คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : #fictober ( 1 6 ) rain
#fictober2019
Drabble
fiction
Pairing
lucas & marklee
Rate
PG
no.
16 (rain)
note:
บทสนทนาตัวเอียง – คุยกันผ่านจิตใต้สำนึกนะคะ
มาร์คอีเกลียดเวลาที่ฝนตก
ขาทั้งสองข้างของเขาย่ำไปกับน้ำที่เจิ่งนองอยู่บนท้องถนน
ร่างเล็กกะทัดรัดเดินลัดเลาะฝ่าฝูงชนมากมายที่กำลังเดินสวนกันไปมาในเช้าของวันเริ่มต้นสัปดาห์นี้
เสียงเพลง R&B
ที่กำลังดังมาก ๆ ในช่วงนี้ดังลอดออกมาจากเฮดโฟนรุ่นดังชนิดที่ว่าคนที่เดินตามหลังคนตัวเล็กยังรู้ว่าเป็นเพลงอะไรเลย
แต่ช่างตลกร้ายกับโชคชะตาของหนุ่มน้อยคนนี้เสียเหลือเกิน
เพราะมาร์คอีนั้นไม่ได้ยินอะไรเลยสักนิดนอกจากเสียงสายฝนที่โปรยปรายลงมาอยู่เรื่อย
ๆ
ทั้งเสียงฝีเท้า
เสียงพูดคุยหยอกล้อของคู่รักด้านหน้า
หรือแม้กระทั่งเสียงเพลงจากเฮดโฟนตัวเอง
ที่จริงเขาก็เป็นคนปกติทั่วไปที่ได้ยินเสียงนู่นนี่เป็นปกติ
แต่เมื่อยามที่สายฝนโปรยปรายลงมา
มาร์คอีกลายเป็นคนที่อยู่ใน
'โลกแห่งความเงียบ'
เขาพยายามหาวิธีต่าง ๆ
ที่จะรักษาให้เขาหายจากอาการนี้ ไม่ว่าจะเป็นการหาหมอทั่วไปหรือการไปหาหมอเฉพาะด้านที่เกี่ยวกับประสาทวิทยาก็แล้ว
แต่ก็ไม่มีใครที่สามารถช่วยเขาได้
คุณหมอทุกคนต่างบอกว่ามาร์คเป็นเคสที่หายาก
เขาบอกว่ามาร์คเป็น 1 ในล้านที่เป็นแบบนี้ ซึ่งแทบจะไม่มีคนแบบนี้อยู่ในเกาหลีเลยด้วยซ้ำ
ไอ้โรคที่หูดับระหว่างที่ฝนตกเนี่ย ชายหนุ่มถึงคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ตลกร้ายสุด ๆ
ต่งซือเฉิงเพื่อนร่วมบริษัทแถมยังเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยไฮสคูลบอกว่าตนน่ะเคยอ่านบทความเกี่ยวกับความเชื่ออะไรบางอย่างที่ว่า
คนบนโลกจะมีคนที่อยู่ท่ามกลางความเงียบในวันที่ฝนตก เพื่อรอคอยให้ใครสักคนเข้ามาทำชีวิตของเราให้สมบูรณ์
คนคนนั้นเรียกว่าโซลเมท
แต่มาร์คอีกลับไม่เชื่ออย่างนั้น
เขาก็แค่เป็นโรคที่บกพร่องทางการได้ยิน
ไม่ก็เส้นประสาทในหูมีปัญหากับการได้ยินเสียงฝน
ไอ้เรื่องโซลเมทหรือรักแท้หน่ะ
มีจริงที่ไหนกัน
โคตรจะไร้สาระ
ทุก ๆ ครั้งที่ฝนตกมาร์คจำเป็นต้องใส่เฮดโฟนเอาไว้ตลอดเวลา
เพราะทุกครั้งที่ฝนตกเขาจะกลายเป็นคนที่หมดความมั่นใจไปเลยดังนั้นสิ่งที่เรียกความมั่นใจตัวเองขึ้นมาได้ก็คือเฮดโฟนสีเข้มอันนี้
