คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : (Ficlet) 5 minutes is enough
Ficlet
Pairing:
nct lucas x mark
Rate:
pg
Note:
สั้นมากค่ะ
“ให้เบรกห้านาทีนะลูคัส
จะงีบหน่อยมั้ย?” เสียงเนิบๆของพี่เมเนเจอร์ทำให้ลูคัสหันไปมองก่อนจะยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวปฏิเสธไป
ก่อนจะให้เหตุผลที่ทำให้พี่เมเนเจอร์หลุดยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรครับฮยอง
ผมว่าจะโทรหามาร์คหน่อย น่าจะห้านาทีพอดี”
“โอเค
ฝากบอกมาร์คด้วยนะว่าอย่าลืมกินข้าว”
“เรื่องนั้นผมพูดอยู่แล้วหน่า
ไปเลยย ผมจะคุยกับเพื่อน” ลูคัสดันหลังเมเนเจอร์ที่ดูแลตัวเองให้ออกจากห้องพักศิลปิน
ก่อนจะเดินมาหยิบสมาร์ทโฟนของตนที่แทบจะไม่ค่อยได้ใช้งานเลยเนื่องจากตารางงานที่ยุ่งของตัวเอง
ลูคัสเลื่อนหาคอนแทคในโทรศัพท์ที่มีไม่มากนักในเครื่อง
ก่อนเขาจะเจอเบอร์ของคนที่เขาต้องการจะโทร
คนตัวสูงลังเลที่จะกดโทรออกเพราะกลัวว่าอีกคนกำลังทำงานอยู่จนไม่มีเวลามารับโทรศัพท์เขา
แต่ด้วยความที่อยากได้ยินเสียงของอีกฝ่ายเพราะว่าไม่ได้คุยกันมาหลายวันแล้ว
เลยทำให้ลูคัสตัดสินใจโทรหาอีกฝ่าย
Cub ML…
.
.
.
(ว่าไงลูคัส)
“ไง ทำอะไรอยู่มาร์ค”
(อ่า..เรากำลังพักอยู่ในห้องเวทติ้งรูมอะ) เจ้าของเสียงน่ารักลากเสียงยาว
“แสดงว่าว่างคุยใช่ไหม?”
(อื้อ
แต่คุยได้ไม่นานนะ)
“อืม
เราโทรมาแป๊บเดียวนั่นแหละ เดี๋ยวก็ต้องไปอัดรายการต่อแล้ว” ลูคัสพูดเสียงงึมงำ
ทำให้คนที่อยู่ปลายสายอย่างมาร์คร้องอ๋อออกมา
(วันนี้ลูคัสก็มีตารางงานเหมือนเราหรอ
เหนื่อยแย่เลยเนอะ)
“เราไม่เหนื่อยเท่ามาร์คหรอก”
(ไม่ขนาดนั้นหรอกหน่า
ลูคัสก็พูดเกินไป) ปลายสายหัวเราะออกมาอย่างสดใส (ตอนนี้ยังสนุกกับงานอยู่ก็ต้องรีบทำสิเนอะ)
“อ่าหะ...”
ลูคัสยิ้มออกมาบางๆกับพลังงานบวกของเพื่อนปีเดียวกัน “แต่มาร์คต้องกินข้าวบ้างนะ
รู้ไหม เราดูรูปมาร์คแล้วมาร์คผอมลงมาก เราไม่ชอบเลย”
ลูคัสพูดด้วยสัจจริง
ตอนที่เขานั่งดูรูปจากสำนักข่าวหรือแม้กระทั่งแฟนไซต์เวลาเอ็นซีทีดรีมออกงานก็ต้องรู้สึกหงุดหงิดใจปนเป็นห่วงคนตัวเล็กกว่า
ก็ผอมลงซะขนาดนี้ ไหนจะยังอดหลับอดนอนทำงานตามตารางที่บริษัทกำหนดให้อีก
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนตัวเล็กทำได้อย่างไรกัน ทั้งโปรโมตเอ็นซีทีดรีม
ทำงานประจำอย่างงานเอ็มซีมิวสิคคอร์ หรือแม้กระทั่งตารางต่างประเทศของเอ็นซีที127นั่นอีก…
มาร์คอีเป็นคนเก่งที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา…
แต่เขาก็ยังคงเป็นห่วงมาร์คอยู่ดี
(เรากินแล้วนะลูค..)
