ตอนที่ 35 : บีบบังคับ Part 2
เดียเดินเข้าไปในห้องครัวโดยไม่ปริปากอะไร หยิบแอปเปิ้ลออกจากตระกร้าลงในอ่างเพื่อล้างทำความสะอาด มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาแต่เขาจำเป็นต้องทำเมื่ออันโตนิโอ้ได้รับบาดเจ็บ
เฟยฉางที่ยังคงติดตามเขาด้วยความหวังว่าจะหาโอกาสหลอก...เอ่อ..เกลี้ยกล่อม – ตอนนี้เขาเริ่มสงสัยความสมบูรณ์แบบของแผนตัวเองแล้วเมื่อได้เห็นเดียและอันโตนิโอ้ทำงานอย่างเข้าขากันได้ดีโดยไม่จำเป็นต้องพูดอะไร
นิทานส่วนใหญ่ชอบจบลงแบบคลุมเครือ และ แบบรักกันอย่างมีความสุขตลอดไป แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น อย่างในลิตเติ้ลเมอร์เมด เช่น ในใต้สมุทรเธอได้เป็นเจ้าหญิงที่สวยหวานและสง่างาม ได้ทั้งหมดที่ควรจะได้ แต่เธอกลับยอมดื่มยาพิษเพื่อได้ขึ้นไปบนบก เพื่อ? เพราะที่นั่นมีเจ้าชายรูปงาม แล้วเจ้าชายรูปงามนั่นก็ไม่ได้รักเธอเหมือนที่เธอรัก เธอเลยกลายเป็นฟองน้ำในทะเลในตอนจบและเรื่องราวแบบนี้ยังเรียกว่ามันเป็นแฮปปี้เอนดิ้งได้อีกหรอ?!
“นายอยากกินอะไร?” เฟยฉางเลิกคิ้วหันมองไปรอบห้องอย่างต้องการจะหาคนอื่นแต่ปรากฏว่าคนที่อันโตนิโอ้คุยด้วยคือเขา
“เอ่อ...นายมีขนมกรอบแกรบไหม?”
“ไม่”
“อะไรนะ? ทำไมละ?” เฟยฉางอ้าปากค้าง บนโนอาห์ไม่ได้มีทุกอย่างหรือ?
“ไม่รู้ดิ แต่ที่นี่ไม่มี”
“แล้วอย่างแพนเค้กต้นหอม แพนเค้กไข่เจียว หมั่นโถว พัฟใส้ฟัก เค้กฟักทอง มีใช่ไหม?”
“มี” อันโตนิโอ้ตอบหน้านิ่ง
ตั้งแต่เฟยฉางได้ก้าวมาอยู่ที่นี่ เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองควรซื้อหวยบ้าง
“แล้ว..นายอยากได้พวกนั้น?” อันโตนิโอ้ถามพร้อมหาแป้งเพื่อทำขนม
“ไม่” คำตอบของเฟยฉางทำให้อันโตนิโอ้แผ่ความกดดันออกมาแม้ใบหน้าจะไม่ได้เปลี่ยนแปลง ทำให้เขาต้องรีบเลี่ยงไปหาเดียที่กำลังล้างแอปเปิ้ลแทน
“อยากให้ช่วยอะไรไหม?” เดียไม่สนใจเขา
“ไปกวาดพื้น” อันโตนิโอ้ชี้นิ้วสั่งไปที่ไม้กวาดหลังประตูทางเข้า เฟยฉางคว้าไม้กวาดมาได้ก็กวาดวนอยู่รอบตัวเดีย
“นายไปกวาดที่อื่นบ้างไม่ได้หรือไง?” อันโตนิโอ้พูดอย่างหัวเสีย
“มีประโยคนึงจากที่ๆฉันจากมาก” เฟยฉางอ้าง “เราควรใส่ใจส่วนที่เป็นจุดศูนย์กลางมากที่สุด”
เมื่อพูดจบเดียก็ได้ล้างแอปเปิ้ลเสร็จแล้วและกำลังจะย้ายไปปลอกผิวมัน เฟยฉางเหมือนได้โอกาส
“เดี๋ยว ให้ฉันทำเถอะ! ฉันปลอกเปลือกได้ดีสุดๆเลยนะ แถมเคยเป็นแชมป์จนได้ที่ปลอกเป็นรางวัลเลย รู้เปล่า”
“แข่งทำอาหาร?” อันโตนิโอ้ถาม
“ไม่ใช่ มันเป็นการแข่ง Mommy’s Little Helper ในโรงเรียนประถม และรอบแรกคือการแข่งกันปลอกเปลือก”
“....”