เพราะมันทำให้เขารู้สึกกลมกลืนไปกับผู้คนทั่วไปและเวลาที่ทำอะไรป้ำๆ เป๋อ ๆ ไปจะได้อ้างว่าเพราะตนนั้นสวมหูฟัง
มาร์คเร่งฝีเท้าขึ้นเร็วกว่าเดิมเมื่อก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าวันนี้ตัวเองกำลังใกล้จะสายแล้ว
และจังหวะที่มาร์คกำลังข้ามทางม้าลายนั้น ด้วยความที่เขาเป็นคนท้าย ๆ จึงต้องเร่งฝีเท้ามากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเวลาของไฟสัญญาณคนเดิมข้ามทางม้าลายใกล้หมดแล้ว
‘จะสายตั้งแต่วันแรกไม่ได้หรือเปล่าวะ’
มาร์คหยุดเดินเมื่อเขาได้ยินเสียงของใครก็ไม่รู้ดังรอดเข้ามาในความคิดของเขา
ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อตัวเองได้ยินเสียงแตรรถยนต์ที่กำลังบีบไล่เขาให้เดินออกจากถนนเสียที
นั่นทำให้คนตัวเล็กจำใจวิ่งข้ามฝั่งทันที
‘บ้าหรือเปล่า ไปยืนกลางถนนแบบนั้นน่ะ’
“ถ้ามันจะทำให้ได้ยินเสียงรอบข้าง
ฉันก็ยอมบ้าแล้วกัน” มาร์คโต้ตอบไปในใจเมื่อได้ยินความคิดของใครบางคนไม่หยุด
หลังจากที่เขาเจอเหตุการณ์ประหลาดในวันที่ฝนตกแบบนี้
มาร์คก็คิดอะไรต่าง ๆ นานาจนแทบจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้เลย
เขาตั้งคำถามกับตัวเองว่าเพราะอะไรตนถึงได้ยินเสียงรอบข้างตอนที่ฝนตกแบบนี้
ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินมันเบามาก แต่อย่างน้อยมาร์คก็ยังได้ยินเหมือนคนทั่วไปสักที
แต่ที่ประหลาดใจไปยิ่งกว่านั้นคือเสียงทุ้ม
ๆ ที่เข้ามาในหัวเขานั้น
มันชัดเจนยิ่งกว่าเสียงไหน
ๆ
มาร์คคิดได้ดังนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าแอปพลิเคชันแชทยอดฮิตก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งไปหาซือเฉิงเพื่อนสนิทที่อยู่คนละแผนกของตัวเองทันที
Mark L.
มึง
10:11 AM ว่างปะ
Ssicheng
ว่าง
มีอะไรวะ 10:12 AM
Mark L.
10:13 AM กูได้ยินเสียงตอนฝนตกว่ะ
Ssicheng
ถามจริง
? 10:14 AM
Mark L.
10:14 AM เออดิ
Ssicheng
หายแล้วหรอวะ 10:14 AM
Mark L.
10:14 AM ไม่แน่ใจเท่าไหร่
แต่ก่อนที่ได้ยินเสียงอื่น
ๆ
10:15 AM ได้ยินเสียงผู้ชายขึ้นมาก่อนอะ
Ssicheng
อืม
พูดยากว่ะ 10:16 AM
แต่ว่า
มึงจำที่กูเคยเล่าเรื่องโซลเมทให้มึงฟังได้ปะ
10:17
AM
Mark L.
เออ
10:17 AM มึงว่ามันเหลือเชื่อเกินไปหรือเปล่าวะ
Ssicheng
อะไรก็เกิดขึ้นได้หรือเปล่าวะ
ขนาดมึงยังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยตอนฝนตกเลย
10:18
AM
Mark L.
