คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ๒
“ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว”
“อ้อ ซูเหนียน เจ้าออกไปขายของให้ข้าหน่อยสิ”
“เจ้าค่ะ ท่านแม่”
“ข้าขอไปด้วยได้มั้ย”
“ได้สิเจ้าคะ”
“รีบไปรีบมาล่ะ”
ทั้งสองเริ่มเดินทางไปที่ตลาดเพื่อที่จะไปขายของแลกเบี้ยเพื่อประทังชีวิต
“อีกไกลมั้ยกว่าจะถึงตลาด”
“ไม่เกิน1ลี้ก็ถึงแล้วเจ้าค่ะ”
“1ลี้ เท่ากับ500เมตร ทำไมมันไกลขนานี้เนี่ย”หนิงเฟยบ่นอยู่ภายในใจ
“เดี๋ยวข้าจะพาท่านไปกินของอร่อยขึ้นชื่อของเมืองผิงฉาง ท่านพี่ต้องชอบแน่ๆเจ้าค่ะ”
“แล้วอะไรรึ ที่เจ้าว่าอร่อย”
“เดี๋ยวก็รู้เจ้าค่ะ คิคิ”
ผ่านไป2เค่อหญิงสาวทั้งสองก็เดินมาถึงตลาดและเดินเข้าไปยังโรงรับซื้อของ
“เถ้าแก่ ข้ามาขายภาพวาดเจ้าค่ะ”
“ไหนข้าขอดูหน่อยสิ”
“นี่เจ้าค่ะ”
“โห นี่แม่ของเจ้าวาดเองรึ”
“ใช่เจ้าค่ะ”
“ภาพสวยเพียงนี้ย่อมมีราคาสูง ฮ่าๆๆ”
“แล้วก็เท่าไหร่เจ้าคะ”
“อืม..ข้าให้1ตำลึงทองแล้วกัน”
“โหห เยอะจัง”ซูเหนียนเบิกตากว้าง
“ของดีเช่นนี้จะมีราคาได้อย่างไรเล่า”
“ขอบคุณนะเจ้าคะ”
ทั้งสองเดินออกจากโรงรับซื้อของ
“ท่านแม่ต้องดีใจแน่เลยเจ้าค่ะ”
“1ตำลึงทองมันเยอะขนาดนั้นเลยหรอ”
“สำหรับคนธรรมดาอย่างข้าก็เยอะนั่นแหละเจ้าค่ะ”
“แม่ของเจ้าทอผ้าได้ใช้มั้ย”
“ได้เจ้าค่ะ มีอะไรหรือเจ้าคะ”
“ดีเลย ข้ารู้วิธีหาเงินของข้าแล้วล่ะ”หญิงสาวยิ้มออกมาด้วยความมั่นใจ
“นี่ไงเจ้าคะ ร้านนี้แหละที่ข้าจะพาท่านมากิน”
“เกี๊ยวน้ำ?”
“เข้าไปในร้านกันเถอะเจ้าค่ะ”ทั้งสองเดินเข้าไปในร้าน
“เถ้าแก่ ข้าเอาเกี๊ยว2ชาม”
“อ้อ รอประเดี๋ยวนะแม่หนู”
“คนเยอะเหมือนกันนะเนี่ย”
“ของอร่อยแบบนี้ใครๆก็ชอบเจ้าค่ะ”
“โอ๊ะ ข้ารู้สึกปวดเบา”
“ที่ถ่ายเบาอยู่หลังร้านเจ้าค่ะ ให้ข้าไปด้วยได้เจ้าคะ”
“ไม่เป็นไร เจ้ารออยู่นี่แหละ”
หนิงเฟยที่ปวดเบามากแทบจะทนไม่ไหวเธอรีบเดินจนไปชนกับชายผู้หนึ่งเข้า
“โอ๊ะ!”
“แม่นาง เป็นกระไรหรือไม่”ชายหนุ่มถาม
“เป็นส-”หนิงเฟยชะงักเมื่อได้เห็นหน้าของชายหนุ่มและน้ำเสียงทุ้มๆละมุนทำให้ใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา
“โห หล่ออย่างกับเทพบุตรเลยอะ”เธอพูดอยู่ในใจ
“เจ็บมั้ย”
“เอ่อ..เจ็บสิ เจ้าชนข้าจนข้าล้มนะ”
“เจ้าต่างหากเดินชนข้า”
“อย่ามาใส่ร้ายข้านะ!”
