คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Letter of approval (ทุกอย่างในวันนั้น)
ตอนที่ 1: Letter of approval
(ทุกอย่างในวันนั้น)
“นี่มันหมายความว่ายังไงคะคุณพ่อ? ทำไมเราต้องทำขนาดนี้?”
“…...”
“โดนข่มขู่ใช่ไหม? เขาขู่อะไร?” ถามไปก็ไร้คำตอบ ทุกคำถามดูเหมือนจะถูกปล่อยทิ้งไว้กลางอากาศ ให้หลอมรวมกับความตึงเครียดที่ฟุ้งกระจายจนล้นห้อง
“...ยังไงก็ต้องไปเจอก่อน”
“งั้นลูกจะไปด้วย”
“ลูกไปแล้วจะช่วยอะไรได้ อยู่ที่นี่แหละ” ใช่ เธอไปแล้วจะช่วยอะไรได้ สิ่งที่กำลังเผชิญนั้นอยู่เหนือคำอธิบาย ที่หล่อนด่วนตัดสินใจก็เพียงเพื่ออยู่ข้าง ๆ คนตรงหน้า หากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เธอพร้อมที่จะอยู่รับมือเคียงคู่กับท่าน
การต้องเผชิญหน้ากับคนจำพวกนั้น ต่อให้มองอนาคตออกเป็นพันแบบก็ยากจะคาดเดา
“ไม่ได้หรอกค่ะ เรื่องมันบานปลายถึงขนาดนี้แล้ว คุณพ่อคงบ้ามากที่คิดว่าลูกจะยอมปล่อยให้คุณพ่อไปคนเดียว” คนเป็นพ่อถึงกับผงะเมื่อได้ยินคำว่าบ้าออกจากปากลูก ซ้ำยังสายตาแน่วแน่ที่ทิ่มแทงจนต้องลอบกลืนน้ำลาย อยากจะออกคำสั่งให้องครักษ์กักตัวเอาไว้ แต่จากประสบการณ์ที่เลี้ยงเด็กคนนี้มา เขาคงได้แต่ถอนหายใจยอมแพ้ให้กับความดื้อรั้นของลูกสาว
“ลูกจะไปกับพ่อด้วยก็ได้ แต่ว่า... ห้ามทำอะไรทั้งนั้น ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพ่อ เข้าใจใช่ไหม?” สาวน้อยตรงหน้าพยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย วินาทีนี้ขออะไรก็ได้ แค่ให้ตัวเธอได้อยู่ข้างกายคุณพ่อเท่านั้น
แม้จะแสนติดใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น และถึงแม้สัญชาตญาณภายในตัวจะตะโกนร้องห้ามกึกก้องอยู่ข้างในหู ...แต่เธอก็เลือกที่จะไม่สนใจ
สายตาคู่โตสีน้ำตาลเหลือบมองกระเป๋าเงินใบใหญ่อย่างหวั่นใจ ข้างในมันช่างดูหนักอึ้งพอ ๆ กับความกดดันที่อัดแน่นอยู่ในตัวเธอ
………………………
ณ โรงแรมหรูระดับ 5 ดาวย่านใจกลางกรุง ที่ที่คับคั่งไปด้วยนักท่องเที่ยวกระเป๋าหนักหรือเจ้าของธุรกิจ ที่ที่ทุกคนต่างยอมสละเงินจำนวนมหาศาลหวังใช้บริการห้องพักชั้นยอดของโรงแรม
คนมากหน้าหลายตาต่างสวรลเสเฮฮากันอยู่ที่ล็อบบี้ บรรยากาศนั้นครื้นเครงชวนฝันแตกต่างจากเจ้าพ่อมาเฟียที่นั่งไม่สบอารมณ์อยู่ในห้องชั้นบนของโรงแรม
ถึงแม้เครื่องปรับอากาศภายในห้องสวีตกำลังทำงานได้อย่างดีเยี่ยม ก็ไม่อาจดับดีกรีความร้อนของเจ้าของห้องลงได้แม้แต่นิดเดียว
