ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Vengeance: Zayn Malik XII
ไม่นานนัหมอเินออมาาห้อุเิน้วยสีหน้าไม่่อยีนั
“าินไ้รับ!”อาารย์มายารีบเินรไปหาหมอทันที
“ันเป็นผู้ปรอเธอ่ะ”
“เอ่อ...”
“มีอะไระหมอ?”หมอถอนหายใ่อนะเอ่ยออมา
“อนนี้เธอปลอภัยแล้วรับ ผมว่าวระื้อเรื่อพ่นยาให้เธอพิัวหน่อยนะรับ เวลาที่โรำเริบแบบนี้มัน่วยเธอไว้ไ้มา อย่าน้อย็ระหว่าที่มาโรพยาบาลและ..”หมอเว้นำสุท้ายไว้ ึ่นั่นทำให้ทุนมอหน้าหมอเป็นาเียว
“มีอะไระ?”
“ผมไม่ทราบว่าเิอะไรึ้นนะรับ แ่ร่าายอนไู้อิโรยมา าสารอาหารและพัผ่อนไม่เพียพอ แถมิใเธอไม่สู้ีเอาเสียเลย หมอเห็นว่าเธอูท่าทาแปล ๆเลยลอรวร่าายเธอู ปราว่าบริเวอวัยวะเพศอเธออัเสบมา ้ำยัมีารีานิ ๆ้วยรับ”อาารย์มายาแทบะล้มพับลทันทีที่หมอพูเสร็ีหน่อยที่อาารย์เย์พยุท่านไว้
“หมอะบอว่าเธอโน่มืนเหรอรับ?”
“เอ่อ..็ อาะเป็นแบบนั้นรับ ถ้าเธอไม่ไ้มีนรัอยู่แล้ว ผมว่าถ้าเ้าัวฟื้นแล้วลอสอบถามนไู้นะรับ ผมะย้ายเธอไปไว้ในห้อพัพิเศษ”หมอพูเสร็็เินออไป ทิ้ให้วามเียบเ้ารอบำเราสี่น โยเพาะผม..ผมรู้ว่าเมื่อวานผมทำรุนแรับเธอไว้มา แ่ไม่เยิเลยว่าะทำรุนแรถึั้นนั้น ปิผมยั้อารม์และวามรู้สึอัวเออยู่เสมอแ่เมื่อวาน..มันไม่ใ่ เลย...มันเหมือนไม่ใ่ผม..เหมือนเป็นผมแ่อี้านอผม..้านมือผม...
เราทุนนั่เียบอยู่ในห้อพัพิเศษ อาารย์มายานั่ร้อไห้อยู่้า ๆเียแอล ร่าบาที่ผมเฝ้ามอลอเวลาในวันนี้นอนอยู่บนเียนไ้ เธอใสุ่สีาวอทาโรพยาบาล ้อมือเธอมีสายน้ำเลือเื่อมเธอไว้ับเสาน้ำเลือ หน้าออเธอระเพื่อมึ้นลนั่นแสว่าเธอยัมีแรหายใอยู่
“ันไม่ิว่าะเป็นเรื่อริ?”เสียเลียมัึ้น ผมหันไปมอมัน
“เอ่อ...”
“ันไม่รู้หรอว่าใรทำเธอ เพียแ่รู้ว่าอนนี้แอละเ็บปวมา ันเอ็เหมือนัน”ำพูอเลียมสร้าวามรู้สึผิให้แ่ผมอีแล้ว..
ผมวระรู้สึีที่แอลเ็บปวสิ..แ่รั้นี้ไม่เลย..ผมลับรู้สึแย่เอามา ๆ ยิ่เลียม อาารย์มายา หรือแม้แ่อาารย์เย์ที่มอแอล้วยสายาน่าสสารแบบนั้น ผมยิ่เ็บปวเ้าไปให่..และผมวระบอพวเาีมั้ยว่านที่ทำือผม..วรบอีหรือเปล่า?
“เลียม..ือัน..”
