คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
[KyuHyuk] Angela
Chapter 3
Author: HyunNyeow
“ครับ ส่วนพี่ชื่อ......”
“เฮ้ย ไอฮัน เก็บบอลได้ยังวะ” เสียงของชายอีกคนดังขึ้น ก่อนที่จะเดินใกล้เข้ามา
“อืมได้แล้ว” ชายหนุ่มพูดก่นอที่จะหันไปมองฮยอกแจที่ยืนค้างอยู่
“เอ่อ” ฮยอกแจทำหน้าเหลอหลา เมื่อมองใบหน้าอันหล่อเหลาเต็มๆของชายหนุ่ม “รุ่นพี่เหมือนไม่ใช่คนเกาหลีเลยเนอะ” ร่างบางพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
“ใช่ พี่ไม่ใช่คนเกาหลีหรอกครับ พี่เป็นคนจีนน่ะ” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้ม
“อ๋อ ครับๆ แล้วตกลงพี่ชื่อ....”
“ฮันกยอง พี่ชื่อฮันกยอง” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินจากไป ฮันกยองชื่อคุ้นๆแหะ
เข้าสู่โหมดฮยอกแจนะครับ คิคิ ผมขอพูดบ้างเหอะ ตอนนี้ทุกคนคงยังไม่รู้นะครับ ว่าผมคิดอะไรอยู่ ดังนั้นถีบไรเตอร์มันไปไกลๆแล้วอยู่กับผม ฮยอกแจคนหล่อ&น่ารักคนนี้ได้เลย
ตอนนี้ผมยืนมองแผ่นหลังของรุ่นพีฮันกยองที่กำลังเดินไปเตะบอลกับเพื่อนๆของรุ่นพี่เค้าต่อ แต่ผมรู้สึกคุ้นหน้าพี่คนนี้จริงๆนะครับ เหมือนเคยเจอที่ไหน แต่ก็คิดไม่ออก
“นึกว่าตายคาห้องน้ำไปแล้ว” และแล้ว เสียงที่ผมไม่ยากจะได้ยินก็ลอยเข้าหูมา พร้อมกับร่างสูงๆของคยูฮยอน เจ้าตัวกวนประสาทของผม
“อะไรของนาย” ผมพูด จริงๆแล้ว ผมไม่ได้รั่วอะไรขนาดน้านหรอกครับ เพราะว่า ผมอยากจะแกล้งให้คยูฮยอนอกแตกตาย เห็นว่าเจ้านี่ไม่ชอบคนที่ค่อนข้างติ๊งต๊อง รั่ว ผมก็เลยทำซะเลย คิคิ จะได้ไม่ต้องดองกับผม เพราะผมรู้ดีว่าเจ้านี่ชอบพี่อีทึกของผม ผมเลยหาทางกำจัดเจ้านี่ ยิ่งหมอนี่ไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ เจ้านี่ก็จะไม่มาเหยียบร้าน&บ้านของผมกับพี่อีทึกเท่านั้น ^^
“อ้าว ไก่เน่า ทำไมจมูกนาย” คยูฮยอนพูดพร้อมกับชี้ที่หน้าผม เออ ฉันไม่ใช่ไก่เน่านะเว้ย ไอคำว่าไก่อย่างเดียวพอรับได้ แต่คำตามหลังคำว่าไก่นี่สิ ฮึ่ย
“นี่ หมาบ้า หยุดเรียกฉันว่าไก่เน่าได้แล้วนะ ชื่อฉันมีดีๆไม่เรียก” ผมพูดพลางใช้ผ้าเช็ดหน้า(ของรุ่นพี่ฮันกยอง) เช็ดที่จมูก ว่าแต่ ผ้าเช็ดหน้าหอมจัง
