ตอนที่ 4 : แนะนำตัว Part 2
ตอนที่ 4 แนะนำตัว [II]
กลับไม่ได้แล้ว
....
เมื่อพวกเขาเดินกลับมาถึงบาร์ นอกจากจินยังมีฮิวจ์ที่มีริ้วแดงบนใบหน้าลามไปถึงหู ไม่รู้ว่าเพราะอะไร และอาซา เขาสังเกตเห็นคนแคระที่มีผมสีน้ำตาลหยิกยาวนั่งห่างออกไปราวสิบเมตรจากทุกคน
“นี่เป็นพนักงานทั้งหมดของที่นี่?”
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ทีม” เฟยเซี่ยรู้สึกว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง
“นายควรพิจารณาคำว่าโรงแรมในโฆษณานั้นนะ และเรียกที่นี่ว่าโฮสเทล [1] แทน”
“นายจะสมัครงานไหมถ้าเขียนแบบนั้น?” อิเซเฟลถาม
“ไม่” เขาไม่มีทางมาเหยียบที่นี่แน่
“นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ใช้”
หมอนี่เป็นพวกหลอกลวงผู้บริโภคอย่างแท้จริง เฟยเซี่ยคิดในใจ
...
เขาเข้าใจถึงโครงสร้างโดยรวมของโรงแรมด้วยการแนะนำของฮิวจ์
ฮิวจ์ มนุษย์ล่องหน : รับผิดชอบด้านจัดการห้องพัก เหตุผลเพราะเขาสามารถทำความสะอาดห้องได้โดยไม่มีใครเห็นและไม่รบกวนแขก
ความคิดของเฟยเซี่ย : ดังนั้นในห้องของแขกอาจมีชายเปลือยกายล่องหนเดินไปรอบๆได้ตลอดเวลา
อาซาคริโต้ส ไททัน : หน่วยรักษาความปลอดภัย เขามีรูปร่างที่ยอดเยี่ยมและเสียงดังมากที่สุด
ความคิดของเฟยเซี่ย : การมีอาซาเป็นการตัดสินใจที่ดี หากมีการโจรกรรมในเวลากลางวันเป็นกลยุทธ์ข่มขู่ได้ดี
จิน แวมไพร์ : พนักงานเสิร์ฟและบาร์เทนเดอร์
ความคิดเฟยเซี่ย : เขาจะดื่มอะไรที่นี่ได้นอกจากน้ำเปล่า?
เดีย เอลฟ์ : ผู้จัดการฝ่ายขาย
ความคิดเฟยเซี่ย : ผู้ชายคนนี้มีรูปลักษณ์ที่น่าสนใจ มีเสน่ห์กับผู้ชายและผู้หญิง
เลย์ทอน : ผู้จัดการฝ่ายวิศวกรรมและซ่อมแซม
ความคิดเฟยเซี่ย : ไม่ต้องสงสัยความเก่งของคนแคระเลย เพราะนวนิยายแฟนตาซีคนแคระทุกคนเก่งเรื่องอาวุธและป้อมปราการ ความสามารถตายตัว
อันโตนิโอ้ มนุษย์หมาป่า : หัวหน้าพ่อครัว
ความคิดเฟยเซี่ย : คำแนะนำของเชฟคงเป็นเนื้อบาร์บีคิวรมควัน หรือเนื้อย่างแน่ๆ
อิเซเฟล เทวทูตตกสวรรค์ : ซีอีโอ
ความคิดเฟยเซี่ย : เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลเพราะปีกของเขาทำให้เขาสามารถตรวจตราทุกอย่างได้กว้างขวาง
ซื่อเฟยเซี่ย มนุษย์ : ผู้จัดการแผนกต้อนรับ
ความคิดเฟยเซี่ย : ควรจะดีกว่านี้ถ้าไม่ได้อยู่ที่นี่
....
“เอ่อ...ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ได้สิ” ฮิวจ์ตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“นี่เป็นโรงแรมที่มีตัวแทนของแต่ละโลกไม่ใช่หรอ? ทำไมไม่มีตัวแทนสำหรับพระเจ้า?” เฟยเซี่ยมองไปรอบๆ เทวดาตกสวรรค์นี่เป็นตัวแทนจากนรกใช่ไหม?
จินกอดรอบเอวฮิวจ์ไว้แน่นก่อนจะหัวเราะ ขณะที่ฝังจมูกอยู่ที่ซอกคอของฮิวจ์
“พระเจ้าเป็นผู้สร้างโรมแรมแห่งนี้และเขาจะมาหรือไปเมื่อไหร่ก็ได้ ทำไมต้องมีตัวแทน?”
