คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชุดวิวาห์ 01
ชุดวิวาห์
ยงจุนฮยอง จางฮยอนซึง
.
.
.
ชุดวิวาห์เข้ากับเธอ นี่ฉันคงเพ้อไปใช่ไหม?
เสียงกระดิ่งที่แขวนไว้ที่ประตูเหล็กดัดสีขาว แสดงถึงการมาถึงของลูกค้ารายแรกของร้าน The J Studio ร้านออกแบบชุดวิวาห์ที่มีชื่อเสียงในย่านของคนรวย
ภายในร้านตกแต่งโทนสีขาว แต่ตัดด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ทำจากไม้ กรอบรูป และหน้าต่างรอบทิศทาง พื้นที่ตรงกลางเป็นโต๊ะทำงานของเจ้าของร้าน อุปกรณ์ตัดเย็บ แบบชุดแต่งงานต่างๆ ถูกวางอย่างไม่เป็นระเบียบนักบนโต๊ะทำงาน
ยงจุนฮยอง เจ้าของ The J Studio กำลังจดจ่ออยู่กับแบบชุดอันใหม่ เงยหน้าขึ้นมามองลูกค้าคนแรกของวัน
“ขอโทษครับ... ผมมารับชุด” เด็กผู้ชาย ที่ก้าวเข้ามาในร้านเอ่ยขึ้นพร้อมกับยืนใบนัดรับให้เขาดู
หืม....? นี่มันชุดของพี่ดูจุน แสดงว่าเด็กคนนี้คือว่าที่เจ้าสาวของพี่ดูจุนหรอ รสนิยมใช้ได้เลยนะเนี่ย พี่ชายเขา หาตัวเล็กๆบางๆ น่ารักแบบนี้มาจากไหน
พี่ดูจุนที่จุนฮยองพูดถึง คือรุ่นพี่ที่รู้จักกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย พี่ดูจุนเป็นกัปตันทีมฟุตบอลที่ จุนฮยองเคยอยู่ แต่เขาก็ไม่แปลกใจที่พี่ดูจุนจะหาเจ้าสาวได้สวยขนาดนี้ สมัยที่พี่แกเรียน ก็เป็นถึงเดือนคณะ เรียนดี กีฬาเด่น บ้านฐานะร่ำรวย แถมหน้าตายังจัดอยู่ในเกณฑ์ดูดีมาก เขาไม่แปลกใจเลยจริงๆ
“ของพี่ดูจุนที่แก้ตรงเอวเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ เดี๋ยวผมจะไปหยิบมาให้” จุนฮยองหายเข้าไปหลังร้านสักพัก และกลับออกมาพร้อมถุงใส่สูท นำมาส่งให้ร่างบางที่เดินสำรวจรอบๆร้านเขาอยู่
“แล้วชุดของคุณละครับ มีปัญหาตรงไหน หรืออยากให้ผมแก้ไขตรงไหนรึเปล่า” เจ้าของร้านถาม แต่หากคำตอบที่ได้กลับมาเป็นเพียงสีหน้าไม่เข้าใจจากอีกฝ่าย
“ผมว่าคุณคง.....”
“ไอ้จุนชุดกูได้ยัง?” เสียงที่แทรกร่างบางตรงหน้าขึ้นมา พร้อมๆกับประตูที่เปิดออก ต้อนรับการมาของว่าที่เจ้าบ่าว ยุนดูจุน “ก็ได้แล้วหนิ แล้วทำไมซึงไม่กลับมาหาเฮียที่รถล่ะ หรือว่ามึงม่อน้องกูไอ้จุน” ประโยคแรก หันไปถามร่างบางที่ถือถุงสูทอยู่ ส่วนอีกประโยคหันมาถามเจ้าของร้านที่กำลังยืนงงอยู่
“เปล่านะเฮีย” หลังจากจุนฮยองตั้งสติได้ก็รีบตอบกลับไปทันที “แล้วคนนี้... เฮียบอกว่าน้อง หรอ”
“เออดิวะ นี่ฮยอนซึงน้องกูเอง” ดูจุนแนะนำคนข้างๆให้จุนฮยองรู้จัก
“แต่เฮียเป็นลูกคน...”
