ตอนที่ 17 : ผลพวง Part 2
__
แม้จะไม่ได้มีส่วนร่วมในเรื่องที่เกิดขึ้นก็ตาม เฟยฉางก็ยังมีเวลาที่จะมาข้อสรุปของเรื่องทั้งหมด
ประการแรก จินถูกจำกัดบริเวณ ห้ามเข้าใกล้ห้องของฮิวจ์ในระยะเก้าเมตรโดยไม่มีกำหนด ทำให้ห้องของจินต้องห่างออกไปไกลถึงสิบเมตร
ประการที่สอง กับคนอื่นๆ พวกเขายังมีสถานะเหมือนสงคราวเย็น ที่จะพูดถึงก็คือ.. เดียออกจากวงสนทนาอย่างสิ้นเชิง
สุดท้าย จินได้ลงนามสนธิสัญญาเรื่องการกลับตัวกลับใจ และจินไม่สามารถมาบีบบังคับหรือติดบนซ้ำๆกับเฟยฉางได้อีก
ดังนั้นในห้องอาหาร คู่รักที่หวานถึงจุดโรคเบาหวานถูกแทนที่ด้วยความเครียดปกคลุมไปทั่วบริเวณ เหมือน คาร์บอนไดออกไซด์
ชีวิตของเฟยฉางเหมือนมีอะไรที่น่าสนใจขึ้นมาบ้างกับความบันเทิงใหม่
1 เฝ้าดูจินที่น่าสงสารและน่าเห็นใจ
2 ดูเดียและอันโตนิโอ้ที่พยายามจะวนเวียนเข้าหากันอย่างงุ่มง่าม
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าไม่มีทีวีก็ไม่แย่ สุดท้ายการแสดงทั้งหมดก็มาจากชีวิตจริง และชีวิตของเขาก็สนุกสนามเหมือนตอนนี้ไม่ใช่หรอ?
พนักงานทุกคนถูกเรียกประชุมเมื่อมีแขกจะเข้าพักในครั้งต่อไป เดียเป็นพวกที่แยกแยะชีวิตรักกับการทำงานได้อย่างเฉียบขาด เขาไม่ละเลยหน้าที่รับผิดชอบของเขา เฟยฉางสังเกตุใบหน้าของอิเซเฟลและจินที่ดูเข้มขึ้นหลังจากเดียพูดชื่อแขกที่มาเข้าพักรายต่อไป
“มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับ บอร์ฆา คนนี้หรือเปล่า?”
(TL; Borja คือชื่ออิ้งค์นะขอรับ อ่านว่า บอร์ฆา ขอรับ )
“เขาเป็นลูกชายของ ‘อับบาดอน’ ” จินกล่าว
“..เขาเคยออกทีวีไหม?” เฟยฉางถาม
“ฉันคิดว่านายคงไม่เคยอ่านพระคัมภีร์มาก่อนเลย”
“อ่านแค่ปก นับไหม?”
“อับบาดอน เป็นหนึ่งในเจ็ดของปีศาจแห่งพระเจ้า”
(TL ; Abaddon คือชื่ออิ้งนะขอรับ มีความหมายว่า การทำลายล้าง หรือความหายนะ เป็นเทวดาตกสวรรค์ที่อยู่ในนรกลึกที่สุด ระบุไว้ในหนังสือ Book of Revelation เป็นที่รู้จักกันในนาม ผู้ทำลายล้างขอรับ แหล่งที่มา ; unigang.com/Article/12909 ขอรับ )
ทุกคนต่างเงียบด้วยความหนักใจ
“แล้ว.. เอ่อ .. พ่อเขาเป็นแต่เขาไม่เป็นใช่ไหม” เฟยฉางหันไปถามเดีย
“เขาเรียกตัวเองว่าปีศาจที่เจ็ดและจ้าวแห่งปีศาจ” เดียตอบ
“ทำไมละ?”
“เพราะเขายังเป็นเด็กอยู่”
“ไม่ๆ ฉันหมายความว่าทำไมเขาถึงคิดว่าตัวเองเป็นจ้าวปีศาจ”
เดียตอบด้วยสีหน้าว่างเปล่า “ความร้ายกาจ”
วุ้ย “มันเป็นเรื่องปกติของเด็กเล็กๆที่จะซนไปบ้างไม่ใช่หรอ?”
“นายเคยเห็นเด็กคนนึงที่ซนไปจนถึงจุดที่ทำลายเมืองทั้งหมดไหม?” จินถาม
..................
“ผู้ใหญ่บางพวกก็ทำแบบนั้น” เฟยฉางตอบ
“นายเคยเห็นเด็กคนนึงซนไปถึงจุดที่เขาไปสวรรค์เพื่อคนหาใครบางคนมารังแกและกระตุ้นสงครามศักดิ์สิทธิ์ไหม?”
