END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #50 : At the end of January (เป็นแฟนกันไหม?)

ตอนที่ 42: At the end of January

(เป็นแฟนกันไหม?)

‘เต้นไปบนฝ่ามือ’ คือสิ่งที่โดฟลามิงโก้นิยามหลังจากขบคิดเรื่องทั้งหมด

พิกัดสถานที่ คือข้อความที่จู่ ๆ เตโซโรก็ส่งมาหาหลังจากที่เขางุ่นง่านหาไวโอเล็ตไม่เจอ เจ้าพ่อกัดฟันสายตาแววโรจน์ ไม่อาจเดาว่ามันกำลังเล่นเกมอะไร แต่แล้วหัวใจก็ต้องกระตุกวูบตอนอีกฝ่ายส่งเนื้อความมาประกาศกร้าวว่าพวกเรากำลังทำสงคราม

<พิกัดโรงแรมนะครับ ...และคุณทศกัณฐ์ควรรีบไปช่วยนางสีดาออกมาได้แล้วนะ> ข้อความชัดเจน เตโซโรมันอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์! ไม่ต้องคิดเลยว่ามันวางแผนทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว

ตอนแรกโดฟลามิงโก้ไม่แน่ใจว่ามันคือกับดักหรือเปล่า แต่หลังจากกลาดิอุสต่อสายหาเขาคล้อยหลังข้อความมันไม่ถึงนาที อสูรก็สิงร่างเขาทันที

พวกมันได้ตัวเธอไปก่อน ช้ากว่าคนของเขาเพียงไม่กี่เสี้ยววิ คราแรกกลาดิอุสบอกไม่มั่นใจ แต่หลังจากสังเกตอีกทีก็พบว่านั่นคือเจ้าหญิง กำลังจะปรี่เข้าไปคว้าตัวแต่อยู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้ชิงตัวเธอไปต่อหน้า

แน่นอนเส้นสายเขาเยอะ ผู้บริหารของเขาล้นความสามารถ พวกมันไม่มีทางคลาดสายตาและยิ่งได้เวอร์โก้ติดต่อมาว่าได้ข่าวของไวโอเล็ตจากทางตำรวจ ทุกอย่างก็ยิ่งชัดเจน

อุตส่าห์คิดว่าในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้เขากับมันจะได้สะสางบัญชีกันให้จบ แต่ทว่าหลังจากบุกไปยังที่หมายกลับพบว่าตัวการเป็นใครอีกคนที่มีอิทธิพลกับวงการบันเทิง ถึงแม้จะเป็นผู้มากอำนาจเหมือนกันใครจะสน ในเมื่อมันกล้าแหย่จมูกเสือก็อย่าหวังว่าห่าฝนจะไม่ตกใส่หัวมัน!

เขาฆ่าหมอนั่นทันทีและพึ่งมารู้ทีหลังว่าไอ้หมอนี้มันขัดแข้งขัดขาเตโซโรอยู่ แมวมองไม่ชอบใจแต่ก็ไม่อยากให้มือตัวเองเปื้อน หมอนั่นเลยวางแผนฆ่าก้างโดยยืมมือเขา มันออกอุบายให้คนอย่างเขามาฆ่าศัตรูให้มันแทน

ซึ่งเรื่องนี้โดฟลามิงโก้จะเก็บไปทบบัญชีกับไอ้เวรนั้นแน่นอน!

ทุกอย่างผ่านพ้นไป สุดท้ายนางสีดาต้องเป็นของทศกัณฐ์ เขาเล่าอดีตของตัวเองให้ไวโอเล็ตฟัง แทบจะนอนตายอยู่ตรงนั้นยามเจ้าหญิงบอกว่าจะไม่กลับมาหาเขา ...ได้โปรดเขาจงทำใจ

‘เธอไม่สงสารเขาบ้างหรือ?’ คนอื้ออึงไม่รับรู้ เอาแต่บอกว่าเธอมันคนใจร้าย ยิ่งอยากจะบ้าเธอตอบมาว่าใช่ แล้วเธอถามเขาว่ากล้าเผชิญหน้ากับความกลัวรึเปล่า?

ถ้าเขาบอกว่าแน่เธอก็จะไป แต่ถึงบอกว่าไม่เธอก็ไปอยู่ดี ส่วนที่เหลือคือชายหนุ่มกล้ารับมือกับมันไหม หากอยู่กับมันได้สิ่งนั้นคงช่างวิเศษเหลือเกิน

คำพูดเจ้าหล่อนโน้มน้าวใจได้ดีเหลือเชื่อ จนโดฟลามิงโก้ต้องพ่ายแพ้ตอบรับแบบเบลอ ๆ ...ความคิดของเธอไม่อาจเข้าใจ จวบจนสุดท้ายเจ้าพ่อก็ต้องเดินกลับบ้านคนเดียว

คิดไว้ว่าอย่างน้อยเธอก็ให้เหตุผล แถมเขาเองก็ไม่อยากฟุ้งซ่านปรุงแต่งเรื่องราว แค่คิดว่าวันนี้เธอยังอยู่เคียงกาย เพียงแค่นั้นคือสิ่งที่ยืนยัน

และวันนั้นคือวันแรก คือวันที่ใจเราไม่อิงแอบแนบชิด แม่ภูตใจร้ายตีจากอสูรไป ฟ้าดินเป็นพยานว่านับจากนี้เขาจะกวนเธอไปจนตาย!