“ช้าเป็นบ้า พวกราชวงศ์มันไม่รู้จักเวล่ำเวลารึไง!” สบถลอดไรฟันเมื่อเจ้าของเสียงสุดจะเอือมระอากับเวลาที่เสียไป ระบายลมหายใจหนัก ๆ เพื่อไล่อารมณ์ร้อน ๆ ที่ต้องมานั่งเสียเวลารอใครบางคนเกินความจำเป็น
ร่างสูงนั่งเท้าพนักโซฟาอย่างงุ่นง่าน เหลือบมองวิวแม่น้ำแสนงามนอกหน้าต่างอย่างไม่สบอารมณ์
‘วิวข้างนอกมันก็สวยดีอยู่หรอก แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าคู่สนทนามาให้ตรงเวลา’ ชายหนุ่มได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ คิดเพียงซะว่าเรื่องนี้จะให้อีกฝ่ายชดใช้ให้สมราคา
“นายน้อย อีกฝ่ายมาถึงแล้วครับ” คำรายงานของลูกน้องเรียกสายตาหลังแว่นกันแดดทรงประหลาดให้หันกลับมา เฝ้ามองประตูที่กำลังถูกเปิดออกและปรากฏร่างของชายรูปร่างสันทัดดูมีอายุเข้ามาแทนที่
ผมและหนวดของผู้มาเยือนนั้นเป็นสีดำ แต่อาจจะเป็นเพราะอายุหรืออะไรก็ตามแต่ บัดนี้ทั้งสองอย่างจึงมีสีขาวเข้าไปบางส่วน ส่วนการแต่งกายต่อให้เป็นเด็กอนุบาลก็คงจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายคงเป็นพระราชาหรืออะไรทำนองนั้น
...แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะมาสนใจ
“กว่าจะถ่อสังขารมาได้นะราชาริคุ ไม่คิดว่าราชาที่ดีควรต้องตรงต่อเวลาหรือไง?” เจ้าของห้องเปิดบทสนทนาก่อนที่ผู้มาเยือนจะได้ทันหย่อนสะโพกลงตรงฝั่งตรงข้ามเสียอีก
“อ่า โทษที เราผิดเอง พอดีที่ประเทศเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นนิดหน่อย อย่าถือสาเลย” คนเป็นถึงราชาไม่ใส่ใจในคำพูดเหน็บแนมที่ออกมาจากชายหนุ่มรุ่นลูก ซ้ำเจ้าตัวยังเอ่ยปากขอโทษเหมือนมันเป็นเรื่องใหญ่โตอีกต่างหาก
การกระทำดังกล่าวทำให้ผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่าผุดรอยยิ้มอย่างไม่ยากเย็น แต่กระตุ้นให้อีกคนที่เดินตามเข้ามาอย่างเงียบ ๆ ไม่พอใจในความไร้มารยาทของอีกฝ่าย จนเผลอหลุดเสียงออกไป
เจ้าของร่างบางถึงกับยืนตัวแข็งเมื่อรับรู้ว่านอกจากสายตาของคนเป็นพ่อที่ลนลานรีบหันมาหาเธอแล้ว เธอยังรับรู้ว่ามีสายตาอีกคู่ตวัดความสนใจมาทางเธอในทันที
เธอโค้งศีรษะทักทายตามมารยาทและเงยขึ้นมาสบตาอีกฝ่ายอยู่เนิ่นนาน เฝ้าคอยว่าเขาจะพูดอะไรรึเปล่า ...แต่ก็ไม่มี
