ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Vengeance: Zayn Malik XI
“ฮึ!”
“ถ้ายัไม่เลิยุ่ับเลียม เธอะโนยิ่ว่านี้ แอล แอมเบอร์?!”ผมระิบใส่หูอแอล้วยน้ำเสียที่เริ่มลับมาเป็นัวอัวเออีรั้
ผมัารลุึ้นนั่และ่อย ๆถอนแ่นายอัวเอออมาาร่าเล็ บาสิ่อุ่น ๆไหลามออมาอย่ารวเร็ว เมื่อผมลุึ้น แอลเอ็รีบลุึ้นอย่ารวเร็ว แ่ทว่าใบหน้าอเธอำลัเ็บปวใลาวามเป็นหิอเธออย่ามา ผม้มลมอบนน้ำสีาวุ่นนั่นและพบว่ามันไม่ใ่สีาว หาแ่เป็นสีแ
สมออผมนึย้อนไปที่เหุาร์เมื่อี้...
เธอยับริสุทธิ์..และผมือนแรอเธอ..
มันวระเป็นปลื้มใ่มั้ยรับถ้าุรู้ว่าุือนแรอนทีุ่นอน้วย..แ่ผมลับไม่ปลื้มเลยสันิ สภาพแอลอนนี้ไม่่าาารที่ผมืนใเธอเลย มือเล็ ๆอเธอถูเนไทอผมมัไว้ แถมที่ปาอเธอยัมีเนไทอีเส้น ึ่ผมเาว่ามันืออเธอเอ และผมือนที่ยัไว้ในปาอเธอ
อ๊า!
นี่มันอารม์อะไรเนี่ย? ผมวระ้อสะใที่เห็นแอลเป็นแบบนี้ไม่ใ่เหรอ..วระ้อีใยิ่ว่าถูหวยหรือไ้เมใหม่ ๆสิ ..แ่อารม์ในอนนี้ลับรู้สึเวทนาเสียแบบนั้น
โรมมม!
ผมหันไปเะเ้าอี้้า ๆเพื่อระบายอารม์ แอลสะุ้ในสิ่ที่ผมทำ เธอสะอื้นหนัยิ่ว่ารั้ไหน ๆ ใบหน้าอเธอำลัเ็บปวทรมานยิ่ว่าทุ ๆรั้ที่ผมทำร้ายเธอ เธอไม่พูอะไรับผม หลบา่ำล ้มลมอร่าายอัวเธอเอ และภาพนั้นมันทำให้หัวใอผมำลัแสลายแบบที่ไม่เยเป็น
ผมไม่รู้ว่าวระ้อทำยัไในเวลาแบบนี้ ึ่นี่มันไม่ใ่วิสัยอผมเลยสันิ ปิในเวลาแบบนี้ผมะผล็อยหลับอยู่บนเียหลัาเสร็ิรรมรั แ่ที่นี่ไม่ใ่เีย ที่นี่ห้อมรม ผมมีเ็ับผู้หิที่ัวเอเลียในห้อมรม?!
ปัโถ่เว้ยยย!
ผมอยาะะโนออไปให้สุเสียเลยว่าัวเอมันบ้ามาแ่ไหน?! เมื่อี้เหมือนผมือปีศาี ๆนี่เอเลยนะ ผมมอใบหน้าแอลอีรั้..มันส่อารม์รู้สึผิเ้าหัวใอผมเ็ม ๆ ผมออแรวิ่ออมาาห้อมรม วิ่้วยวามเร็วเหนือแสมาที่ห้อัวเอ
และ็ไ้พบว่าเพื่อนทุนำลัเรียน เพื่อนในลุ่มหันมามอหน้าผมพร้อมอาารย์มายา
“ไปไหนมาุมาลิ?”ผมมอใบหน้าออาารย์มายา วามผิที่แ่เิม็มีมาพออยู่แล้วมันลับเพิ่มึ้นเป็นล้านเท่าัว
“ุมาลิ!”
“ะ..รับ รับอาารย์?”
