END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #41 : Before sunrise (ก่อนเธอส่องประกาย)

ตอนที่ 34: Before sunrise

(ก่อนเธอส่องประกาย)

สาวน้อยนั่งเคาะปากกาลงบนโต๊ะ สามอาทิตย์ผ่านไปแล้วและวันมะรืนนี้ ตัวเธอจะได้ปลดแอกจากการซ้อมเชียร์สักที เจ้าหญิงควรจะตื่นเต้นแต่ยังมีอีกเรื่องที่ทำให้คิดไม่ตก

ไวโอเล็ตเปลี่ยนมานั่งเท้าแก้ม สายตากวาดไปทั่วโรงงานก่อนจะทำหน้าปั้นไม่ถูกยามแทงค์เดินหอบเอกสารกองโตเข้ามา เธอมองยอดองครักษ์ก่อนจะเปิดปากถามอะไรเบา ๆ จนดึงให้อีกคนสะดุ้ง

“แทงค์... สมมุตินะ สมมุติแทงค์มีรูมเมทอยู่คนหนึ่งที่ตัวติดกันมาก แต่วันดีคืนดีแทงค์ต้องไปค้างที่อื่นที่ไม่ใช่ห้องตัวเองแล้วต้องปล่อยให้เขานอนคนเดียว ...แทงค์ว่าเราควรจะบอกเขายังไงดีไม่ให้เขาโมโหหรือน้อยใจน่ะ เพราะรูมเมทคนนี้เอาแต่ใจและงอแงผิดธรรมชาติมาก” องครักษ์เก็บเอกสารเข้าที่ก่อนหันมาหาเจ้าของคำถาม

“องค์หญิงหมายถึงเจ้าโดฟลามิงโก้เหรอครับ?”

“ฮะ!? ไม่ใช่ ๆ ฉันสมมุติขึ้นมาเฉย ๆ” สาวน้อยโบกมือเป็นพัลวัน เลิ่กลั่กไปนิดหน่อยตอนโดนคาดคั้น ...แทงค์เห็นดังนั้นจึงได้แต่ถอนใจ ถึงจะไม่ชอบขี้หน้ามันแต่เขาก็ไม่อยากให้เจ้าหญิงซวย แค่ที่ต้องมารายงานเรื่องราวองค์หญิงให้มันฟังก็แย่มากแล้ว

“เราไม่รู้หรอกนะครับว่าเรื่องมันจะเป็นยังไง แต่อย่างน้อยเราก็ควรบอกเขาตรง ๆ นะครับ นั่นแหละบริสุทธิ์ใจที่สุดแล้ว ...แต่ถ้าพูดขนาดนั้นแล้วอีกฝ่ายยังไม่เข้าใจก็แสดงว่ามันบ้า!” สาวน้อยหยีตา ...ก็บ้าจริงนั่นแหละ แต่ถึงจะบอกหรือไม่บอก ผลลัพธ์มันก็ไม่เคยถูกใจเธอเลยสักครั้ง

“ว่าแต่เจ้าหญิงจะเปลี่ยนชุดไหมครับ?”

“อือไม่ล่ะ ใส่ชุดนี้คุยน่าจะง่ายกว่า” ไวโอเล็ตคิด เพราะอาการดี๊ด๊ามันเด่นชัดตอนเธอใส่เครื่องแบบนั่นแหละ

“สรุปจะไปคุยกับรูมเมทสินะ?”

“ฮะ!? ก็บอกว่ามันเป็นแค่เรื่องสมมุติไง”

“ครับ ๆ ...อ๋อ เจ้าหญิงอย่าลืมกินวิตามินบำรุงด้วยนะครับ ช่วงนี้ทำงานหนักแถมนอนดึกอีก ดูแลร่างกายด้วยนะ อีกสองวันก็จะถึงงานกีฬามหาลัยแล้วเดี๋ยวจะเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน ส่วนเรื่องงานเดี๋ยวผมดูแลให้เอง”

“อืม ขอบใจนะ” เชียร์ลีดเดอร์ตอบรับโดยง่ายและใช่... เรื่องนี้แหละที่ทำให้เธอหนักใจ อีกสองวันจะถึงวันงานและเหนือสิ่งอื่นใด เธอโดนบอกให้ค้างแรมที่หอพักรุ่นพี่ด้วย

จะบอกยังไงดีนะ จะใช้ลูกเล่นยังไงดีว่า ‘พรุ่งนี้ฉันขอไม่กลับบ้านนะ ได้โปรดอนุญาตให้ฉันนอนค้างที่อื่นเถอะค่ะที่รัก?’ แบบนี้เหรอ...

