Fake Girl [V x You]

ตอนที่ 7 : Fake 7

"ของพวกนี้อะไรหรอ?"ฉันเอ่ยถามเหล่าสาวใช้ในคฤหาสน์ ซึ่งพวกเธอกำลังถือกล่องบางอย่างไว้คนละกล่อง โดยที่พวกมันถูกบอกมาว่าส่งมาถึงฉัน

"ไม่ทราบค่ะ แต่คนที่เอามาให้บอกมาว่าส่งถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลยุน"สาวใช้คนหนึ่งเป็นฝ่ายตอบฉัน แม้คำพูดจะฟังดูให้เกียรติฉัน แต่แววตาของพวกเธอแต่ละคนกลับไร้ซึ่งความเคารพในตัวฉันแม้แต่นิด

"งั้นหรอ.. งั้นก็เอาไปไว้ในห้องเถอะ"ฉันทำทีเป็นยิ้มอ่อนๆ ตามสไตล์หญิลสาวผู้แสนดีที่ทุกคนต่างคิดว่ามันเป็นแบบนี้จริงๆ ให้กับพวกเธอ

หลังจากที่กล่องทั้งหมดถูกวางในห้องครบแล้ว เหล่าสาวใช้ทั้งหลายต่างก็เดินออกไปทันทีอย่างรู้หน้าที่

ฉันกวาดตามองกล่องสีแดงสดที่ถูกส่งมาให้ฉัน มันมีทั้งหมด4ใบ แต่ละใบมีขนาดไม่เท่ากันแม้แต่ใบเดียว

ฉันเลือกที่จะเดินไปดูกล่องที่ใหญ่ที่สุดก่อน เพราะมันมีโน๊ตใบหนึ่งถูกเขียนเอาไว้โดยผู้ส่ง

‘ผมหวังว่าคุณจะชอบของขวัญที่ผมส่งมาให้นะครับ’

จาก..สามีของคุณ

ฉันอ่านโน๊ตใบนั้น หางตารู้สึกกระตุกเล็กน้อยเมื่อผู้เขียนแทนตัวเองว่าเป็นสามีของฉัน  

‘เจ้าเด็กนั่น..เป็นคนส่งมาสินะ’ฉันนึกกับตนเองในใจ ก่อนจะวางโน๊ตเอาไว้แล้วเปิดดูของด้านใน

ทว่าฉันก็ต้องกระพริบตาปริบๆให้กับสิ่งที่อยู่ด้านใน เมื่อพบว่า…มันคือ… 

‘ชะ..ชุดเจ้าสาวงั้นเหรอ?’

ฉันคิดพลางก็หยิบมันขึ้นมาดู

‘ใช่ จริงด้วยแฮะ เจ้าเด็กนั่นส่งมันมาให้ฉัน..’

ฉันเลือกที่จะวางชุดแต่งงานเอาไว้บนเตียงก่อน แล้วก็เปิดกล่องที่เหลือออกมาดู ก็พบว่ามันล้วนแล้วแต่เป็นของที่ฉันต้องใช้ในงานแต่งงานทั้งนั้น 

และไม่ว่าจะเป็นเครื่องเพชร เครื่องประดับ รองเท้าหรืออะไรก็ตาม มันล้วนแล้วแต่เป็นของที่มีสีดำอยู่ด้วยทั้งนั้นเลย…. ซึ่ง…ฉันชอบสีดำ..เอามากๆ

‘ไม่คิดว่าพึ่งเจอกันไม่นานแล้วเจ้าเด็กนั่นจะรู้ใจฉันขนาดนี้นะ หรือเพราะมันบังเอิญกันนะ? เขาอาจจะชอบสีดำเหมือนกันล่ะมั้ง ถึงได้ส่งแต่ของที่มีสีดำมาให้น่ะ’

ฉันคาดเดาไปต่างๆนาๆในหัวสมอง แต่ใจน้อยๆของฉันมันกำลังพองโตไม่หยุด นานมากแล้วนะ..ที่จะมีคนมอบของที่ชอบจริงๆให้น่ะ… นานมากแล้วจริงๆ…  ต่อให้มันจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญหรืออะไรก็ตามเถอะ..

ริมฝีปากของฉันแย้มยิ้มออกมาบางๆ พลางมือทั้งสองก็หยิบชุดวิวาห์สีดำสนิทขึ้นมาสำรวจดู

อยากจะบอกว่าสำหรับฉันมันสวยเอามากๆ และฉันก็ชอบมันมากๆ ทั้งๆที่เมื่อวันก่อนที่ฉันไปเลือกชุดกับเขา มีแบบอื่นที่สวยและงดงามกว่านี้ตั้งเยอะแยะ แต่มันกลับไม่เข้าตาฉันเลยสักชุดเดียว

ชุดนี้น่ะ..คนอื่นจะมองว่ายังไงฉันไม่สน ฉันสนเพียงแค่ว่าฉันชอบมัน และจะใส่ชุดนี้เข้าพิธีอย่างแน่นอน

.