“คนล่ะแม่กันน่ะ” ดูจุนตอบเจ้าของร้านช่างถาม “แล้วเราล่ะว่าไง ที่ไม่กลับไปหาเฮีย ไอ้จุนมันจีบเราหรอ” แล้วว่าที่เจ้าบ่าวก็หันไปถามน้องตัวเอง
“ไม่ใช่ครับ คุณเจ้าของร้านคิดว่าซึงเป็นเจ้าสาวของพี่ เลยถามเรื่องชุดครับ”
“ไอ้จุนเอ๊ยย ไอ้ควาย” คำด่าจากรุ่นพี่ทำไมจุนฮยองหัวเราะออกมา
“อ้าว ใครจะไปรู้วะเฮีย เห็นตัวเล็กๆขาวๆ แบบนี้มันสเป็คเฮียนี่หว่า อีกอย่างเจ้าสาวเฮียผมก็ไม่เคยเห็นหน้า มีอย่างที่ไหนมาตัดชุดแต่งงานร้านคนอื่น มาแค่เจ้าบ่าวคนเดียว เจ้าสาวไม่มาด้วย ถ้าไม่บอกว่าเต็มใจแต่งงาน ผมก็คิดว่าเฮีนไปขืนใจเค้ามา” จุนฮยองบ่นใส่รุ่นพี่ และก็ได้มะเหงกงามๆจากดูจุนกลับมา
“ก็ไปถามพี่รหัสมึงดูสิ ว่างมากับกูไหม อีก3เดือนจะแต่งแล้ว นี่ยังบินไปดูงานที่เยอรมันอยู่เลย” ดูจุนตัดพ้อว่าที่ภรรยาตนเอง
“พี่รหัสผม? ห้ะ.....เฮียจะแต่งกับพี่โยซอบอะนะ” จะบ้าไปแล้ว ใช่หรอ เฮียกับพี่โยซอบนี่นะจะแต่งงานกัน ตอนเรียนทะเลาะกันทุกวัน
“แล้วมึงมีพี่รหัสกี่คนล่ะ ถ้ามึงมีคนเดียว แล้วคนนั้นชื่อโยซอบนั่นแหละ เมียกู”
“จริงดิ นี่ไม่เชื่อนะ ได้กันได้ไงวะ”
“ได้กันที่ทะเล ให้กูบอกด้วยมั้ยล่ะว่าท่าไหนบ้าง” ดูจุนแซะกลับ ระหว่างที่จุนฮยองและดูจุนคุยกัน ฮยอนซึงก็ได้แต่ยิ้มตาม แอบหัวเราะออกมาบ้างกับความตลกของสองคนนี้
พลันสายตาหันไปเจอกับตะกร้าหวายที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเจ้าของร้าน ซึงภายในถูกจับจองด้วยลูกหมาที่น้ำตาอ่อน กำลังมองมาที่เขา
หน้าดูซื่อๆ น่ารักจัง
ฮยอนซึงพาดสูทของดูจุนไว้บนโซฟาตัวใหญ่ ส่วนเจ้าตัวก็เดินมาเล่นกับลูกหมาในตะกร้าเสียแล้ว ปล่อยให้พี่ดูจุนคุยกับคุณเจ้าของร้านไปเถอะ ตอนนี้ฮยอนซึงสนใจแค่เจ้าลูกสุนัขตัวเล็กตรงหน้ามากกว่า
สนใจจนไม่รู้ว่า มีใคร บางคน กำลังยืนมองเจ้าตัวอยู่....