………………………

ที่ปราสาทท่านเคานต์

ถ้าไม่เข้าใจเรื่องราวคงคิดว่าตัวเองกำลังโดนคุกคาม ไวโอเล็ตงัวเงียตื่นขึ้น สาละวนหาโทรศัพท์ตอนเสียงเมสเซจกระหน่ำเข้ามารัว ๆ

<ยัยคนใจร้าย! ยัยคนใจร้าย! ยัยคนใจร้าย!> เด็กสาวหยีตาอ่านข้อความนั้น มันยาวติดกันเป็นพรืดจนหน้าหวานต้องงอง้ำ อุตส่าห์คิดสะระตะว่ามือถือตัวเองอาจโดนแฮ็กแต่มันคงไม่มีเรื่องเหลือเชื่อแบบนั้น

‘โดฟลามิงโก้สินะ?’ ร่างบางแอบพ่นลม ตัดสินใจต่อสายหาคนส่งเพราะเธอต้องการคำตอบ อยากรู้จริง ๆ ว่าเขาจะตัดพ้อเธอไปอีกนานแค่ไหน

[......] ปลายสายกดรับ แม้จะรับไวแต่แสนแปลกที่เขาไม่พูดอะไร

“เป็นอะไรรึเปล่าคะ? ส่งข้อความมาหาตั้งแต่เช้าเลย”

[หึ!] ตอบมาแค่นี้คงรู้เรื่องหรอก เจ้าหญิงเงียบไปแล้วปิดปากหาวฟอดใหญ่ หัวสมองครุ่นคิดก่อนถามอีกฝ่ายทันทีว่าอยากทำกิจกรรมร่วมกับเธอไหม

“จริงสิวันนี้ฉันไม่มีเรียนนะคะ อยากออกมากินข้าวด้วยกันไหม?”

[......]

“ไม่ว่างเหรอคะ...”

[กี่โมง?]

“หือ?”

[ฉันถามว่ากี่โมง?]

‘เล่นตัวจริงแฮะ’ ไวโอเล็ตหัวเราะขึ้นจมูก จะท่ามากทั้งทีก็ไปได้ไม่สุด พักหลังมานี้เจออาการแบบนี้ทีไรเธอมักอมยิ้มตลอดเลยนะ

“ก็เดี๋ยวจัดการงานที่โรงงานเสร็จจะโทรไปนะคะ คงไม่เกินบ่ายสาม ...ไว้เจอกัน” เธอทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้ววางสาย หลังจากวันนั้นที่เขาเล่าอดีตของตัวเองให้ฟังนี่ก็ผ่านมา 2 อาทิตย์แล้ว

เธอไม่กลับ เธอโหดร้าย อันนี้รู้...

แต่นี้เป็นการตัดสินใจที่มาพร้อมเหตุผล ส่งผลให้จวบจนบัดนี้ตัวเองยังพำนักที่อยู่ปราสาทท่านเคานต์

ชายหนุ่มไม่ยอมเป็นที่รู้กัน เขาแข็งทื่อไปนานมากก่อนจะถามกลับมาว่าทำไมเธอทำแบบนี้ สาวตั้งมั่นไม่ตอบทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้ แน่แท้เธอบอกว่าถึงจะไม่ได้ตัวติดกันแต่ก็ยังติดต่อมาเจอกันได้ เหตุอันใดเขาถึงกังวลใจ

‘แน่นอนความคิดเธอแสนลึกซึ้ง’ จนเจ้าพ่อตื้อตันหมดทางรั้ง สิ่งที่เธอทำมันไม่ใช่แต่หากไม่อยากให้เธอหายเขาต้องทำตาม

ตลอด 2 อาทิตย์นักแสดงมือใหม่โดนซีอีโอว่างงานส่งสารมาตีรวนทุกวัน มีทั้งตัดพ้อบ้างทั้งรำพึงรำพันบ้าง แต่หลัก ๆ ก็บอกว่าเธอมันคนใจร้ายนั่นแหละ แถมนับจากนั้นสิ่งที่เขาแสดงคืออาการที่บอกว่าไม่ชอบเลย!

‘อืม ที่จริงก็ใจร้ายพอตัว’ ไวโอเล็ตขบคิดแล้วหันไปเริ่มต้นวันใหม่ ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิมแต่มีหนึ่งสิ่งที่เปลี่ยนไปคือเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน

หากจะให้นิยามก็คงเป็นเรากำลังเริ่มต้นกันใหม่ เริ่มในแบบของคนธรรมดา

...นี่แหละคือสิ่งที่ฉันบอกคุณ

และคราวนี้เราจะเดินไปพร้อมกัน

………………………

ห้างสรรพสินค้าคนเยอะ และในร้านอาหารลือชื่อก็ไม่มีคำไหนอธิบายได้ดีกว่าคำว่ามหาศาล

พวกเธอนั่งกันอยู่ที่มุมเงียบ ๆ ละม้ายคล้ายมีสายตาชำเลืองมองมาไม่ขาดสาย ปกติเจ้าพ่อก็มีคนคุ้นหน้าเยอะอยู่แล้วแต่ยิ่งมานั่งกับนักแสดงหน้าใหม่ที่กำลังถูกพูดถึง ประเด็นถกเถียงระหว่างรออาหารคงหนีไม่พ้น ‘พวกเขาเป็นอะไรกัน’

“เป็นไงล่ะไม่ชอบละสิ ที่โดนสายตาคนคอยมองอยู่ตลอด”

“อืมก็นิดหน่อยนะ แต่คุณอย่าลืมสิว่าเมื่อก่อนฉันเป็นเจ้าหญิงนะ เคยโดนจับตาดูยิ่งกว่านี้อีก”

“จิ๊!” สาวน้อยวางเมนูลงแล้วเหลือบมองเขา เห็นร่างสูงเคี้ยวฟันแบบไม่พอใจแล้วก้มอ่านรายการอาหารบ้าง เด็กสาวเท้าคางมอง พักหลังดูเขาเอาใจยากแปลก ๆ งอแงไม่สมวัยแบบนี้ชักสนุกเสียแล้ว

“กินล็อบเตอร์ไหมคะ คุณชอบไม่ใช่เหรอ?”

“หึ...ดี! เอาใจฉันให้เยอะ ๆ เพราะขอบอกว่าฉันโกรธเธอมาก โคตรน้อยใจ! คนเขาอุตส่าห์เล่าอดีตของตัวเองให้ฟังยัยคนเย็นชา!”