“ันถามว่าไปไหนมา เริ่มเรียนเือบสิบห้านาทีแล้วนะ”
“เอ่อ..ผมไปหาหนัสือฟิสิส์มาน่ะรับ และไม่เอ เลย..เอ่อ..ออไปหาอะไริน..และ..เอ่อ..เลยลับเ้ามา้าน่ะรับ”อาารย์มายาหรี่า้อมายัผม
“แล้วเนไทับเสื้อสูทไปไหน?”ผม้มลมอร่าายัวเอ โหวว =[]= เหมือนไปฟัับหมาที่ไหนมาเลยแฮะ
“ผมลืมไว้ร้าน้าวน่ะรับ”อาารย์มายาพยัหน้าและผายมือไปที่โ๊ะผม ผมล่าวอบุและวิ่มาที่โ๊ะัวเอทันที
“แไม่ไ้ไปิน้าว แ่ไปินอย่าอื่นมาสินะ?”เสียเลียมทำให้ผมใอย่าสุี อย่าบอนะว่ามันเห็น OoO!
“อะ..อะไรนะ?”
“หึ ^.^ ไอ้เน สภาพแอนนี้ ใบหน้าอิ่มเอมเหมือนเพิ่ินบาอย่าที่ไม่ใ่้าวมา เนไทไม่มี เสื้อสูทหายไป แไม่ถอเนไททาน้าวหรอนะ”เลียมพู้วยน้ำเสียล้อเลียนผม
“เอ่อ..”
“ไปทำสัปนในห้อสมุมาหรือไ? -_-”
“-[]- ไม่ใ่! ันไปหาหนัสือฟิสิส์ริ ๆ และ..เอ่อ..ันหิว้าวเลยออไปิน้านอ เลย..ลับเ้ามา้า”ผมแ้ัวแู่เหมือนเลียมะไม่เื่อ แม้มันะพยัหน้าและหันไปอ่านเรื่อประวัิศาสร์่อ แ่ผมรู้ว่ามันไม่เื่อผม
“นี่! พวเธอมีใรเห็นแอลบ้า?”ำถามออาารย์มายาทำให้เนื้อัวอผมสะุ้
“ไม่มีหรอ่ะ และไม่มีใรอยาเห็น้วย ^O^”เนอบำถามอาารย์มายาและนั่นทำให้เธอ้อไปทำวามสะอาโรยิมเพราะอบไม่ถูใอาารย์
ลอาบบ่าย แอลไม่ไ้เ้ามาเรียน ผมไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน หรือยัอยู่ที่ห้อมรม แ่ไม่น่าใ่ที่ห้อมรมเพราะนั่นือห้อมรมภาษาอัฤษ เาะเริ่มใ้หลัาบ่ายสอโมเป็น้นไป ถ้าเธอยัอยู่ นั่นแปลว่า้อมีนพบเธอแล้ว
โถ่เอ้ยยย?!
แล้วผมะมานั่ิถึเรื่อเธอทำไม๊านนน?!
ผมวระ้อีใสิ ีใแบบสะใน่ะ ไม่ใ่ีใที่ไ้เป็นนแรอผู้หิ ทำัวระี๊ระ๊าเหมือนไม่เยไ้เป็นนแรอใรแบบนี้ ไม่เอาอย่านี้สิ?!