อึย แค่คิดก็จั๊กจี้แล้ว

………………………

ไวโอเล็ตกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว เด็กสาวนั่งกระสับกระส่ายอยู่ปลายเตียง สายตาหลุกหลิกมองหน้าต่างบ้าง มองคนผมทองบ้างยามเขานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ

‘โห้ ตอนโดฟลามิงโก้ทำงานนี้ดูเข้าถึงยากจัง’ เขานิ่งมาก ช่วงหลังเห็นแต่ทำตัวติงต๊องจนลืมไปว่าพ่อคุณมีโหมดจริงจัง ...เธอคิดอะไรตามนั้นแล้วเลือกเดินเข้าไปด้อม ๆ มอง ๆ เพื่อหาช่องคุย แต่จำต้องยิ้มแหยตอนท่านประธานเงยหน้าขึ้นมาสบตา

“อะไร?”

“เอ่อคือ... เหนื่อยหน่อยนะคะ”

“เป็นอะไรของเธอ” เจ้าพ่อเปลี่ยนมานั่งหน้าตรง วางแฟ้มลงบนโต๊ะก่อนจะจรดปากกาเซ็น

สาวน้อยเสยผมทัดหู จู่ ๆ ในห้องก็รู้สึกร้อนแปลก ๆ เธอยังไม่ได้เตรียมใจเลยคิดจะออกไปดื่มน้ำสักอึกสงบสติอารมณ์สักพัก แล้วค่อยกลับมาคุยดีกว่า

แต่จู่ ๆ แขนขวาก็โดนคว้า ทั้งร่างถูกดึงให้มานั่งเกยอยู่บนตักตอนเธอคิดหนี

“เป็นอะไร ทำหน้าเหมือนมีอะไรอยากจะพูดงั้นแหละ ...มีเรื่องอะไรไหนบอกมาสิ?” สาวน้อยพยายามดึงกระโปรงลง และก็ตีมือเขาด้วยยามอีกฝ่ายเลื้อยเข้ามาให้มันยิ่งร่นจนแทบโป๊

ไฟลามกเขานี่มันจุดติดง่ายจริง ๆ ...แต่ยังก่อน เธอต้องต่อรองก่อน

“ตอนเรียนคุณเคยต้องไปเข้าค่ายค้างแรมที่ไหนไหม?” เธอตะครุบมือเขาไว้พลางส่งยิ้มกว้างให้ สาวน้อยไม่เห็นสายตาคู่นั้นแต่เดาได้ว่าพ่อหนุ่มคงใช้มันหยั่งเชิงเธออยู่แน่ ๆ

“ไม่เคยเพราะมันไร้สาระ ไม่จำเป็นต้องมีคอนเนคชั่นกับคนที่ไม่มีประโยชน์” เจ้าหญิงกลืนลูกสะอึกลงคอ

‘โอ๊ยยยย ตอบมาแบบนี้แล้วจะขอไปค้างที่อื่นยังไงเนี่ย!?’

“คือแบบว่าไม่เคยเลยเหรอ เพราะมันเป็นเรื่องบังคับเลยจำเป็นต้องไปค้างที่อื่นอะไรแบบนี้?” คนพูดกัดฟันห่อไหล่ เห็นโดฟลามิงโก้เปลี่ยนมาทิ้งหลังลงพนักพลางลูบต้นขาเธอขึ้นลงโดยไม่แสดงอาการอะไร ...ชายหนุ่มยังมองเธอนิ่ง เขาน่าจะเดาออกแล้วว่าเธอจะขออะไรถึงได้เปลี่ยนมาถือพรตใบ้ใส่กันอีหรอบนี้

ไม่ให้แน่ ๆ เลย...

“เธอรู้ไหม... บางทีฉันก็อยากจะจับเธอล่ามไว้กับเตียงไม่ให้ออกไปไหนได้เลย”

“แหะ ๆ คุณพูดอะไรได้ตรงและน่ากลัวมากเลยนะ แต่อันที่จริงคุณเคยบอกว่าจะให้อิสระฉันนะ” ร่างบางกลืนก้อนน้ำลายอีกครั้งพร้อมทำใจดีสู้เสือ สาวน้อยเห็นโดฟลามิงโก้เอียงคอเล็กน้อย เธอไม่อยากให้เขาทำแบบนี้เลยมันดูน่ากลัว

ความเงียบเข้าคืบคลาน ผ่านไปลมหายใจคนโตกว่าก็ยังไม่พูดอะไร ก่อนอีกฝ่ายจะเกี่ยวนิ้วมารั้งคอเสื้อเธอพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่ง

“นั่นสินะ ฉันเคยบอกแบบนั้นนี่น่า ...ได้สิ ฉันให้ ...แต่มีเงื่อนไข”

“เงื่อนไข?” สิ้นคำประกาศเขาก็โน้มหน้าเข้ามากระซิบกระซาบ

“ขอร้องฉันสิ” เด็กสาวหน้าแดง พยายามทำความเข้าใจว่าตอนนี้เธอก็ขอร้องเขาอยู่แล้วจะให้ขอร้องอะไรอีก

‘อ้อนก็ดีนะ’ อยู่ดี ๆ แว่วเสียงเอาตัวรอดก็ตะโกนก้อง ...ไวโอเล็ตลังเล ใช่ว่าเธอจะไม่เคยอ้อนเขามาก่อน โดฟลามิงโก้ชอบลูกอ้อนอันนี้ใช่ แต่รีแอคชั่นที่เขาตอบกลับนี่ลำบากเธอทุกที