.

.

"พี่..พี่ส่งไปสีดำสนิทเกือบทั้งเซทขนาดนั้นเธอจะชอบเหรอครับ?"ชายหนุ่มหน้าหวาน ลี แบคยอง เอ่ยถามผู้เป็นพี่ชายของเขา

"ชอบสิ..พี่มั่นใจ… เพราะพี่เห็นว่าเธอชอบแต่งตัวด้วยสีดำอย่างเดียวเลยนี่นา"แทฮยองตอบคำถามผู้เป็นน้องชาย

"แน่ใจเหรอครับ..ว่าเพราะเธอชอบน่ะ? ไม่ใช่ว่าเพราะเธอแต่งตัวคล้ายผู้หญิงคนนั้นหรอกเหรอ? พี่ถึงเลือกที่จะส่งแต่สีดำไปให้.."แบคยองหรี่ตาลงอย่างจับผิด ซึ่งคำถามนี้ทำเอาผู้ถูกถามถึงกับเงียบชะงักไป

"พี่..ผมหวังว่าพี่จะแยกแยะระหว่างอดีตกับปัจจุบันออกนะครับ และก็หวังว่า.. พี่จะแยกแยะระหว่างรักครั้งเก่ากับรักที่เป็นปัจจุบันของพี่ได้ด้วย"แบคยองเอ่ย น้ำเสียงติดจะไม่พอใจเล็กน้อย

"ฉันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแหละน่า ไม่ต้องมาสอนฉันหรอก"แทฮยองเอ่ยปัด

"ผมก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น.. แต่ว่านะ ผมว่าพี่ควรจะลืมเธอคนนั้นให้ได้จริงๆซะที… ผมไม่อยากให้พี่สะใภ้ของผม ต้องเจ็บปวด เพราะเป็นแค่ตัวแทนของใครอีกคนนึง"

"ฉันลืมเธอไปแล้วแบคยอง อีกอย่าง..พี่สะใภ้ของนายเขาไม่ได้รักฉัน เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่เป็นสามีของเธอ"

"พี่โกหกผมน่ะโกหกได้ แต่พี่โกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอก และต่อให้พี่สะใภ้ในตอนนี้เธอยังไม่ได้รักพี่ แต่ในอนาคตเธออาจจะรักพี่ขึ้นมาก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ"

"แบคยอง ผู้หญิงคนนั้นน่ะหัวรั้นจะตาย เธอไม่มีทางตกหลุมรักพี่ภายในเดือนเดียวได้หรอกน่า"แทฮยองกล่าว พลางก็ยกชาขึ้นมาจิบ และกวาดสายตามองไปรอบสวนที่พวกเขากำลังนั่งจิบชากันอยู่

"พี่มีเวลาเดือนเดียวซะที่ไหนกันล่ะครับ เวลาของพี่มีเหลือตั้งเยอะแยะจนกว่าบริษัทของตระกูลยุนจะคงที่"

"หึ ก็ไม่รู้สินะ"แทฮยองยักไหล่ ก่อนจะยกชาขึ้นมาจิบอีกครั้ง

"พี่.. พี่ชอบพี่สะใภ้เพราะอะไรกันแน่ครับ? และที่แต่งงานกับเธอเพราะอะไรกันแน่? พี่ยังลืมผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ แต่พี่จะแต่งงานพี่สะใภ้เนี่ยนะ?"แบคยองเอ่ยถามออกมาตามตรง ในสิ่งที่เขาอึดอัดอยากจะถามชายหนุ่มมานาน

"เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจดีน่ะสิ และที่แต่งงานด้วยส่วนนึงก็เพราะอยากช่วยพ่อและตัวเธอเอง"

"พี่ช่วยเธอเรื่องอะไร?"