“จ้า” โดฟลามิงโก้แทบอยากจะดีดหน้าผากเด็กตรงหน้ายามเธอยิ้มล้อเลียนใส่ พนักงานเดินมาหาก่อนหล่อนจะหันไปสั่งทุกอย่างที่เขาอยากกินกับเด็กเสิร์ฟ

‘เธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยากกินอะไร?’ พักนี้รู้สึกเหมือนเธอแอบมานั่งในใจ ไม่ว่าจะคิดอะไรต้องการสิ่งไหน ช่วงหลังมานี้ไวโอเล็ตมักอ่านใจเขาออกหมด มั่นใจว่า Poker face ของเขายังดีอยู่แน่เลยฉงนว่าแม่ภูตตนนี้ต้องมีวิวัฒนาการ

นี่แฟรี่ของเขาแอบไปร่ำเรียนวิชาอ่านใจมาจากแห่งหนตำบลใด เหตุไฉนถึงเข้าใจกันไปเสียหมด

แถมจะว่าไป...

“แล้วเมื่อไหร่เธอจะย้ายออกมาจากบ้านพี่ชายสุดที่รักเธอสักที ไม่รู้รึไงว่าไปนอนค้างบ้านผู้ชายนาน ๆ มันเป็นขี้ปากชาวบ้าน”

“ถ้าจะโดนก็คงโดนตั้งแต่ฉันไปอยู่กับคุณแล้วละ... ว่าไปเรื่องนี้ฉันเองก็คิดมาสักพักแล้วนะ ไปอาศัยบ้านคนอื่นนาน ๆ มันค่อนข้างจะเสียมารยาทอย่างที่ว่า และถ้าจำไม่ผิดคุณซื้อคอนโดแถวมหาลัยฉันไว้ด้วยนี่น่า ...ก็เลยคิดว่าถ้าคุณไม่ได้ใช้ขอฉันเช่าต่อได้ไหมคะ?” สาวน้อยพูดไปพลางก็แกะกุ้งแกะปลาให้เขากิน เธอตักข้าวเข้าปากคล้ายไม่ใส่ใจแต่ใจจริงแสนคอยคำตอบ

โดฟลามิงโก้มองนิ่ง อันความจริงเขาอยากให้เธอกลับมาอยู่ด้วยกันแต่เหตุผลของเธอมันก็ค้านความคิดนั้นไว้

“ไม่ให้เช่าเพราะฉันให้เธอเข้าไปอยู่ฟรี ๆ ได้เลย”

“จะให้ฉันเข้าไปอยู่ฟรี ๆ ทำไมล่ะคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” บทสนทนาว่างเว้น เจ้าหญิงไม่ทันเอะใจว่าตนเองกำลังโดนจ้องด้วยความนัยหลากหลาย

ความนัยที่บังคับให้เธอตั้งตัวไม่ทัน

“...ถ้างั้นมาเป็นแฟนกันไหมล่ะ?” ไวโอเล็ตสำลักคำโต เด็กสาวรีบยกน้ำขึ้นมาดื่มแล้วหน้ามองโดฟลามิงโก้พรวด ตกใจไม่น้อยว่าเขาพูดอะไรออกมา

‘ขอเป็นแฟนเหรอ!?’ คนอึ้งชักไม่แน่ใจแต่ต้องกัดปากตอนโดนเจ้าพ่อยิ้มใส่ โดฟลามิงโก้ไม่สะทกสะท้าน เธอเป็นฝ่ายบอกเองให้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ในเมื่อเธอขอเขาก็จะให้ แถมต้องบอกเลยว่าผู้ชายคนนี้พุ่งคว้าโอกาสที่เธอมอบอย่างสุดกำลัง

...แม่ภูตเปิดช่องมีหรือปิศาจอย่างเขาจะพลาด

“เธอบอกเองนะว่าอยากให้เรามาเริ่มต้นกันใหม่ นี่ฉันไม่ข้ามขั้นขอเธอแต่งงานก็ดีเท่าไหร่แล้ว ...ว่าไงเป็นแฟนกันไหม? ต้องขอบอกเลยว่าถ้าเธอตกลงเธอจะกลายเป็นแฟนคนแรกของฉัน หึ ๆ เป็นไงประทับใจเลยล่ะสิ ผู้หญิงอะไรโชคดี๊โชคดีได้เกิดมาเป็นแฟนฉัน”

“ไม่เบาเลยนะความหลงตัวเองของคุณเนี่ย แล้วฉันไม่ใช่แฟนคนแรกของคุณหรอก ก็เห็นข่าวคุณควงคนนู้นคนนี้ไปทั่วแถมเปลี่ยนบ่อยด้วย” คนผมบลอนด์คิดเข้าข้างตัวเองเป็นรอบที่ล้านยามรู้ว่าเจ้าหญิงแอบสืบเรื่องของเขาด้วย

ทว่าข่าวที่เธอรู้มันเหลวไหลทั้งเพ

“พูดตามตรงฉันไม่เคยขอพวกหล่อนคบ ผู้หญิงพวกนั้นคิดไปเองทั้งนั้น ...ถึงได้บอกไงว่าตอนนี้เธอเป็นแฟนคนแรกของฉัน”

“เฮ้ ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมนะ คำว่าตกลงเป็นแฟนคุณฉันพูดตอนไหนกัน”

“ก่อนหน้านี้ฉันถามเธอว่าอะไรนะ?”