ผู้ชายคนนี้เหมือนตายอดตายอยาก เป็นไปได้ก็ไม่อยากเอาตัวเองใส่จานให้เขากินเลยจริง ๆ

“หืม นิ่งทำไมล่ะ? ไม่อยากไปค้างแรมหรรษาอะไรนั่นแล้วเหรอ? ...ว่าไง ไหนลองอ้อนให้ฉันพอใจสิ เธอก็รู้ว่ามันได้ผลเป็นพิเศษตอนอ้อนที่ไหน” ทว่ามันคงไม่มีทางเลือก ทันทีที่ความคิดจุดประกาย หญิงสาวหันมองคนเจ้าปัญหานิ่ง ยกยิ้มแบบมีมารยาตอนเธอค้นพบทางออกแล้ว

ร่างหนาคิ้วกระตุก ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่บอกให้เธออ้อนทั้งที่ตัวเองก็รับมือไม่ค่อยได้ เผลอกลั้นใจไปชั่วครู่ยามเจ้าหญิงเปลี่ยนมานั่งคร่อมเขาไว้ หล่อนไล้มือจากหน้าท้องแข็งแกร่งขึ้นสู่แผ่นอก กรีดมันวนแบบนั้นก่อนจะใช้น้ำเสียงต่อรองให้ปิศาจหลงคารม

“คงไม่ต้องอ้อนหรอกเพราะว่าตอนนี้ฉันอยากให้คุณรู้ไว้... ว่าฉันผูกก้านเชอร์รี่ในปากได้แล้วนะ ...อ๊ะ ๆ เดี๋ยวสิคะ!” เด็กน้อยรีบยกมือมาปิดปากเขาไว้ยามอีกฝ่ายต้องการพิสูจน์ความจริง

“หึ! ไร้เดียงสาแบบเธออย่ามาอวดอ้างว่าตัวเองจูบเก่งหน่อยเลย เดี๋ยวจะทำให้ดูว่าจูบจนโลกลืมมันเป็นยังไง” โดฟลามิงโก้พลิกหน้าหนีก่อนจะโน้มตัวมาขบใบหูเธอ สาวน้อยเอียงคอหัวเราะร่วนเพราะจะต้นคอหรือใบหูมันก็จุดอ่อนเธอทั้งนั้น

“โอ๊ย ๆ ไม่เอา ๆ มันจั๊กจี้นะ ...นี่อย่าขบได้ไหม”

“คิดจะต่อรองกับปิศาจมันยังเร็วไปห้าล้านปี ...ข้าให้เวลาเจ้า 3 วิ มิเช่นนั้นเจ้าจะถูกจับกด ไหนพริ้นเซสมีอะไรมาแลกเปลี่ยนนอกจากบอกว่าใช้ลิ้นผูกปมก้านเซอร์รี่ได้อีกคะ?”

“โธ่! รู้แล้ว ๆ จะยอมตามใจทุกอย่างหนึ่งวันก็แล้วกัน แต่ต้องหลังจากจบงานแล้วนะ” ไวโอเล็ตตะปบหน้าเขาไว้ก่อนจะทำสีหน้าทะเล้นกึ่งจริงจัง “คุณเป็นผู้ชายต้องอดทน ...ช่วงนี้ฉันต้องเก็บแรงไว้นะ เดี๋ยวเป็นลมกลางงานอายเขาแย่ ไว้เดี๋ยวจบเรื่องเมื่อไหร่ค่อยมาทวงแล้วกัน”

“จริงจังน่าดูเลยนะ ไม่เคยทำกิจกรรมในรั้วโรงเรียนรึไง?”

“ก็เพราะเป็นเจ้าหญิงนั่นแหละ นอกจากคนในวังแล้วเด็กคนอื่นก็ไม่กล้าเล่นกับฉันเลย ...ถือซะว่าให้ฉันได้กลายเป็นคนธรรมดาจริง ๆ เข้าสักวันเพราะฉะนั้นอนุญาตได้ไหม?” เด็กสาวสีหน้าอ่อนลง นึกขอบคุณเหล่ารุ่นพี่ที่เอ่ยชวนและนึกขอบคุณในความใจอ่อนของตัวเอง ...แม้จะเหนื่อยแต่เธอพบว่าการเต้นมันสนุกมาก

จนบางทีทำให้หลงคิดว่าเธอเองก็อยากจะเกิดเป็นคนธรรมดา... ไม่ต้องมีเรื่องอะไรมาให้หนักใจแค่ใช้ชีวิตในแบบที่อยากเป็น

...พี่สาวรู้สึกแบบนี้เองสินะ พี่สาวถึงได้สละราชบัลลังก์ไป

“เป็นอะไร? ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรขนาดนั้นไม่เห็นต้องทำหน้าเศร้าเลย” อีกฝ่ายเปลี่ยนมาหยิกจมูกเธอเบา ๆ ...เด็กสาวปรับสีหน้าพลางไหวไหล่บอกว่าโทษทีแล้วรอฟังคำตอบจากเขา ดึงให้โดฟลามิงโก้ต้องส่งยิ้มจาง ๆ ก่อนจะถามขึ้น

“ไปดูได้ไหม?”

