END; ONE PIECE - a million ways to fall in love with you | Doflamingo x Violet/Viola

ลำดับตอนที่ #16 : Blowing into the wind (ให้มันเอ่อล้นแล้วสะท้อนออกมา) - 1

ตอนที่ 10: Blowing into the wind

(ให้มันเอ่อล้นแล้วสะท้อนออกมา)

1

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มกำลังร้องบาดทุกแก้วหู รถยนต์สีดำนับสิบกำลังขับฉวัดเฉวียนไล่ล่ากันอยู่บนท้องถนนในยามราตรี ทุกคันต่างปาดซ้ายแซงขวา ขับหลบชาวบ้านตาดำ ๆ ที่เหยียบคันเร่งช้าเป็นเต่ากีดขวางทุกเส้นทาง

พวกเขาคือผู้ล่า กำลังไล่ต้อนผู้ถูกล่าที่บังอาจมาท้าทายอำนาจบารมี

เป้าหมายคือรถบรรทุกจำนวนสามคัน หากไม่นับความเร็วที่คนขับเหยียบมิดจมเท้าแล้ว ดูภายนอกคงจะเหมือนรถขนส่งธรรมดาทั่วไป

เสียงล้อรถดังไล่มาเป็นระยะเมื่อฮันเตอร์กำลังเข้าใกล้เป้าหมาย บรรดาชาวบ้านเริ่มจอดนิ่งเบี่ยงออกข้างทาง เพราะเสียงที่ได้ยินไม่ใช่แค่เสียงล้ออีกต่อไป มันดังสนั่นคล้ายเสียงกัลปนาทฟาดลงที่ตรงพื้น

พวกเขากำลังเปิดฉากไล่ยิงกัน!

ทุกผู้ต่างหลบหนีเอาตัวรอด ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาดูเหตุการณ์อันตรายที่แก๊งรถสีดำกำลังเริ่มก่อสงคราม อกสั่นขวัญผวาเพราะถนนหนทางแถวนี้คือเส้นออกนอกเมือง กว่าผู้รักษาสันติราษฎร์จะออกโรง ขบวนรถนักล่าคงทิ้งไปไกลลิบแล้ว

“ใกล้แค่นี้พอแล้วครับ” คนนั่งร้องบอกคนขับยามระยะห่างนั้นมากเกินพอที่จะทำการหยุดยั้งเป้าหมาย พวกเขาคือจ่าฝูง เป็นคันเดียวที่เข้าใกล้เหยื่อได้มากกว่าคันอื่น ๆ มือคนขับกำพวงมาลัยแน่น รักษาระยะห่างและความนิ่งเอาไว้ยามขับทะยานด้วยความเร็วมหาศาล สายตาคมเหล่มองหาองศาการยิงที่จะทำให้ลูกน้องลั่นไกได้อย่างมีประสิทธิภาพ

เสียงปืนดังลั่น หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง!

ทุกนัดเข้าเป้าคล้ายจับวาง เสียงยางล้อรถแตกส่งผลให้รถบรรทุกเกิดอาการส่ายไปมาก่อนหักพลิกคว่ำไปที่ไหล่ทาง

...มันไม่ระเบิด

ทั้งคู่เห็นดังนั้นจึงปล่อยงานเก็บกวาดให้เป็นหน้าที่ของพวกที่กำลังตามมา ก่อนเหยียบคันเร่งไล่กวดอีกสองคันที่เหลือต่อไป

หนึ่งในผู้หลบหนีเห็นท่าไม่ดี รีบยกอาวุธปืนขึ้นมาต่อสู้ ส่งเสียงสบถดังลั่นครั้นจู่ ๆ ผู้ออกล่าก็ปิดไฟหน้า แล้วเบี่ยงรถหลบกลืนหายเข้าไปในความมืดของรัตติกาล

“มันไปไหนแล้ววะ? หาสิเว้ย!” คนขับเริ่มลนลานอยู่ไม่สุข รีบสั่งคนข้าง ๆ ให้สอดส่องหาเป้าหมาย หันมองกระจกมองหลังทันทีเมื่อรถบรรทุกที่หนีตายมาด้วยกันพลิกคว่ำตามคันแรกไป เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นลั่นฟ้า ...ที่ปลายสายตามัจจุราชร้ายสีม่วงปรากฏขึ้นอีกครั้ง กำลังพุ่งทะยานแยกเขี้ยวหยิบยื่นความตายเข้าหาตน

“เวร เวรเอ๊ย! ยิงมันสิ ยิงมัน!”