“เช่นนั้นรึ”
“”ใช่! ถ้างั้นข้าไปก่อน"
“เดี๋ยวสิ”
ม..มีอะไร"
“เจ้าไม่คิดจะขอโทษข้าเลยงั้นรึ”
“ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย”
“หึ เจ้าเดินชนข้า เจ้าต้องขอโทษข้า ไม่งั้นข้าไม่ให้เจ้าไปไหน”
“เป็นใครมาสั่งข้า ราชาก็ไม่ใช่ องรัชทายาทก็ไม่ใช่”
“แล้วถ้าข้าบอกว่าใช่ เจ้าจ-”
“ข้าไม่เชื่อ ไปนะเจ้าคะ"หนิงเฟยเดินออกไปจายชายหนุ่ม
“หึ”
“แม่นางคนนี้หน้าตางดงามนักนะ ไป๋เฟิ่งสหายรัก”สหายของชายหนุ่มพูดขึ้น
“เหอะ ก็ไม่เท่าไหร่”
“ดูสิขนาดเจ้าจะบอกว่าตนเองเป็นองรัชทายาทนางยังไม่เชื่อเจ้าเลย สงสัยหน้าตาคงไม่เหมาะจะเป็นรัชทายาท ฮ่าๆๆ”
“หุบปากเจ้าเสีย ไม่งั้นข้าจะปล่อยเจ้าไว้ที่นี่”
“เหอะ ข้ากลับเองเป็นน่า”
“ถ้าครั้งหน้าข้าเจอเจ้าอีก ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปเหมือนครานี้แน่”ไป๋เฟิ่งพูดในใจ
“รีบกลับโรงเตี้ยมกันเถอะ”เฉินหลงสหายของไป๋เฟิ่งพูด
“ชิ ตาบ้านั่นชนฉันล้มแท้ๆยังมีหน้ามีว่าฉันเดินชนตัวเองอีก อย่าให้เราเจอกันอีกเลยๆๆ”หนิงเฟยพูดพลางเดินกลับไปที่โต๊ะ
“ท่านพี่ ทำไมไปนานจัง เกิดอะไรขนหรือไม่”
“เอ่ออ ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่เดินชมร้านเพลินไปหน่อย”
“กินเถอะ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน”
“อื้อ”
“รสชาติเป็นยังไงเจ้าคะ”
“หือ อร่อยมาก”
“ข้าบอกแล้วว่าท่านต้องชอบ”
ผ่านไป2เค่อทั้งสองเดินออกจากร้าน
“ซูหนียน ข้าอยากไปที่แม่น้ำนั่นอีกครั้ง”
“ไปทำไมกันเจ้าคะ”
“ไปหาของน่ะ ข้าจำได้ลางๆว่าข้าทำของตกไว้ที่นั่น”
“เดี๋ยวข้าพาไปเจ้าค่ะ”
หญิงสาวทั้งสองเดินไปยังแม่น้ำ
“ถึงแล้ว ทีนี่แหละเจ้าค่ะ”
“เจ้ารอข้าตรงนี้ เดี๋ยวข้ากลับมา”หนิงเฟยพูดจบจึงเดินไปยังสะพานกลางแม่น้ำที่ที่พาเธอมายังโลกนี้
“ท่าน ข้าคิดว่าท่านต้องได้ยินเสียงข้า”
“มีเรื่องอะไร”
“บอกข้าทีว่าข้ามีครอบครัวอยู่ที่นี่หรือไม่”
“มีสิ”
“ใครเจ้าคะ”
“ข้าบอกไม่ได้ เจ้าต้องรู้เองเท่านั้น และไม่ต้องคิดมากว่าเจ้าจะลำบาก ข้าไม่ใจร้ายถึงขั้นทำให้เจ้าทุกข์ยากขนาดนั้นหรอกนะ”
“แล้วตระกูลข้าอยู่แถวนี้มั้ยเจ้าคะ”
“ไม่บอก”
“ท่านอะ!”
“ฮ่าๆๆ ข้าให้ชีวิตที่ดีกับเจ้าแล้ว แต่ที่ข้าต้องกำหนดให้เจ้าห่างจากครอบครัว ก็เพราะข้าอยากให้เจ้าเอาตัวรอดให้ได้”
“…”
“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการสิ่งใด อยากจะให้เจ้า”
“จริงหรือเจ้าคะ”
“อื้ม”จากนั้นกองผ้าหลากหลายสีก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหนิงเฟย
“โหห เยอะขนาดนี้ข้าจะเอากลับอย่างไรเจ้าคะ”
“ไม่ต้องห่วง ข้าจะให้คนของข้าเอาไปส่งถึงที่”
“ขอบคุณนะคะเจ้าคะ”หนิงเฟยยิ้มออกมาอย่างสดใส
“ข้ามาแล้วซูเหนียน กลับกันเถอะ”
“แล้วเจอของมั้ยเจ้าคะ”
“เจอสิ”
“งั้นก็ดีแล้วเจ้าค่ะ”
ทั้งสองคนเดินกลับบ้านพูดคุยกันไปตามทางอย่างสนุกสนาน
จบตอนที่2แล้ว ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ความคิดเห็น