“มันเป็นงานเปิดนะ คนนอกเข้าได้อยู่แล้ว ...แต่อย่ามาเลยมันเขินน่า”

“แบบนี้สิยิ่งต้องไปดู อยากเห็นเธอเขิน” สาวน้อยร้องวุ้ยในใจแล้วพยายามเขยิบออกห่าง จำต้องยืนยันให้แน่ชัดว่าเขาอนุญาตจริงไหม

“แล้วตกลงว่า…ค้างได้หรือไม่ได้?”

“ต้องไปค้างที่ไหน?”

“หอพักแถวมหาลัย เขากลัวจะเตรียมอะไรไม่ทันเลยขอให้ไปค้างที่นั่นดีกว่า” คนเจ้าเล่ห์ตัวจริงยกยิ้ม เธอสงสัยว่าเขาจะยิ้มทำไมแต่ต้องทำจมูกย่นเพราะผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำอะไรตามสามัญสำนึกทั่วไปเลยจริง ๆ

“หึหึ ฉันคงต้องบอกเธอว่า ...ฉันมีความคิดที่ดีกว่านั้นอีก”

………………………

บ่ายสามครึ่ง

ช่วงนี้มหาวิทยาลัยช่างครึกครื้น การเรียนการสอนก็แทบไม่มีเพราะอาจารย์หรือคณบดีต่างปล่อยให้นักศึกษาทำกิจกรรมกันให้เต็มที่ แว่วเสียงเซ็งแซ่ดังขึ้นตามจุดพักต่าง ๆ ไม่ว่าคณะหรือที่ไหน ๆ ต่างก็พากันจับกลุ่ม ซุ่มซ้อมและแอบทำของนานาชนิดให้คณะตัวเองเด่นไม่เป็นสอง

ไวโอเล็ตซบหน้าลงกับผ้าเย็นเมื่อพบว่าการซ้อมหนักครั้งสุดท้ายสิ้นสุดลงสักที พวกเขาซ้อมกันไม่เย็นหรอกเพราะเดี๋ยววันพรุ่งนี้จะไม่มีแรงไปแสดงให้ใครดู ระหว่างที่กำลังนั่งพักหายใจแก้มก็ถูกแตะเบา ๆ ด้วยขวดเย็นสีใสจนต้องขนลุก

“ดื่มนี่สิคะ น้ำมะนาวโซดาสูตรของทางร้านพี่เอง” เจ้าหญิงกล่าวขอบคุณรุ่นพี่ปี 3 ตอนเขาส่งน้ำหวานรสอร่อยมาให้ ...คนยื่นเป็นหนึ่งในลีดกลางเหมือนกันและเป็นผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักมากจริง ๆ ...เครื่องหน้าจิ้มลิ้มตอบรับกับใบหน้ารูปไข่ ผมยาวสีเขียวเข้มทำให้รุ่นพี่แสนคล้ายกับนางเงือกก็ไม่ปาน

“อ๊ะ มีเผื่อทั้งสองด้วยนะ” นางเงือกจำแลงหันไปชูขวดที่เหลือให้ผู้ร่วมอุดมการณ์อีกสองคน

“หึ ของไร้รสนิยมแบบนั้นฉันไม่กินหรอกย่ะ ...เจอกันพรุ่งนี้นะ อย่าทำอะไรขายขี้หน้าให้ภาพลักษณ์ของมหาลัยป่นปี้ล่ะ” หญิงสาวอายุมากสุดในกลุ่มบอกปัด ก่อนหล่อนจะสะบัดผมดำสลวยให้ปลิวไปด้านหลังแล้วเดินจากไป

เธอคือโบอา แฮนค็อก นางงามคนล่าสุด ...ไม่ต้องอธิบายก็คงจะรู้ว่าหล่อนงดงามมากขนาดไหน เหล่าชายหญิงต่างมามุงดูเธอให้แน่นขนัดตา ปฏิเสธไม่ได้เพราะเธอเองยังชอบในความสวยแบบถือตัวของรุ่นพี่เลย

“แหม ท่าทางน่าอร่อยจัง ขอฉันกินด้วยคนได้ไหม?”

