แสบซ่า!!ผ่าเหล่าโรงเรียนระเบียบจ๋า

"แย่ละสิ ! ดันตื่นสายซะนี่" เด็กหนุ่มในชุดนอนสีฟ้ากางเกงขายาว สะดุ้งตื่นจากที่นอน "อ๊ะ  แย่ละสิ ทำไมมาปวดท้องหนักเอาตอนนี้น่ะ แถมยังอากาศหนาวอีกให้ตายสิซักแห้งเลยแล้วกัน เหงื่อไม่ออกตอนนอนด้วยคงไม่เป็นไรมาก"  ยังไม่ทันจะลุกพ้นจากเตียงนอน เด็กหนุ่มก็มีสีหน้าไม่สุ้ดีซะแล้ว

"โทบิ! ยังไม่ตื่นอีกเหรอลูก นี่มันสายแล้วน่ะเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหลอก"  เสียงหญิงสาวฟังแลดุมีอายุหน่อย ตะโกนดังมาจากในครัว สิ้นเสียงตะโกนแค่แปบเดียว  ตึง! ตึง! ตึง! เสียงดังมาจากหน้าประตูห้อง

 "เจ้าโทบิ!! แกจะนอนยาวไปถึงไหน รีบๆลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวซะ " เสียงผุ้ชายดูมีอายุ ตะโกนลั่นอยุ่หน้าประตู 

"คร้าบบบ...ตื่นแล้วครับ" โทบิเปิดประตูห้อง รีบวิ่งแทรกตัวฝ่าอากาศที่หนาวเหน็บในตอนเช้าของฤดูหนาว เข้าห้องน้ำทันที ยังไม่ทันจะแก้กางเกงนั่งชักโครกเลย "  ไมได้ ถ้าเรานั่งส้วม จะต้องเสียเวลาไปครึ่งชั่วโมง แถมไปโรงเรียนสายอีก มีหวังโดนหักคะแนนรูดบัตร10คะแนนแน่ๆ"  สิ้นเสียงที่ดังมาจากในใจของโทบิพูดจบ โทบิรีบบิดกลอนประตูออกจากห้องส้วม ย้ายตัวเองเข้าไปที่ห้องอาบน้ำทันที แปรงสีฟันยาสีฟันถูกละเลงอยุ่ที่ปากจนเกิดฟอง น้ำจากฝักบัวถูกฉีดเข้าหน้าและปากอย่างเร็วรี่

"โทบิ อย่าลืมกินข้าวเช้าน่ะลูก"  เสียงของหญิงสาวคนก่อนหน้านี้ ตะโกนบอกจากในครัว 

"คร้าบบบ..." โทบิรีบวิ่งเข้าห้องนอน เพื่อเปลี่ยนชุดนักเรียน "ใครจะกินลงล่ะ เช้านี้ยังไมได้นั่งส้วมเลย แถมอาการปวดท้องหนักยังแผลงฤทธิ์อยุ่หยั่งงี้ ข้าวเช้ามันทดแทนกับคะแนน10คะแนนไม่ได้หลอกน่ะ"
มือข้างหนุ่งติดกระดุมเสื้อ ข้างหนึ่งควานหาหนังสือยัดเข้ากระเป๋าเป้สีดำ "ไปแล้วน่ะครับ!" 

"แกนี่มันจริงๆเล้ย โตแล้วน่ะหัดมีความรับผิดชอบให้มากกว่านี้สิ" ผู้ชายวัยกลางคนในชุดเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงสามส่วน ใบหน้ามีหนวดเคราเล็กน้อย ยืนรออยูที่ประตูหน้าบ้าน ข้างๆมีรถยนต์สีดำ4ประตูขนาดเล็กสำหรับครอบครัวจอดอยุ่ 

"คร้าบบๆ" โทบิทำหน้าเซงๆเล็กน้อยก่อนจะรีบประตุขึ้นรถ 

"ฮิฮิฮิ วันนี้ฮานะขอไปด้วยคนน่ะค่ะ "  เสียงเด็กผู้หญิงดังมาจากข้างหลังที่นั่งโทบิ เทอสวมชุดเอี๊ยมและกระโปรงสีแดง ที่หัวมีโบว์สีชมพูผูกเป็นริบบ้อน ติดที่หัวทั้ง2ข้าง

"ว้ากก!!  เธอควรจะอยุ่บนรถรั่บส่งนักเรียนไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้....."  โทบิร้องตะโกนอย่างตกใจ
 
"วันนี้ฮานะก็ตื่นสายหน่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพ่อไปส่งทั้ง2คนเองแหล่ะ"  พ่อของโทบิยิ้มให้ลูกๆที่นั่งอยุ่ในรถ

