คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ๓
“ข้าสองคนกลับมาแล้วท่านแม่”
“ได้มาเท่าไหร่ล่ะ”
“ลองเดาสิเจ้าคะ”ซูเหนียนพูดตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ก็แค่รูปภาพธรรมดาๆคงได้ไม่เยอะหรอก”หญิงวัยกลางคนตอบอย่างสิ้นหวัง
“ผิดแล้วเจ้าค่ะ เถ้าแก่บอกว่ารูปที่ท่านแม่วาดสวยมากๆเลยเจ้าค่ะ ได้มา1ตำลึงทองเลยท่านแม่”
“1ตำลึงทองเลยงั้นรือ”
“นี่เจ้าค่ะ”ซูเหนียนยื่นเงินจำนวน1ตำลึงให้ผู้เป็นแม่
หนิงเฟยรู้สึกเอะใจที่ไม่เจอผ้าที่ชายปริศนามอบให้เธอ
“เอ๊ะ ทำไมไม่มีผ้าของข้าล่ะ หรือว่าท่านชรานั่นหลอกข้า”
“เรียกข้าว่าท่านชราเลยรึ”
!!!
หนิงเฟยตกใจที่ได้ยินเสียงปริศนานั่น
“ท่านเองหรือเจ้าคะ”
“ข้าเอง”
“ท่านคิดจะเบี้ยวข้างั้นสิ ข้าไม่เห็นเจอม้วนผ้าที่ท่านให้มาเลย”
“เจ้าหาดีแล้วงั้นรึ”
“…” หนิงเฟยไม่ตอบกลับได้แต่ยืนนิ่ง
“แล้วเจ้าอย่าเรียกข้าว่าท่านชราอีก”
“ล..แล้วจะให้ข้าเรียกว่าอะไรล่ะเจ้าคะ”
“เรียกข้าว่า ท่านผู้ให้”
“ก็ได้เจ้าค่ะ ท่าน ผู้ ให้ แบร่ๆ”หนิงเฟยทำท่าล้อเลียนแล้ววิ่งไปหาซูเหนียน
“เจ้านี่ยังนิสัยเหมือนเดิมเลยนะ หึ”
“เอ๋.. ผ้าเยอะแยะพวกนี้มาจากจากไหนกัน”หญิงวัยกลางคนพูด
“นั่นสิท่านแม่ มีแต่ผ้าดีๆใหม่ๆทั้งนั้นเลย”
“ของข้าเองๆ คิคิ อยู่นี่นี่เอง”
“ของเจ้าเองรึ ข้าก็นึกว่าใครคนอื่นเสียอีก”
“ว่าแต่ท่านพี่ไปได้มาจากที่ไหนเจ้าคะ”
“เอ่ออ ข้าไปซื้อมาน่ะ ราคาถูกแถมเนื้อผ้าดีด้วย”
“เอามาทำอะไรเจ้าคะ”
“ข้าอยากลองตัดชุดน่ะ”
“เจ้าถนัดงานนี้รึ”
“เจ้าค่ะ ข้าพอจะทำได้”
“ดีเลยเจ้าค่ะ หากท่านพี่ตัดชุดได้สวยเอาไปขายหรือไปประมูลได้นะเจ้าคะ”
“น่าสนใจแฮะ ท่านป้า ข้าขอยืมของพวกนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ”
“ได้สิจ๊ะ เริ่มตอนนี้เลยก็ได้นะ”
“อย่างแรกต้องออกแบบก่อนเจ้าค่ะ ซูเหนียน มีกระดาษกับปากกามั้ย”
“ปากกาคืออันใดเจ้าคะ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”
“เอ่ออ พู่กันน่ะ แล้วก็กระดาษ”
“เดี๋ยวข้าจะไปเอาให้เดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ”
“ถ้าเจ้าจะทำชุดที่หรูหราแล้วเอาไปขายพวกชาวบ้านแถวนี้คงไม่มีใครซื้อหรอก เพราะราคาสูง ถ้าอยากจะทำขายเจ้าก็ต้องเอาไปขายในเมืองใหญ่ เอาไปขายให้โรงขายผ้าก็ย่อมได้”