“จะมาเป็นแฟนกันไหม”

“ได้สิ ตกลง”

“โอ๊ย! มั่วนิ่ม!” อีกฝ่ายหัวเราะเสียงทุ้มยามสาวน้อยส่งค้อนมาหนึ่งวง ต้องรีบกล่อมเธอว่าเรื่องของเรามันไปไกลกว่านั้นแล้ว หากไม่รับข้อเสนอคนที่เสียหายคือฉันทั้งนั้น

“เธอนี่เป็นผู้หญิงใจยักษ์จริง ๆ นะ นี่เธอคิดจะฟันฉันแล้วก็ทิ้งงั้นเหรอ ...นี่ฉันยอมเสียตัวถวายความบริสุทธิ์ให้เธอเลยนะ เธอต้องรับผิดชอบฉันสิ มาสู่ขอฉันเดี๋ยวนี้!”

“เฮ้อ ขึ้นคานไปก่อนนะคะฉันไม่มีเงินหรอก ถ้ารอไม่ไหวก็หาคนอื่นไปเลยก็ได้นะ ขอให้คุณเจอคนที่ดีค่ะ”

“คิดว่าข่าวมันจะดังไหมถ้ามีนักแสดงโดนปล้ำกลางร้าน!”

“ล้อเล่นหรอกน่าของขึ้นง่ายจัง ...รีบกินข้าวสิคะ เดี๋ยวขากลับรถจะติดนะ” หนุ่มโดนแกล้งยังคงนั่งนิ่ง เธอยังทำเฉยจนโดฟลามิงโก้ต้องหรี่ตาแล้วถามย้ำคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ

“ฉันรอคำตอบเธออยู่นะไวโอเล็ต”

“คำตอบอะไรคะ?”

“...เธอจะเป็นแฟนฉันไหม?”

“อืม” คล้ายหัวใจมันอบอุ่น คำพูดนี้ใช่ไหมที่ทำให้เขามีความสุข คราวนี้ไวโอเล็ตเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มเรียบง่าย ปากอิ่มนั้นเฝ้าบอกคำตอบที่นับจากนี้มันจะกลายเป็นความทรงจำที่ดีไปตลอดกาล

“แต่เอ๊ะ คิดอีกที เปลี่ยนมาเป็นแค่คนคุยก่อนได้ไหมคะ?”

“ได้ แต่คุยด้วยภาษากายเท่านั้นนะ”

“อ่า... งั้นเป็นแฟนกันเลยดีกว่าค่ะ” ระยะห่างระหว่างเรามันสั้นลง เขาเคยร้องขอแต่เธอไม่เคยก้าวเดินแต่เวลานี้เธอพร้อมแล้ว แม้จะเป็นคำของ่าย ๆ แต่ความธรรมดาแบบนี้เนี่ยแหละที่เด็กสาวแสวงหา

ตลอดระยะเวลาโดฟลามิงโก้ไม่เคยทำให้มันเข้าที่เข้าทาง ก่อนหน้านี้สถานะของเราคืออะไรเธอไม่เคยรู้ ทว่านับจากนี้ความสัมพันธ์ของเรามันคือความชัดเจน ...และเธอเองก็มีบางเรื่องที่อยากจะบอกคุณแฟนเหมือนกัน

“คุณรู้ไหมว่าคุณเองก็เป็นแฟนคนแรกของฉันนะ”

“รู้อยู่แล้วละ” อ่อนลง ...ตอนนี้เธอสัมผัสความหมายจากรอยยิ้มของเขาได้จริง ๆ ทั้งที่เมื่อก่อนคิดว่ามันมีแต่ความกวนประสาทแต่ทำไมตอนนี้มันถึงทำให้กายสั่นไหวแปลก ๆ

‘แย่แล้วละ อาการแบบนี้’ เสียงหัวใจของเธอมันชักแย่แล้วละ

………………………

หลายวันต่อมา

โกสต์พริ้นเซสห้อยตัวติดเจ้าหญิงยามได้รับฟังข่าวสารปานใจหาย อุตส่าห์เฝ้าเพ้อว่าทุกอย่างมันไปได้สวย ตัวเองกำลังจะมีเพื่อนแล้วแท้ ๆ แต่อยู่มาวันหนึ่งไวโอเล็ตก็เข้ามาบอกว่าตนเองต้องขอตัวลาจาก

คนหน้าใสกล่าวขอบคุณและเริ่มเก็บสัมภาระ อันที่จริงเจ้าหญิงก็แค่เก็บห้องให้เรียบร้อยเพราะตัวเองไม่มีอะไรติดตัวเลย บรรยากาศรอบตัวเธอดูผ่อนคลาย ทั้งท่านเคานต์และไอดอลมองแผ่นหลังนั้นพร้อมมองหน้ากัน แน่แท้เพโรน่าอยากห้ามแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงลงเอยด้วยการงอแงแล้วออดอ้อน

มิฮอร์คยิ่งแล้วใหญ่ หลังจากวันนั้นเขาก็ดูงุ่นง่านและตามคาดคั้นเจ้าหญิงเสมอว่า ‘แน่ใจเหรอ? เธอจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้นะ ไม่มีใครว่าเธอหรอก ...ไม่อยู่เหรอ อยู่ต่อเถอะ คือฉัน...’ ชายหนุ่มถามวนไปวนมาไม่จบสิ้น ทว่าคำตอบที่ได้รับก็เหมือนเดิมทุกคราไป

ไวโอเล็ตแน่วแน่และมั่นคง ไม่มีผู้ใดรั้งเธอได้เลย

“ยังไงก็อย่าลืมติดต่อมาหานะ ฮือ ๆๆ” ร่างเล็กของเพโรน่าลอยตามแรง แม้จะกอดเอวเจ้าหญิงไว้แต่ไวโอเล็ตก็แข็งแรงมาก ขนาดไอดอลทิ้งน้ำหนักลงมาทั้งตัวแม่สาวก็ไม่ยี่หระ เดินลากเธอต่อไปจนถึงหน้าประตูโดยไม่หืดหอบ

ดราคูล มิฮอร์คไม่พูดอะไร เดินตามน้องสาวเงียบเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ กำลังจะพลั้งปากห้ามอีกครั้งทว่าทั้งคู่กลับต้องขู่ฟ่อยามเห็นใครบางคนยืนล้วงกระเป๋ารออยู่หน้าประตู

“แก! ไอ้นกกระแตแต้แว้ดโง่!”