“ยอมแพ้ไม่ดีกว่าเร๊อะ!!! ฝั่งเราเสียคนไปหมดแล้วนะ รถคุ้มกันก็พลาดท่าไปหมดแล้ว ไปไม่รอดแน่ ๆ โธ่เอ๊ย! ไม่น่ารับงานแบบนี้เลย!” จากที่หงุดหงิดอยู่แล้ว ยิ่งมาโดนเพื่อนร่วมงานพูดจาปอดแหกใส่ ยิ่งทำให้สติของคนขับขาดผึง

“อยากยอมแพ้ก็ยอมไปคนเดียวสิโว้ย!!!” ไม่พูดเปล่าก็ยกเท้ายันอีกคนแล้วถีบตกรถไปทันที เขม็งมองหน้าศัตรูที่ขับมาเทียบที่ด้านข้าง อุตส่าห์นึกว่าร่างอดีตเพื่อนร่วมงานจะขัดขวางไม่ให้ไล่ตามมาได้เสียอีก กัดฟันจนแทบหักก่อนตัดสินใจสะบัดพวงมาลัยเข้าใส่อีกคันในบัดดล

เสียงล้อรถเบรกดังเอี๊ยดครูดไปตามพื้นถนนจนเสียวฟัน ทิ้งรอยไหม้เป็นทางยาวเมื่อต้องหยุดความเร็วกะทันหัน คนบังคับคุมสติไว้ได้ดีเกินคาด สามารถเอายานพาหนะรอดพ้นจากการถูกบดขยี้แล้วเข้าเกียร์เร่งความเร็วเริ่มต้นเกมไล่ล่าใหม่ ...คว้าปืนเข้ามาถือไว้ ก่อนเหยียบมิดทีเดียวจนกลับไปตีคู่ได้

‘ปีศาจ ไอ้หมอนี่มันปีศาจ!’ อ้าปากโวยวายด้วยความโมโห มองเห็นลำกล้องปืนถูกชี้มายังตน กำลังจะหักพวงมาลัยชนอีกรอบ แต่มันก็สายเกินไป

และนั่น... คือสิ่งสุดท้ายที่มองเห็น

รอยยิ้มน่าขนพองสยองเกล้า รอยยิ้มที่ถูกหยิบยื่นมาให้พร้อมกับความสิ้นหวัง

ผู้ชายคนนี้คือปีศาจสวรรค์ที่แท้จริง!

………………………

"ข้างหลังเก็บกู้มาได้แค่คันเดียวครับ อีกคันถูกเผาไม่เหลือซากเลย... ขอโทษด้วยครับ เป็นความผิดของผมเอง” ลูกน้องวิ่งเข้ามารายงาน ตอนได้รับแจ้งจากคนทางด้านหลังว่ารถบรรทุกสองคันที่เหลือสภาพเป็นเช่นไร

“ไม่ใช่ความผิดแกหรอก จับเป็นพวกมันมาได้ไหม?” เจ้านายยืนมองรถบรรทุกคันสุดท้ายที่พลิกคว่ำ ทิ้งของในตู้คอนเทนเนอร์ให้ระเนระนาดเต็มพื้นถนน คนตัวสูงกว่าเก็บปืนไว้ที่เดิมตอนลูกน้องเข้าไปยืนยันแล้วว่าคนขับรถตายคาที่ทันทีเมื่อเขาลั่นไก

“ไม่ได้เลยครับ ขอโทษด้วยนายน้อย”