เขาเหมือนเป็นประธานใหญ่ ลำดับชั้นความสำคัญถูกเชื่อมโยงกันจนในที่สุดเฟยเซี่ยก็เข้าใจ
“มีอะไรต้องการอีกไหม? ถ้าไม่มีแล้วฉันจะไปนอนสักหน่อย” อันโตนิโอ้มนุษย์หมาป่าที่นั่งอยู่เก้าอี้สุดท้ายห่างจากคนอื่นๆถามขึ้นพร้อมกับเกาหัวตัวเอง
“ไม่ได้” จินพูดขัดก่อนจะเกยคางไว้กับไหล่ของฮิวจ์ “ฉันหิว “
อันโตนิโอ้วเสยผมตัวเองอย่างหงุดหงิด “เพิ่งกินไปไม่ใช่หรือไง?”
“มันย่อยแล้ว..” จินมองไปที่อันโตนิโอ้ด้วยใบหน้าใสซื่อ
“ฉันจะเอาก้อนหินยัดตูดนาย!” อันโตนิโอ้โวยจนน้ำลายกระเซ็น
“อย่าโง่ได้ไหม ส่วนที่ใช้ย่อยอาหารคือกระเพาะ ส่วนตูดของฉันเอาไว้ทำอย่างอื่น” จินพูดขณะที่คลอดเคลียข้างแก้มของฮิวจ์
“ใช่ไหมที่รัก”
ใบหน้าของฮิวจ์เปลี่ยนเป็นแดงกล่ำด้วยความอับอายก่อนจะกัดฟันพูด
“คนเยอะแยะ”
“นี่นาย หันหลังไป” จินหันไปหาเฟยเซี่ย
“ทำไมแค่ฉัน? ทุกคนก็เห็นหมดนี่” เฟยเซี่ยพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“เพราะพวกเขาไม่ใช่คนไงละ”
“...”
ไหนคือความยุติธรรมวะ? ในขณะที่เขากำลังหันหลังให้กับคู่รักตรงนั้น ก็เห็นว่าอิเซเฟลหยิบเข็มกลัดทับทิมออกมาจากกระเป๋าและยื่นมันมาให้
“นี่คืออะไร?”เฟยเซี่ยมองของในมือ
“อุปกรณ์สื่อสาร”
“ปุ่มอยู่ไหน?” เฟยเซี่ยพลิกเข็มกลัดไปมา
“ไม่มี”
“แล้วฉันจะเลือกคนพูดด้วยได้ไง”
“เลือกไม่ได้”
“...” เฟยเซี่ยงุนงง “แล้วมันเอาไว้ทำอะไร?”
“เพื่อคอยฟังคำสั่งฉัน” อิเซเฟลพูดอย่างชัดเจน เฟยเซี่ยยกเข็มกลัดเตรียมเขวี้ยงทิ้ง
“มูลค่าสองหมื่นสองพันเหรียญ” หลังจากได้ยินอย่างนั้นเขาก็รีบชักมือกลับ
“มีอะไรดีๆมากกว่าอันนี้ไหม?”
“ฉันจะพานายไปที่ห้องของตัวเอง” อิเซเฟลกวาดตาตรวจรอบๆอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป เฟยเซี่ยยังคงยืนนิ่งอยู่จนได้ยินเสียงข้างหลัง
“ฉันหิว” จินร้องครวญครางในขณะที่อันโตนิโอ้มองอย่างหงุดหงิด
“อยากกินสมองหมูดิบหรือเนื้อวัวดิบ” ได้ยินอย่างนั้นเฟยเซี่ยก็รีบวิ่งตามอิเซเฟลด้วยความไวแสงทันที
เฟยเซี่ยรู้ว่าโรงแรมนี้ใหญ่มากแต่ไม่คิดว่าจะใหญ่ขนาดนี้ เขาพิงราวบันไดและมองขึ้นไป
“มันสูงขนาดไหน?”
“ไม่มีที่สิ้นสุด” เฟยเซี่ยชะงักกับคำตอบ
“เหมือนเลขทศนิยมน่ะนะ?”
