ไดอารี่ผู้ป่วยมะเร็ง

ลำดับตอนที่ #2 : กว่าจะรู้ตัว

จากตอนที่1นะคะ ที่ได้เกริ่นเกี่ยวกับมะเร็งเอาไว้ :)

ดิฉันเป็นหลานสาวคนหนึ่ง มีความเสี่ยงมากเกี่ยวกับโรคนี้
คุณหมอบอกให้มาเข้ารับการตรวจมะเร็งเต้านมในอายุ 30 ปีค่ะ
หากไม่มีลูกก็ยิ่งเสี่ยงนะคะ สำหรับโรคนี้ ;D

ก่อนที่อาจะป่วย อาเขามีอาการปัสสาวะบ่อย อยากอาหาร ซึ่งอาจจะเป็นอาการปกติของใครหลายๆคน
แต่สำหรับอามันไม่ใช่ค่ะ...
จากนั้นไม่ถึงเดือน อาปัสสาวะเป็นเลือด มีอาการปวดท้อง
...
......
อาไม่บอกพวกเรา ด้วยกลัวว่าหลานจะเป็นห่วง....

จนในวันหนึ่ง มีเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาล(รู้จักกับคุณพ่อ) โทรมาถามเรื่องคุณอาค่ะ
เพราะคุณอาไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั่น เห็นว่านามสกุลเดียวกับคุณพ่อ แต่ไม่มีญาติมาด้วย
พอรู้เรื่องนี้ก็รีบไปโรงพยาบาลแห่งนั้นทันที ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าที่อาบ่นว่าปวดท้องกับเข้าห้องน้ำบ่อย
เป็นอาการของโรคมะเร็ง...

เมื่อหมอบอกผลของผลตรวจ พบว่ามีก้อนเนื้ออยู่หลายจุด แต่ยังไม่ทราบว่าเป็นเนื้อดีหรือเนื้อร้าย
แต่หมอที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้นเกี่ยงกันรักษา ซึ่งดิฉันเชื่อว่า หากได้รับการรักษาในวันนั้น อาของดิฉันคงไม่เสียชีวิต
อยากถามว่า "จรรยาบรรณของหมอ มีบ้างไหมคะ?"
ซึ่งอาเราก็รอผลตรวจจากโรงพยาบาลนี้เป็นเดือนๆ ไม่มีใครตอบรับ หมอไม่สนใจ เกี่ยงกันไปมา

จนสุดท้ายคุณอาหมดสติค่ะ
จึงต้องพาไปโรงพยาบาลที่คนทั่วประเทศไว้ใจ... โรงพยาบาลศิริราช


ตอนนี้จำเป็นบทเรียนไว้ค่ะ โรงพยาบาลเอกชนบางแห่งเห็นแก่เงินมากๆ!
:))