“ก็บอกแล้วว่ามันไม่ใช่ความผิดของแก... สั่งคนให้มารีบขนยาออกจากไปให้หมด อย่าให้เหลือหลักฐาน ติดต่อไปบอกเวอร์โก้ด้วยว่าช่วงนี้คงมีรายงานน่ารำคาญโผล่มา อยากให้หมอนั่นอยู่รับหน้าให้หน่อย” โดฟลามิงโก้ออกคำสั่งต่อโดยไม่ทุกข์ร้อน รับรู้อยู่แล้วว่าทำธุรกิจใต้ดินต้องมีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้น คิดไม่ถึงว่าหนอนบ่อนไส้มันจะกล้าขโมยของของเขาหน้าด้าน ๆ และที่ปั่นอารมณ์เขามากที่สุดก็คือจนถึงตอนนี้

ทั้งแฟมิลี่ยังไม่รู้ว่าไอ้หนูสกปรกตัวนั้นมันเป็นใคร!?

“กลาดิอุส บอกให้พวกผู้บริหารที่ออกมากลับไปรวมกันที่โรงงาน” เจ้าของชื่อพยักหน้าก่อนโทรกระจายคำสั่งให้ทุกคนได้รับรู้ รีบขึ้นรถไปพร้อมนายน้อยที่ผละตัวออกจากที่เกิดเหตุทันทีเมื่อมีคนมารับช่วงต่อ

………………………

บรรดารถยนต์ที่จอดหลบไว้ในโกดังล้วนถูกถอดแผ่นป้ายทะเบียนออกหมด โดฟลามิงโก้และกลาดิอุสมาถึงโรงงานเป็นคู่สุดท้าย ทั้งคู่เดินขึ้นชั้นสอง ก้าวเข้าหากลุ่มคนที่ยืนคุยกันอยู่ในห้องทำงานเพียงหนึ่งเดียวของโรงงาน

“ไล่ดูกล้องวงจรปิดหมดทุกตัวแล้ว แต่ก็อย่างที่เดา ๆ กัน ข้อมูลถูกลบไปจนหมดไม่เหลือสักตัวเลย แย่ แย่มากเลยนะยะ!”

“ทุกตัวเลยสินะ แสดงว่าหัวเรี่ยวหัวแรงต้องเป็นคนระดับหัวหน้างานขึ้นไป ลูกน้องธรรมดาไม่มีทางรู้ตำแหน่งของกล้องทั้งหมดแน่นอน-จี”

“กลาดิอุส จับใครกลับมาเค้นข้อมูลได้บ้างรึเปล่าล่ะ-อิน”

“ตายหมดเลย ขอโทษที… ฉันพลาดเอง”

“จะเอายังไงต่อล่ะดอฟฟี่?”

“ไม่ต้องทำอะไร บอกคนของเราให้จับตาดูทุกคนในโรงงานเป็นพิเศษ หลอกมันไปว่าเราจะขนส่งสินค้าทางเรือแต่ของจริงให้ใช้รถบรรทุกเหมือนเดิม ตอนของออกไปได้ประมาณหนึ่งในสามของเส้นทาง ค่อยแกล้งทำข่าวหลุดเพื่อดูท่าทีว่าใครมันโผล่หางออกมาบ้าง” บอสของแฟมิลี่เอ่ยเสียงเรียบก่อนหันมองรอบห้องแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ที่จอมอนิเตอร์ข้างโต๊ะทำงาน

บนหน้าจอปรากฏตำแหน่ง GPS ของรถสินค้าทุกคัน ใช้มืออิงโต๊ะก่อนจะจ้องเขม็งที่ตำแหน่งสีแดงสามจุดที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอสี่เหลี่ยม

ตำแหน่งสามจุดที่พวกเขาพึ่งไปเก็บกวาดมา ...จ้องมองมันเนิ่นนานก่อนเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วจะไหลเข้าสู่ความทรงจำ

“ถ้าโทรมาด้วยเรื่องปัญญาอ่อน ฉันจะเอาปืนไล่ยิงแก เทรโบล!”

“จะยิงก็ได้ แต่นายต้องมาหาฉันด่วนเลยดอฟฟี่? เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

หลังจากโดนอีกฝ่ายพูดจาร้อนรนใส่ โดฟลามิงโก้ไม่วายรีบหุนหันออกจากห้องไปทันที ผละตัวออกมาหลังสังเกตดูแล้วว่าแม่กุหลาบงามของเขาหลับไปแล้วจริง ๆ

ขายาวแตะลงบนโถงบ้าน ก่อนพลันปรากฎร่างผอม ๆ ของชายหนุ่มคาดผ้าปิดปาก

“เทรโบลบอกว่าให้ผมไปพร้อมนายน้อยครับ”

“แกรู้รายละเอียดรึเปล่า?”