“คล้ายกัน สวรรค์มีคล้ายกับเลข 0.9 โดยปกติก็ปัดขึ้นเป็น 1” อิเซเฟลอธิบาย
“งั้นก็ไปที่นั่นไม่ได้?” เห็นอิเซเฟลมองเขาเลยพูดต่อ
“แม้จะมีหลักพิสูจน์ว่า 0.9 เท่ากับ 1 แต่มันก็ซ้ำๆได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด” ด้วยเหตุนี้จึงไม่สามารถเข้าถึงเลขหนึ่งได้
“ห้องของนาย” อิเซเฟลพูดขึ้น
“หะ?” ห้องของเขาอยู่ช่วงระหว่างจุดทศนิยมหรอ เฟยเซี่ยกรอกตาไปมาเขาจะต้องใช้ชีวิตทั้งหมดเพื่อการปีนบันไดหรือเปล่า? ภาพตอนเขาแก่ลงและหัวขาวทั้งหัวกำลังเดินขึ้นบันไดทีละก้าวผุดเข้ามาในความคิด และมันโคตรจะหดหู่
คลิก! เสียงประตูเปิดออก
“ที่นี่” เฟยเซี่ยเห็นอิเซเฟลเปิดประตูที่อยู่ถัดจากพวกเราไม่ไกล พอเข้าไปด้านในเขาก็เห็นหน้าต่างบานใหญ่จากพื้นจรดเพดาน ผ้าม่านมีลวดลายดอกไม้สีม่วงเข้ม และโคมไฟระย้ารูปร่างเหมือนข้าวสาลีแขวนอยู่เหนือหัว เฟยเซี่ยตกหลุมรักที่นี่ทันที โดยเฉพาะเตียงขนาดใหญ่ตรงกลาง
“มันสุดยอดมาก!” เฟยเซี่ยร้องอย่างดีใจก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงตัวเอง
“ค่าเช่า 300 เหรียญต่อเดือน” สิ้นเสียงอิเซเฟลเขาเหมือนโดนน้ำเย็นจัดราดไปทั้งตัว
“แพงมาก!” เฟยเซี่ยตะโกน “ฉันทำงานที่นี่ ไหนสวัสดิการของฉัน อยู่ไหนหะ?”
“หรือนายจะจ่ายแค่สามสิบเซนต์ต่อเดือนแล้วไปนอนที่หน้าเคาน์เตอร์” อิเซเฟลยื่นข้อเสนอ เฟยเซี่ยครุ่นคิดทันที ที่จริงหน้าเคาน์เตอร์ด้านหน้าก็ดูเหมือนจะไม่หนาวเท่าไหร่นะ
“บางครั้งอาจจะมีก้อนหินจากด้านนอกพัดเข้ามาเพราะการไหลเวียนของอากาศ” เขาเกลียดอุกาบาตรเลยทำได้แค่กัดฟัน
“นายจะไม่คิดค่าอาหารฉันใช่ไหม?”
“สี่ร้อยต่อเดือน”
“ทำไมนายถึงไม่ไปปล้นคนแทน!?” มื้ออาหารแบบไหนที่ต้องจ่ายสี่ร้อยต่อเดือน!?
“นายสามารถเลือกที่จะจ่ายสี่สิบเซนต์ต่อเดือน” แตกต่างเยอะขนาดนี้บางทีเขาอาจจะเลือกกินแบบนี้แหละ
“ฉันจะได้กินอะไร?”
“ก้อนหินที่อาจจะพุ่งเข้ามาทางเคาน์เตอร์”
“.......”
เฟยเซี่ยนั่งคำนวณค่าใช้จ่ายอย่างเงียบๆ 1700 เหรียญ ลบ 300 เหรียญ ลบ 400 เหรียญ โชคดีที่เขายังเหลือเงินเดือนอีก 1000 เหรียญ อย่างน้อยก็ไม่ถือว่าทำงานฟรี นอกเหนือจากอาหารและที่พักเขาก็ไม่ต้องการอะไรอีก
....
วันนี้เป็นวันที่หนักหน่วงสำหรับเฟยเซี่ย เขาไม่ได้กินอะไรเลยมาทั้งวันแต่ไม่แปลกใจที่เขาสามารถหลับได้ทันทีที่หัวถึงหมอน อย่างน้อยในฝันก็ไม่มีอะไรมารบกวนหรือพวกสิ่งมีชีวิตแปลกๆที่เข้ามาทักทาย จนกระทั่งเขาตื่นขึ้น เขาใช้เวลาอยู่ครึ่งนาทีเพื่อนึกว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน
เขาเห็นดวงตาสีฟ้ากำลังจ้องมาที่เขา
“แกมาทำอะไรที่นี่..” เฟยเซี่ยถามเสียงเย็นเมื่อสมองเขากลับมาทำงานปกติ
“หึๆ ฉันเป็นแวมไพร์ที่กำลังคร่อมร่างมนุษย์อยู่ คิดว่าฉันมาทำอะไร?” จินกล่าวแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากเผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคมทั้งสองข้าง
“ฉันคิดว่ามีบางอย่างที่ฉันต้องบอกนาย”
“โอ้ อะไรละ?” จินทำตาเป็นประกาย
“ฉันไม่ชอบตื่นเช้า” ก่อนจะได้พูดอะไรอีก หมอนก็ถูกยกขึ้นฟาดไปที่ใบหน้าจินอย่างแรงจนมึนงงไปครู่ใหญ่
“ไอ้ตัวเขี้ยวน่ารังเกียจ! แกมีสิทธิอะไรมาเข้าห้องคนอื่นโดยไม่เคาะประตูหะ?! ไม่เคยมีคนสอนเกี่ยวกับมารยาทหรือไง!? สารเลวเอ้ย!” เฟยเซี่ยโกรธจัดฟาดหมอนใส่จินซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ในห้องโถงที่เงียบสงบถูกแทนด้วยเสียงประตูที่ปิดลงอย่างดัง ชายหนุ่มผมสีบลอนด์หน้าตาตื่นก้าวออกมา ด้านหลังเขาเป็นมนุษย์ที่ดูบ้าคลั่งในมือมีหมอนที่ฟาดไปมาทั้งยังพ่นคำหยาบออกมาไม่หยุด
“ไอ้ผิดเพศออกไปจากห้องของฉันนะโว้ย! ฉันไม่ชอบกินขี้! บ้านฉันมีเงินพอที่จะกินปลาแซลมอนทุกวันโว้ย!”