เสียริ่หมเวลาั และมันบ่บอว่าเราเลิเรียนแล้ว นัเรียนทุนทยอยเ็บระเป๋าและเริ่มวิ่ออาห้อ เหลือลุ่มผมเป็นลุ่มสุท้าย อ้อ..มีลุ่มเนอีลุ่มหนึ่ พวเธอมัะนั่ิแหอยู่ับลุ่มผมเสมอโยไม่ถามวามสมัรใอลุ่มผมเลย
“ลอร่าออไปห่า ๆหน่อยสิ ะมาสิันหรือไ? >”<”ไนออลโวยวายใส่ลอร่าที่พยายามะสิมันในรอบที่ร้อยอวัน
“็อยาใล้ิับไนล์นี่น่า ^^” รำาแทนแฮะ -_-
“ไม่ถามผมบ้าหรือไว่าอยาใล้ิับุหรือเปล่า?” เออ ไอ้ไนล์พูถูนะ ^*^
“ไนล์ะ T^T ใร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ”ที่ลอร่าบอไนออลใร้ายไม่เปลี่ยนเพราะเธออบมันั้แ่ที่เราอยู่เรสิบันแล้วล่ะรับ
“ันมีเรื่อะเม้าท์้วยแหละ”สโน ผู้หิในลุ่มเนที่ผมมอว่าหน้าเธอแ่เินว่าะมาเป็นเ็นัเรียนเรสิบสามไ้เอ่ยึ้น
“วันนี้ันะึ้นไปเอาอในห้อมรมภาษาอัฤษ ไ้ยินเสียเหมือนยัยแอลถูืนใเลย” O[]O ไม่นะ! อย่าบอนะว่ายัยนี่เห็นน่ะ!
“ว้าย ^O^ ริเหรอ? ผู้ายโร้ายนนั้นเป็นใรัน?” นั่อยู่นี่ไ -_-*
“ไม่รู้สิ ไม่เห็นภาพหรอ แ่ว่าผู้ายนนั้น้อเมาหรือไม่็าถั่วแน่เลยล่ะ ^.^” ็ไม่ไ้เมาและไม่ไ้าถั่วนะ -_-+
“ายล่ะ! เรื่อนี้้อประาศแล้วล่ะนะ”ลอร่าสมทบสโนอีทีหนึ่ และผู้หิในลุ่มเน็พาันหัวเราะ นั่นมันสร้าอารม์ที่ผมอยาะับพวเธอไปส่นา่าและบอพวเาว่า่วยพายัย พวนี้ออไปนอโลทีไ้มั้ย? ผมอร้อ... - / -
“พูริเหรอ?”เสียเลียมทำให้ทุนที่ำลัหัวเราะหยุะั
“เอ่อ...”
“ันถามว่า พู-ริ-เหรอ?”เลียมเน้นทีละำใส่สโน เธอทำไ้แ่พยัหน้าเท่านั้น
“ันไ้ยินริ ๆนะเลียม อันนี้ไม่ไ้สร้าเรื่อึ้นมา ันำไ้ว่าเสียแอล แ่เสียผู้ายน่ะำไม่ไ้ มันทุ้ม ๆแหบ ๆ ห้วน ๆ ยัไไม่รู้” พอแล้ว >,< พูมาว่านี้เลียมรู้ว่าเป็นผมแน่!
เลียมไม่ไ้อบอะไรลอร่า มันลุึ้นและเินออไปในทันที ส่วนผมับเพื่อนที่เหลือ็พาันวิ่ามออมาแ่ไม่ทันาระแล้ว เลียมไวะมั
“แฮ่! มันโรธแน่ ๆเลยอ่ะ”ไนออลบ่นึมำ
“เออ มัน็อบ ๆแอลอยู่้วยนี่น่า” > .<
“แ่ันอยารู้ว่าใรวะที่ืนใแอล ะไป่าว่ามันเลว็่าไม่ออ รู้สึเวทนาทัู้่” =*=็เพื่อนพวแนี่ไโว้ยยย?!
“ันลับบ้าน่อนนะ”ผมบอพวมันและเินามาทันที อนนี้ผมรู้สึอยาะล้มัวลนอนเพราะเหนื่อยล้าในอะไรสัอย่า(ไม่รู้ริ ๆะ - .-) ็ไม่รู้น่ะสิ..หรืออาะเพราะเรื่อเมื่อลาวัน ็อาะใ่!
ทันทีที่ผมลับถึบ้าน ผมเินริ่เ้ามายัห้ออพ่อับแม่ ทุ ๆอย่ายัเหมือนเิม..เหมือนวันที่พวท่านยัอยู่ ทั้้าวอเรื่อใ้ ไม่มีส่วนใหายไป..นั่นเพราะผมยัอยาะึมับวามทรใในวันที่มีพวท่านเอาไว้..