โดฟลามิงโก้ขมวดคิ้ว ‘นกกระแตแต้แว้ดอะไรวะ!?’ แถมเจอหน้ากันไม่ทันไรยัยเด็กนี่ก็มาด่าเขาเฉย

“เธอสิโง่ยัยเตี้ย! อายุเท่าไหร่เนี่ยทำไมขาสั้นงี้ ลืมข้อเข่าไว้ในท้องแม่รึเปล่ายัยเตี้ย! แถมฉันยังไม่ลืมนะที่เธอบังอาจมาถีบฉันจนหัวโขกน่ะยัยเตี้ย!”

“อ๊าย! นี่นายจะด่าฉันว่าเตี้ยอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจ อีกอย่างนายก็ไม่มีสิทธิ์มาหาว่าฉันเตี้ยนะถึงจะเตี้ยจริงก็เถอะ ...แถมคนอย่างนายน่ะสมควรโดนมากกว่ารองเท้าไอดอลด้วยซ้ำเจ้าเสาโทรเลข!” จู่ ๆ โดฟลามิงโก้ก็เปลี่ยนไปยืนแยกเขี้ยวกับเพโรน่า เลือดขัตติยะทั้งสองปล่อยให้ทั้งคู่ยืนเถียงกันแล้วพาร่างหลบมุมมา

“แน่ใจนะว่าอยากทำแบบนี้ เธอคิดดีแล้วใช่ไหม?” ไวโอเล็ตยิ้มตอบก่อนจะสั่นศีรษะน้อย ๆ ...เธอบอกว่าไม่เป็นไรหรอก ยิ่งเห็นสีหน้าท่านเคานต์จึงยิ่งไม่มั่นใจว่าเขากังวลเรื่องไหน

“ไม่เอาน่า ท่านเคานต์ขี้กังวลไปแล้วนะคะ ว่าจะไปช่วงหลายวันมานี้คุณมีอะไรอยากบอกฉันสินะ แต่ไม่บอกก็เป็นไรหรอก ...ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรคุณก็ยังเป็นพี่ชายของฉันเสมอนะ”

“เจ้าหญิง”

“คะ?” ไวโอเล็ตสบตามิฮอร์คนิ่ง แทบอยากจะหายไปจากตรงนี้ยามอีกฝ่ายพูดความจริงแบบไม่ให้เธอทำใจ

“ยาที่มันให้เธอกินวันนั้นฉันเป็นคนทดลองมันขึ้นมาเอง มันคือหนึ่งสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ...ฉันขอโทษ”

“อืม ช่วงที่เราไม่ได้ติดต่อกันคุณไปทำอะไรมาบ้างล่ะเนี่ย ...แต่ช่างมันเถอะค่ะ อย่าพูดถึงมันเลย”

“เจ้าหญิง” เจ้าของชื่อเลิกคิ้วอีกครั้งยามอีกฝ่ายเรียกเธอเป็นครั้งที่สอง ไวโอเล็ตกังวลใจแปลก ๆ จำต้องเอ่ยถามว่าเขาอยากพูดอะไร

“คะ... ฉันรอฟังอยู่”

“คือฉันรู้เรื่องหมดแล้วนะ เรื่องทุกอย่างเลย รวมถึงเรื่องที่เธอโดนมัน... เอ่อ...”

“ข่มขืนเหรอคะ?” หัวใจคนฟังกระตุกวูบ ใช่...เรื่องนั้นแหละ เรื่องที่หากมีใครพูดออกไปก็เขย่าขวัญทั้งคนเอื้อนหรือคนรับ ...เรื่องที่หากเปิดเผยก็ทรมานแต่ถ้าเก็บไว้กลับกัดกินยิ่งกว่า

มิฮอร์คเคยตั้งปณิธานกับตนแล้วว่าจะตามสืบเรื่องของหล่อนด้วยตัวเอง และตอนนี้ทุกความจริงคือสิ่งที่เขารู้ ...คนของเขาบอกว่าช่วงแรก ๆ เจ้าหญิงเข้าโรงพยาบาลบ่อยมาก แต่ไม่อาจล่วงรู้ถึงข้อมูลการรักษาเพราะทุกอย่างถูกเก็บเป็นความลับ มันมิดชิดเกินไปจนชายหนุ่มชักไม่แน่ใจ

เธอรักษาตัวที่โรงพยาบาลดรัม ดร. ทรีนู ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลนั้นเขาจำหล่อนได้ เจ้าหล่อนเคยชี้หน้าด่าเขาอยู่สองสามหนว่าเขามันพวกสัปดนที่คิดค้นยานรกตัวนั้นขึ้นมา คราวนั้นมิฮอร์คเดินทางผิดและเขาไม่ใส่ใจ แต่มาวันนี้หากผู้อำนวยการคนนั้นอยากจะฟังคำขอโทษแบบไหน ท่านเคานต์ก็พร้อมบอกให้ฟัง

แม่มดแห่งวงการแพทย์ หล่อนไม่ได้ขาวสะอาดแต่ก็ไม่ได้ดำมืดไปเสียทั้งตัว ผู้หญิงคนนั้นเป็นสีเทา เจ้าแม่ทำหน้าไม่พอใจตอนรู้ว่าพวกโลกมืดเกี่ยวข้องกับคนไข้ของหล่อนอีกแล้ว ดร. คุเรฮะถามว่าเขามีอะไรมาให้ แลกกับข่าวสารที่ท่านเคานต์อยากจะรู้

แน่นอนสิ่งที่คุยกันง่ายที่สุดก็คือเรื่องเงิน

ไม่เคยนึกขอบคุณในความมั่งคั่งของตนที่ใช้เป็นใบเบิกทางได้ ผู้อำนวยการเดินพาเขาเข้าไปในห้องห้องหนึ่งก่อนหล่อนจะโยนแฟ้มมาให้เขาหนึ่งเล่ม ในนั้นคือประวัติคนไข้ของผู้ที่เขาอยากรู้

แต่แล้วชายหนุ่มต้องล้มทั้งยืนตอนได้อ่านทุกอย่างผ่านสายตา

เจ้าหญิงถูกกระทำชำเรา เกือบซึมเศร้าและเกือบตาย...