ถึงจะบอกว่าสบตาแต่เอาเข้าจริงแล้วเธอก็แค่มองหน้าเขาเฉย ๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าเบื้องหลังแว่นตาทรงประหลาด ๆ นั้นกำลังมองสิ่งใดอยู่ หรือแท้จริงแล้วเขาอาจจะเลิกสนใจเธอไปตั้งนานแล้วก็ได้
“โดฟลามิงโก้ ตามที่ตกลงกันไว้ เราสัญญาว่าจะชดใช้ค่าแรงกับค่าเสียเวลาให้ พร้อมจะขอซื้อท่าเรือและใช้หนี้ประเทศคืนให้ทั้งหมดด้วยเงินที่เราคุยกันไว้ตอนแรก ทั้งหมดนั่น 1 หมื่นล้าน” จำนวนเงินมากมายและข้อตกลงที่เธอไม่เคยได้ยิน เรียกดวงตาสีน้ำตาลคู่งามให้หันกลับไปมองผู้เป็นพ่อในทันที
สาวน้อยรู้มาตลอดว่าประเทศของพ่อและเธอกำลังประสบปัญหาวิกฤต เศรษฐกิจนั้นแสนฝืดเคือง และเป็นหนี้รัฐบาลโลกอยู่มหาศาล แต่ไม่คิดว่าจำนวนเงินมันจะมากถึงเพียงนี้
ช่วงตลอด 1 ปีที่ผ่านมา เธอได้ยินบิดาบอกแค่ว่ามีความช่วยเหลือจากภายนอก ทำให้ประเทศสามารถชดใช้หนี้และกลับมามีชีวิตชีวาได้อีกครั้ง ไม่เคยรู้รายละเอียดว่าแท้จริงแล้ว จำนวนเงินหมุนหรือความช่วยเหลือนั้นมาจากไหน เมืองท่าที่แทบจะร้างไร้ผู้คนบัดนี้กลับกลายเป็นศูนย์กลางการขนส่งสินค้า และมันทำให้ประเทศที่เกือบจะล้มละลายมีเงินเข้าออกจนน่าใจหาย
สุดท้ายแล้วความจริงทั้งหมดพึ่งมากระจ่างก็วันนี้นี่เอง ทั้งที่เธอสืบค้นหาความจริงมาโดยตลอดแต่กลับไม่ได้เบาะแสอะไรเลย เป็นเพราะเรื่องราวทั้งหมดขาดจิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญไปนี่เอง
ผู้ชายคนนี้คือคนที่อยู่เบื้องหลังความร่ำรวยของประเทศเธอ...
ดอนกิโฮเต้ โดฟลามิงโก้
เบื้องหน้าเขาอาจจะเป็นซีอีโอที่จับธุรกิจผลิตและค้าขายอาวุธ แต่ทุกคนต่างรู้ว่าเบื้องหลังเขาก็คือมาเฟียดี ๆ
ธุรกิจสีเทาตลอดจนสีดำ ไม่ว่าจะค้าขายแรงงานผิดกฎหมาย การพนันใต้ดิน สารเสพติดหรือแม้แต่ค้าของเถื่อนล้วนแต่มีชื่อเขาเกี่ยวข้องแทบทั้งนั้น ทั้งที่รู้แต่ไม่มีใครกล้าจับ คงเป็นเพราะอำนาจบารมีรวมถึงคอนเนคชั่นกับคนใหญ่คนโต ทำให้ตำรวจต่างแกล้งทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่
เจ้าหญิงเฝ้ามองผู้เป็นพ่อด้วยสายตาที่ดูพร่าเลือน เธอขบเม้มริมฝีปากแน่น ไม่เคยคิดฝันว่าตนเองจะไร้ประโยชน์ถึงขนาดทำให้คุณพ่อต้องหันไปพึ่งบารมีจากมาเฟีย
รู้สึกสมเพชตัวเองอย่างบอกไม่ถูก ทั้ง ๆ ที่บริหารประเทศอย่างเต็มที่แล้ว แต่พอถึงจุดหนึ่งกลับพบว่ามันถึงทางตัน พอลองเปลี่ยนแนวทางกลับรู้สึกได้ว่าทุกสิ่งมันพังครืดลงมาคล้ายกับโดนทำลาย
เธอคงไม่เหมาะจะบริหารประเทศแทนพี่สาวจริง ๆ
“โดฟลามิงโก้!”