"แย่ละสิ ถ้าไปส่งยัยฮานะ ผมก็ต้องไปโรงเรียนสายน่ะสิ" โทบิร้องบอกพ่อที่กำลังขับรถอยุ่อย่างสงบ

"ฮ่าๆ พี่โทบิไปโรงเรียนสาย ดูสิเท็ดจัง วันนี้พี่โทบิจะไปโรงเรียนสายละ" ฮานะหัวเราะร่า หยิบตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ตัวสีขาวขนปุกปุยที่นั่งอยุ่ข้างๆขึ้นมาให้พี่ชายดู

"หนวกหูน่า ยัยบ๊อง"โทบิคิดในใจแต่สายตากลับเหล่มองฮานะที่ยังคงเล่นกับเท็ดจังอยู่ด้านหลัง "พ่อขับรถให้เร็วกว่านี้หน่อยสิ วันนี้ผมมีพรีเซ็น รายงานแต่เช้าน่ะ แถมถ้าไปสายจะโดนเช็คขาดอีก" โทบิร้องบอก

"แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกละ! จับให้แน่นๆน่ะเราจะซิ่งกันแล้ว"  ลูกทั้ง2คนรีบรัดเข็มขัดนิรภัยทันควัน ทันทีที่พ่อพูดจบ 

"ไปเลยค่ะพ่อ" ฮานะส่งเสียงเชียร์อยู่ด้านหลัง

"ใครๆในบ้านก็รู้ว่า พ่อขับรถน่ากลัวขนาดไหน ชั้นยังไม่อยากชะตาสั้นน่ะ ไม่น่ะ " โทบินึกในใจอย่างสยดสยอง

โทบิร้องเสียงดังลั่นรถ มือซ้ายจับราวที่อยู่เหนือหัวอย่างแน่น สีหน้าตื่นตระหนก
10นาทีผ่านไป..

เอี้ยดด!......ยางรถที่เสียดสีกับถนน ทำให้เกิดเสียงแหลมดังแสบแก้วหู 
"ว้ากกก! " โทบิส่งเสียงร้องดังลั่นรถ หน้แตกตื่น อย่างเห็นได้ชัด รถที่โทบินั่งมา จอดนิ่งอยู่หน้าประตูโรงเรียนของฮานะ อย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยการดริฟท์รถของพ่อ ทำเอา ฝุ่นคลุ้งไปทั่ว เล่นเอาครูที่ยืนรอรับนักเรียนอยู่หน้าประตูโรงเรียนและผู้ปกครองนักเรียนที่มาส่งลูหลาตัวเองตกใจกันยกใหญ่

"สนุกมากเลยค่ะถึงโรงเรียนแล้วๆ"  ฮานะร้องดีใจยกใหญ่ เหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่โทบิ กลับมีซีหน้าซีดเซียว อย่างเห็นได้ชัดหลังจากการดริฟท์รถเมื่อครุ่ของพ่อ

"ถึงแล้วน่ะ ฮานะจัง ตั้งใจเรียนน่ะจ๊ะ" พ่อหันมาพูดกับฮานะ มือข้างซ้ายเอื้อมมือลุบหัวฮานะเบาๆก่อนจะเอื้อมตัวไปจูบหน้าผากของลูกสาวตัวเอง "โทบิ แกเป็นเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดแบบนั้นละ?"  พ่อหันมาถามโทบิด้วยความสงสัย

 "ถามมาได้น่ะพ่อ เมื่อกี้เล่นเอาหัวใจแทบจะวาย" โทบิพูดกับพ่อด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น "อุ๊บ!"  โทบิรีบเอามือขวาปิดปากตัวเองแน่นทันทีหลังจากพูดจบ "บ้าชิพ ดันมาคลื่นไส้อะไรเอาตอนนี้เนี่ย แถมยังปวดท้องหนักอีก ดีน่ะที่เช้านี้ยังไมได้กินอะไรลงไป เอาไงดีศึก2ด้านนี้ชั้นต้องรับมือให้ได้" โทบิคิดในใจ ขณะตัวเองกำลังพะอืดพะอมอยุ่

"ฮ่าๆ" ฮานะหัวเราะพี่ชายตัวเอง

"พ่อไม่ลงไปส่งน่ะจ๊ะฮานะจัง พ่อยังเหลือผู้โดยสารอีกหนึ่งท่าน" พ่อหันไปส่งยิ้มให้ลูกสาวที่กำลังหัวเราะพี่ชายตัวเองอยุ่

"ค่ะ" ฮานะเปิดประตูลงจากรถแล้วหันมาโบกมือให้พ่อกับโทบิ ก่อนครุที่ยืนรอรับนักเรียนที่หน้าประตูจะเดินมาพาฮานะเข้าโรงเรียน