10:18 AM ก็จริง
Ssicheng
บางทีมึงอาจจะเจอโซลเมทของมึงแล้วก็ได้ 10:18 AM
Mark L.
ก็ถ้าไอ้โซลเมทอะไรที่มึงพูดมันมีจริง
ๆ
แล้วมันทำให้กูเป็นปกติ
10:18 AM กูก็อยากจะเจออีกครั้ง
Ssicheng
ก็ขอให้เจอเร็ว ๆ แล้วกัน 10:18 AM
เออ มึง
เดี๋ยวกูไปเตรียมตัวก่อน
จะมีเด็กฝึกงานไปฝึกงานที่แผนกมึง
เดี๋ยวกูขึ้นไปหา 10:20 AM
Mark L.
10:18 AM เออ
หลังจากที่ซือเฉิงขอตัวไปทำงาน
มาร์คก็ได้แต่นั่งอ่านข้อความของเพื่อนสนิทตัวเองอยู่อย่างนั้น เขาไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้มาก่อน
และถ้าเกิดว่ามันมีเรื่องคู่แห่งโชคชะตาและจะมาพลิกชีวิตของเขาให้ดีขึ้น
เขาก็อยากจะเห็นและลองเสี่ยงมันดู
แต่ว่าเขาจะไปหาคนคนนั้นได้จากที่ไหนกันล่ะ?
‘ตื่นเต้นชะมัด’
มาร์คชะงักอีกครั้งเมื่อตนได้ยินเสียงของใครก็ไม่รู้ดังเข้ามาในหัวอีกครั้ง
เขามองซ้ายมองขวาก็พบว่าเพื่อนร่วมงานทุกคนของเขากำลังนั่งทำงานกันปกติ
อีกทั้งไม่มีใครเข้ามาในแผนกด้วยซ้ำ
คนตัวเล็กคิดว่าตนคงจะเก็บมาคิดจนมากเกินไปเลยเกิดอาการหูแว่ว
แต่…ของแบบนี้มันต้องลองหรือเปล่า?
“ตื่นเต้นอะไร” คนตัวเล็กถามเจ้าของเสียงนิรนามนี้กลับไป หวังว่าอีกฝ่ายจะเหมือนตนเองและได้ยินเสียงเขาอย่างที่เขาได้ยินเสียงชายคนนั้น
‘เดี๋ยวนะ ตื่นเต้นจนหลอนไปหรือวะ’
เสียงทุ้ม ๆ
ที่มาร์คได้ยินนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
แต่คราวนี้น้ำเสียงมันเต็มไปด้วยความแปลกใจและบ่นตัวเองแทนที่จะโต้ตอบกับเขานี่สิ ซึ่งคนตัวเล็กก็พอจะเข้าใจนะว่าทำไมชายคนนั้นถึงแปลกใจกับเสียงที่ดังขึ้นในหัว
ขนาดเขาเองก็ยังอดแปลกใจไม่ได้เลย แต่ก็นั่นแหละ
พอมาได้ยินสิ่งที่อีกคนคิดมันก็อดตลกไม่ได้เหมือนกัน
“คิดว่าอย่างไรล่ะ” มาร์คแกล้งถามกลับไป
‘เดี๋ยว มันเริ่มไม่ใช่แล้วว่ะ’
“เชื่อในเรื่องโซลเมทไหม”
‘คุณเป็นใคร
ทำไมเสียงของคุณมันดังในหัวของผมหรือคุณเป็นปีศาจหรือผี!?’