“แล้วเมืองใหญ่อยู่ที่ใดเจ้าคะ”
“อยู่ที่นครใหญ่เป็นเมืองหลวง”
“ข้าคงต้องมีเงินเยอะๆถึงจะไปที่นั่นได้”
“ข้าเชื่อว่าเจ้าจะทำมันได้ จงมั่นใจในตัวเอง”
“เจ้าค่ะ”
“กระดาษกับพู่กันมาแล้วเจ้าค่ะ”
จากนั้นหนิงเฟยก็เริ่มร่างแบบที่ตัวเองต้องการ
1ชั่วยามผ่านไป
“เย่ ข้าทำเสร็จแล้ว”หนิงเฟยยิ้มด้วยความภูมิใจ
“โห ดูดีมากเลยเจ้าค่ะท่านพี่ พอตัดชุดเสร็จมันต้องงามแน่ๆเลย”
“ไหนเจ้าลองตัดดูสิ”
หนิงเฟยเริ่มกังวลเพราะกลัวว่าตนเองนั้นจะทำมันได้ไม่ดี
“ท่านทำได้เจ้าค่ะ ท่านพี่”
“ข้ากลัวว่ามันจะออกมาดูไม่ดี”
“ถ้าไม่ลองทำแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าจะดีหรือไม่ดี เจ้าเป็นคนเก่ง หนิงเฟย เจ้าทำได้อยู่แล้ว”
หนิงเฟยหันมองทั้งสองคนที่กำลังให้กำลังใจตนเองจึงทำให้เธอเริ่มมั่นใจมากขึ้น
“ทำเลยเจ้าค่ะ ข้าอยากดูตอนตัดเสร็จจะแย่อยู่แล้วว”
“ฮ่าๆ รอดูเลยนะ แม่สาวน้อย”
“ท่านพูดอย่างนี้ข้าหวั่นไหวเจ้าคะ”ทำท่าทีเขินอาย
“ฮ่าๆๆๆ”
ผ่านไปอีก1ชั่วยาม
“ในที่สุดก็เสร็จซักที เห้ออ”หนิงเฟยยิ้มแป้นเมื่อตัดชุดได้สำเร็จแต่พอเธอรู้สึกว่ามันเงียบแปลกๆจึงหันไปมองซ้ายขวา
“อ้าว หลับซะแล้ว ไม่กล้าปลุกแฮะ”
“อื้ออ..อ้าวท่านพี่ ตัดชุดเสร็จแล้วใช่มั้ยเจ้าคะ”สะลึมสะลือ
“หึ รอนานจนหลับเลยสินะ”
“ก็มันนานนี่เจ้าคะ ไหนชุดเจ้าคะ ข้าอยากเห็นจัง”
“เดินมาดูสิ”
“โหห สวยมากจนข้าไม่กล้าจับเลยเจ้าค่ะ”
“ไม่ได้ขนาดนั้นหรอกมั้ง ฮ่าๆๆ”
“ท่านแม่ มาดูชุดที่ท่านพี่ตัดสิเจ้าคะ สวยมากเลยเจ้าค่ะท่านแม่”ซูเหนียนตะโกนเรียกผู้เป็นแม่
“หืม สวยเหมือนหน้าตาคนทำเลยนะ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกเจ้าท่านป้า”
“แล้วเจ้าจะนำไปขายที่ใด”
“เรื่องนั้นข้าก็ยังไม่ได้คิดเจ้าค่ะ คงต้องทำไว้สัก2-3ชุดแล้วข้าจะเข้าเมืองหลวง”
“ถ้าท่านเข้าเมืองหลวงไปแล้ว ท่านจะกลับมาที่นี่หรือไม่เจ้าคะ”
“คงอีกนานกว่าข้าจะมา หรืออาจจะไม่ก็ได้ เพราะข้าอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้ ข้าต้องเดินตามเส้นทางของข้า”
ซูเหนียนได้ยินเช่นนั้นจึงทำหน้าหงอย
“ซูเหนียน เจ้าฟังแม่นะ ทุกคนต่างมีหน้าที่ หนิงเฟยเขาจะอยู่ที่นี่ตลอดไม่ได้ เขามีครอบครัวที่จะต้องกลับไปหา”
“ฮึก..ตั้งแต่มีท่านพี่หนิงเฟยมันก็ทำให้ข้าไม่เหงา ท่านพี่คอยคุยเล่นกับข้า ฮึก..”