.................
“เอิ่ม.. กลับบ้าน เราไม่สามารถกลับบ้านหลังจากไปสวรรค์ได้แล้ว”
“นายเคยเห็นเด็กคนนึงซุกซนไปถึงจุดสะสมฟันแวมไพร์ หูของแฟรี่ และ ขาของคนแคระไหม?”
“ฉันไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นแวมไพร์ แฟรี่ หรือ คนแคระ” เฟยฉางรีบพูดขึ้นมา
“...อยากนั่งไหม?” จินถาม
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เมื่อย”
“แต่ดูเข่าของนายที่สั่นอยู่นั่น ฉันว่านายเหนื่อยแล้วละ” เฟยฉางนั่งลงแล้วหันไปมองเดียอย่างหมดหวัง
“นายปฏิเสธเขาไม่ได้หรอ?"
“ทำไม?”
“เพราะนายจะเอาหูกลับมาไม่ได้ถ้าโดนตัดออก! นอกจากนี้เขาก็คงไม่คืนให้นายนะสิ” เฟยฉางโวย
จินสำลักน้ำลาย “ฉันลืมบอกว่าเขาเก็บหูพวกนั้นเฉพาะกับศพเท่านั้น”
“ฉันจะรู้ได้ไงว่าเขาจะไม่ฆ่าฉันแล้วเก็บฉันเข้าคอลเลคชั่น?” เฟยฉางลุกขึ้น
“นายมีอะไรให้เขาเก็บ”
กา กา กา
“ก็...เอ่อ.. สติปัญญา?”
จินไม่พลาดจังหวะรีบซ้ำเติมทันที “โอเค ฉันจะบอกเขาแล้วกันว่านายมีสมองที่เป็นของเหลวอย่างดีและมีมูลค่าแก่การเก็บรวบรวม”
เฟยฉางหายไปหาเดีย “นายบอกเขาได้ไหมว่าห้องเต็มแล้ว”
เห็นได้ชัดว่าโนอาห์สามารถรวบรวมสายพันธุ์ทั้งหมดในจักรวาลได้โดยไม่ต้องเพิ่มเติมตรงไหน Borja รวมอยู่ในหมด ‘ทุกชนิด’ อย่างแน่นอน
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันย้ำออกไปว่าห้องถูกจองไปหมดแล้ว” เฟยฉางถอนหายใจ
ฮิวจ์เข้ามาปลอบ “อย่าคิดมากไป บอร์ฆาเป็นเด็กก็เลยมีความอยากรู้อยากเห็น นายจะไม่เป็นไรตราบที่เขาไม่สนใจนาย”
เมื่อเห็นฮิวจ์เข้ามาตัดอารมณ์ของเขาแล้ว จินก็ทำบ้าง “ฉันจะให้ต้นแบบแก่นายแล้วกัน เลย์ตัน”
เลย์ตันแสดงออกอย่างชัดเจนว่ายังเคืองเฟยฉางอยู่ไม่น้อย “หืม นายหมายถึงใครนะ?”
“นี่ถือเป็นข้อเสนอไหม พวกเราทุกคนอาจจะชอบมันนะ ถ้านายรวบรวมทีมและไปให้ความบันเทิงแก่ปีศาจตัวน้อยนั่น” จินแนะนำ “พวกเรายินดีช่วยเหลือนายเต็มที่นะ”
เลย์ตันหันไปมองตาขวางด้วยความโกรธ เฟยฉางรีบก้มมองเสื้อผ้าตัวเอง
“ดังนั้น ในกรณีฉุกเฉิน ฉันควรหากางเกงที่ทำให้รู้สึกขาสั้นลงหรือเปล่า?”
“......” ทุกคน
............
เฟยฉางวิ่งไปที่ห้องอิเซเฟลพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ฉันต้องการใช้วันหยุดสามวัน”
คราวนี้อิเซเฟลไม่ได้อยู่ในสระ แต่นั่งอ่านหนังสืออยู่ “เหตุผล?”
“ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี” อิเซเฟลมองทันที เฟยฉางถลาลงนั่งกับพื้นแล้วค่อยๆพูด
“ฉัน.. รู้สึก..อ่อน...”
“ปฏิเสธ”
เฟยฉางลุกขึ้นทันที
“ทำไม?” เขาถามด้วยความไม่พอใจ “เขาจะใช้น้ำสมองฉัน! พระเจ้ายังรู้ว่าฉันต้องพยายามหลีกเลี่ยงมัน ทำไมฉันต้องให้เขาด้วยละ!?”