“แอล!”เสีย อาารย์มายาััึ้นเสีย่อน ผมับเลียมรีบหันไปมอทาเียนไ้ทันที ภาพรหน้าทำให้ผมใื้นึ้นมานิ วาสีฟ้าอแอลเบิโพลึ้น เธอระพริบาถี่ ๆและหันไปมอรอบ ๆห้อ เธอสะุสายาไว้ที่ผมสัระยะ่อนะมอไปยัเลียมและวลับไปที่อาารย์มายา
“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ไม่เป็นอะไรแล้ว”อาารย์มายา้มลอแอล้วยวามีใ
“่ะ หนูสบายี”อาารย์เย์เินไปลูบศีรษะอแอลอย่าอ่อนโยน
“วันหลัมีอะไร้อบอนะแอมเบอร์ ันะไ้่วยเธอไ้”
“่ะ หนู้ออโทษริ ๆนะ่ะที่ทำให้ทุนเือร้อน”แอลพู้วยน้ำเสียที่เบามานผมแทบฟัไม่ออ
“เฮ้ ^^”เลียมเินไปที่ปลายเียแอลพร้อมับผม มันเอ่ยทัแอล้วยสีหน้าและแววาีใ แอลส่สายาแบบนั้นลับมาให้เลียมพร้อมรอยยิ้มบา ๆอเธอ
“ไ ^^”
“พวเธอสอนลับบ้านไ้แล้วล่ะ เี๋ยวะมืว่านี้”เสียอาารย์มายาับทึ้น
“เอ่อ..หนูอุยับเนแ่สอนไ้มั้ยะ?”ำออแอลไม่ใ่แ่ทำให้ผมแปลใ แ่ทั้ เลียม อาารย์มายา และอาารย์เย์เอ็แปลใเ่นเียวัน
“แอล...”
“แ่แปปเียว่ะ ไ้โปร”น้ำเสียเธอเริ่มสั่นและอาารย์มายาเอ็ใอ่อน ท่านพยัหน้าและพาเลียมับอาารย์เย์เินออไป ส่วนผม็แ่ไ้ยืนแ็ทื่อเป็นหินอยู่รปลายเียอเธอ
ทำไมในเวลาแบบนี้ผมถึไม่พูอะไรออไปนะ..
ผมวระพูอโทษเธอสิ...วระ้ออโทษเธอในสิ่ที่ผมระทำลไป..
“เน..นายเยบอว่าถ้าันายนายถึะยอมให้อภัยันใ่มั้ย?”ผมเยหน้ามอร่าเล็ที่พู้วยน้ำเสียไม่มั่น
“เอ่อ..”
“ถ้าันาย นายะมีวามสุและไม่ทำร้ายันอี..ฮึ ... ใ่หรือเปล่า?” ไม่ใ่นะ! ผมไม่ไ้ิแบบนั้นแล้ว...
ทันทีที่เห็นแอลร้อไห้ ทันทีที่เห็นเธอโนเนล้อเลียน ผม็ระหนัไ้ว่าผมไม่ไ้เรียแ้นอะไรเธออีแล้ว..ไม่รู้ั้แ่เมื่อไหร่ เพียแ่อนนี้ผมไม่ไ้อยาให้เธอายแล้ว..
“ือ..” พูออไปสิวะไอ้เน!
“ฮึ..ัน..ันทำให้นายไม่ไ้ แม้ะพยายามแล้ว”
“อะไรนะ?”
“ันพยายามแล้ว พยายามที่ะายแ่ทำไม่ไ้ ันสสารอาารย์มายา ัน้ออโทษนาย้วยนะที่ทำให้นายไม่สำเร็”ผมเม้มริมฝีปาเป็นเส้นร อยาะพุ่เ้าไปอร่าเล็ ๆอเธอะมั แ่..ิที่ร้าวาไม่ออนี่แหละ
“ัน..ฮึ..ันไม่รู้ว่าพ่อแม่ันทำอะไรไว้ับนายเน ันไม่รู้..รู้เพียอย่าเียวือพวท่านเป็นเพื่อนัน..และถ้าพ่อแม่ันทำสิ่ที่ผิไว้ ันอยาะบอว่าันอโทษแทนพวท่าน้วย..อโทษในสิ่ที่พวท่านทำ..อโทษในทุ ๆอย่าที่นายรู้สึไม่ี..แ่ันอยู่แบบนี้่อไปไม่ไ้แล้ว..ฮึ”มือเล็ ๆอแอลยึ้นมาเ็น้ำาที่เริ่มไหลรินบนแ้มอเธอ
“ยะ..อย่าทำร้ายันอีเลยนะ ันอโทษสำหรับทุสิ่ทุอย่า อโทษริ ๆ ่อไป่าน่าอยู่ะไ้มั้ย ันะไมุ่ยับเลียมามที่นาย้อาร ันะทำัวเียบ ๆ ไม่พูุยับใรอีแล้ว อร้อล่ะ! อย่าทำร้ายันอีเลย”ประโยที่ออมาาปาแอลทำให้หัวใอผมที่ำลับีบแรอยู่แสลายในทันที ผมรู้สึว่านั่นมันเหมือนประโยสัหารผมให้าย้า ๆยัไไม่รู้
ผมไม่รู้ว่าวามรู้สึนี้มันืออะไร..แ่ผมไม่อบเลยที่แอลพูับผมแบบนี้ มันเหมือนเธอพยายามะอยู่ห่าาผม..พยายามที่ะเลิยุ่ับผม..และผมไม่อบเลย
“แอล..ัน..”