“ไม่ครับ คาดว่าทุกคนน่าจะได้ฟังพร้อมกันทีเดียว” กลาดิอุสบอกพร้อมก้าวขาตามร่างสูงที่เดินไว ๆ ออกไปยังลานจอดรถ

คนผมทองมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ก่อนเปลี่ยนมือไปคว้ากุญแจรถแมคลาเรน 675LT สีม่วงสง่าแล้วรีบขับออกไป

เอารถที่สมรรถนะสูงที่สุดไปน่าจะดีกว่า?

ที่โรงงานสภาพย่ำแย่ มองเห็นรอยเลือดและร่องรอยการต่อสู้อยู่เต็มไปหมด เหล่าลูกน้องนอนระเกะระกะอยู่ตามจุดต่าง ๆ น้อยคนที่ยังหายใจรวยรินร้องเจ็บปวดทรมาน แต่ส่วนใหญ่สิ้นใจไปแล้ว

หัวหน้ามาเฟียก้าวขาเลยไม่แยแสเหล่าคนเจ็บ ก่อนเข้าไปสมทบบรรดาคนในแฟมิลี่ที่ใจกลางจุดเกิดเหตุ

“ดอฟฟี่! นายตัดสายฉันทำไมตั้งสองสามรอบ รู้ไหมว่าเกิดเรื่องใหญ่น่ะ!?” เทรโบลโวยวายดังลั่นครั้นเห็นอดีตปลายสายก้าวเดินเข้ามา

“ก็ถ่อมาแล้วนี่ไง เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น?”

“เอ้า ๆ นายน้อยมาแล้ว เล่ารายละเอียดให้ฟังเดี๋ยวนี้!” มัคไวส์หิ้วร่างลูกน้องโชกเลือดขึ้นมาคนหนึ่ง ก่อนรั้งหัวมันให้ผงกขึ้นมาบอกเล่าเรื่องราว โดฟลามิงโก้ยกคิ้ว ปกติเขาไม่คิดจะจำหน้าพวกลูกกะจ๊อกหรอกแต่คลับคล้ายคลับคลาว่าไอ้หมอนี่หน้าตามันดูคุ้น ๆ

“วะ...วันนี้มีกำหนดส่งสินค้าครับ ละ...แล้วระหว่างที่กำลังเตรียมการอยู่ จู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้โผล่มา มันบอกว่าจะเอาของไปทั้งหมดแล้วเปิดฉากยิงพวกเราทันที พะ...พวกเรา โอ๊ย พวกเราพยายามสู้แล้วครับ แต่สุดท้ายมันก็เอาของไปได้”

“อะไรนะ!!! พวกแกนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ ย้ำนักย้ำหนาแล้วใช่ไหมว่าวันนี้ยังไงก็ห้ามพลาดน่ะ!” เขาพอจะเอะใจอยู่แล้วเชียว ไม่คิดว่าเรื่องที่เลวร้ายที่สุดจะกลายเป็นเรื่องจริง

“เดี๋ยวสินายน้อย ต่อยมันไปก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ-จี พวกมันได้ของไปแล้ว” เหลาจีรีบเข้าไปห้ามทัพเมื่อเห็นนายน้อยทำท่าจะพุ่งหมัดเข้าใส่พ่อหนุ่มโชกเลือด

“แค่ต่อยมันยังน้อยไปนะยะ ของเราหายนะ! แล้วรู้ไหมว่าคนซื้อน่ะคือใคร!”

“...ใคร?”