“จินแค่แกล้งนาย”
“กันไว้ดีกว่าแก้ไม่ดีหรอ?” เฟยฉางกล่าว “สมมติว่าเขาต้องการน้ำในสมองฉันจริงๆ นายจะช่วยฉันไหม?” ความสับสนฉายอยู่บนใบหน้าอิเซเฟล
“อืม...” เขาตอบ
“อะไรคือ อืม ความหมายคืออะไร!? อย่ามาพยายามหลอกฉันนะ ฉันไม่ใช่คนปัญญาอ่อนที่จะมาปลาบปลื้อมยินดีกับเสียงที่เหมือนกลั้วคอของบางคน” เฟยฉางพูดอย่างหงุดหงิด
“และนอกจากนั้น พ่อของน้องชายคุณยังทำหน้าที่นี้อยู่หรือเปล่า? แล้วนายติดต่อพวกประธานอะไรอย่างนี้ไม่ได้หรอ? อย่างน้อยเขาก็จะบรรเทาความกังวลของฉันได้ซักนิด”
“อับบาดอนจ่ายสองหมื่นเหรียญทองเป็นเงินมัดจำ”
“...คนไม่ควรที่จะโลภเกินไป นางฟ้าก็ควรจะโลภให้น้อยลง และเทวดาตกสวรรค์อย่างนายก็ต้องทุบปุ่มปิดความโลภของพวกเขาสิ หืม? พวกเขาบอกว่าตัวเองสูงศักดิ์ มีเกียรติ แต่มันก็แค่นั้น และตามหลักจริยธรรมแล้ว ชีวิตสำคัญกว่าเงินรู้ไหม?”
“ฉันจะให้โบนัสหนึ่งในสิบปลายเดือนนี้”
ทุกอย่างหยุดชะงัก
“ที่นี่มีโบนัสด้วยหรอ?” เฟยฉางถามเสียงระรื่น
“จะมี ถ้าเรายอมรับแขกคนนี้”
เฟยฉางเงยหน้าขึ้นมองกระดิกนิ้วนับโบนัสของตัวเองในใจอย่างคึกคัก หนึ่งในสิบของสองหมื่นก็เป็นสองพันเหรียญทอง มีพนักงานทั้งหมดแปดคนในโรงแรม หารแปดแล้วก็เหลือสองร้อยห้าสิบเหรียญทอง มันไม่ใช่โชคชั้นใหญ่แต่ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย เขาหันไปที่อิเซเฟลอีกครั้ง
“เขามาเมื่อไหร่?”
“อีกครึ่งชั่วโมง”
__
เมื่อก่อนตอนเห็นแขกออกมาจากความมืดเฟยฉางก็จะตกใจสุดๆแล้ว แต่ตอนนี้เฟยฉางถึงกับตื่นตะลึงกับยานอวกาศทรงกระสุนเงิน มันเหมือนกับเห็น cavemen ที่ปกติใส่กระโปรงหญ้าหันมาใส่ ARMANI แบรนด์สูทชื่อดังและขับรถเฟอร์รารี่ที่ทันสมัย มีควันบุหรี่ถูกพ่นออกจากปากแล้วเขาก็ร้องเพลง ‘ผมรักคุณ’ ลงในโทรศัพท์มือถือของเขา
(TL ; Cavemen คือ อนิเมชั่นเรื่องหนึ่ง ชื่อไทยคือ มนุษย์ถ้ำฉลาดคิด)
แน่นอนคนคนนี้แหกทุกกฎจราจรทั้งหลาย เหมือนในหนังไซไฟ ประตูเปิดได้ด้วยตัวเองและบันไดโลหะยาวก็ปรากฏหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เฟยฉางเช็ดมือบนกางเกงของตัวเอง ปีศาจตัวน้อยกำลังออกมา! และในตอนนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในประตู ผิวซีดจาง เสื้อกั๊กและกางเกงสีดำสนิท ดวงตาสีแดงเลือดของเขาเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น
“ยู้ฮู!! ฉันเห็นจำนวนของสายพันธุ์ในสวนสัตว์นี้ไม่ได้เพิ่มขึ้นเลย เอ๊ะ นาย อิเซเฟลอยู่ไหนหรอ? ทำไมเขาไม่มาต้อนรับฉัน?”