ผมทำถูหรือเปล่าฮะ..ทำถูมั้ยที่แ้แ้น แอล แอมเบอร์ ผู้หิที่ทำให้พ่อับแม่้อเสียีวิในเวลานั้น..ถ้าพวท่านยัอยู่ ท่านะ่อว่าผมสารพัและ้อถูทำโทษเหมือนเ็ ๆ แน่ รอบรัวอผมไม่นิยมวามรุนแรแม้เราะมีเื้อปาีสถาน็ามทีเถอะ
ในวันถัมา ผมิว่าแอละไม่มาโรเรียน แ่ผิาเมื่อผมมาโรเรียนในอนเ้าและพบเธอนั่อยู่บนโ๊ะประำอเธอ ... และไม่ใ่แ่แอลที่นั่อยู่รโ๊ะ เลียมำลัเินผ่านผมเ้าไปหาแอล ผมไม่ไ้ามเ้าไปแบบทุรั้ แ่ยืนมอูอยู่ห่า ๆว่าสอนนั้นุยอะไรัน
แ่น่าแปลที่วันนี้...รั้นี้..ผมไม่รู้สึโมโหเลยที่เธอับุยเลียม..
เป็นอะไรไปเนี่ยวามิอผม...?!
“แอล..”เลียมเรียเธอ ผมแอบสัเว่าแอลสะุ้เล็น้อย เธอหันหน้ามามอเลียมและละสายามอมายัผม แ่มันแ่แวบเียว แวบเียวริ ๆ มันไวมานผมมอวาอเธอไม่ทันเหมือนทุรั้
“เธอสบายีใ่มั้ย? เมื่อวานทำไมไม่เ้าเรียนล่ะ?”เลียมยัน้ำเสียที่อ่อนโยนามแบบบับอมันเอาไว้ แ่ผมเื่อเลยว่าในใเลียมำลัอยารู้เรื่อที่สโนพูเมื่อวาน
“ไม่มีอะไร” น้ำเสียแอลห้วนัแฮะ
“แน่ในะ หน้าเธอูีั ไปห้อพยาบาลมั้ย?”
พรื!
แอลลุึ้นาโ๊ะอย่ารวเร็ว และท่าทาอเธอทำให้ผมับเลียมมึนเป็นไ่าแ
“เลิยุ่ับันะที นายน่ะน่ารำาแล้วนะเลียม ไปให้พ้นะ?!”ไม่น่าเื่อว่าประโยสัหาระออมาาปาอแอล ผู้หิที่โนทุนรัเียและไม่มีเพื่อน แ่ลับไล่เลียมเหมือนหมาเสียแบบนั้น
“อะ..อะไรนะ?”
“บอว่าให้ไปให้พ้นไเล่า?! นาย้อารอะไรันไม่รู้หรอนะ แ่เลิยุ่ับันะทีะไ้มั้ย? นายมาทำแบบนี้ันรำา!”แอละอใส่เลียมแร ๆ เธอ้มหน้าหลบ่ำแบบที่เธออบทำและผมรู้สึไ้ประโยที่เธอพ่นใส่เลียมมันไม่ไ้ออมาาวามรู้สึอเธอริ ๆ
“โหไม่เ่เลยนะ ^^”เลียมบอเธอ้วยรอยยิ้มพร้อมับารเอื้อมมือไปลอนศีรษะ..
อนนี้ผมไม่อบเลย..ไม่อบที่เลียมลอนศีรษะแอลเลย
เพี๊ยะ!