น้ำเสียงของอีกคนที่มาร์คได้ยินมันเต็มไปด้วยความกลัวที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน
ซึ่งเขาก็กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหวเมื่อลองจินตนาการถึงสีหน้าของอีกคนว่าจะทำหน้าแบบไหนกันอยู่ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นหน้าค่าตากันเลยด้วยซ้ำ
“ไอ้บ้า” มาร์คพูดก่อนจะหัวเราะออกมา
‘เริ่มกลัวแล้วนะ’
“ไม่คิดว่าผมจะเป็นคนบ้างหรือไง”
‘คนบ้าอะไรจะโทรจิตคุยกันได้วะ’
“คนที่เป็นโซลเมทกันไง”
มาร์คอีพูดจบก็หันไปมองยังผู้มาใหม่ยังแผนกของตนทันทีก็เห็นว่าเป็นซือเฉิงเพื่อนของเขาเองและชายหนุ่มอีกหนึ่งคนที่เดินตามซือเฉิงมาติด
ๆ เขาสบตากับอีกคนครู่นึงก่อนจะเป็นอีกฝ่ายที่ก้มหน้าหนีเขาไปก่อน
‘เชี่ย
พี่คนนั้นเขามองกูด้วยว่ะ’
เดี๋ยวนะ?
มาร์คจ้องไปที่อีกคนที่ยืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอย่างตกใจ
เมื่อคนที่เขาเพิ่งสบตาด้วยคือไอ้เด็กฝึกงานที่เพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้เป็นวันแรกและยังเป็นเจ้าของเสียงเดียวกันกับเสียงที่เขาได้ยินมาตลอดช่วงเช้านั่นเอง
มันจะบังเอิญจนเกินไปแล้วนะ
บังเอิญจนน่าขนลุก…
“คุณมาร์คครับ
เชิญทางนี้หน่อยครับ”
“อ่า ครับ”
มาร์คเดินเข้าไปหาซือเฉิงที่เป็นคนที่เรียก
คนตัวเล็กส่งยิ้มทักทายให้เพื่อนปกติก่อนจะหันไปยิ้มให้คนที่คาดว่าจะเป็นเสียงปริศนาที่เขาตามหามาตลอดหลายชั่วโมงมานี้และ
ชายตรงหน้าสูงกว่าเขามากพอสมควร
ใบหน้าคมเข้มที่ดูหล่อเหมือนนายแบบยิ่งกว่าการเป็นว่าที่สถาปนิกที่กำลังจะจบอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าทำให้ผู้หญิงในแผนกต่างก็แอบมองและชื่นชมหน้าตาของชายหนุ่มคนนี้ในใจ
ผิวสีแทนที่ต่างจากคนเกาหลีทั่วไปทำให้มาร์ครู้ว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนเกาหลีแท้ 100% แน่ ๆ
หน้าตากินขาดจริง ๆ
ขนาดเขาที่เป็นผู้ชายด้วยกันยังอดที่จะชมคนตรงหน้าไม่ได้เลย
“ทำความรู้จักกันไว้นะครับ
มาร์คนี่ยกเหยนะครับ เป็นรุ่นน้องเรา 3 ปี ส่วนยกเหยนี่พี่มาร์คนะครับ
เขาเป็นหัวหน้าทีมออกแบบครับ
ยังไงถ้าอยากเรียนรู้งานอะไรก็ศึกษากับพี่เขาได้นะครับ” ซือเฉิงพูดแนะนำให้ทั้งสองได้รู้จักกัน
‘น่ารักแถมยังเก่งอีกด้วยว่ะ’
มาร์คถึงกับหน้าตึงเมื่อยกเหยคือคนที่เขาคาดเดาว่าเป็นเจ้าของเสียงปริศนานั่นแถมยังชมเขาว่าน่ารักอีกด้วย
เขาสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มไปให้อีกฝ่าย
“อย่าปีนเกลียวครับ
ผมไม่ใช่เพื่อนคุณ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องยกเหย”
มาร์คส่งยิ้มออกไปให้อีกฝ่ายที่กำลังทำท่าตาลีตาเหลือกใส่เขา
เพราะคำพูดที่คนตัวเล็กพูดออกไปนั้นมันช่างสวนทางกับความคิดที่เขากำลังคิดเพื่อให้อีกฝ่ายได้ยินนั้นช่างสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง
“อ่า ครับ พะ-พี่มาร์ค”
‘คุณคือเจ้าของเสียงหลอน
ๆ นั้นหรอ!?’