อย่างไม่ทันคาดคิดเดียก็มอบแอปเปิ้ลให้เขาพร้อมกับเดินออกไป เฟยฉางมองตามด้วยตาเป็นประกาย
“เอิ่ม..” เฟยฉางขยับยิ้มแข็งๆ เอาแอปเปิ้ลยี่สิบลูกกับมีดปลอกผลไม้ส่งให้อันโตนิโอ้
“ฉันไปเข้าห้องน้ำได้ไหม?”
อันโตนิโอ้ลับมีด “เร่งด่วน?”
เฟยฉางพยักหน้าอย่างหงุดหงิดเล็กๆ “มาก”
“ฉันช่วยนายตัดส่วนรีบเร่งนั่นได้นะ” แสงสะท้อนออกจากมีดเป็นแสงวิบวับ และเรียกความหวาดกลัวจากเฟยฉางได้เป็นอย่างดี เขากลืนน้ำลายลงอึกใหญ่
“ฉัน..ฉันคิดว่าปลอกเปลือกแอปเปิ้ลเร่งด่วนกว่า ว่าไหม? ฮะ ฮะ”
ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงเขาก็ปลอกเปลือกแอปเปิ้ลเรียบร้อยสมบูรณ์แบบตามคำสั่งของอันโตนิโอ้ก่อนจะหลบหนีออกมา เขาแปลกใจที่เดียไม่ได้เดินออกจากห้องอาหารแต่กลับนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างแทน..
นี่ละโอกาส!
เฟยฉางสูดลมหายใจจัดเสื้อผ้าหน้าผมเรียกกำลังใจตัวเอง เขาลอบสังเกตุเห็นบนโต๊ะที่เดียนั่งอยู่มีเพียงแจกันแต่ดอกไม้กลับถูกเด็ดกลีบจนกระจายเต็มพื้นโต๊ะ
นี่เป็นสัญญาณของคนคิดไม่ตกหรือเปล่า? เฟยฉางเอื้อมมือไปดึงเก้าอี้ที่อยู่ถัดจากเดีย แต่นึกขึ้นได้รีบย้ายตัวเองไปอยู่ฝั่งตรงข้ามแทน
“อะแฮ่ม..” เขาส่งเสียงเรียกอีกคน
“มันเป็นคี่” เดียขัดจังหวะก่อนที่เขาจะเริ่มพูด
“หะ?” เฟยฉางมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ “อะไรคี่?”
“จำนวนของกลีบดอกไม้” เฟยฉางชะงัก
“อา...นายหมายถึงจำนวนกลีบเยอะไป?” หรือดอกนี้แตกต่างจากดอกอื่นๆ? เฟยฉางจ้องที่กลีบดอกไม้บนโต๊ะเขม็งพยายามหาจุดผิดปกติ
“ฉันสบานกับตัวเองว่าหากมันเป็นคี่ฉันจะไม่ได้เห็นเขาอีก และเป็นคู่ถ้าได้เจออีกครั้ง”
เฟยฉางถอนหายใจให้กับความซวยของเดีย ขนาดมันมีโอกาสห้าสิบห้าสิบเดียยังล้มเหลว เดี๋ยวก่อนนะ เดียบอกว่าเขาสาบานใช่ไหม มันไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ไปเจอกับราชาเอลฟ์อีกใช่ไหม? แผนของเขากำลังพังครืนลงมาโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยหรอ
ไม่ ไม่ได้เขาต้องทำให้มันไปในทิศทางที่ถูกต้อง
“นายแน่ใจนะว่าคี่?” เฟยฉางเริ่มนับทีละชิ้นและแอบเอากลีบหนึ่งยัดเข้าใต้แขนเสื้อตัวเอง
“นายทำแบบนี้กับทับทิมและแอปเปิ้ลด้วยใช่ไหม”
ฟาค .. จับได้คาหนังคาเขา เฟยฉางยกนิ้วขึ้นถูกจมูกและยิ้มแห้ง
“แค่อยากให้มันตลกเฉยๆ..”
เดียหันหลังหนี
“ไม่ได้จริงจังกับคำสาบานนั่นใช่ไหม?” เฟยฉางสลัดความกังวลออกจากใบหน้า
“ทำไมนายไม่นับกลีบ?”