“เขาบอกว่า เขาไม่อยากเป็นโรคมะเร็งดวงตา” จินพูดอย่างใจเย็น “ยาหยอดตาค่อนข้างแพงกว่าเมื่อก่อน”
บอร์ฆากระโดดลงจากยานอวกาศลงมายืนที่หลังเท้าของอาซา ซึ่ง..มันเป็นสองเท้าของความเจ็บปวด
“นายเป็นไททันแบบไหนกัน ที่มีปฏิกิริยาแบบนี้แค่เพราะเด็กน้อยยืนอยู่เท้าของนาย?” จินหัวเราะเยาะ อาซาหันมองหน้าเขาทั้งน้ำตา
จินหยุดพูดชั่วขณะหนึ่ง ใครจะเป็นคนถัดไปหลังจากผู้ที่มีความสูงสามเมตรถูกรังแกโดยเด็กที่สูงไม่ถึงหนึ่งในสามของเขา
บอร์ฆายกเท้าขึ้นอย่างภูมิใจ “ฉันใส่รองเท้าแหลม ฮิฮิ เหล็กแหลม!”
ที่หลังเท้าของอาซาเป็นจุดเล็กๆหลายจุดที่เต็มไปด้วยเลือด
“ขอโทษอาซา ฉันเข้าใจนายผิด” จินถอนหายใจ
บอร์ฆาเลิกคิ้วมองไททัน “นายจะตายถ้านายเป็นอาคิลลิส”
(TL; อาคิลลิสเป็นวีรบุรุษในตำนานกรีกโบราณขอรับ)
จินรีบแทรกก่อนที่อาซาจะได้มีโอกาสพูด “นายไม่รู้หรือว่าจุดอ่อนของอาคิลลิสคือส้นเท้าไม่ใช่หลังเท้า นายเคยทำการบ้านหรือ สอบ ผ่าน บ้าง ไหม บอร์ฆา?” (TL; ใส่ตัวอักษรหนาแสดงความเน้นย้ำทีละคำพูดนะขอรับ)
บอร์ฆากระทืบเท้า “ฉันไม่อยากคุยกับนาย ฉันเกลียดนาย มาเต๋อฟากเกอร์ ออกไปให้ไกลสายตาเลยไอ้รักร่วมเพศน่ารักเกียจ แวมไพร์น่าขยะแขยง! แกสมควรที่จะเน่าตายในสวรรค์!”
“ขอบคุณสำหรับความปรารถนาดี แต่ฉันค่อนข้างจะมั่นใจว่านอกเหนือจากนรก ทุกโลกได้รับเกียรติให้ไปสวรรค์ทั้งนั้นละ”
บอร์ฆาพ่นลมหายใจสะบัดหน้าหนีจินมายังอาซา และเฟยฉางผู้ที่พยายามซ่อนตัวหลังอาซา
“ทำไมมนุษย์ถึงน่าเกลียด?”
ทุกอย่างหยุดชะงัก เฟยฉางหยุดซ่อนและก้าวไปข้างหน้าและโค้งคำนับขณะที่ยิ้ม “ห้องพักสำหรับคุณพร้อมแล้ว คุณบอร์ฆา โปรดให้ผมนำไปนะครับ”
“หึ นายน่าสนใจดี ฉันชอบนาย” เฟยฉางสาปแช่งเด็กตรงหน้าในใจ
“ทางนี้ครับ คุณบอร์ฆา” ฮิวจ์กล่าวเบาๆ บอร์ฆาเหลือบมองเขาก่อนจะเลิกสนใจ “หืมม จินเหมาะกับถังขยะจริงๆ”
“อย่าบอกฉันนะว่านายอยากใส่อะไรในกระเพราะอาหารของนาย ที่เอาเข้าไปแล้วมันจะเขย่าออก คุณบอร์ฆา” จินแสยะยิ้ม ราวกับระลึกถึงความทรงจำไม่ดีเมื่อครั้งก่อนใบหน้าบอร์ฆามืดครึ้มขึ้นมาทันที เขาหันไปทางเฟยฉางแทน
“โอ้ มนุษย์ นายบอกว่าจะพาฉันไปที่ห้องไม่ใช่หรอ? ทำไมไม่ไปซักทีละ?”
เฟยฉางหันหลังเดินไปตามทางทันที
__
อยากทำการรีไรท์แต่ละตอนให้สมูทขึ้นกว่าเดิมจังเลยขอรับ..
คนอ่านว่าควรไหมขอรับ หรือรอให้จบก่อนดี กลัวอ่านกันไม่เข้าใจจังเลยขอรับ
ปล. เรื่องใหม่ที่เคยคิดว่าอยากแปลยังไม่ได้เริ่มเลยขอรับ แค่เรื่องนี้ต้นฉบับอิ้งก็ตั้ง 60 ตอน เห็นตัวเลขแล้วต้อแต้
ฮ่าๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เย็นไว้ๆ
ปล.รอจบแล้วรีไรท์ดีกว่าค่ะ
จบทีเดียวไปก่อนดีกว่าค่ะ
สำหรัับเราขอจบก่อนรี ดีกว่ามันค้างคะ55แต่ว่าค่อยๆปรับก็ได้คะ ไรท์แปลได้ดีพอตัวเลย