“ไคโดไงล่ะตาแก่ เบเฮะ ๆ พวกเราตายกันหมดแน่”

“ว่าไงนะ! ขอต่อยสักทีได้ไหมเนี่ย!” ลูกน้องแสนโชคร้ายหลับตาปี๋คิดว่าตนเองต้องตายเป็นแน่แท้ แต่ไม่ทันจะได้สัมผัสเพลงหมัด ร่างทั้งร่างก็ร่วงลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้นเสียก่อน

“ทำไมพวกมันถึงรู้วันและเวลาขนส่งได้แม่นยำ? พอจะระแคะระคายใครว่าเป็นหัวขโมยบ้างไหม? จะได้กะเส้นทางหลบหนีถูก” เป็นกลาดิอุสที่ดึงความเยือกเย็นออกมาได้ก่อน ทุกคนกำลังตันในความคิด สุดท้ายต้องตัดสินใจเลือกกระจายคนออกไปค้นหาก่อน

“อะ...เอ่อคือ เราแกะรอยจาก GPS ก็ได้นะครับ” คนนอนเจ็บอยู่บนพื้นร้องบอกตอนเห็นพวกผู้บริหารเริ่มเคลื่อนไหว

“GPS อะไรของแก? พูดให้มันรู้เรื่อง” โดฟลามิงโก้หันมาเขม่นใส่ลูกน้องปัญญาอ่อน คิดว่าสติมันน่าจะเลอะเลือนเพราะเสียเลือดมาก แต่หลังได้ฟังคำพูดจากปากมัน ความร้อนรนก็หายไปหมด จังหวะหัวใจกลับมานิ่งสงบ จู่ ๆ ความคิดก็ลอยไปหาใครบางคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง

“รถบรรทุกทุกคันติดแท็กไว้อยู่ครับ เพราะเห็นว่าบางทีเส้นทางขนส่งมันแปลกไป คุณไวโอเล็ตเลยขอให้ผมไปติดเอาไว้ เราตามจับได้จากมอนิเตอร์ในห้องทำงานครับ ผะ...ผมจะบอกรหัสเข้าให้”

“ทำไมถึงไม่บอกให้เร็วกว่านี้! ปากแกอมอะไรอยู่!"

“อมเลือดครับ โอ๊ย!” เตะมันไปหนึ่งที ตอนนี้เจ้าพ่อมาเฟียนึกหน้ามันออกแล้ว ที่แท้มันก็คือไอ้ลูกน้องโง่ที่ชอบมายืนส่งยิ้มแพรวพราวข้าง ๆ ไวโอเล็ตทุกครั้งที่เขามารับนี้เอง

“ทำไมเจ้าหญิงถึงบอกแกแทนที่จะบอกพวกเราล่ะ? เบเฮะ”

“เพราะเธอบอกว่ายิ่งคนรู้เยอะ ความลับมันจะแตกง่ายครับ”

“ให้ตายสิ ทำแบบนี้มันอันตรายนะ เหลือเกินจริง ๆ ยัยหนูคนนี้” ดูท่าจะต้องกลับไปอบรมสั่งสอนเสียหน่อยว่าสังคมของมาเฟียมันไม่ใช่เรื่องง่ายดาย 

ทิ้งลูกน้องไว้ที่เดิม ก่อนจะพาร่างขึ้นไปติดตามหารถบรรทุกที่หายไป

ที่หน้าจอเป้าหมายกำลังเคลื่อนห่างจากตัวเมือง โดฟลามิงโก้สั่งทุกคนให้รีบขับตาม ก่อนเขาจะพาคนที่ยิงปืนแม่นสุดนั่งไปด้วย ผลสุดท้ายจึงก่อเกิดเป็นการไล่ล่าที่ชวนน่าหวาดเสียวไปโดยปริยาย ผลลัพธ์ก็อย่างที่ประสบพบเจอมา

พวกเขาเก็บมาได้สองและเสียหายไปหนึ่ง…

“เหลือเชื่อเลยนะ ที่ลูกสาวราชานึกเรื่องแบบนี้ออกน่ะ แบบนี้ไม่ชมคงไม่ได้แล้วนะ เฮะ ๆๆ นายด้วยนะกลาดิอุส ...ยิงปืนแม่นเหมือนเดิม” เทรโบลเลือกนั่งลงที่โซฟาใกล้ ๆ ก่อนหันมองเหล่าลูกน้องกำลังทยอยขนสินค้าที่เกือบจะสูญหายเข้ากลับมาได้ใหม่