“นี่ นายใช่ผ้าเช็ดหน้าสีดำเหรอเนี่ย ทุกทีฉันเห็นแต่เป็นลายการ์ตูน” เจ้านี่พูดพร้อมกับมองผ้าเช็ดหน้าในมือผม ไม่ใช่ของฉันเว้ย ของคนหล่อ ^^
“ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย นี่ จะถามอะไรนักหนาเนี่ย” ผมพูด ก่อนที่จะเดินผ่านคยุฮยอนออกมาจากห้องน้ำ
“นี่ๆ” คยูฮยอนเรียกผม ก่อนที่จะผมจะหันไปมองด้วยสีหน้าประมาณว่า อะไรอีกล่ะ
“วันนี้นายต้องเลี้ยงเค้กฉัน”
“อะไร เหตุผลอะไรที่ฉันต้องเลี้ยงนาย” ผมพูดขึ้น อะไรฟะ อยู่ๆจะให้เลี้ยงเค้ก
“ก็วันนี้ฉันจูงนายมาส่งที่มหาลัย เอาการบ้านนายไปส่งให้ แถมเมื่อวานฉันก็สอนการบ้านนายจนฉันกลับบ้าดึก” คยูฮยอนพูด
“โหย” ผมโวยออกมา ว่าแต่วันนี้เหรอ
“ว่าไง” คยูฮยอนเลิกคิ้วถามผมเมื่อเห็นผมกำลังใช้ความคิด วันนี้เหรอ!!!
“วันนี้ฉันไม่ว่างอ่ะ ฉันต้องซ้อมหนักเลย” พอผมพูดจบ เจ้านี่ก็หุบยิ้มทันที ดูท่าทางเหมือนเด็กจะเอาของเล่น
“อะไรอ่ะ งั้น ฉันไปกินเองที่ร้านนายก็ได้” และแล้วแผนการอันชั่วร้ายของนายก็ผุดออกมาจนได้นะคยูฮยอน นายจะไปหลีพี่ฉันอีกล่ะสิ
“ไม่ได้!!!” ผมพูดด้วยเสียงอันดัง
“ทำไมจะไม่ได้ ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย” คยูฮยอนพูด
“นี่นายจะไปหลีพี่ฉันอีกใช่มั๊ย นายก็รู้ว่าพี่ฉันมีแฟนแล้ว ทำไมอ่ะ” ผมพูดพลางทำหน้าเหมือนอยากจะตาย คยูฮยอนพอจะเข้าใจในความคิดของผม ก็เงียบไปสักพัก
“ไม่ต้องพูดขนาดนี้ก็ได้ คำพูดของนายมันตอกย้ำฉันว่าฉันทำยังไงก็ไม่มีสิทธิ์” อ้าว เครียดซะงั้น ผมพูดแรงไปเหรอ
“เอ่อ คยูฮยอน นี่ ไปวันหลังได้มั๊ย” ผมพูดขึ้น
“งั้นก็แล้วแต่นาย ว่างวันไหนบอกฉันลันนะ” คยูฮยอนพูด ก่อนที่จะเดินผ่านผมไป รู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ เฮ้อ
ตอนนี้ผมอยู่ที่ชมรมกับทงเฮครับ ชมรมอะไรน่ะเหรอ ก็ชมรมเต้นไง คิคิ เห็นผมอย่างงี้ผมก็เต้นเก่งนะครับ วันนี้เป็นวันซ้อมอีกครั้งในรอบเดือนเลย เพราะเห็นว่า ประมาณปลายปีนี้จะมีการแบทเทิลบีบอยน่ะครับ ไอผมก็ไม่ได้เต้นบีบอยเก่งขนาดน้าน ก็เลยต้องซ้อมกันหน่อย
“ฮยอก วันนี้คยูฮยอนไม่กลับบ้านกะนายเหรอ” ทงเฮที่นั่งอยู่ข้างๆผมในห้องซ้อมถามขึ้น แล้วเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องกลับกับเจ้านั่นด้วยล่ะ