“ันมีเรื่อะพูแ่นี้ นายแ่ทนอีเือนเียว แ่เือนเียว หลัเราเรียนบ นายไม่ไ้เอันอีแล้ว เพราะะนั้นอให้นายอทนรอหน่อย ไม่นานนัหรอ อแ่ันเรียนบ่อนนาย็ะไ้ไม่้อมาเห็นหน้าอันอี” แอลพูบโยไม่รอฟัำพูอผมบ้า แ่เอาริ ๆผม็พูไม่ออเหมือนัน แม้ในใอยาะอโทษเธอแ่ันพูไม่ออเสียนี่ แอลล้มัวลนอนและนั่นมันือารไล่ทาอ้อมี ๆนี่เอ
ผม เินออมาาห้อและไม่ไ้หยุุยับใร..ผมแ่อยาะลับบ้านไปิทบทวนใน วามรู้สึอัวเอ..อนนี้มันสับสนเินว่าที่ผมะรับไ้ไหว มันสับสนเินไปริ ๆ...
“นายน้อย อาหารไม่อร่อยหรือรับ?”เสียลีโอึผมลับมาสู่เวลาปัุบัน ผมมอหน้าลีโอที่ายแววว่าำลััวลเรื่ออาหาร ผมส่ายศีรษะให้ำอบเา
“เอ่อ..เปล่าฮะ ผมไม่่อยหิวเท่าไหร่นั เอ่อ...ลีโอฮะ ระูลแอมเบอร์นี่เป็นนยัไหรือฮะ?”ลีโอูะแปลใไม่ใ่น้อยที่ผมถามถึระูลนี้ เพราะเมื่อ่อนเพียแ่ลีโอเอ่ยื่อใรสันในระูลผมปรี๊ปรอทแไปนานแล้ว แ่นั่นมันเมื่อ่อนนี่รับ..
“เป็นนีรับ ไม่ใ่ัววยหรืออะไรอย่าที่เาว่าันไว้ มาร์ิน แอมเบอร์เป็นหัวหน้ารอบรัวและเพื่อนที่ีเยี่ยม อย่วยเหลือนายท่านับนายหิมาลอเวลา ุมาร์ินและนายท่านเป็นเพื่อนรััน ส่วนุ าร่า ภรรยาอุมาร์ิน เธอน่ารั อ่อนโยน นิสัยี ู็รู้เลยว่าหนูแอลเอาใรเป็นแบบอย่า”ผมยิ้มบา ๆ และใ่..แอลมีนิสัยมาาแม่อเธอ
“นายน้อย..เหุาร์วันนั้น..วันที่นายท่านับนายหิเสียีวิ...”ผมหันไปมอลีโอ รู้สึปวใทุ ๆรั้ที่มีนเอ่ยถึเหุาร์วันนั้น
“รับ?”
“ไม่ใ่วามผิอหนูแอลหรือรอบรัวแอมเบอร์ อย่าที่พวเรารู้ันระูลแอมเบอร์มีานะที่่อน้าะยาน ในวันนั้นหนูแอลเ้าโรพยาบาละทันหันเพราะพิษไ้สู ุมาร์ินับุาร่าไม่มีรถที่ะไปโรพยาบาล นายท่านึอาสาพาไป แ่มันันเิอุบัิเหุระหว่าารเินทา มีรถยน์ที่ับโยนเมาพุ่เ้านรถอนายท่าน..ไม่ใ่เพียแ่นายท่านับนายหิ ุมาร์ินและุาร่าเอ็เสียีวิในเวลานั้นเ่นเียวัน”ผมนิ่วหน้า ไม่เยมีใรบอเรื่อพวนี้ับผมเลย พวเาอาะลัวว่าผมะรับไม่ไ้ แ่ในวันที่ัานศพ ไม่เห็นมีเาอระูลแอมเบอร์เลยสัน ผมลับิว่าพ่อแม่อแอลายเพราะหนีหนี้หรืออะไรสัอย่า
“รับ..พิธีฝัศพัึ้นอย่าเียบ ๆ ามประสาอนยาน ผมเป็นเพียนเียวที่ไปร่วมาน ในวันที่ฝัศพ ผมเห็นเ็ผู้หิัวเล็ ๆ ูาภายนอ็รู้แล้วว่าเธอ่อน้าอ่อนแอ นั่ร้อไห้อยู่ที่หลุมฝัศพอพ่อับแม่เธอ ไร้าิและผูู้แล นเพื่อนอุาร่า ุมายา้อเอื้อมมือเ้ามา่วย”ลีโอูมีสีหน้าเ็บปวเมื่อเาพูถึแอล