“อ๊ะนี่จ้ะ เชิญเลย” คนสุดท้ายเดินเข้ามาสมทบ รุ่นพี่คนนี้ต่างจากทุกคนที่เหลือเพราะหล่อนมีผิวสีน้ำผึ้งสะท้อนแสง ดวงหน้าคม ไม่ว่าจะตาหรือจมูกก็ชัด ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยเป็นเอกลักษณ์ เธอมีผมดำตัดตรงเป็นหน้าม้า เครื่องหน้าแบบนี้ทำให้เจ้าหล่อนคล้ายพวกสายลับสุดเซ็กซี่ในหนังเปี๊ยบ

“ยังไงพรุ่งนี้ก็ได้แสดงจริงแล้ว มาพยายามให้เต็มที่เถอะนะคะ” สาวผมดำรับขวดไปดื่มด้วยท่วงท่าที่เธอคิดว่ายังดูเท่เลย

“อื้ม! พยายามอยู่แล้ว ...กลับบ้านไปก็อย่าลืมพักผ่อนกันนะ ดื่มนมก่อนเข้านอนด้วยนะทุกคน”

“ฮึ ๆ รุ่นพี่เนี่ยอารมณ์ดีเสมอเลยนะคะ” สายลับผมดำเอียงคอส่งยิ้ม ไวโอเล็ตได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ในบทสนทนาของทั้งคู่ ...ทำไมนะ? ทั้งที่คุยกันอยู่แท้ ๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าแต่ละคนพูดกันไปคนละเรื่องเลยล่ะ ก็ไม่ได้รังเกียจหรอก แต่เธอปรับอารมณ์ตามแต่ละคนไม่ทันเลยจริง ๆ

………………………

เจ้าหญิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะม้าหิน สาวน้อยขมวดคิ้วหน่อย ๆ ตอนพบว่าวิชาที่เปลี่ยนมาเรียนนี่ยากไม่หยอก ปกติเรื่องระบบประสาทของมนุษย์มันก็ซับซ้อนอยู่แล้ว ถ้าเธอจำได้หมดนี่ก็คงเท่ดี

เด็กสาวยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูตอบพบว่ามีข้อความส่งมาหา แปลกแต่จริงที่ว่ากลุ่มเพื่อนที่เธอเจอบนเกาะทางใต้ก็เรียนที่นี่ด้วย คำว่าบุพเพอาละวาดนี่คงจะเหมาะกับสถานการณ์นี้ที่สุด สาวน้อยอมยิ้มพลางพิมพ์ตอบข้อความพวกเขาก่อนจะเลือกลุกไปซื้อเครื่องดื่ม

โดฟลามิงโก้บอกว่าจะพาเธอไปส่งที่หอพักรุ่นพี่... เธอไม่ค่อยเข้าใจเพราะตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาสักพักแล้ว อีกฝ่ายก็ยังทำขรึมไม่บอกว่าอยู่ที่ไหน ...ดูท่าจะไม่ชอบใจหนักที่เธอขอมาค้างที่อื่น ซ้ำร้ายเขาก็ยังไม่ยอมบอกอีกว่าเมื่อวานตัวเองมีความคิดอะไรดี ๆ

‘ให้เดาใจเขานี่บางทีก็ยากกว่าคิดสูตรฟิสิกส์ควอนตัม’ ระหว่างที่เดินไปซื้อน้ำที่ร้านขายของเล็ก ๆ ริมถนน หูเธอไม่ได้ฝาดไปใช่ไหมถึงได้ยินเสียงใครขับรถตามไม่ห่างหาย เธอพยายามก้าวเท้าให้ไว แม้ตอนนี้จะยังไม่มืดแต่อยู่ ๆ มีคนมาขับตามนี่มันก็น่าระแวง คงต้องรีบเดินเข้าไปในกลุ่มคนแต่เสียงคนในรถก็เอ่ยขึ้น

“หนู ๆ 1,500 ไหม? ...1,500” เธอไม่หันไปมองแม้จะเอะใจว่าเสียงมันคุ้น ๆ แต่เธอก็ไม่หันไปมอง ...รีบตอกกลับไปว่าวิธีการทักแบบนี้มันหยาบคาย และเธอไม่ได้ขายบริการนะ อย่ามากวนประสาทกัน!

“หยาบคาย! และก็ถูกไปค่ะไม่ไป!”

“ไม่ ๆ พี่หมายถึงมีให้ยืม 1,500 ไหม? พี่ไม่มีตังค์” ไวโอเล็ตรีบหันขวับไปหวังจะต่อว่า แต่ก็ต้องแยกเขี้ยวใส่ตอนรู้ว่าคนที่ทักนี่เป็นใคร

“โอ๊ยเล่นอะไรของคุณเนี่ย! ไปตรงนู่นเลยนะ!” โดฟลามิงโก้ฉีกยิ้มกลับตอนโดนสาวน้อยชี้นิ้วไล่

“แหม ยืมเงินแค่นี้หน่อยก็ไม่ได้ ...งกจัง” ชายหนุ่มว่าพลางจอดรถแล้วเดินลงมาหาเธอ “แล้วนี่จะไปไหน?”