“แต่กินน้อย” ยังไม่ทันที่มาร์คจะพูดจบ ลูคัสก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
ก่อนจะได้ยินงอแงเล็กๆรอดผ่านสายออกมา
(เฮ้อ อย่าดุเราสิ)
“เราไม่ได้ดุมาร์คเลยนะ
ไม่เคยดุด้วย”
(เนี่ย…)
“เราแค่เป็นห่วงมาร์ค”
(… อื้อ เราเข้าใจแล้ว
เราจะกินให้เยอะกว่าเดิมนะ)
“ดีมากครับ
สมกับเป็นมาร์คอีคนเก่งของพวกเรา”
(ชมเหมือนเราเป็นเด็กอย่างไงอย่างงั้นแหละ) ถ้าให้ลูคัสเดา เขาคิดว่ามาร์คคงจะเบะปากและทำหน้างอแงอยู่แน่นอน
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามาร์คไม่ชอบให้คนในวงแซวว่าเป็นเด็กน้อย
แต่ถามว่าเขาทำไหม?
ก็นะ…
ก็มาร์คน่ารัก
“เอ้อ
เราดูดิงโก้มาเฟียแดนซ์แล้วนะ”
(เป็นไง เราเก่งปะ
เราจับผิดแฮชานได้ด้วย) มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดจะภูมิใจ
“เก่งสิ
แต่ว่าพูดถึงเราทำไมอะตอนนั้น หือ?”
(ว่าแล้วต้องโดนถาม… ก็นึกอะไรไม่ออกอะ ก็เลยหลุดพูดชื่อลูคัสไป)
สิ้นสุดประโยคของมาร์คทำให้ลูคัสยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกร้อนที่ใบหน้าเพราะว่าตัวเองนั้นกำลังอยู่ตรงโต๊ะหน้ากระจก
ทำให้เห็นใบหน้าของตัวเองที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มที่ดีใจอย่างปิดไม่มิด
ก่อนจะรู้สึกเขินตัวเองขึ้นมาเพราะหุบยิ้มไม่ได้เพียงเพราะประโยคน่ารักๆของคนที่อยู่ปลายสาย
“แอบพูดถึงเราอยู่เรื่อยเลยนะ”
(อ่าหะ
เราพูดถึงลูคัสแต่ลูคัสไม่เคยพูดถึงเราเลยอะ)
อ่า…
แย่แล้ว…
“ก็…”
(ล้อเล่นหน่า
เราไม่ได้ว่าอะไร) มาร์คหัวเราะออกมาอีกครั้ง
“มาร์คอะ
เรารู้สึกผิดเลย”
(ซะงั้น)
“แต่ว่ามาร์คอย่าลืมที่เราบอกนะ
ถ้ากินข้าวได้ก็กินเยอะๆ ถ้ามีเวลางีบก็งีบนะ แล้วก็อย่าหักโหมจนเกินไป
ไม่สบายจริงๆจะแย่เอา” ลูคัสกำชับเพื่อนเสียงเข้ม
ก่อนจะได้ยินตอบรับกลับมาเป็นระยะๆ
(โอเคคค
เราจะดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้…. / ฮยอง PDนิม เรียกไปอัดแล้ว)
ยังไม่ทันที่มาร์คจะพูดอะไรต่อ ลูคัสก็ได้ยินเสียงของแฮชานแทรกขึ้นมา (เราต้องไปอัดแล้วอะ แฮชานมาเรียกแล้ว)
“อืม
นี่ก็จะหมดเวลาพักของเราแล้วเหมือนกัน”
ลูคัสเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่สวมอยู่
(งั้นวันนี้ลูคัสก็สู้ๆนะ
เราเป็นกำลังใจให้)
“มาร์คก็ด้วยนะ”
(ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม?
งั้นเราวางแล้วนะ)
“มาร์ค…”
(หืม?)
“…คิดถึงนะ”
“…อื้อ…เหมือนกัน”
The end.
เด็กพวกนี้ขยันทำให้เราคิดถึงจังเลยน้า;-; มีพล็อตมากมายที่อยากจะแต่งและอยากจะต่อให้จบ
แต่ด้วยความที่มีเวลาเพียงเท่านี้… เลยออกมาเป็นแบบนี้นี่แหละค่ะ;;
ความคิดเห็น