หนแรกเด็กสาวพยายามฆ่าตัวตาย หนที่สองเธอโดนชนและถูกยิง นึกขอบคุณในสวรรค์และคุณหมอที่ช่วยหล่อนให้มีชีวิตรอดมาเจอเขาได้ สาปส่งไอ้เวรนั้นที่ย่ำยีหล่อน ด่ามันอย่างเดียวไม่พอเพราะคนอย่างมันควรตายทั้งเป็น นึกขัดใจมากนักที่ตอนนั้นปลายคมดาบไม่อาจเฉือนหน้ามันได้

‘โคตรหวังที่จะได้กรีดเลือดชั่ว ๆ ของโดฟลามิงโก้ออกมาจริง ๆ’

ยิ่งนึกก็ยิ่งทำให้ท่านเคานต์ปะทุ พยายามสงบสติอารมณ์ไม่ทำอะไรโผงผางเพราะเรื่องนี้มันยังต้องเป็นความลับ ...ราชาริคุจะรู้ไม่ได้ จะให้พ่อของเจ้าหญิงรู้ไม่ได้ เพราะหากท่านรู้การสูญเสียจะถือกำเนิดและเขาจะไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง

...มิฮอร์คไม่อยากให้ราชวงศ์ต้องสูญเสีย และก็ไม่อยากให้น้องสาวกลับไปอยู่กับหมอนั่น

“ฉันอยากให้เธอคิดดี ๆ เธอแน่ใจแล้วนะที่จะกลับไปอยู่แบบนั้น เธอแน่ใจจริง ๆ เหรอ?”

“ฉันไม่ได้กลับไปอยู่กับเขาหรอกค่ะ” คำตอบทำให้มิฮอร์คตกใจ พี่ชายของเธอทำสีหน้าเหมือนอยากถามสาวน้อยจึงไม่รีรอที่จะอธิบายเพิ่ม

“เราตกลงกันแล้วค่ะ โดฟลามิงโก้กับฉัน แม้ถึงฉันจะออกจากปราสาทท่านเคานต์ฉันก็ไม่ได้กลับไปอยู่กับเขาหรอก ...ฉันแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวน่ะ”

“แบบนั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่! ลืมแล้วเหรอว่าตัวเองพึ่งโดนลักพาตัวน่ะ!”

“ชู่ว ใจเย็นก่อนสิคะ ทั้งท่านเคานต์และโดฟลามิงโก้เองรู้ตัวการแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ถ้ารู้หน้าค่าตาศัตรูเรื่องรับมือก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

“คิดง่าย ๆ แบบนั้นได้ยังไง!? สังคมใต้ดินน่ะมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น …เธอไม่เข้าใจหรอก”

“ฉันเข้าใจดีเลยล่ะค่ะ ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ด้วย ตอนนี้ฉันเข้ามาอยู่ในโลกของพวกคุณแล้วนะ สิ่งที่ต้องทำคือเผชิญหน้ากับมันไม่ใช่เหรอคะ มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ” มิฮอร์คสะอึก เขาเป็นคนบอกให้เธอเผชิญหน้า ...ใช่ และตอนนี้เขากลัวความหัวรั้นของเจ้าหญิงสุดหัวใจ

สายตานี้เขาจำมันได้ดี หากมันแสดงออกผ่านแววตาคู่นั้นแล้วเจ้าหญิงวิโอล่าจะไม่มีทางหันหลังกลับ

ก็ได้ ครั้งนี้เขายอมแพ้ ...แต่ว่า

“หมอนั่นมันเล่าทุกอย่างให้เธอฟังแล้วใช่ไหมว่าใครคือตัวการ?”

“ค่ะ”

“เธอรู้ใช่ไหมว่าต้องระวังตัวยังไง?”

“อือ”

“ห้ามเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายอีกนะ เวลาเจอเรื่องแบบนี้ให้หนี หนีไปเลย ...เธอเข้าใจใช่ไหม?”

“ช่วงนี้ท่านเคานต์ทำตัวเหมือนพ่อจริง ๆ ด้วยนะคะ” ไม่ทันจะได้เอ่ยขอบคุณทั้งร่างก็โดนสุภาพบุรุษกอดไว้ ไวโอเล็ตหัวเราะน้อย ๆ ยามแรงปะทะทำให้จุกนิดหน่อย น้องสาวเลือกปลอบประโลมบอกเขาว่าไม่เป็นอะไร ขอบคุณท่านเคานต์จากหัวใจและสัญญาว่าหลังจากนี้เธอจะระวังตัว

ช่างเป็นบรรยากาศแสนอบอุ่น อ้อมกอดของคนที่เปรียบดั่งครอบครัวเธอไม่ได้สัมผัสมันมานานแล้ว ทั้งสองส่งผ่านความรู้สึกห่วงหากันอยู่นานจนไม่ทันได้รู้ว่า ...สองพระหน่อที่ยืนเถียงกันจนถึงชั่วครู่กำลังมองด้วยอารมณ์หึง

“อ๊าย! เลิกกอดกันเดี๋ยวนี้เลยนะมิฮอร์ค! ตอนอยู่ในสวนก็ทีหนึ่งแล้วนะ อย่ามาทำบ่อย ๆ ได้ไหมรู้ไหมว่ามันอิจฉา!”