“ไม่หรอกครับ ผมจัดการได้แค่คันเดียวเองอีกคันนายน้อยทำ และถ้าไม่ได้แท็กติดตามของไวโอเล็ต คงทำแบบนั้นไม่ได้” ใช่แล้ว สิ่งนั้นมันช่วยกู้สถานการณ์ให้พวกเขาได้มาก หากไม่มีมัน มีหวังดอนกิโฮเต้แฟมิลี่ได้เปิดฉากทำสงครามกับกลุ่มร้อยอสูรแน่นอน แม้จะเก็บกู้มาไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มแต่ของไม่เสียหายเกินครึ่งก็นับว่าโชคดีอยู่

สถานการณ์เริ่มผ่อนคลายจนหัวหน้าครอบครัวต้องเอ่ยปากบังคับให้ทุกคนทิ้งวันหนักหน่วงไว้ด้านหลังแล้วก้าวเดินต่อไป

“กลับกันไปได้แล้ว ตอนนี้กระวนกระวายไปมันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา... กลาดิอุส อย่าลืมติดต่อหาเวอร์โก้ด้วย ส่วนพวกนายที่เหลือทำตามแผนที่วางไว้ ถ้าปล่อยให้มันขโมยของได้อีก ก็เลิกเป็นไปเถอะ มาเฟียเนี่ย!” จอมวางแผนแอบบ่น ก่อนเอนกายลงบนเก้าอี้ทันที ไล่ทุกคนให้กลับไปพักผ่อนเพราะเวลานี้ใกล้จะสว่างแล้ว

“แล้วนายไม่กลับเหรอดอฟฟี่?”

“ยัง...จะอยู่ด่าพวกมันก่อน พวกลูกน้องไม่ได้เรื่อง! จะจับถ่วงน้ำให้หมด!”

“แค่คิดก็พอนะ เบเฮะ ๆ สมัยนี้หาคนไว้ใจได้ยาก ถึงพวกมันจะอ่อนแอแต่ก็ซื่อสัตย์นะ...อย่าลืมพักผ่อนล่ะ แหะ น้ำมูกไหลเลย”

“เออ” ชายหนุ่มเอนคอตอบก่อนทอดสายตามองร่างเทอะทะของอีกฝ่ายหายลับไป

ห้องทำงานเงียบเชียบ แว่วเสียงลูกน้องกำลังตะโกนเซ็งแซ่ทำงานกันอยู่ด้านล่าง ใช้เวลาอยู่สักพัก พวกสุนัขแสนซื่อสัตย์ก็เข้ามารายงานว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว โดฟลามิงโก้พิงพนักรับฟัง ก่อนปล่อยความคิดให้หมุนวนไปทั่วห้อง

แม้แต่ที่นี่ก็ยังได้กลิ่นของเธอ

น่าแปลกแต่มันทำให้เขาอารมณ์เย็นได้อย่างน่าประหลาด หันมองข้าวของที่ถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย แลมองภายในห้องก็ดูสะอาดสะอ้านจนคิดว่ากำลังอยู่ในแหล่งปลอดเชื้อ ไม่ใช่แค่ในห้องแต่ชายหนุ่มรู้สึกว่าทั้งโรงงานมันก็ดูสะอาดไปเสียหมด …องค์กรตรวจสอบมาตรฐานคงจะปลื้มน่าดู

นั่งบนเก้าอี้ที่เธอใช้ทำงานประจำก่อนเหลือบมองเส้นทางรถบรรทุกที่แสดงอยู่บนหน้าจอ

อย่างที่ทุกคนว่า... ถ้าไม่มีมันทุกอย่างคงจะเลวร้ายกว่านี้

ถ้าไม่มีเธอเรื่องราวมันจะจบลงที่ตรงไหนกันนะ?

 ─────── Talk with write (￣▽￣)ノ ───────

นอกจากความกวนแล้วผมก็บู๊เป็นนะครับ

ส่วนรถที่นางขับนี่ ถ้าเป็นชีวิตจริงขอบอกเลยว่าหล่อมาก

#สวัสดีปีใหม่ค่ะ