"พ่อ! ขับแบบปกติน่ะคราวนี้อะ" โทบิรีบห้ามพ่อทันทีก่อนที่เขาจะออกรถ

"อืม" รถค่อยๆออกตัวอย่างช้าๆ ก่อนจะเร่งความเร็วตามปกติ
15นาทีผ่านไป

"เฮ้อ....ถึงซะที อืม..ดีหน่อยศึก2ด้านเมื่อกี้สบงลงไปเยอะ" โทบิถอนหายใจ

"โทบิแกหน่ะ ตั้งใจเรียนด้วยละ" พ่อหันมาพูดกับโทบิที่เตรียมตัวจะลงจากรถ

 "ครับ...พ่อขับรถกลับดีๆน่ะครับตั้งใจทำงานละ กลับบ้านเร็วๆเดี่ยวแม่จะบ่นอีก ผมขี้เกียจฟังแม่บ่น" พูดจบโทบิก็ลงจากรถทันที ก่อนจะรีบวิ่งเข้าโรงเรียนอย่างเร็วรี่ 

"ก็จริงอย่างที่เจ้าโทบิมันพูดแฮะ" พ่อของโทบินึกในใจ ก่อนจะขับรถกลับบ้าน

"เกือบไปแล้วไหมละชั้น" โทบิชะลอตัวเอง เดินอย่างปกติไปที่เครื่องรูดบัตรนักศึกษา มือหนึ่งหยิบบัตรนักศึกษาออกจากกระเป๋าเสื้อ บัตรนักศึกษาถูกรูดลง มีเสียงร้องของเครื่องดัง ตึ้ด! " ต้องไปหายัยโซระก่อน" โทบิออกจากเครื่องรูดบัตร เดินดุ่มๆไปที่หน้าห้องปกครอง ที่ซึ่งเพื่อนที่ชื่อโซระกำลังรออยู่ที่โตะหินอ่อน

"เฮ้! โซระ วันนี้เอาของที่สั่งมาหรือเปล่า?"  โทบิที่เพิ่งเดินผ่านเครื่องรูดบัตรเข้าเรียนตอนเช้า กำลังเร่ง 
ฝีเท้าไปหาโซระ ที่นั่งทำหน้าซึมอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าห้องปกครอง

"อ๊ะ เป็นอะไรอะ ทำหน้าซึมยังกับไมได้ถ่ายมาหยั่งงั้นแหล่ะ?"  พูดจบ โทบิก็ทิ้งเป้ที่สะพายไว้ลงบนโต๊ะ 

"โอย...ให้ตายดิ ปวดท้องชะมัด เมื่อเช้าดันตื่นสายเลยไมได้ถ่าย" โซระเองก็ยังคง ทำหน้าตาเมหือนไม
ได้ถ่ายมา สักอาทิตนึงได้ ส่วนโทบิเอง ก็ยังคงพล่ามต่อไปโดยไมได้สนใจเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันเลย

"ดูนี่!! รายงานของชั้น เจ๋งใช่มะ" โทบิหยิบรายงานเล่มหนึ่ง ปกสีฟ้าความหนาของเล่มประมาณ1นิ้วได้ ออกจากเป้ให้โซระดู ด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ 

"เออ...ชั้นเห็นแล้ว แต่ปัญหาของชั้นตอนนี้คือ รายงานที่ชั้นอุตส่าห์จ้างเขาทำเนี่ย มันดันหายไปน่ะสิ " โซระยังคงทำหน้านิ่งเหมือนเดิม 
 
"ยัยโซระเองก็จ้างเขาทำรายงานเมหือนกันเหรอ?" โทบิพูดแทรกในใจขึ้นมาทันควัน ทันทีที่ได้ยินโซระบอกความลับไป "อืม...ดี อย่างน้องเราก็มีเพื่อนแล้วคนนึง ไม่ ไม่สิ จะให้ใครรุ้ไม่ได้ว่าอัจฉริยะอย่างเราจะจ้างคนอื่นทำรายงานให้" 

"ทีนี้ ถ้าชั้นไม่มีรายงานส่ง Mr.Rod มีหวังติดFแน่ แย่ละสิทั้งคะแนนพฤติกรรม คะแนนสอบชั้น ไมได้เรื่องเอาแบบนั้น บ้าชิพทำไมสวรรค์ต้องแกล้งชั้นด้วยน่ะ" โซระเริ่มทำสีหน้าเครียดใส่โทบิ

"อ้าว แล้วมันหายไปได้ไงละ เธอ......" 

โทบิยังไม่ทันพูดจบ โซระก็แทรกขึ้นมาทันที "ก็เมื่อเช้าตอนรูดบัตรเสร็จ ชั้นดันปวดท้องหนักหน่ะสิ แล้วดันวางสมุดรางานไว้ที่กระจกหน้าห้องน้ำอะ พอออกมามันก็หายไปแล้วอะ"