“ทำไมฉันต้องกลับกันายนั่นด้วย” ผมพูด ก่อนที่จะหยิบน้ำขึ้นดื่ม
“ก็นายเป็นแฟนกะคยูฮยอนไม่ใช่เหรอ”
พรวด!!! ตรงนั้นและครับ ผมพ่นน้ำออกมาสุดแรงเกิด อะไรนะ ผมเนี่ยนะ
“แค่กๆๆๆ” ตอนนี้สำลักน้ำครับ
“เฮ้ย ใจเย็น นี่เรื่องจริงใช่มั๊ย คบกับแล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ” ทงเฮยังคงพูดต่อไป
“เจ้าบ้า ฉันไม่ได้เป็นแฟนกะนายนั่นนะเว้ย นี่หน้าฉันมันเหมือนว่าชอบกับคยูฮยอนนักเหรอ ห๊ะ” ผมพูดออกมา ทงเฮทำหน้าตกใจไม่น้อย เพราะไม่ค่อยเห็นผมในโหมดโวยวายเท่าไหร่
“เอ้า ก็เห็นคยูฮยอนเข้าทำอะไรให้นายตั้งหลายอย่าง”
“นั่นจะทำคะแนนกับพี่ชายฉันนิ นายก็รู้อย่างที่ฉันเล่าให้นายฟัง คยูฮยอนชอบพี่ฉัน” ผมพูด ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูให้กับคนที่มาเคาะเป็นนานสองนาน
“ครับๆๆ รอแป๊ปนึง” ผมพูด ก่อนที่จะปลดล๊อกประตู
“ใครใช้ให้ล๊อกประตูเนี่ยชินดง” คนที่เปิดประตูเข้ามาหลับหูหลับตาพูด นี่ผมอ้วนเหมือนพี่ชินดงขนาดนั้นเลยเหรอ
“อ่าว น้อง” อ่าว รุ่นพี่ฮันกยอง
“รุ่นพี่”
“ทำไมน้องถึงอยู่ในห้องนี่ล่ะ”รุ่นพี่ฮันกยองถามผม พร้อมกับทำหน้า งง
“ผมมาซ้อมน่ะครับ แล้วรุ่นพี่มาทำอะไร” ผมถามพี่ฮันกยองที่เดินเข้ามาในห้อง ทงเฮที่นั่งอยู่ยืนขึ้น ก่อนที่จะโค้งทำความเคารพรุ่นพี่ฮันกยอง
“หวัดดีครับรุ่นพี่” ทงเฮทักทายคนที่เดินเข้ามา ว่าแต่ รู้จักกันเหรอ
“นายรู้จักรุ่นพี่ฮันกยองด้วยเหรอ” ผมถามเพื่อนรัก ตอนนี้งงมาก อะไรกัน
“ก็นี่ พี่ฮันกยอง รองประธานชมรมน่ะ” ทงเฮแนะนำ อ้าวรองประธานชมรม แล้วพี่ชินฮวาไปไหนล่ะ
“พี่เค้ามาแทนพี่ชินฮวาที่ออกไปน่ะ” ทงเฮอธิบายต่อ
“แล้วทำไมฉันไม่รู้เลยล่ะ”
“โห ก็นายมัวแต่ไปสวีทกันกะคยูฮยอน ไม่เข้าชมรม แล้วจะรู้เรื่องกะเค้ามั๊ยเล่า”
“นี่ ถ้านายยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้ ฉันจะกลายเป็นฮยอกแจที่น่ากลัวกะนายนะ” ผมพูดพลางทำหน้าคาดโทษเจ้าเพื่อนตัวดีไว้ แต่เหมือนว่า เสียงหัวเราะในลำคอของรุ่นพี่ฮันกยองเรียกความสนใจจากผมจนต้องหันไปมอง
“จมูกน้องหายรึยังครับ” รุ่นพี่เอ่ยถาม ก่อนที่จะมองมาที่จมูกของผม
“ก็ยังอยู่นิครับ ไม่ได้หายไปไหน” ผมตอบไปตรงๆ
