คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ๑
“เห้อ ชีวิตฉันทำไมมันแย่ขนาดนี้เนี่ย งานการก็หาไม่ได้ ทำไมมันแย่ขนาดนี้เนี่ยยย” หญิงสาวหน้าตาสง่างามที่กำลังเดินกลับห้องเช่าของตนกำลังตัดพ้อชีวิตของตัวเองที่ไม่สามารถมีชีวิตที่ดีกว่านี้ และไม่นานเม็ดฝนก็โปรยลงมาจากท้องฟ้า
ครึ้มม…
“ฝนตกงั้นหรอ นี่! จะซ้ำเติมกันรึไงห๊ะ ยิ่งแย่อยู่แล้วฝนตกนี่แย่กว่าเดิมอีก ฮึก…ฮือ.. ขอร้อง ช่วยเห็นใจฉันเถอะ ขอให้ฉันมีชีวิตที่ดีกว่านี้เถอะ…”
!!!
“อ้ากกก”หญิงสาวคนนั้นสะดุดก้อนหินล้มหัวกระแทกพื้นและนอนแน่นิ่งไป
“เห้ย นังหนู!”
“จะเป็นอะไรมั้ยล่ะเนี่ย”
“ตื่นสิ หนู”
“หรือว่าตายไปแล้ว”
…
“อึก แค่กแค่ก โอ้ย ปวดหัวจัง”หญิงสาวกำลังลืมตาขึ้นและได้เห็นว่าตัวเองตายไปแล้ว
“น..นี่ ฉันตายแล้วหรอ…ก็ดีจะไม่ได้ลำบากแล้วเรา คิคิ”จู่ๆก็มีแสงสว่างเกิดขึ้นต่อหน้าและได้ดูดหญิงสาวเข้าไปในแสงนั้น
“อ้ากกก จะพาฉันไปไหนนน”
วูบ…
“เจ้าจงเอาตัวรอดให้ได้นะถือว่าข้าได้มอบชีวิตใหม่ให้เจ้าแล้ว หนิงเฟย”เสียงปริศนาได้ดังขึ้นขณะที่หญิงสาวกำลังถูกพามายัง…ยุคโบราณ
ตู้มม เสียงคนตกน้ำ
“เห้ยๆ เสียงคนตกน้ำรึ”
“ข้าก็ได้ยินๆ แต่ทำไมไม่เจอตัวเล่า”
“นั่นไงๆ โผล่ขึ้นมาแล้ว”
“อึก ฮึกก!!”
“ว้าวว ทำไมหน้าตาสง่างามขนาดนี้”
“นางฟ้าแน่ๆเลยงามขนาดนี้”
“อึกก ช..ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!”
“ลงไปช่วยแม่นางนั่นสิวะ” หนิงเฟยได้ขึ้นมาจากน้ำและถูกพามายังศาลาแห่งหนึ่ง
“อึก”
“ฟื้นแล้ว ท่านแม่! พี่สาวฟื้นแล้ว!”เสียงสาวน้อยเรียกแม่ของตนมาดูหนิงเฟย
“นี่ฉันอยู่ที่ไหน…”
“ที่นี่ศาลาริมน้ำแห่งเมืองผิงฉางไงเจ้าคะ”
“แม่นาง ฟื้นแล้วรือ เป็นยังไงบ้าง”
“ปวดหัวจัง…”
“ซูเหนียน เจ้าไปเอายามาให้ข้าที”
“เจ้าค่ะ ท่านแม่”
“ฉันอยากกลับบ้าน พาฉันกลับที ฮึก…”
“สำเนียงของเจ้าข้าไม่คุ้นเลย เจ้ามาจากไหนรึ”
หญิงสาวนึกถึงเสียงปริศนาที่บอกกับตน “เจ้าจงเอาตัวรอดให้ได้นะถือว่าข้าได้มอบชีวิตใหม่ให้เจ้าแล้ว”
“นี่ฉันมาเกิดใหม่ในยุคโบราณหรอเนี่ย เห้อชีวิต”หญิงสาวรอบคิดอยู่ในใจ
“ชื่อว่าอะไรรึ”หญิงวัยกลางคนถาม
“ข้าชื่อ…หนิงเฟย”
“อ้อ หนิงเฟย ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะ ฮ่าๆๆ”
“ได้แล้วท่านแม่”
“อ้อๆ นี่นะแม่หนู กินยานี่จะได้หายปวด”
“ขอบคุณค่ะ…เอ่ออ ขอบคุณ..เจ้าค่ะ”
“แล้วบ้านพี่สาวอยู่ไหนเจ้าคะ ข้าได้เดินไปส่ง”
“…ข้า จำไม่ได้..”
