใช้มือกุมกอบหน้าของฉันไว้ ก่อนที่จะโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แม้ฉันจะอยากปฏิเสธแต่ฉันก็ทำมันไม่ได้..

‘ชีวิตของฉันต่อไปนี้…คงไม่อาจรู้ได้ และคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วสินะ….’

คิดพลาง ริมฝีปากหยักหนาของเขาก็สัมผัสเข้ากับกลีบปากของฉัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะแอบสอดลิ้นเข้ามาเพื่อตักตวงความหวานจากภายในปากของฉัน ซึ่งฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด เพราะว่าเขา..จะมีโอกาสจูบฉันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น! ฉันพนันได้เลย ว่ามันจะไม่มีครั้งต่อไปอีก!!!

.

.

.