“นายน้อย วามผิในรั้นั้นถ้ามันะ้อเป็นอใรสัน ไม่ใ่ระูลแอมเบอร์หรอนะรับ ถ้านายน้อยอยาะโทษ็วระโทษนับที่เมาไม่รู้เรื่อ ไม่ใ่หนูแอลหรือระูลแอมเบอร์”
วามรู้สึผิถลาโถมเ้ามาในิใอผมหนัยิ่ึ้น เมื่อไ้รู้วามริว่า แท้ริแล้วแอลและพ่อแม่อเธอไม่ใ่สาเหุารเสียีวิอพ่อแม่ผม เอาเ้าริ ๆในส่วนลึอิใมัน็้านเรื่อนี้มาลอ แ่ผมปล่อยให้้านมืในัวออมารอบำิใเอาไว้ ทำร้ายแอลสารพัทั้ ๆที่มันไม่ใ่วามผิอเธอ ทำลายีวิเธอทั้ ๆที่เธอไม่รู้เรื่ออะไรเลย
ผมอยาะับัวเอโยนลทะเลให้ลามหรืออะไร็ไ้ินะ ผมรู้สึว่าัวเอโ่เ่าเินว่าะอยู่บนโลใบนี้ โ่เินว่าะไปเผิหน้าอโทษับแอลร ๆ ในอนนี้ผมยอมรับผิในทุ ๆอย่าที่่อไว้ ทุ ๆอย่าเลย แ่มันยาถ้าะให้ผมเินเ้าไปอโทษแอล อให้เธอให้อภัยผม มันมีบาวามรู้สึที่้ำออผมอยู่ มันือวามรู้สึที่ผมไ้รับั้แ่วันที่ไ้สัมผัสร่าายอเธอ
ผมรู้ว่ามันฟัูหื่นิ แ่ผมอบเวลาที่ผมเป็นนนเียวันับแอล(แม้ะในแบบที่เธอไม่เ็มใ) ผมอยาะเถียสมอัวเอว่า อาะเป็นเพราะนั่นือรั้แรอเธอ ผมึภูมิใ แ่เอาเ้าริ ๆ ผมลับรู้สึเ็บปวเมื่อแอลบอว่าให้ผมเลิทำร้ายเธอ เลิทำให้เธอทรมาน เลิลั่นแล้เธอ และเธอะเินออไปาีวิอผม
ผมไม่รู้ว่าเรื่ออแอลมาอยู่ในสมออผมั้แ่อนไหน แ่พอมารู้ัวอีที ผมลับรู้สึว่าวามรู้สึอัวเอำลัถลำลึลไป..ยิ่ึ้น..ยิ่ึ้น..
และผมไม่สามารถถอนัวออมาไ้ถ้ายัไม่แน่ัในวามรู้สึอัวเอ...
“ลีโอ ผม..ผมทำร้ายเธอไว้มาเหลือเิน”ผมพูออไป้วยน้ำเสียที่เบาโหวในหัวใ
“นายท่านบอเสมอว่า ถ้านเราทำผิ้อล้าที่ะยอมรับผิ แม้เรื่อที่ผิะเลวร้ายแ่ไหน็ามที”ผมแ่นยิ้ม
“แ่เรื่อที่ผมทำมันเลวร้ายยิ่ว่าอะไรทั้หมเลยนะลีโอ”
“นเราวรไ้รับารอภัยถ้าสำนึผิแล้ว พ่อแม่อหนูแอลสอนเธอมาแบบนี้รับ” นี่ลีโอไม่ไ้ำลัปลอบใผมอยู่ใ่มั้ย?
“ุะให้ผมไปอโทษเธอหรือฮะ?”ผมมอหน้าลีโอเพื่อเอาำอบ ริ ๆผม็ะะทำแบบนั้นแหละนะ แ่ว่าแ่อยาไ้วามมั่นใเพิ่มหน่อยน่ะ
“นายน้อยผินี่รับ” เาะวามมั่นใร่วเลย T_T
และใ่..ผมเป็นนผิ (นเลว้วยอิบั -*-) เออ นั่นแหละ! เพราะะนั้นผม้อไปอโทษเธอ อโทษในทุ ๆสิ่ที่ทำไป แม้ะไม่ไ้รับารอภัยแ่็ะอโทษ เพราะนั่นือสิ่ที่พ่ออผมสอนไว้เสมอ
ลับมาอัพอนที่12แล้ว้าาา
รั้นี้ไร์ห่าหายไปนานเลย ้อออภัยริ ๆนะะ
พอีย้ายบ้านแล้วเน็ไม่มี T^T (อนาถัวเอ)
บวับยุ่ ๆอี้วย ไร์เลยลืมไปเลย
ฮืออออ ออภัยอย่ายิ่ยวเ้า่ะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น