“5555+” ทงเฮหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“รุ่นพี่ไม่ต้องช๊อกนะครับ ฮยอกแจมันไม่ได้กวนพี่หรอก เพียงแต่ว่าฮยอกแจมันซื่อ” ทงเฮอธิบาย
“เอิ่ม พี่หมายถึงจมูกที่พี่เตะบอลอัดใส่น้องอ่ะ หายรึยังครับ” พี่ฮันกยองถามอีกรอบ อ๋อ พอจะเก๊ตแล้ว พี่เค้าถามถึงอาการนี่หว่า
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมตอบไป แต่มึนๆนะครับไม่เป็นไรเนี่ย
“อืม ดีแล้วแหละ พี่คิดว่าต้องหามน้องไปส่งโรงบาลซะแล้ว ดูท่าทางบอบบางซะเหลือเกิน”
“ผมแข็งแรงจะตาย ว่าแต่รุ่นพี่”
“ไม่ต้องเรียกพี่ว่ารุ่นพี่หรอก เรียกพี่อย่างเดียวก็พอ” รุ่นพี่ฮันกยองพูดขึ้น
“อ๋อ ครับๆ รุ่นพี่ เอ๊ย พี่ฮันกยอง” ผมพูดพลางยิ้ม ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นทงเฮที่กำลังเดินออกไปจากห้อง
“ทงเฮไปไหนน่ะ” ผมถามขึ้น ก่อนที่นั่นจะหันมามอง
“ไปชมรมคณิต”
“ไปทำไม”
“ไปหาคยูฮยอน” ทงเฮตอบพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไปทำไม”
“หึงอ่ะดิ ฉันแค่จะเอาการบ้านไปฝากคยูฮยอนส่งเฉยๆ” ทงเฮตอบ
“หึงบ้าไร” ผมพูด ก่อนที่จะเขวี่ยงกระดาษที่เป็นก้อนใส่ประตูที่ปิดพอดี รอดตัวไปนะ อีทงเฮ
“เอ่อ น้องฮยอกแจ”
“เรียกฮยอกแจอย่างเดียวก็ได้ฮะ”
“ครับๆ ฮยอกแจได้อยู่ในทีมที่จะแข่งปลายปีนี้รึเปล่า” พี่ฮันกยองผมผม ก่อนที่ผมจะยิ้มรับ ใช่ครับพี่
“น้องรู้รึยังว่าต้องเต้นแบบไหน” พี่ฮันกยองพูดพร้อมกับถอดเสื้อโค้ดออกก่อนที่จะยืดเส้น แล้วเดินไปเปิดเพลง
“ก็พอรู้มาบ้างอ่ะครับ” ผมตอบ
“งั้นพี่เต้นให้ดูก่อน” และแล้วพี่ฮันกยองก็เริ่มเต้น เอ๋ ทำไมมันคุ้นๆล่ะเนี่ย แววตา ท่าทาง ทำไมมันคุ้นอย่างงี้นะ ไอเราก็ไม่เข้าใจ หรือว่า จริงดิ
“พี่ครับ ผมขอกลับบ้านก่อนนะ” อยู่ๆผมก็พูดขึ้นหลังจากที่พี่ฮันกยองเต้นเสร็จ
ต้องใช่แน่ๆเลย
------------------------------------- --------------------------------
TBC
ใช่อะไรของแกอีกล่ะฮยอกแจ
ติดจามพร้อมเม้นนะจ๊ะ
อ่านแล้วสะดุดเพราะพิมพ์ตกบ้ารึเปล่า
ขอโทษทีที่ไรเตอร์รั่วพิมพ์ผิดไปบ้าง แต่จะพยายามตรวจทานความถูกต้องนะจ๊ะ
ไม่ค่อยได้แตะคอม แต่ว่า ฟิคเรื่องนี้ไรเตอร์แต่งไว้ใกล้จบแล้วค่ะ
อัพจบแน่นอน
ความคิดเห็น