“เสียงดังน่าราชาริคุ เรื่องที่ตกลงกันไว้คราวที่แล้วสินะ?” ราชากระชากเสียงเรียกอีกฝ่ายให้กลับมาสนทนากับตน หลังจากเห็นว่าคนตรงหน้าเอาแต่หันมองลูกสาวเขาไม่วางตา ทั้งรอยยิ้มนิด ๆ ที่มุมปากทำให้รู้ว่าเรื่องนี้ท่าจะไม่ดีเอาเสียแล้ว
“อันที่จริงเรื่องข้อตกลง บอกตรง ๆ ว่าจำนวนเงินมันออกจะผิดไปสักหน่อยนะ หนี้ที่แกยืมมันมีดอกเบี้ยนะราชา คิด ๆ ดูแล้วก็ร้อยละ 6.5 มั้ง”
“ต่อปีเหรอ?”
“ต่อเดือนสิวะ เงินต้นบวกเงินดอกที่ยืมไป 1 ปี ถ้าคืนให้ไม่ได้ภายในวันนี้ก็เตรียมขายประเทศได้เลย”
“1 หมื่นล้านยังไม่พอใจอีกเหรอ นี่มันมากกว่าที่คุยกันไว้เสียอีกนะ ทางเราไม่มีหรอก หรือต่อให้มีก็คงหามาให้ทันภายในวันนี้ไม่ได้”
“งั้นก็เลิกคุย ถ้าจ่ายให้ไม่ไหวก็ต้องยึดทรัพย์ กลาดิอุสพรุ่งนี้ส่งคนไปจัดการด้วย”
“ตามคำสั่งครับนายน้อย” ลูกน้องเพียงคนเดียวพยักหน้าตอบรับเหมือนรอฟังคำสั่งอยู่ก่อนแล้ว เขามีผมตั้งสีฟ้าอ่อน ใส่โค้ทสีดำยาวทับเสื้อเชิ้ตสีขาว แถมยังสวมแว่นตาทรงกลมแปลก
เขาเป็นคนเดียวกับที่พาเธอและพ่อเข้ามาในห้อง ...ลูกน้องของมาเฟีย
หลังจากลูกน้องทำท่าจะล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสั่งการ วิโอล่าเห็นสถานการณ์ช่างจวนตัว จึงลืมคำสัญญาแล้วเอ่ยปากแย้งในทันที
“แบบนี้มันขู่กรรโชกกันนี่ จู่ ๆ มาบอกว่าจะคิดดอกเบี้ยต่อเดือนแบบนี้ หนี้ทั้งหมดก็จะถึง 2 หมื่นล้านอยู่แล้วนะ แล้วไม่ใช่ว่าประเด็นสำคัญอย่างเรื่องเงินทางคุณตกลงยอมรับตั้งแต่แรกแล้วหรอกหรือ?”
“วิโอล่า!” ราชาริคุรีบร้องตะโกนเตือนเด็กสาวให้รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับตน เขาเข้าใจดีกว่าหล่อนอยากช่วย แต่เรื่องนี้จะให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้องไม่ได้
“โห้ ชื่อวิโอล่าเองสินะ ลูกสาวแกเหรอ?”
“สาวรับใช้น่ะ”
“ไม่ยักรู้ว่าให้สาวใช้มีสิทธิ์มีเสียงได้ขนาดนี้” ราชาไม่ตอบแต่จ้องหน้าโดฟลามิงโก้นิ่ง ผู้ชายคนนี้ปกติก็แทบจะไม่เห็นหัวเขาอยู่แล้ว แต่คราวนี้มันแย่ลงกว่าเดิมเมื่อความสนใจทุกอย่างกำลังพุ่งไปที่ตัวลูกแทน
บรรยากาศตึงเครียดไปอึดใจ ก่อนที่มาเฟียในคราบซีอีโอจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงส่งผลให้ทั้งพ่อและลูกสะดุ้ง