“เจ้าเด็กนี่นะ ข้าอู่กับเจ้าได้แค่2วันผูกพันธ์กับข้าขนาดนั้นเชียวรึ”หนิงเฟยเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ซูเหนียน
“ซูเหนียนยังเด็กนักอาจจะไม่ค่อยรู้ความเท่าไหร่ เจ้าอย่าไปถือสานางเลย”
“อีกนานกว่าข้าจะไปจากที่นี่ เพราะงั้นเจ้าก็อย่าพึ่งเสียใจไปเลย”
“จริงนะเจ้าคะ”
“อื้อ จริงสิ คืนนี้เจ้าบอกว่ามีเทศกาลนี่”
“ใช่เจ้าค่ะ ข้าสองคนขอไปได้มั้ยเจ้าคะท่านแม่”
“ได้สิ แต่พวกเจ้าไม่ต้องกลับมานะไปค้างที่โรงเตี้ยมเถอะ กลางค่ำกลางคืนเดินกลับบ้านมันอันตราย”
“เข้าใจแล้วท่านแม่”
“รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะมืดก่อน นี่ข้าให้5ตำลึงเงิน เอาไปซื้อของที่อยากได้นะ”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้ารักท่านที่สุดเลย คิคิ”
ถึงยามซวีเทศกาลก็ได้เริ่มขึ้นทุกคนต่างสนุกสนานเพลิดเพลินไปกับงานมีการแสดงมีเกมให้เล่นเต็มไปหมด
“เทศกาลหยวนเซียวปีนี้ดูครื้นเครงกว่าแต่ก่อนนะเจ้าว่ามั้ยไป๋เฟิ่ง”
“อืม”
“อืม? แค่นี้รึ”
“แล้วเจ้าจะให้ข้าพูดอะไร”
“เจ้านี่มันเฉยชาจริงๆ”
“ออกตรวจเมืองครั้งหน้าเจ้าไม่ต้องมากับข้าแล้วนะ”
“ทำไมล่ะ”
“ข้ารำคาญเจ้าซะจริง”
“เอ้า ข้านี่นะรำคาญ”
“ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วจักเป็นใคร”
“เจ้านั่นแหละที่น่ารำคาญ เจ้าเงียบจนน่ารำคาญ”
“แล้วแต่เจ้าจักคิด”ไป๋เฟิ่งพูดจบแล้วเดินนำหน้าเฉินหลงไป
“ห..เห้ยเจ้ารอข้าด้วยสิ เดี๋ยวก็หลงกันหรอก”
“ท่านพี่ชอบเทศกาลนี้มั้ยเจ้าคะ”
“อื้ม ชอบสิ ดูสนุกสนานดีนะ”
“หูวว ตรงนั้นมีเกมให้เล่นด้วยเจ้าค่ะ”
“งั้นเราไปกันเถอะ”
“มาๆๆ เกมนี้มีของรางวัลแจก ใครอยากได้ก็เร่เข้ามา”
“ว้าว น่าสนใจจังเลย”
“เล่นยังไงเถ้าแก่”
“พวกเจ้าเห็นโคมไฟพวกนี้มั้ย แต่ละอันจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ ถ้าใครตอบได้ว่าคืออะไรผู้นั้นก็รับรางวัลไปเลย”
“ทางนั้นดูน่าสนุกดีนะ ไปดูกันไป๋เฟิ่ง”
“คนเยอะ ข้าไม่ไป”
“ไปเถอะน่านะ”
“ไม่”
“งั้นข้าจะบอกท่านราชาว่าเจ้-”ไป๋เฟิ่มรีบปิดปากเฉินหลงทันทีเพราะเฉินหลงรู้ความลับแล้วจะนำไปบอกท่านพ่อของตน
“ข้าไปก็ได้ แล้วเจ้าก็ห้ามบอกเรื่องกับท่านพ่อข้าเด็ดขาด”
“เข้าใจแล้วขอรับองรัชทายาท”
“ดี”
จากนั้นทั้งสองก็เดินมาถึง
“ท่านพี่สนใจมั้ยเจ้าคะ ได้ของรางวัลด้วย”
“ข้าตอบไม่ได้หรอก”
“ไม่ลองไม่รู้เจ้าค่ะ เถ้าแก่ ท่านพี่ของข้าสนใจเล่นเกมนี้เจ้าค่ะ”
“ไม่เอานะซูเหนียน”ทุกคนหันมามองซูเหนียนและหนิงเฟย
“ว้าว แม่นางคนนี้หน้าตางดงามซะจริง”
“งามขนาดนี้ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน”
“นั่นมันแม่นางที่ต่อปากต่อคำกับเจ้าหนิ”
“อืม ข้าเห็นแล้ว”
“เจ้าอยากไปเล่นดูหรือไม่”
“เหตุใดข้าต้องเล่น”
“ข้ารู้ว่าเจ้ามีใจให้กับแม่นางคนนี้ อุตส่าห์ได้เจอกันแล้วครานี้เจ้าจะปล่อยนางไปไม่ได้”
“ข้าไม่เล่น”
“งั้นข้าจะบอกท่านพ่อของเจ- อุ๊บ!”
“อืม เล่นก็เล่น”
“ให้มันได้อย่างนี้สิสหายข้า”
“มีใครจะเล่นอีกหรือไม่”
“ข้าๆๆ นี่สหายข้า เขาจะเล่นเหมือนกัน”
“เอ๊ะ น..นั่นมันอิตาบ้าที่ฉันเจอเมื่อวานนี่นา แย่แล้วสิ!.."
"
ความคิดเห็น