เฟยฉางกระพริบตาปริบๆกับคำพูดของเดียก่อนก้มลงเริ่มนับกลีบอย่างจริงจัง
“...13...14....15” ชิท.. เดี๋ยว นี่ถ้านับกลีบดอกไม้ในแขนเสื้อเขา
“มันเป็นคู่! นายจะไปเจอกับราชาเอลฟ์อีกครั้งใช่ไหม?” ดูเหมือนว่าดวงของเดียจะไม่สั้นกุดเท่าไหร่ เขาผละมือออกจากดอกไม้
“อย่าบอกนะ.. ว่านายยังกังวลเกี่ยวกับเรื่องจิน?”
เหมือนมีประกายไฟส่งออกมาจากตาของเดีย เฟยฉางคิดว่าถ้าเขาไม่ได้ผิวหนาและมีภูมิคุ้มกันมากพอ มีโอกาสสูงมากที่เขาอาจจะโดนเป่าสมองกระจุย
แต่ให้ตายเถอะ... เดียมีปฏิกิริยากับชื่อจินมาเลยทีเดียว ไม่ว่าตอนนั้นที่พูดว่าจินอยากกลับมา เดียก็พร้อมจะไปหาอันโตนิโอ้ตามที่เขาบอก และคราวนี้กลับส่งประกายสายฟ้าออกมาเพียงเพราะชื่อของจิน?
“ด้วยความสัตย์จริง” เฟยฉางประทับใจกับมันสมองตัวเองมาก “ฉันไม่คิดว่านายควรใส่ใจมากเกินไป มันก็แค่เหมือนการจับไม้สั้นไม้ยาว”
เขาควรได้รางวัลเกี่ยวกับการรักษาความนิ่งไว้ได้แม้จะเจอความกดดันมหาศาลขนาดนี้
“จินบอกนายอย่างนั้น?” เดียพูดเสียงขุ่น
“เขารู้สึกผิดมาก” บทสนทนายังคงเดินได้อย่างต่อเนื่อง “ตอนนี้เขากับฮิวจ์ทำให้ทุกคนกลายเป็นเบาหวาน โดยที่นายยังคงโดดเดี่ยว อาจจะตลอดไป และตลอดกาล รู้ไหม?”
ความขมุกขมัวที่ปกคลุมไปทั้งใจของเดียละลายไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่ใช่ความผิดของเขา”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่เมื่อเร็วๆนี้เหมือนเขาจะเกิดไอเดียบางอย่าง” เฟยฉางลูบหน้าตัวเองพยายามยิ้มแย้มแจ่มใส “เขาว่าจะเปิดใจให้นายไปเป็นนายหญิง และทั้งสามคนจะมีความสุขและอยู่ด้วยกันตลอดไป” ในที่สุดนิทานที่ลงท้ายด้วยเทพนิยายของกริมม์ก็ได้ใช้ประโยชน์
การแสดงออกจากเดียชวนให้นึกถึงโอเมดันโด้ ตอนที่ได้ยินว่าเดียได้นอนกับใครบางคน ดูเหมือนว่าทุกคนจะแสดงความโกรธออกมาได้เกือบจะเหมือนกันหมด
“แต่ว่า..” เฟยฉางแทรกขึ้นก่อนที่โต๊ะจะติดไฟ
“ความคิดนี้ก็ถูกปัดทิ้งไปทันที”
“เพื่อฮิวจ์?”
“ไม่ใช่ เพื่อนายและราชาต่างหาก” มีกฎอยู่หนึ่งข้อ เมื่อมีโอกาสแล้วต้องรีบไขว่คว้าทันที เดียก้มลงมองบนโต๊ะกลมตรงหน้า
“เขารู้”
“เรียกมันว่ามารยา!” เฟยฉางโพล่งขึ้นมา
“เอิ่ม...” เฟยฉางพยายามควบคุมตัวเองกลับมา “ฉันหมายความว่าเราจำเป็นต้องลดความเสียหายที่จะเกิดขึ้นเพื่อสร้างอนาคตที่สวยงามและบริสุทธิ์น่ะ”
“แล้ว..เราจะทำยังไง?”
“อืม...ฉันว่าเริ่มด้วยการทำให้เขาเข้าใจ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเพราะผลกระทบจากสิ่งที่นายโดนมา แล้วก็บอกว่า หัวใจและจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ของนายพร้อมที่จะเริ่มต้นกับเขา”
“ใครบอกว่า หัวใจและจิตวิญญาณของฉันพร้อมจะเริ่มต้นกับเขา?” เดียเถียง
“เพื่อน เราต้องจริงจังกับเรื่องนี้หรอ แค่วางกับดักมารยาแค่นั้น”
เดียทำท่าอยากโต้แย้งแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่บ่นออกมา
“ฉันก็โกรธที่เขาฟังแต่พี่ชายของตัวเอง ฉันไม่คิดว่ามันจะจบลงด้วยกันต้องแยกกันเพราะการแกล้งไม่แยแสของฉัน มันสายไปแล้ว”
ทำไมนายไม่บอกอย่างนี้ก่อนเล่า?! ถ้าพูดแบบนี้ตั้งแต่แรก จินคงถูกฝังไปนานแล้วและฮิวจ์จะได้มีอิสระและพบเจอคู่ที่ดีด้วยเช่นกัน เสียดายจริงๆ
“แล้วฉันจะทำยังไงให้เขาเชื่อ .. ว่าฉันชอบเขามาตลอด?”