“หิวน้ำ จะไปกินน้ำ... นั่งรอใครก็ไม่รู้นานมาก อยู่ที่ไหนก็ไม่ยอมบอก ชอบอมพะนำ”

“แหม อยากเจอฉันขนาดนั้นก็ไม่บอก แต่ไม่เอาสิ สุดที่รักเธองานยุ่งนะ ...เอ้านี่ ซื้ออะไรมาให้รองท้องด้วยสิ ...หิวจังรถก็ติด” เจ้าพ่อสอดธนบัตรใส่เอวเด็กสาวแล้วสะบัดไล่บอกให้เธอไปซื้อของ ชายหนุ่มหมุนตัวไปยังโต๊ะหินอ่อนใกล้ ๆ เนื่องจากเห็นแล้วว่าเธอวางของไว้ตรงไหน

“คุณเลิกทำเหมือนฉันเป็นอีหนูคุณได้แล้วนะ”

“ห๊า!? อยากเปลี่ยนมาเป็นเมียฉันแล้วเหรอ? แต่เธอต้องรับบัตรคิวนะ”

“ฮะฮะ ตลกตาย” ไวโอเล็ตทำหน้าเฉยแล้วหัวเราะประชด ตัดสินใจไปซื้อของแล้วบอกให้เขาไปส่งเธอดีกว่า ...ไม่อยากเสวนาด้วยแล้ว!

………………………

ที่บนรถร่างบางกำลังนั่งอ่านหนังสือแล้วขีดเขียนอะไรลงไปในสมุด เด็กสาวใส่แว่น โดฟลามิงโก้แทบจะจ้องเธอจนพรุนตอนได้เห็นมุมอื่นที่เขาไม่เคยเห็น นี่เจ้าหญิงสวมบทเป็นเด็กเรียนก็ดีไม่หยอก

เขายังคงนั่งมองต่อไป หอพักรุ่นพี่บ้าบออะไรของเธอมันอยู่ไม่ไกล แต่เพราะรถมันติดจนไปไหนไม่ได้เจ้าพ่อเลยมีโอกาสได้เคลิ้มนาน ๆ

“เดี๋ยวฉันลงเดินก็ได้นะ ที่จริงจากมหาลัยเดินไปแค่ 15 นาทีก็ถึงแล้ว” เจ้าหญิงว่าพลางเงยขึ้นดูรอบตัวแล้วกลับไปทำรายงานต่อ

“ขึ้นมาแล้วจะลงทำไม และฉันก็ไม่ได้จะพาเธอไปหอพักรุ่นพี่อะไรนั่นด้วย”

“เอ๊ะ?” ไวโอเล็ตเอียงคอสงสัย

‘เดี๋ยวก็จูบซะเลยนี่’ อีกฝ่ายเพ้อ ...อย่ามาทำหน้าใสซื่อโดยที่ยังสวมแว่นพร้อมใส่ชุดนักศึกษาแบบนี้นะ! มันทนไม่ค่อยจะได้...

“แล้วจะพาฉันไปไหน?”

“เดี๋ยวรู้เองน่า ...ก็บอกแล้วไงว่าฉันมีความคิดที่ดีกว่านั้นเยอะ” ไวโอเล็ตหรี่ตาเหมือนไม่ไว้ใจ ก่อนจะรีบสะกิดเขาบอกว่าไฟมันเขียวแล้ว พ่อคุณควรเลิกจ้องหน้ากันแล้วหันไปขับรถสักที

โดยที่ไม่เร็วเกินไปหรือไม่นานเกินรอ ล้อรถก็แล่นมาจอดหน้าคอนโดมิเนียมสุดหรูใกล้มหาวิทยาลัย เธอกวาดตาไปโดยรอบก่อนจะเปรยกับเขาเบา ๆ

“รุ่นพี่ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่นะ”

“ใช่ แต่เราจะนอนที่นี่”

“ห๊า!!?” เจ้าหญิงก้าวออกไปเกาะขอบประตูรถไว้ยามโดฟลามิงโก้หยิบถุงคลุมสูทออกมา อีกฝ่ายทำท่าจะเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อดึงให้เธอต้องร้องทัก “เดี๋ยวสิ นี่มันคืออะไรน่ะ?”

“เธอบอกแค่ว่าเพราะกลัวจะเตรียมอะไรไม่ทันเลยต้องนอนค้างใกล้มหาลัยไม่ใช่เหรอ? …นี่ ก็ใกล้มหาลัยแล้วไง แถมใกล้กว่าที่เธอจะไปค้างด้วย”

“แต่...”

“บอกรุ่นพี่ของเธอซะว่าเธอจะไม่ไปค้างแล้ว และพรุ่งนี้ก็ไปทันแน่นอน ...โทรไปเกทับยังได้เลยว่า ‘ฉันถึงก่อนแน่นอนย่ะไอ้บ้า’ แบบนี้” ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม รีบคว้ากระเป๋าเสื้อของตนเองกับเจ้าหญิงมาถือแล้วเดินลิ่วนำหน้าไป

เด็กสาวอ้าปากหวอมองตาม นี่เขาทุ่มอะไรขนาดนี้เนี่ย นอนคนเดียวแถมแค่วันเดียวยังไม่ได้เลยรึไง แล้วเมื่อก่อนนอนมาได้ยังไงตั้ง 30 กว่าปี ...เธอเนี่ยอยากจะรู้เหลือเกิน!?