“ล..แล้วจะไปอยู่ที่ไหนล่ะเจ้าคะ”
“งั้นก็อยู่กับพวกข้าก่อนสิ”
“จะรบกวนรึป่าวเจ้าคะ”
“ไม่หรอก นี่ข้าอยู่กับลูกข้าสองคนมันก็เหงา เจ้ามาอยู่กับข้าก่อนก็ได้”
“ขอบคุณนะเจ้าคะ”
“ข้าชื่อ ซูเหนียน ท่านล่ะ”
“ข้า หนิงเฟย”
“เรากลับบ้านกันเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะมืดก่อน”
“เดินระวังหน่อยนะท่านพี่หนิงเฟย”
ทั้งสามคนได้เดินมาถึงบ้านที่อยู่ไม่ไกลมาก
“ถึงแล้ว เข้าไปพักก่อนเถอะแม่นาง ข้าจะทำอาหารมาให้”
“ให้ข้าช่วยเถอะเจ้าค่ะ ท่านป้า”
“เจ้ายังไม่หายดี ไว้วันหลังค่อยมาช่วยข้านะ”
“ก็ได้เจ้าค่ะ”
“รีบเข้าไปพักเถอะท่านพี่ เดี๋ยวข้าช่วยท่านแม่เอง”
“อืม..กระท่อมหลังนี้ก็น่าอยู่ดีนะ แต่ว่าฉันอยู่ไปตลอดไม่ได้น่ะสิ เห้อ อยากออกไปเดินเล่นจัง อยู่ในนี้ช่างน่าเบื่อซะจริง”
“กับข้าวมาแล้ว ท่านพี่ แม่ของข้าทำข้าวต้มให้ท่านน่ะ พอกินได้ใช่มั้ยเจ้าคะ”
“อ้อ ได้สิ”
“กินเยอะๆนะท่านพี่ จะได้หายไวๆ”ซูเหนียนยิ้มให้หญิงสาว
“แล้วที่นี่มีที่ไหนให้เที่ยวบ้างล่ะ”
“มีเยอะแยะเลย ท่านอยากไปรึ ข้าพาไปได้นะ”
“ข้าไม่มีเงินหรอก”
“งั้นข้าจะออกให้เองเจ้าค่ะ"
“ข้าเกรงใจ แค่มาอยู่ที่เรือนเจ้า ข้าก็ลำบากใจมากพอแล้ว”
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเต็มใจ”
“วันพรุ่งมีเทศกาลหยวนเซียว ข้าจะพาท่านพี่ไปนะเจ้าคะ”
“ขอบใจนะ”
“โอ๊ะ คงถึงยามห้ายแล้ว งั้นข้าจะปิดหน้าต่างให้นะเจ้าคะ ท่านพี่ก็รีบนอนเถอะ”
“อื้ม” ไม่นานหนิงเฟยก็ผลอยหลับไป
เมื่อถึงยามเหม่าหนิงเฟยได้ตื่นขึ้นมาพร้อมที่กำลังจะเดินไปอาบน้ำล้างตัวเพราะเมื่อคืนไม่ได้อาบ
“ท่านป้า”
“ตื่นแล้วรึ หนิงเฟย”
“เจ้าค่ะ คือข้าอยากจะอาบน้ำน่ะเจ้าค่ะ”
“อยากอาบน้ำรึ ซูเหนียน ซูเหนียน”เสียงหญิงวันกลางคนเรียกผู้เป็นลูก
“มีอะไรเจ้าคะท่านแม่”
“เจ้าพาหนิงเฟยไปอาบน้ำด้วยนะ”
“เจ้าค่ะ ไปกันท่านพี่”
“เอ่ออ..ไปที่ไหนหรอ”
“ไปอาบน้ำที่ลำธารข้างหลังนี่แหละเจ้าค่ะ ข้าบอกเลยนะเจ้าคะว่าน้ำเย็นมาก อาบแล้วสบายมากๆเลยเจ้าค่ะ”
“ซูเหนียน”
“มีอะไรเจ้าคะ”
“ถ้าข้าอยากมีเงินข้าต้องทำยังไงต้องไปที่ไหน”
“ข้าก็ไม่รู้อะไรมากหรอก ข้ากับท่านแม่ก็หาเก็บของในป่าไปขายที่ตลาดน่ะเจ้าค่ะ แต่ข้าว่าท่านพี่หน้าตางดงามขนาดนี้ไปคัดเลือกเป็นพระชายาขององรัชทายาทก็ได้นะเจ้าคะ”
“ไม่หรอก ข้าไม่มีคุณสมบัติผู้ดี อย่างมากก็เป็นได้แค่บ่าวรับใช้ในวัง”
“ท่านแม่ข้าสอนไว้ว่าเราไม่ควรดูถูกตนเอง ท่านพี่ก็อย่าดูถูกตนเองนะเจ้าคะ”
“อื้ม” ทั้งสองพูดคุยกันมาทั้งทางจนถึงลำธาร
“ถึงแล้วเจ้าค่ะ”
“โห น้ำใสจัง มีน้ำตกด้วย”หญิงสาวดวงตาเปล่งประกายเมื่อได้เห็นลำธาร
“ชอบมั้ยเจ้าคะ”
“ชอบสิ ชอบมากด้วย”
“ท่านพี่ ข้าถามอะไรหน่อยได้หรือไม่”
“ได้สิ มีอะไรหรอ”
“ท่านมาจากที่ใด แล้วเหตุใดถึงไปอยู่ในน้ำได้”
“…”หญิงสาวเมื่อได้ยินคำถามจากซูเหนียนจึงนิ่งไปสักพัก
“อ..อ่อ ข้าสะดุดน่ะ ก็เลยตกน้ำ”
“แล้วจำอะไรได้บ้าง”
“จ..จำไม่ได้”
“ข้าว่าท่านอาจจะมาจากตระกูลที่สูงแน่ๆเลย”
“ทำไมถึงว่างั้น่ล่ะ”
“ก็ดูปิ่นของท่านสิ เป็นปิ่นที่คนธรรมดาๆไม่น่าจะมีได้ และก็ชุดของท่านดูแพงมาก”หญิงสาวได้ยินดังนั้นจึงเอื้อมมือไปจับปิ่นที่อยู่บนหัวของตัวเอง
“ข้าจำอะไรไม่ได้เลย”
“สงสัยท่านคงสมองกระทบกระเทือนเลยจำไม่ได้ แต่ก็ดีแล้วที่จำชื่อตัวเองได้”
“นั่นสินะ”
“รีบอาบน้ำกันเถอะท่านพี่ถ้าสายกว่านี้คนจะเยอะ”
“อื้ม”
ผ่านไป1เค่อ ทั้งสองอาบน้ำเสร็จและได้เดินกลับไปที่บ้าน
ความคิดเห็น