"ผู้หญิงคนนั้นน่ะ ทั้งหัวดื้อและยังเสแสร้งกับคนอื่นเก่ง แต่พี่เชื่อนะ ว่าเธอคงมีเหตุผลที่ต้องทำ.. สำหรับพี่ พี่คิดว่าในอดีตเธอคงมีเรื่องราวให้ต้องเจ็บปวด แววตาลึกๆข้างในของเธอมันบอกพี่แบบนั้น พี่เลยอยากจะเป็นเรื่องดีๆในชีวิตของเธอบ้าง…"แทฮยองเอ่ยอย่างเลื่อนลอย

"พี่แท.. สิ่งที่พี่กำลังทำ มันไม่ใช่ความรัก แต่มันคือความเห็นใจนะ… ถ้าเกิดวันนึง..เธอรักพี่ขึ้นมา แต่ก็มารู้ว่าพี่มองเธอเป็นคนอื่นมาโดยตลอดเธอจะรู้สึกยังไง"

"แบคยองมันไม่ใช่… พี่ชอบเธอนะ ต่อให้ตอนนี้ยังเป็นแค่ชอบ แต่ต่อไปก็อาจจะรักขึ้นมาก็ได้"

"พี่แท.. พี่ชอบเธอเพราะเธอเหมือนผู้หญิงคนนั้น.. พี่ห่วงเธอ..เพราะเธอเหมือนผู้หญิงคนนั้น และพี่ก็ยังหวงเธอ เพราะกลัวว่าจะมีคนแย่งเธอไปเหมือนผู้หญิงคนนั้น ทุกสิ่งที่พี่ทำไป เพราะพี่มองเธอว่าเธอเหมือนผู้หญิงคนนั้น"

“แบคยอง! หยุดนะ! หยุดพูดเดี๋ยวนี้! หยุดเอาฮายันมาเปรียบเทียบกับโซวอนสักที!!”

"อ่า..ขอโทษครับ…"แบคยองเอ่ยขอโทษอย่างสำนึกผิด แทฮยองถอนหายใจออกมาด้วยความอัดอั้นใจ ก่อนจะเอ่ย

"เฮ้อ.. ที่นายพูดมาก็ถูก..ฮายันมีหลายส่วนที่คล้ายกับ..โซวอน มันก็อาจจะมีบ้าง..บางครั้ง ที่พี่มองเธอเป็นโซวอน แต่มันก็แค่บางครั้งเท่านั้น และยิ่งพูดก็พี่ก็ยิ่งสำนึกผิิด พี่กลัวว่าสิ่งที่พี่ตัดสินใจลงไปมันจะเป็นแค่เพราะพี่สงสารเธอจริงๆ และถ้าวันนึงเธอรักพี่ขึ้นมา แต่มารู้ว่าพี่มองเธอเป็นคนอื่นเธอจะเสียใจขนาดไหน…"

"พี่ครับ... ถ้าอย่างงั้น..พี่ก็ยกงานแต่งนี้ให้ผมเถอะ พี่และเธอจะได้ไม่ต้องมีใครเจ็บปวด"

"ไม่ได้แบคยอง นายยังเด็กเกินไป และนายก็รู้ว่าพวกคนในตระกูลยุนต้องการบริษัทของพ่อและยังต้องการทายาทตัวจริงของพ่อ นั่นหมายความว่า ถ้านายแต่งงานไปกับฮายันก็จะเป็นการเปิดทางให้กับพวกนั้นนะ ตัวพี่น่ะ พี่มั่นใจว่าจะไม่ไปตกหลุมรักลูกสาวคนเล็กตระกูลนั้นเด็ดขาด แต่ไม่แน่ว่าคนพวกนั้นอาจใช้วิธีสกปรกกับเรา"

"อ่า..จริงด้วย… ผมขอโทษครับที่พูดอะไรไม่เหมาะออกไป"

"อืม..และอีกอย่าง..ฮายันเธอก็ไม่ใช่คนเลวร้าย ถ้าพี่รักเธอขึ้นมาจริงๆ มันก็ดีไม่ใช่เหรอ?"

"เฮ้อ.. เอาอย่างนั้นก็ได้ครับพี่ แต่พี่น่ะ..ต้องรู้ใจตัวเองให้ดี แยกแยะได้..ระหว่างความรัก..กับตัวแทนความรัก.."

"อืม.. พี่เข้าใจแล้ว.."

"งั้นผมขออวยพรล่วงหน้าแล้วกันนะครับ ขอให้พี่..รักและดูแลพี่สะใภ้ให้ดีๆ ผมเองก็คิดว่า ในอดีตเธอคงเจอเรื่องเจ็บปวดมาเยอะ ฉะนั้นก็อย่าทำให้เธอเจ็บปวดอีกเลยนะครับ…"

"อืม พี่เข้าใจแล้ว…"

.

.

.

อาทิตย์หน้างานแต่งผมแล้ว.. อย่าลืมไปกันด้วยนะครับรี้ดเดอร์ที่น่ารักทั้งหลาย ;)

แทฮยอง