เธอรีบตามเขาเข้าไปข้างใน แอบลดเสียงลงเล็กน้อยเพราะข้างในนี่มันอลังการยังกับโรงแรม

“โดฟลามิงโก้... ไม่เอา ฉันจะไปค้างกับรุ่นพี่” เจ้าของชื่อตวัดโครงหน้ามาทางนี้ตอนเด็กสาวยังดื้อดึง

“คะยั้นคะยออยากนอนจริง! รุ่นพี่เธอเนี่ยผู้หญิงหรือผู้ชาย!?”

“ผู้หญิงสิ”

“น่าเบื่อ เธอควรเปลี่ยนบรรยากาศมานอนกับผู้ชายบ้างนะ เช่นฉันเป็นต้น” เด็กสาวกรีดร้องโดยไม่มีเสียง พึ่งรู้ว่าทุกวันนี้เธอนอนกับต้นกระบองเพชร ...เธอจนใจจึงได้แต่ยืนกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่หน้าลิฟต์พร้อมประกาศกร้าวว่าเขาน่ะพูดไม่รู้เรื่อง

“ตามใจคุณเลย อยากนอนก็นอนไปคนเดียวนะคะ ฉันจะไปค้างที่อื่น ...ขอกระเป๋าด้วย ...โอ๊ย” เจ้าหญิงเซไปซบอกแกร่งทันทีตอนร่างสูงใช้ขาเกี่ยวเธอให้เข้ามาในลิฟต์ “เล่นอะไรอีกล่ะเนี่ย?”

“เสียมารยาทน่าเปิดลิฟต์ค้างไว้ คนอื่นเขาก็ต้องใช้เหมือนเธอนะ”

“แหม ทีงี้ล่ะเป็นคนดีขึ้นมาเชียวนะ ถ้างั้นก็ช่วย...” ประโยคหาย เธอไม่ทันระวังตัว อีกฝ่ายก็ก้มลงอุดปากเย้ายวนที่เถียงเขาฉอด ๆ ...ในนี้จะมีกล้องหรืออะไรก็ไม่สนเพราะเขาอยากจะทำแบบนี้ตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว ใช้ทั้งร่างดันสาวน้อยให้ติดผนังเพราะสองมือไม่ว่าง แต่จำต้องปล่อยกระเป๋าในมือซ้ายลงแล้วเปลี่ยนมารั้งให้เธอหันมาแลกรสสัมผัส

ปลายลิ้นตวัดต้อนยามเธอเผยอปาก ครางรับในลำคอตอนสาวน้อยเริ่มจะพลิกสู้แล้วมอบบทจูบที่ดูดดื่มยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

คนจู่โจมผละหน้าออกมาครั้นได้ลิ้มลองจนพอใจ ไม่วายที่จะระบายยิ้มเมื่อเห็นวิญญาณหญิงสาวหลุดลอยออกไปครึ่งร่าง

“หึหึ ฉันรอวันที่เธอจะคอยตามใจไม่ไหวแล้ว” ไวโอเล็ตเบลอไปนิดหนึ่งก่อนจะรีบทำหน้ายู่ใส่ หยิบปลายผมมาไขว้ปากเพราะกลัวว่าเขาจะดูดวิญญาณเธออีกรอบ

“อย่ามามั่วนิ่มนะ คุณยังไม่ได้ทำตามคำขอของฉันเลยเพราะฉะนั้นเรื่องที่คุยกันไว้โมฆะ ...ฮึ ตามจงตามใจอะไรไม่มีทั้งนั้น!”

“เป็นโมฆะเลยสินะ ...ถ้างั้นคืนนี้ก็เตรียมรับศึกประเดิมห้องใหม่ได้เลย แหม...อยากได้แบบไหนล่ะจะจัดให้แบบนอนสต็อป” คนตัวโตหัวเราะร่วนตอนเด็กสาวกระโดดมางับข้อมือเขา ทั้งคู่ต่อสู้กันอยู่นานกระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวเห็นทีว่าจะแพ้เลยพลันวิ่งแจ้นออกไป

ไวโอเล็ตยืนตีหน้าโหดสางผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงด้วยแรงมุ่งร้าย เริ่มเดินหาเรื่องยามเขานำไปที่ห้องห้องหนึ่งในชั้น ตอนนี้เธอโมโหแต่เขาชอบ ‘...เพราะแหม เสื้อผ้ายับย่นขนาดนี้เหมือนพึ่งไปฟัดกับใครมา และเธอคงไม่รู้หรอกว่ากระดุมเสื้อเธอมันหลุดอยู่ ...ให้ตายสิ กระตุ้นเสือหิวโดยแท้’

โดฟลามิงโก้เลือกปล่อยให้เจ้าหญิงแผ่แม่เบี้ยอยู่ข้างหลังแล้วเปิดประตูเข้าไป

ห้องนั้นกว้างขวาง เด็กสาวตาโตอ้าปากค้าง ...ความโอเวอร์นี่มันอะไรกัน!? ในนี้นี่มันอลังการกว่าล็อบบี้อีก