“อะไรนะยัยเตี้ย! สองคนนี้เคยกอดกันมาก่อนด้วยเหรอ!? หน็อย...ไอ้เหยี่ยวหน้าด้าน! นี่แกคิดจะเล่นชู้รึไงฮะ!?” บรรยากาศมันเกือบจะดีอยู่แล้วเชียว ติดเพียงแค่ว่ายามพวกเธอร่ำลากันตามประสาพี่น้องกันไม่ถึงห้านาที เจ้าพ่อขี้หึงกับแม่ไอดอลขี้วีนก็โดนลมหวงตีขึ้นมาทันที

อยู่ดี ๆ ความอยากแกล้งก็ตีตื้น ไม่รู้อะไรดลใจแต่ทั้งท่านเคานต์และเจ้าหญิงเกิดเห็นพ้องตรงกันว่าเหล่าคนขี้หวงต้องโดนหยอกสักที

“ที่ผ่านมาฉันมาคิดดูดีแล้ว ๆ ไม่คิดว่าเราควรกลับไปคิดเรื่องแต่งงานกันให้จริงงั้นเหรอเจ้าหญิง?”

“อืม นั่นสินะคะ นิสัยเราก็คล้าย ๆ กันด้วย หากให้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันต้องราบรื่นแน่ ๆ”

“ถ้างั้นเรามา...”

“ฝันไปเถอะเอ็ง! ...มานี่เลย กลับเดี๋ยวนี้! แล้วเธอน่ะยัยเตี้ย เป็นสาวเป็นนางก็หัดใช้มารยามัดใจผู้ชายเสียบ้าง ดูไม่ออกรึไงว่าตาเหยี่ยวมันเก็บกด สนองให้มันสักทีสิมันจะได้เลิกยุ่งกับแฟนชาวบ้าน!”

“ฮะ!? อะไรนะ... มัดใจเหรอ? ทำยังไงน่ะ?”

“รุกเร้าสักทีสองทีก็ไปไหนไม่ได้แล้ว”

“รุกเร้าเหรอ?” ไวโอเล็ตลอยตามโดฟลามิงโก้ทันทีตอนโดนเขาดึง แม่ตากวางเห็นเพโรน่ากำลังจะร้องไห้โวยวายเธอจึงยกมือขึ้นขอโทษ ยิ่งได้ท่านเคานต์คอยช่วยขยายความ ไอดอลสาวจึงเปลี่ยนจากโวยวายมาเป็นอายม้วนกับคำพูดของเจ้าพ่อแทน

ท่านเคานต์ยิ้มมีเลศนัยส่วนเด็กโกสต์ยืนอายปิดหน้า เจ้าหญิงเหลือเชื่อกับภาพนั้นก่อนจะโบกมือลาทั้งสองยามโดนยัดเข้ารถ หันมองประตูบ้านอีกครั้งแล้วเลือกจดจำว่า... ไม่ว่าระหว่างทางเขาจะเคยเป็นอะไรแต่ท่านเคานต์ก็ยังคงเป็นพี่ชายของเธอเสมอ

ขอบคุณวันนั้นที่เราเจอกัน

………………………

ประหนึ่งภาพหนังม้วนเดิมที่ฉายซ้ำเหตุการณ์ไม่รู้ลืม ฉากต้อนรับที่แสนคุ้นตาประเดิมเข้ามาเสียจนรู้สึกชื่นใจ เธอกับโดฟลามิงโก้กลับมาที่คฤหาสน์แล้ว เป็นไปตามคาดว่าคำเอ่ยทักมันคุ้นหูเหมือนเคยได้ยิน  หากยังเอะอะมะเทิ่งกันต่อไป อีกไม่นานเจ้าบ้านต้องขอตัว

...ซึ่งมันก็ไม่ผิดเลย หลังการทักทายด้วยความห่วงหาจบลง โดฟลามิงโก้ก็ปลีกตัวลากเธอเข้าบ้านทันที หลงคิดไปว่าอาจจะมีถ้อยคำตัดพ้อลอยมาแทงใจเล่น ๆ แต่น่าแปลกที่มันไม่มีเลย

พวกเธอเดินเข้ามาอยู่ในห้องนอน ชายขายาวเดินวนไปทั่ว ไม่มีคำพูดห้ามปรามเพราะรู้ดีว่าห้ามไปก็รั้งไว้ไม่ไหว ไวโอเล็ตเลือกเก็บของจำเป็นลงกระเป๋าก่อนจะได้ยินเสียงเขาทิ้งตัวลงบนเตียงแรง ๆ

“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจดังมาเป็นระลอก อันที่จริงมันถี่เสียจนหญิงสาวมั่นใจว่าเขากำลังเรียกร้องความสนใจ ร่างบางเลือกเก็บเสื้อผ้าต่อไปไม่วายต้องเหล่มองนิดหน่อยยามอีกฝ่ายคุยกับตุ๊กตา

“นี่ดองกี้แกว่าหล่อนใจร้ายไหม? …อะไรนะแกก็คิดงั้นเหมือนกันเหรอ? …เนี่ยไม่รู้ว่าไปทั้งที่จะพาแกไปอยู่ด้วยรึเปล่า? น่าสงสารจังต้องนอนเหงาหงอยคนเดียว …ต้องหนาวมากแน่ ๆ เลย”

“เสร็จแล้วละค่ะ ไปกันเลยไหม?” ไวโอเล็ตฉวยตุ๊กตานกสีชมพูมาแล้วหนีบไว้ใต้แขน ยืนมองเจ้าพ่อนิ่งยามเขานอนมองเธอท่าเดิม โดฟลามิงโก้ชูมือขึ้นเหมือนให้เธอฉุดเขาขึ้นไปหน่อย เจ้าหญิงทำตามไม่เกี่ยงงอนแต่ในทันทีที่จับมือนั้น ...ทั้งร่างก็โดนดึงให้ล้มลงไปกองบนตัวเขาทันที

“ดูละครมากไปรึเปล่าคะทำไมถึงชอบทำฉากชายหญิงมาล้มกองกันบนเตียง”