“อย่ามาแะ้อันนะ ไปให้ไล ๆะ แล้วอย่ามายุ่อี?! ันรัเียนาย อยาะอยู่นเียวแบบนี้น่ะ เ้าใมั้ย?!” ประโยนี้เริ่มเื่อแล้วล่ะ เธอเยหน้าึ้นสบาเลียมอย่าเอาเรื่อ ีมือเลียมในอนที่เลียมลอนศีรษะเธอ
เลียมไม่ไ้อบอะไรลับไป เพียแ่ส่ยิ้มบา ๆไปให้แอลัเิม
“ไม่เป็นไร ถ้าหายอารม์ไม่ีแล้ว เรา่อยุยัน็ไ้ ไปนะ ^^”เลียมเินลับมาหาผมรที่นั่อเรา
วันนั้นทั้วัน เลียมูไม่มีสมาธิในารเรียนเลย ไม่ใ่แ่เลียมแ่ผมเอ็เ่นัน ผมมอไปที่นั่อแอลทุ ๆห้านาที ไม่รู้ว่าทำไม แ่รู้สึว่า้อมอเสียแบบนั้น ผมเลียวามรู้สึัวเอในอนนี้เพราะผมวบุมมันไม่ไ้ ผมนึภาพในห้อมรมเมื่อวานลอเลย ไม่ว่าะั้แ่เมื่อืนหรืออนเ้านี่ แม้ระทั่อนนี้ ผมยันึถึมัน..ใบหน้าที่เ็บปว น้ำาที่ไหลรินไม่าสาย เสียร้อที่ทรมานอเธอ และวามรู้สึที่ไ้สัมผัสร่าายอเธอ..
วามรู้สึนี่มันอะไรัน?
“พวแเป็นอะไรันเนี่ย? บรรยาาศอย่านี้เหมือนู่ผัวเมียทะเลาะันเลย”ไนออลร้อทัผมับเลียม
“ไม่มีอะไร..”ผมอบเสียยานลับไป
“แโนอาารย์ห้อสมุับไ้ว่าเมื่อวานไปทำสัปนไว้เหรอ?”
“หะ =[]= ันไม่ไ้ไปทำอะไรที่ห้อสมุ ันไปหา...”
“อ๊ะ! แอล้ะ เมื่อวานไปทำอะไรที่ห้อมรมเหรอ?”เสียอเนัเรียให้ผมับเพื่อน ๆทุนหันไปมอ
“....”
“นี่! ไม่เอาน่า โนืนใไม่ใ่เรื่อน่าอายอะไรเลยนะ ฮะฮะฮ่า ^O^”เนเริ่มทำารป่าวประาศเพื่อทำให้แอลอับอาย แ่ทำไมผมถึรู้สึอับอาย้วยล่ะ T^T
“ไหนมาูสิ อ๊ะ! รุนแรัมีรอยั้วยล่ะ”เนระาแนเล็ ๆอแอลมา ถลเสื้อแนยาวสีำอเธอึ้น และผม็เห็นมันอย่าัเน..
สิ่ที่ัวเอทำ รอยฟัน ประมาสามสี่รอยามแนอเธอ ไม่นับที่ลำอที่ผมเห็นอนที่เธอยับัว แอลพยายามึัวเอออมาาารล้อเลียนน่าอับอายอเน
“ปล่อยนะ!”เธอสะบัมือออาเน
“หึ! น่ารัเียสิ้นีเลยนะ โนืนใแถมยัไม่มีใรบอี ใรนะที่เป็นผู้ายโร้ายนนั้น”แอลเม้มริมฝีปาเป็นร ไม่ยอมพูอะไร มีเพียแ่น้ำาที่เริ่มไหลรินบนแ้มแ ๆอเธอ
ทำไมผมถึรู้สึอยาระทืบเน? -_-+
“ทุนรู้หรือเปล่าว่าแอลโนืนใาผู้ายที่ไหน็ไม่รู้ล่ะในห้อมรม ูสิน่าอายเนาะ ^^” เนะโนบอทุนไปรอบห้อ ึ่ริ ๆเธอไม่้อทำทุน็รู้อยู่แล้วล่ะรับ เพื่อน ๆทุนเริ่มุบิบนินทาัน มอแอล้วยวามรัเียปนยะแย ผมอ่านสายาพวเาไ้และ..ผมรู้สึสสารแอลริ ๆ เธอไม่ยอมมอมาที่ผมเลยสันิ ไม่ยอมมอที่ใร แม้ระทั่เลียม
“ีวิเธอนี่น่าเวทนาีัเลยนะแอล โนรัเียไม่พอ ยัโนืนใอี เป็นันล่ะ็่าัวายไปแล้วล่ะ แนะนำทาออให้มั้ย้ะ..ไปายะสิ”เนพู้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน เธอเินนแอลนร่าเล็ ๆอแอลล้มไปนับโ๊ะอีรอบหนึ่ เนหันมาสบาผมหวัที่ะให้ผมมหรืออะไร แ่ไม่! ผมไม่ไ้ทำอะไรเพียแ่มอไปที่แอล้วยสายาแบบไหน็ไม่รู้เหมือนัน
แอลลุึ้น้วยเรี่ยวแรเพียน้อยนิอเธอ เธอลุึ้นลับไปที่นั่ัวเอ อัวเอไว้แน่นและไม่ยอมพูาับใร ผมไม่รู้ว่าเธอร้อไห้มั้ย..แ่ถ้าไม่็ถือว่าเธอแ็แร่มาเลยนะ เป็นผมโนนานี้ร้อไห้ไปแล้วล่ะ...