ภายในห้องนั้นเป็น 2 ชั้น โดยที่ฟากหนึ่งเป็นหน้าต่างสูงจรดฝ้าเห็นวิวเมืองหลวงได้ชัดเจน ภายในก็ถูกออกแบบด้วยสไตล์คลาสสิกร่วมสมัย โทนห้องเน้นสีเทาผสมกับสีน้ำตาลของไม้โอ๊ก ขับเฟอร์นิเจอร์หินอ่อนขอบทองให้ยิ่งดูหรูหรา ทั้งส่วนนั่งเล่นหรือห้องครัวก็ครบครันจนเรียกว่าใช้ชีวิตอยู่ได้แบบคนสมบูรณ์พูนสุข

ไวโอเล็ตชักสังหรณ์ประหลาด เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนดึงให้เจ้าของห้องต้องหันกลับมา

“คีย์การ์ดอีกใบอยู่นี่นะ ...วันไหนเธออยากใช้ ก็เข้ามาใช้ได้”

‘ตาเถร! นี่อย่าบอกนะ’

“นี่คุณซื้อเหรอ!?” ซื้อทำไม ซื้อเพื่ออะไร ซื้อเพราะไม่อยากนอนคนเดียวเหรอ!? ร่างน้อยยังคงอ้าปากค้างดึงให้คนมองต้องขำสีหน้าตลก ๆ ของเธอ

“ทำหน้าอะไรของเธอ? ซื้อของแบบนี้มันก็เป็นทางลงทุนอย่างหนึ่งนะ แถวนี้มันทำเลดีนับวันก็มีแต่จะยิ่งแพงขึ้นเรื่อย ๆ ...เอาไปขายต่อเก็งกำไรได้เห็น ๆ” เรื่องที่เขาบอกมันก็ใช่แต่เธอชักหวั่นใจ

“เดี๋ยวนะ... นี่คุณพึ่งซื้อหรือซื้อนานแล้ว?” ชัดเจน! คำตอบทุกอย่างมันประดับอยู่บนรอยยิ้มที่หน้าเขาชัดเจน ไม่ต้องถามอะไรต่อให้มากความ เพราะเธอคิดเผื่อให้ด้วยว่าเขาต้องไปใช้เส้นสายอะไรซื้อมันมาแน่ ๆ เพราะปกติคอนโดมิเนียมย่านทำเลทองมันขายหมดตั้งแต่ยังลอยเป็นอากาศ แถมคิดต่ออีกนิดว่าเขาต้องแวะมาจัดการความเรียบร้อยก่อนแล้วถึงได้ไม่บอกว่าเมื่อตอนบ่ายตัวเองอยู่ไหน

‘เจ้าแผนการ’ และการเป็นมาเฟียนี่ดีจังนะ ลองเป็นมั่งดีไหมจะได้ไถ่ประเทศคืนได้ มีอำนาจเหนือทุกสรรพสิ่งนี้ดีจริง ๆ

“เลิกอึ้งได้แล้ว ...แล้วจะว่าไปเธออ่อยฉันอยู่เหรอ? คิดจะยืนโชว์เสื้อในตัวเองอีกนานไหม?”

“ฮะ!!? โอ๊ย! ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้เล่า ...ยังไงก็เถอะตอนนี้ฉันจะนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ราตรีสวัสดิ์!” เด็กน้อยรวบคอเสื้อขึ้น ไม่วายจะทิ้งค้อนวงโตก่อนเดินวกไปวนมาเพราะหาห้องน้ำกับห้องนอนไม่เจอ แถมเจ้าพ่อเจ้าประคุณก็ทำแค่นั่งอมยิ้มไม่บอกเธอด้วยว่ามันอยู่ตรงไหนอีก

‘วุ้ย! ทำไมห้องนี้มันมีแต่กระจกเนี่ย และคำถาม... หากเธอยันโดฟลามิงโก้ตกเก้าอี้เธอจะโดนอะไรมั่ง ...คำตอบก็ช่างมันเถอะ ค่อยไปจินตนาการในฝันแล้วกัน เพราะในชีวิตจริงทำไปนี่ความซวยบังเกิด เก็บไปนอนฝันหวานก็คงจะดี’ เออออกับตัวเองเสร็จเจ้าหญิงก็ค้นพบประตูห้องน้ำเจอ เด็กสาวรีบอาบน้ำอาบท่าแล้วชิงเข้านอนหนีความวุ่นวายให้ไว

เพราะในความฝัน เขาจะลวนลามอะไรก็ทำไปเถอะเธอไม่รู้ตัว หากไม่รู้ตัวก็จะคิดได้ว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น และหากไม่เคยเกิดขึ้นก็เฮ้อ... สบายใจแล้วเรา

───────────── Talk with write (￣▽￣)ノ

เขาบอกว่าคนที่ใช้ลิ้นผูกก้านเชอร์รี่ได้ จะจูบเก่ง(?)

และตอนนี้เบา ๆ นะฮะ ตอนหน้าค่อยว่ากันใหม่ จะถึงวันงานกีฬาสีแล้ว

─────────────