เฟยฉางกลืนน้ำลายลงคอ ทุกคนต้องเผชิญหน้ากับความอายนั้นด้วยตัวเองจึงจะสามารถก้าวผ่านไปได้ ก่อนจะพูดออกมา
“มีทางออกที่ง่ายมากๆ แค่สารภาพ!” ตาเดียเบิกกว้าง
“อืม..แต่ก่อนอื่นนายต้องจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยก่อน เกี่ยวกับเรื่องนั้น คนที่นายนอนด้วยเป็นนานี่ไม่ใช่จิน”
“ทำไม?” เดียหน้ามืดครึ้มทันที
“นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้โอเมดันโด้เชื่อว่านายได้รับผลกระทบจากสิ่งที่นายโดนมาจริงๆ”
“ฉันไม่ทำ”
“ฟังนะ พวกเราทุกคนรู้ว่านายไม่มีทางชอบคนแบบจิน แต่ราชาไม่รู้ รูปร่างของจินมันก็ค่อนข้างที่จะดีเลยด้วย แต่ทั้งหมดทั้งมวลโอเมดันโด้อาจจะไม่พูดถึงเรื่องนี้เลยก็ได้ แต่ฉันคิดว่ายังไงเขาก็ต้องสงสัยเกี่ยวกับความรู้สึกนายแน่นอน”
เดียคิดถึงการกระทำของโอเมดันโด้แล้วลังเลใจ
“แต่กับนานี่มันแตกต่างกัน” เฟยฉางกล่าว “ฉันไม่คิดว่าจะมีใครเชื่อว่า เขาสามารถเอาชนะราชาเอลฟ์ในใจนายได้”
เดียพยายามนึกถึงรูปลักษณ์ของคนแคระนานี่แต่นึกได้แค่คร่าวๆเท่านั้น
“แน่นอนว่า ที่สำคัญที่สุดคือ คนแคระนานี่เสียชีวิตไปแล้ว แม้ว่าราชาเอลฟ์ต้องการจะไล่ล่ามัน..”
เดียทวนประโยคในใจ ‘ถ้าเขาต้องการจะไล่ล่าคนแคระ?’
“นายอยากให้เขาทำอย่างนั้นหรอ?”
“แน่นอนว่าไม่”
“.....”
“เมื่อนายตกลงปลงใจไปแล้ว เขาจะให้เขาความสำคัญกับนายมากกว่า และไม่กล้าตามล่าคนแคระ”เฟยฉางกล่าวพร้อมกับยิ้มร้าย
“มันขึ้นอยู่กับนาย”
เดียไม่ได้เห็นด้วยทั้งหมดในทันที และครุ่นคิดอย่างหนัก เฟยฉางเลือกที่จะเงียบและรอโดยไม่เร่งรัดใดๆ ก่อนที่เดียจะทิ้งระเบิดก้อนใหญ่
“นายมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจิน”
“...” มือที่เท้าคางอยู่ลื่นหลุด “นายมองจากอะไร?”
“คนจำนวนมากที่มาและไปบนเรือโนอาห์ แต่นายเป็นคนแรกที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน”
นั่นเพราะจินปากไม่มีหูรูดและล่อลวงง่ายต่างหาก เขาไม่สามารถจะบอกออกไปได้ “เอ่อ..นั่นเป็นเพราะ..อืม”
“ขู่?” สายตาของเดียจับจ้องอยู่บนกลีบดอกไม้แล้วยิ้มออกมา เฟยฉางอ้าปากค้างและพบว่าตัวเองไม่สามารถขยับตัวได้เลยเมื่อปะทะกับรอยยิ้มอันสดใสเหมือนแสงตะวันยามรุ่งสาง
---------------------------------------------
มาแล้วขอรับ หากเจอคำผิดโปรดชี้แนะไว้ด้วยนะขอรับบบบบบบบ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แดงก่ำ ไม่ใช่กล่ำ น้า
เฟยฉางร้ายกาจ5555 สนุกมากค่ะ