“อืม เจ้านกนั้นมันบอกเธอใจร้าย”

“อือ ก็พานกตัวนั้นไปอยู่ด้วยแล้วไงคะ แต่คุณนกตัวนี้ต้องเลิกขี้เกียจแล้วลุกขึ้นมาได้แล้วนะ เดี๋ยวกลับบ้านมืด ๆ มันอันตราย” หนุ่มใต้ร่างจ้องเธอนิ่งก่อนจะสวมกอดเอวบางไว้ให้แนบใกล้กว่าเดิม

“วงการบันเทิงมันเละเทะกว่าที่เธอคิดนะ คนดีแบบเธอน่ะตามเขาไม่ทันหรอก แถมฉันก็ไม่ไว้ใจเตโซโรมันด้วย” นักแสดงยิ้มตอบ เธอใช้หนึ่งมือลูบเส้นผมหลังท้ายทอยเขา

“วันนั้นคนที่ลักพาตัวฉันไปบอกฉันว่าหากคิดจะอยู่รอดในวงการนี้ต้องมีหนุนหลัง แสงสีในโลกมายามันน่ากลัวจริงด้วยทำให้ที่ผ่านมาฉันคิดมาตลอด...

โดฟลามิงโก้คะ... คุณช่วยเป็นคนนั้นของฉันได้ไหม? คนที่คอยผลักดันและปกป้องกัน ...คนที่อยู่ด้วยกันแม้จะต้องใช้ชีวิตอยู่ในแวดวงบันเทิง” ใช่ ...มันคือสิ่งที่เขาต้องเผชิญ คราวนี้ชายหนุ่มมีทั้งเงินและอำนาจ คงไม่มีสิ่งไหนที่เขาปกป้องไม่ได้

...หากเงาในอดีตของเขายิ่งใหญ่ก็ให้เขาเผชิญหน้ากับมัน และโปรดจงเชื่อมั่นว่ายังมีฉันอยู่ข้างคุณ

เจ้าพ่อยิ้มตอบ ไม่อาจรู้ว่าเธอคิดจะทำการสิ่งไหนทว่าคำร้องที่เธอขอน่ะ

“Until the end of the world” เขายินยอมจะทำไปจนตาย

สองสายตาจ้องกันนิ่ง รับรู้ว่าเขาล้วงมือไปหยิบอะไรสักอย่างก่อนสัมผัสเย็น ๆ ของทองคำขาวจะไล้อยู่ที่ต้นคอ มันเป็นสร้อย 1 กษัตริย์เส้นเล็กที่ตรงกลางเป็นรูปดอกสวีทไวโอเล็ตฝังเพชรเม็ดจ๋อย แม้จะดูเรียบง่ายแต่สาวน้อยก็รู้ว่ามันคงไม่ธรรมดา ทั้งเรื่องราคาและความหมายของมัน

“ที่จริงกะจะให้ตั้งแต่วันคริสต์มาสแล้ว อาจจะช้าไปบ้างแต่มันคือของขวัญที่ฉันอยากให้เธอ เป็นแฟนกันนะ?”

เสียงหัวใจที่เต้นตึกตัก ก้อนเนื้อที่อกซ้ายเคลื่อนระส่ำไม่เป็นจังหวะ เจ้าหญิงรู้สึกเหมือนหมู่นกที่โผบิน คล้ายละอองเกสรที่ฟุ้งกระจายอบอวลอยู่ในหัว

‘จริงด้วยมันแย่แล้วล่ะ สัญญาณแบบนี้มันแย่แล้วจริง ๆ’ เพลานี้เริ่มจะชัดเจน ยิ่งมาทะเลาะกันแล้วต้องห่างกัน ยิ่งทำให้รู้ว่าความคำนึงถึงมันก่อขึ้นในจิตใจ ...เธอพยายามปิดกั้น สร้างกำแพงแสนกว้างใหญ่ บอกตัวเองว่าอย่าให้ใครเข้ามา

ทว่ากำแพงของเธอมันเปราะบาง รู้ตัวอีกทีอสูรร้ายก็ประทับพันธสัญญาฉุดรั้งให้เราต้องเดินไปด้วยกัน

ปฏิเสธไม่ได้ มีแต่ต้องยอมรับ

คำพูดเธอส่งต่อ จุมพิตเธอมอบให้ ...ไวโอเล็ตผละหน้าออกมาก่อนกระซิบหยอกว่าสิ่งที่เขาถาม เธอตอบตกลงไปตั้งแต่วันนั้นแล้วนะ เขาจำมันไม่ได้หรืออย่างไร

“นี่สินะที่เรียกว่าพ่อคนขี้ลืม”

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

บทที่แล้วคืออะไร ทำไมบทนี้เป็นเยี่ยงนี้ล่ะ
และไรท์ซ่อนไว้อีกแล้วล่ะ

ก่อนวันคริสต์มาสมิงโก้นางหาของขวัญจะไปเซอร์ไพร์เจ้าหญิงอยู่นะ (จริงอยู่ที่หวังจะฟัดให้หน่ำใจแต่มันมีอย่างอื่นอยู่ด้วย)

แต่กลับต้องมาทะเลาะกันเลยยังไม่ได้ให้

ตอนนี้ก็ให้ไปแล้วนะแถมคำพูดยังไม่ธรรมดาอีก

หึหึ หวานนัก ลำไย

และตลอดเวลาที่นางเอกไม่เคยเล่นด้วยนั่นก็ตามนั้นเลย

เพราะพระเอกไม่เคยขออะไรให้มันชัดเจนไงล่ะ

เอาแต่ทีเล่นทีจริงใครเล่าจะไปรู้

คนอย่างเจ้าหญิงต้องมีความชัดเจนค่ะ มิงโก้มาถูกทาง

#see you next chap. naka

ใครกำลังสอบก็ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีนะ

─────────────