“มันชื่อฮยองนิม” เสียงที่ดังมาจากด้านหลังของจนทำให้ฮยอนซึงหันไปมอง พร้อมๆกับลูกหมาที่กระโดดออกมาจากตะกร้าเดินไปหาคนที่เรียกชื่อมัน
ฮยองนิมเข้าไปเล่นกับจุนฮยอง ชายหนุ่มอุ้มลูกหมาขึ้นมาฟัดแก้มการใหญ่ ปกติฮยองนิมจะไม่ค่อยต้อนรับคนแปลกหน้าเท่าไหร่นัก ยิ่งไปใครไปยุ่งกับมันล่ะก็ ไม่วิ่งหนี ก็วิ่งไปกัด แต่กับน้องชายตัวบางของดูจุน ฮยองนิมดูชอบใจเป็นพิเศษ ปล่อยให้เล่นด้วยตั้งนาน
“อุ้มไหม” จุนฮยองยืนลูกหมาไปให้คนที่อยู่ตรงหน้า แล้วก็ต้องหลุดยิ้มออกมา คนตัวเล็กดูตื่นเต้นมาก
“ได้หรอครับ” ถึงประโยคที่ส่งมาจะเป็นประโยคคำถาม แต่ตอนนี้ฮยองนิมก็ไปอยู่ในอ้อมกอด ฮยอนซึงเสียแล้ว
“เมื่อกี้ขอโทษด้วยนะ พี่คิดว่า..เอ่อ”
“ไม่เป็นไรครับ” คนตัวเล็กตอบกลับ ฮยอนซึงไม่ได้โกรธคุณเจ้าของร้านหรอก
“งั้นยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“เช่นกันครับ” รอยยิ้มของจุนฮยองขณะที่มองฮยอนซึงกำลังเล่นอยู่กับลูกหมา และบทสนทนาที่ดูจะยาวเกินความจำเป็นของทั้งคู่ ทำให้พี่ชายคนขี้หวงน้องอย่างยุนดูจุนคิ้วกระตุกทันที
“ไอ้จุน มึงมานี่หน่อยดิ”
“ไอ้จุน...!”
“ไอ้ยงจุนฮยอง!” เรียกครั้งสุดท้ายพร้อมทั้งเดินไปกระชากคอเสื้อจุนฮยองให้มากับตัวเอง
“มีไรเฮีย” เสียงถามห้วนๆจากจุนฮยอง พร้อมกับเจ้าตัวกำลังจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที
“ป๊าม๊ามึงไม่สอนหรอ ว่าให้มองหน้าคนที่คุยด้วยอะ” ดูจุนแขวะเข้าให้มีอย่างที่ไหนคุยกับคนพี่ แต่ตานี่มองคนน้องเยิ้มเชียว
“ป๊าม๊าสอนดิวะ”
“ถ้าสอนก็หันมามองหน้ากู แล้วตั้งใจฟังที่กูจะพูด”
“ป่าว...ที่ผมบอกว่าป๊าม๊าสอน.. สอนว่า” จุนฮยองหยุดพูดแล้วละสายตาจากฮยอนซึงมามองดูจุนแทน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เป้าหมายอ่ะ มันมีไว้พุ่งชน”
ประโยคแรกที่จุนฮยองพูดออกมา ยังไม่ทำให้ยุนดูจุนคนหวงน้องอารมณ์พุ่งพล่านได้เท่ากับประโยคที่คุณเจ้าของร้านทิ้งท้าย แล้วเดินไปหาฮยอนซึงที่ป้อนขนมฮยองนิมอยู่
“เข้าใจนะครับ......คุณพี่เขย”
*******************
ลั่นเลยดิ อิพี่จุนอะลั่นเลย๕๕๕+ ปล.ฟิคเรื่องนี้น้องซึงอายุประมาณ17-18ขวบฮับ
*แต่อย่าเชื่อในสิ่งที่คุณเห็น อิอิ*
แต่งเองอ่านเองนี่แหละแกสบายใจ อย่าเชื่อว่าอิพี่จุนเป็นคนละมุน นางแค่หลอกเด็ก หื้มม
ออกตัวแรงแหกโค้งแบบนี้เดี๋ยวรู้เลย
แนะนำให้เปิดเพลง ชุดวิวาห์ ของ พี่หนึ่ง ETC กับอิลสลิกค่ะ
แท็กฟิค #จุนซึงวิวาห์ (อยากมีโมเม้นรีทวิตฟิคตัวเองบ้าง //มองอ่อน)
คุยกันที่ @_12198
รักค่ะ
ความคิดเห็น