เขาล้วงกระเป๋าข้างหนึ่งแล้วเดินเข้ามาใกล้เธออย่างสบาย ๆ เพราะมีความไม่พอใจอยู่เป็นทุนเดิมวิโอล่าจึงจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่เป็นมิตร
พินิจเพ่งดูก็พบว่าเขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เรียกได้ว่าสูงมากทีเดียว ผมซอยสั้นสีบลอนด์นั้นดูอ่อนนุ่มแตกต่างจากรอยยิ้มกวนประสาทที่เห็นเจ้าตัวทำตั้งแต่เข้ามา ถึงจะใส่สูทผูกไทราคาแพงยังไง มาเฟียก็คือมาเฟีย
และดูเหมือนเจ้าพ่อมาเฟียกำลังเริ่มเล่นเกมบางอย่างกับเธอ
“อื้ม มันก็จริงอย่างที่เธอพูด เรื่องเงินเป็นเรื่องละเอียดอ่อนยังไงก็ควรคุยกันให้เคลียร์ ๆ แต่พวกเธอเป็นลูกหนี้ต้องทำตามเจ้าหนี้สิ เอาเป็นว่าฉันค่อนข้างจะใจกว้าง จะยอมให้ทยอยจ่ายละกัน เอากี่ปีดีล่ะ? 1 ปี 2 ปี หรือ 10 ปีดี? ...อ๋อ แต่ถ้าผ่อนจ่ายดอกเบี้ยเพิ่มขึ้นนะ” ชายหนุ่มพูดไปเดินสำรวจผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง
เขาเดินวนใกล้ ๆ ไล้มองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าคล้ายกำลังเลือกดูสิ่งของในห้างสรรพสินค้า หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นว่าสาวน้อยพยายามข่มอารมณ์โดยกำกระโปรงเอาไว้แน่น ดวงตาสีอัลมอนด์ส่อแววดื้อรั้นไม่น้อย ทั้งหน้าตารูปร่าง หรือท่าทางช่างดูไร้เดียงสาจนถูกใจ
เจ้าหนี้ยิ้มอย่างพอใจ แล้วหันหน้าไปพูดกับพระราชาที่ทำท่าจะเดินตัวลอยเอาตัวเข้ามาบังระหว่างเขากับลูกสาว
“แต่บอกไว้ก่อนนะ ถึงจะชดใช้หนี้หมดแล้ว การบริหารเมืองท่ายังอยู่ในอำนาจของฉัน ทั้งเส้นทางเดินเรือหรือสินค้าเข้าออกคนของฉันจะเป็นคนดูแล ...แต่ถ้ายังอยากได้อยู่ไว้จะแบ่งเปอร์เซ็นให้ ...ว่าแต่ยังไม่ตอบเลยนะว่าอยากได้กี่ปี?”
“5 ปี”
“ได้... จริงสิ ลืมบอกไปอีกอย่าง” ทั้งราชาริคุและวิโอล่าแทบจะหันหน้ามองคนพูดในวินาทีเดียวกัน ข้อตกลงแบบนี้ฝ่ายเธอยังเสียเปรียบไม่พออีกเหรอ พอตกลงอะไรได้ก็จะยื่นเงื่อนไขอื่นต่อท้ายมาเรื่อย ๆ จนกว่าเจ้าตัวจะพอใจ คิดจะเอาทุกอย่างเลยรึไง!?
“ฉัน…อยากได้สิ่งค้ำประกัน เพื่อว่าแกคิดจะเบี้ยวหนี้ เลยอยากขออะไรเพิ่มสักอย่างให้มันอุ่นใจหน่อย”
“อะ...อะไรล่ะ?”