“ทำไมันรู้สึสสารมาว่าะเวทนาวะ?”ลูอิสบ่นึมำในระหว่าที่เราำลัเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียนวิาพละศึษา
“นั่นสิ! เธอน่าสสารนะ ยอมรับว่า็ไม่ไ้อบแอลหรอ แ่ว่าพอเห็นเธอโนเนแล้แบบนี้แล้วน่าสสารเธอ”ไอ้แฮร์รี่บท้าย
“แน่าะปรามเนบ้านะ ไม่ั้นันะระสวไส้เธอ นี่พูริ ๆ”เลียมหันมาทำมาุใส่ผม
“ไม่เอา ันไม่ไ้อยาะยุ่เรื่อเน เี๋ยว็หาว่าันไปใส่ใเธออี เธอ็ไ้มาเาะันเป็นปิอีรอบแน่”ผมพูพลันทำท่าสยอ
ในาบวิาพละศึษาอาารย์เย์ให้พวเราวอร์มร่าาย้วยารวิ่ เพราะเาะสอนารีลูวอลเล่ย์บอลและารโ้อบาสเบอลที่พวผมเรียน
“อาารย์่ะ ือ หนู...”
“ทำไม? ะบอว่าเธอไร้เรี่ยวแรเลยะอให้อาารย์เย์ยเว้นไม่ให้เธอวิ่เหรอ?”เสียเนัึ้นแทร่อนที่แอละพูบ เออ..ใ่! แอลเป็นโรหืหอบนี่น่า
“มีอะไรเหรอแอมเบอร์?”
“ไม่มีอะไร่ะ”แอลอบ้วยใบหน้านิ่ ๆ เธอหันมาใส่รอเท้าพละเ่า ๆอเธอ ่อนะลุึ้นไป่อท้ายแถว และเลียม็รีบวิ่ไป่อแอลทันที ผมึเิน่อเลียม้วย
“ทำไมไม่บออาารย์เย์ว่าเธอเป็นโรหืหอบ?”เี่ยหูฟัใล้ ๆ ็อยาะรู้ว่าุยอะไรันนี่น่า ( . .)
“......”