“เชื่อหรือยังล่ะว่าเป็นคน”
‘เชี่ย จริงหรอวะเนี่ย’
“เออ”
“ยังไงก็ฝากดูแลน้องมันด้วยนะมาร์ค”
“ครับ
ผมต้องดูน้องไปอีกยาวเลยล่ะ คุณซือเฉิงวางใจผมได้เลย” มาร์คยิ้มออกมาเรียกความมั่นใจเพื่อนสนิทที่สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเพื่อนสนิทและเด็กฝึกงานคนใหม่แต่ไม่ได้ทักท้วงอะไรออกมา
‘พ-พี่อย่าทำให้ผมกลัวสิ’
คนตัวเล็กอยากจะหัวเราะให้ลั่นแผนกแต่ต้องเก๊กขรึมเอาไว้เมื่อเห็นคนตัวสูงทำหน้าแห้ง
ๆ ยิ้มแหย ๆ ใส่และทำได้เพียงทะเลาะกับเขาเพียงในใจกันเท่านั้น
“แกจะกลัวอะไรกะอิแค่โซลเมทเนี่ย”
‘พี่..’
“เออเดี๋ยวเรามาพิสูจน์กันว่าไอ้โซลเมทบ้าบอเนี่ยมีจริงไหม”
‘…’
“ก็บอกแล้วไงว่าเราน่ะต้องดูกันอีกยาวเลยล่ะ
ยกเหย”
“ฝากตัวด้วยนะครับ
น้องยกเหย”
มาร์คยื่นมือไปทางคนตัวสูงก่อนจะส่งยิ้มที่ตนคิดว่าใจดีและจริงใจที่สุดเท่าที่เคยยิ้มมาให้อีกฝ่าย
แต่ดูเหมือนอีกคนจะทำหน้าผงะไปหน่อยนึงเมื่อเขายิ้มให้ แต่ยังคงยื่นมือหนามาจับเข้าที่มือของคนเป็นพี่ตามมารยาท
“อ่า ขอฝากตัวด้วยเหมือนกันครับ
พี่มาร์ค”
เดี๋ยวได้รู้กันว่าปรากฏการณ์โซลเมทวันฝนตกจะมีจริงหรือเปล่า
แต่ที่แน่ ๆ วันฝนตกของเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เพราะเด็กที่ชื่อ
หว่อง ยกเหย คนนี้เลยจริงๆ
Ended
Scream and
comment on #serendipitylm
Note - อันนี้เสริมนิดนึง
คือปกติมาร์คจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยใช่ไหมคะช่วงที่ฝนตก
แต่ตอนนี้เจอโซลเมท(ยกเหย)ในระยะใกล้ๆเลยทำให้พลอยได้ยินเสียงอื่นๆในวันที่ฝนตกค่ะ
ซึ่งถ้าอยู่ไกลกันก็จะกลับไปไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเหมือนเดิมนะคะ
Talk เรนเวิร์สค่ะเรื่องนี้
กรี๊ดด เป็นอะไรที่คิดว่าอยากจะแต่งมานานแล้ววว ที่จริงจะได้ลงฟิคช่วงหกโมงเย็นค่ะ
แต่เผอิญที่บ้านชวนไปเดินงานบ้านและสวนก่อน..
ก็เลยมาลงดึกเหมือนเดิม แหะ ;; ช่วงที่ผ่านมาหนักหนามากค่ะ
แต่ฮึดสู้ขึ้นมาได้เพราะได้เจออะไรดีๆ ที่ทำให้มีแรงบันดาลใจในการเขียนต่อ
อยากขอบคุณคนเหล่านั้นมากๆเลยค่ะ ขอบคุณเลยแล้วกัน ขอบคุณนะคะ
แล้วก็ขอบคุณคนอ่านทุกคนของเราทุกคนจริงๆนะคะ ทุกคนทำให้เราอยากแต่งฟิคค่ะ y
– y
ความคิดเห็น