“ขอเธอล่ะกัน” เหมือนความภาคภูมิใจทั้งหมดพังทลาย วินาทีนั้นเจ้าหญิงไม่อยากรับรู้ถึงความนัยที่แฝงในคำพูด ทั้งท่าทางหรือน้ำเสียงที่หันมาพูดกับเธอโดยเฉพาะ เธอยังอ่อนต่อโลกแต่ไม่มากถึงขนาดไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดหมายถึงอะไร เขาอยากใช้เธอเป็นตัวประกันหรือแค่อยากเล่นสนุกก็ไม่อาจรู้
คำพูดมาถึงทางตันแต่ดูเหมือนคนที่ปฏิเสธกลับกลายเป็นคุณพ่อ
“วะ…วันนี้เราเอาเงินมาจำนวนหนึ่งแล้วถึงไม่ทั้งหมดแต่ก็มากพอ หรือถ้ายังไง จะส่งคนของแฟมิลี่มาประจำที่วังก็ได้ อยากจะให้เซ็นสัญญาก็ไม่เกี่ยง เราไม่คิดจะหนีหรอก ส่งคนมาได้เลย เท่านี้ก็น่าจะเป็นสิ่งค้ำประกันได้ เอาตัวหญิงรับใช้ไปก็ไม่ได้อะไรหรอก”
“…...” วิโอล่าเบนหน้าไปมองผู้ร่วมสายเลือดที่ลนลานแทบจะสูญเสียบุคลิกของผู้นำ เธอหลุบตาลงต่ำ ช่างใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมาเผชิญกับกำแพงสูงที่สวมใส่สูทสีเทาเข้ม ประมวลผลรอฟังคำพูดที่จะออกมาจากริมฝีปากบางตรงหน้า
แต่อนิจจา... เขาไม่พูดหรือตอบรับข้อเสนอของราชา สิ่งที่โดฟลามิงโก้ทำคือความเงียบที่มากจนน่ากลัว
สาวน้อยหรี่ตามอง สลัดความคิดเพียงหนึ่งที่พุ่งตรงเข้ามาในหัวยามมองใบหน้าของอีกฝ่าย
ความคิดที่ว่า เขากำลังรอให้เธอยอมรับสถานะตัวเอง แต่ทำไมล่ะ? ทำไมถึงอยากได้สาวใช้ไปเป็นตัวประกัน มีเหตุผลอะไร?
“นี่ กลาดิอุส แกคิดว่าฉันปัญญาอ่อนรึเปล่า?” สุดท้ายเขาก็ถามคำถามประหลาดกับลูกน้องเพียงหนึ่งเดียวในห้อง
“ไม่มีทาง! จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงครับ” คนถูกถามร้อนรนดั่งไฟ แล้วตอบอย่างหนักแน่นถึงสิ่งที่ตัวเองคิด
“นั่นสิ ในเมื่อฉันไม่ได้ปัญญาอ่อน แต่ทำไมถึงมีคนคิดว่าจะใช้คำโกหกโง่ ๆ หลอกฉันได้กันนะ” คำพูดอาจจะดูไม่พิษมีภัยแต่ไม่ใช่สำหรับคนที่มีชนักติดหลัง ราชานั้นเหงื่อตก ก่นด่าตัวเองในใจว่าย่างก้าวที่ทำนั้นพลาดมหันต์
“ราชา เพื่อเป็นการเตือนฉันจะบอกให้ชัดว่า สิ่งค้ำประกันที่ฉันอยากได้คือลูกสาวแก แต่ถ้าทำใจไม่ได้ก็ลองเปลี่ยนมุมมองดูสิว่าหล่อนก็แค่สาวใช้ ...เหมือนที่แกโกหกมาไง เผื่ออะไรจะได้ง่ายขึ้น จริงไหม?” เขารู้ บุรุษผมทองพูดแดกดัน พลางยกนิ้วยาวขึ้นมาม้วนปลายผมสีน้ำตาลเข้มของคนตรงหน้าอย่างถือวิสาสะ
คำพูดดูถูกกับการกระทำหยาบคายส่งผลให้สติของราชาขาดผึง
“มันจะมากไปแล้วนะ! คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน!!!”