“แอล!”เสียเลียมระิบแอลหนัึ้น เธอเินึ้นหน้าเพื่อเว้นระยะห่าาเลียมและไม่ยอมอบำถาม ผมแอบเห็นเลียมถอนหายใ้วยแฮะ
“โนเมินแล้วรู้สึเ็บะ T^T”ผมแ่นหัวเราะ
“ไม่ใ่รั้แรนี่”
“แ่มัน็เ็บอยู่ี T^T”เลียมยัทำหน้าัะายใส่ผม
หัวแถวเริ่มวิ่และทุน็ทยอยวิ่ามันไป แอลเริ่มวนลับมาอยู่ท้ายแถวเพราะเธอวิ่ไ้้า ผมสัเว่าเธอเิน้วยท่าแปล ๆแฮะ หรือะเ็บหว่าานะ? (รุนแรนะบั -__-)
ในะที่ทุนำลัเหนื่อยหอบับารวิ่วอร์ม ึ่ไม่น่าะเรียว่าวอร์มเพราะเหื่อพวเราออเยอะมา แอลเริ่มวิ่้าลและเริ่มหายใิั ะว่าผมมอเธออยู่ลอเวลา็ไ้นะ มันละสายาไม่ไ้ไม่รู้ทำไมเหมือนัน
แอลหยุพัและเินไปนั่ที่เ้าอี้ เลียมวิ่ออาแถวไปหาเธอ ผมไม่รู้สอนนั้นุยอะไรันแ่แอลเอามือับหน้าอัวเอ เลียมเริ่มหน้าื่นและอาารย์เย์วิ่เ้าไปหา ภาพนั่นมันทำให้่อมอยารู้อผมทำาน แ่ยัไม่ทันะวิ่ไปหาเลียม อาารย์เย์หันมาหาพวเราเสีย่อน
“ันะไปโรพยาบาล ลับไปที่ห้อันไ้แล้ว”ผมมอเห็นเลียมอุ้มแอลึ้นและเินออไปอย่ารวเร็ว
ผมึรีบวิ่ึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าและวิ่ลมาที่รถอัวเอ ผมเห็นอาารย์มายาำลัะับรถออไปเลยวิ่ไปัหน้าท่านไว้่อน
“อาารย์ะไปหาแอลใ่มั้ยฮะ?”
“O.O? ใ่ แอลเ้าโรพยาบาล”
“ผมไป้วยนะฮะ”
“หะ O_o”
“ไปสิฮะอาารย์!”อาารย์มายาสะุ้นิ ๆที่ผมะอใส่ท่าน (รู้สึบาป T^T) แ่สุท้ายอาารย์มายา็ไม่ไ้ถามอะไร ท่านับรถ้วยวามเร็วมาที่โรพยาบาล อาารย์เย์ส่ัวแอลให้หมอเรียบร้อยแล้ว เลียมำลัุยับพยาบาลเรื่ออะไรสัอย่าแ่สีหน้าไม่่อยสู้ีนั
“อ้าว ุมาลิ มาทำอะไรที่นี่?” น่าแปลใมาเลยหรือไเนี่ยที่ผมมาเหยียบโรพยาบาล =O=
“มาหาเลียมน่ะรับ”ผมบอออไป
“แอลเป็นยัไบ้า?”
“โรหืหอบำเริบน่ะ ันอโทษนะมายา ไม่รู้ว่าเธอเป็นโรนี้ เธอไม่ไ้บอัน้วยสิ”อาารย์เย์อโทษอโพยเป็นารให่
“ไม่เป็นไรหรอ แอล็เป็นแบบนี้แหละ ไม่อบบออะไรใร พันี้เธอไม่่อยสบาย้วย”ผมยืนฟัพวท่านสอนุยันอย่าเียบ ๆ ูเหมือนอาารย์มายาะรู้ว่าแอลไม่่อยสบายาเมื่อวาน เพราะเธอลับบ้านไป่อนแถมเ้านอนเลย อาหาร็ไม่ยอมทาน เ้ามา็ไม่ไ้มาพร้อมท่าน นั่นเลยทำให้เหุผลัเนึ้น..เหุผลที่ว่าเธอำลัิมาและวิเรื่อในห้อมรมภาษาอัฤษ
ไร์มาอัพให้แล้วนะะ
สำหรับใรที่ไปทว ามสัาเลย้า อัพให้เรียบร้อย
อนนี้ไร์อาะห่าหายไปนานนมนนมยานบ้า(?)
เหุ็เพราะฟิที่แ่อยู่อนนี้่อน้าริัะ
อยาให้านออมาีและอาะมีเอร์ไพร์สให้รีเอร์เล็น้อย
ยัไ็อย่าลืมอมเม้นท์ิม้วยนะะ :D
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น