จินเริ่มยกแขนขึ้นตั้งรับหมอนที่ฟาดมาก่อนจะพูดขึ้น
“ถ้าไม่หยุดอย่าหาว่าไม่เตือนนะ”
“ทำไมฉันต้องกลัว?” เฟยเซี่ยดึงหมอนลงพร้อมกับจ้องจินอย่างโกรธแค้น
“ฮึ้ม! ถ้าแกมารบกวนฉันอีกคราวหน้า ฉันจะไปเฉือนไอ้จ้อนแก! จำไว้!” เฟยเซี่ยพูดอย่างอาฆาตก่อนจะหันหลังกับเข้าห้องพร้อมกับหมอน
จินจ้องประตูค้างจนกระทั่งเสียงประตูดังนั่นละเขาถึงรู้สึกตัว
“ไงจิน ได้ของที่อยากได้ไหมละ?” ในขณะที่เอลฟ์เดินมา ความงามของของเดียถือเป็นที่สุดแม้กระทั่งกับเอลฟ์ด้วยกันเอง ความงดงามนั้นน่าทึ่งมาก ในขณะที่เขาหันไปมองจิน จินไม่ได้ชื่นชมกับความงานนั้นเลย
“มันไม่ใช่ธุรกงการอะไรของนาย”
“ฉันก็แค่ไม่เคยเห็นใครด่านายแบบนี้มาก่อน”
“อยากโดนดีใช่ไหม?” จินใช้เขี้ยวขบริมฝีปากตัวเอง ใบหน้าของเดียก็มืดครึ้มลง เป็นอีกครั้งในเช้านี้ที่จินรู้สึกสนุกสนาน เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทางกวนประสาทก่อนเปลี่ยนร่างเป็นค้างคาวและบินขึ้นบันได เปลวเพลิงถูกจุดขึ้นกลางฝ่ามือของเดีย เขาเดินเข้าใกล้กองเสื้อผ้าของจินที่ถอดทิ้งไว้ เพียงหยดเปลวเพลิงลงไปเท่าหยดน้ำ เสื้อผ้าก็ถูกเผาไหม้เกรียมกลายเป็นขี้เถ้า
จู่ๆประตูก็เปิดออก เฟยเซี่ยก้าวออกมาด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“พวกแกไม่รู้หรอ ว่ามันเป็นการรบกวนชาวบ้าน? ไปฆ่ากันที่อื่น!”
“ฉันแค่เผาเสื้อ...”
“เอาไปเผาที่เตาผิงสิโว้ย!” เฟยเซี่ยเหวี่ยงประตูปิดอีกครั้งอย่างรุนแรง เขาแค่ต้องการที่จะนอน เขาอยากนอน เข้าใจไหม อยากนอน! หากใครเข้ามาใกล้ห้องเขาในระยะสามเมตรเขาจะฆ่ามันทิ้งให้หมด!!
.............................................................
[1] ในที่นี้เฟยเซี่ยใช้คำว่า Hotel และ Hostel ซึ่งข้าน้อยจะอธิบายสั้นๆได้ใจความ Hotel เป็นที่พักแรมค้างคืนที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เช่นห้องน้ำ ห้องอาหาร ฟิตเนส เป็นต้น Hostel เป็นที่พักมีลักษณะเตียงสองชั้น เป็นห้องนอนรวมกัน ไม่มีห้องน้ำส่วนตัวและราคาถูก
ปรับภาษาการแปล : 29/12/62
Translators: Rook and Satellite
Editor: Addis
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จจริงๆแล้วคนที่เกรียนที่สุดในเรื่องอยู่นี่สินะ...
5555
หนะ น่ากลัว~