“แล้วคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้ามาเล่นลิ้นกับฉัน!” เสียงดีดนิ้วดังเป๊าะดึงให้การกระทำทุกอย่างหยุดนิ่ง วิโอล่าเบิกตาโพลงเมื่อเห็นแสงสะท้อนสีเงินวาวของปากกระบอกปืนจ่ออยู่ที่หลังกระหม่อมของผู้เป็นพ่อ สาวน้อยทำท่าจะวิ่งเข้าไปขวางวิถีกระสุน แต่ก็ต้องขัดใจเมื่อโดนมือใหญ่ของคนข้างหลังรั้งตัวไว้
“รักพ่อจังเลยนะ แบบนี้เห็นพ่อนอนจมกองเลือดคงเสียใจแย่ ว่าไง...มีอะไรอยากบอกฉันรึเปล่า?” โดฟลามิงโก้ก้มลงกระซิบข้างหูอย่างเย้าหยอก เอื้อมมือเกี่ยวเอาปอยผมนุ่มทัดหูคนตรงหน้าแล้วแกล้งขบเม้มเบา
ราชามองภาพนั้นด้วยสายตาเดือดพล่าน วินาทีนี้แม้จะมีกระสุนฝั่งอยู่กลางหัวก็ไม่สน ขอแค่เข้าไปต่อยไอ้หนุ่มผมทองที่แทะโลมลูกสาวเขาอยู่ได้เป็นพอ
จังหวะที่กำลังจะก้าวเท้าเข้าไปหา เขาก็มองเห็นว่าลูกสาวคนสวยสบตาเขาด้วยสายตาแน่วแน่ในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เด็กสาวตัวเล็กที่เคยวิ่งซนทั่วพระราชวังส่งยิ้มอ่อนหวานให้จนราชาแทบใจสลาย รับรู้ได้ว่ามันเป็นหนทางแสนอัปยศที่ทั้งคู่จำเป็นต้องยอมรับ
เจ้าหล่อนหลับตาลงอีกครั้งก่อนหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับมารร้ายเพียงลำพัง
“รีบตัดสินใจหน่อยก็ดีนะ พอดีกล้ามเนื้อนิ้วลูกน้องฉันมันกระตุกง่าย กลัวปืนมันจะลั่นซะก่อน” เอ่ยปากแหย่แม่ตาหวานตรงหน้า เปลี่ยนอริยาบทมารั้งเอวบางให้แนบชิดมากกว่าเดิม คล้ายกลัวตนเองจะไม่ได้ยินคำตอบที่ตั้งหวัง
“ถ้า…”
“หืม?”
“ถ้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรคุณพ่อ ฉันจะยอมทำตามคุณ!”
“ให้มันว่าง่าย ๆ แบบนี้สิค่อยน่ารักหน่อย ได้สิ ตกลงตามนั้น” เด็กสาวหน้าเหวอเมื่ออีกฝ่ายตอบแบบไม่ต้องคิดและผละตัวไป
โดฟลามิงโก้เดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม แล้วก้มลงเปิดเอกสารบางอย่างที่วางบนโต๊ะกระจกตัวเล็ก มันตั้งคั่นกลางระหว่างโซฟาสองตัวที่ใช้เป็นสถานที่เจรจาเมื่อครู่ เธอเห็นเขาล้วงปากการาคาแพงออกมาจากอกเสื้อด้านในแล้วตวัดมือเซ็นลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว
“นี่ สัญญาการคืนเงินและข้อตกลงในการเข้าถึงอำนาจต่าง ๆ รายละเอียดทั้งหมดอยู่ในนี้ ฉันเว้นช่องจำนวนเวลาที่แกอยากได้เอาไว้ให้แล้ว ใส่เอาเองล่ะกัน อีกสองอาทิตย์ฉันจะส่งคนไปที่ประเทศแกตามข้อตกลง สงสัยอะไรก็ถามหมอนั่นซะ” ไม่ทันจะได้เอ่ยปากตอบหรือนั่งอ่านสัญญาที่ว่า ราชาก็โดนเด็กหนุ่มนามกลาดิอุสดันหลังบังคับเดินไปที่ประตูทันทีที่เจ้านายสะบัดมือไล่
ชายสูงวัยทำท่าจะคว้ามือลูกสาวมาด้วยแต่ก็ต้องพ่ายแพ้ต่อแรงของคนหนุ่ม สบตาลูกสาวด้วยความรู้สึกที่พังทลาย สบตาไว้เนิ่นนานก่อนที่จะถูกบดบังด้วยประตูห้องที่ถูกปิดลง...
─────── Talk with write (￣▽￣)ノ ───────
ยินดีต้อนรับสู่บทแรกครับผม
มีใครสังเกตไหม ว่าคำพูดที่วิโอล่าใช้ตอบเป็นคำเดียวกับในการ์ตูนเลย อิ ๆ
และตอนต่อไปติดเรทนะคะ
ใครไม่ชอบสามารถข้ามไปอ่าน Princess & Mafia (สิ่งที่เขาทำ) - 2 ได้เลยค่ะ
ความคิดเห็น