{EXO FIC} ขอนไม้ END

ตอนที่ 2 : Part I รักที่ต้องเก็บ

.

.

I

.

.

หลังจากบอกเลิกแบคฮยอน เขาตัดสินใจจะคบกับรุ่นน้องที่คุยกันมาช่วงหนึ่งทันที แม้จะดูไม่ดีในสายตาใครหลายๆคน แต่ที่เขาว่า รักแท้แพ้ใกล้ชิดคงจะจริง การได้เรียนคณะเดียวกันเจอหน้ากันบ่อยๆทำให้ความรู้สึกเอนเอียงไปหา หลังจากได้คุยกันไปซักพักเขากลับตกหลุมรักเข้าอย่างจัง

และเมื่อต้องเลือก..เขาเลือกความรู้สึกตัวเอง ณ ตอนนี้ ไม่ใช่ในอดีตอีกต่อไป

“ทำอะไรอยู่ครับเด็กดี” ชานยอลตรงเข้าไปกอดรอบเอวบางไว้ไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวพร้อมวางคางเกยไหล่เล็ก คยองซูสะดุ้งด้วยความตกใจเล็กๆ ก่อนหันมาตำหนิคนตัวโตกว่า

“พี่อย่าเข้ามาเงียบๆแบบนี้สิครับ ผมตกใจหมด”

“โถ่ ขวัญอ่อนจริงเชียว แล้วตกลงทำอะไรอยู่ครับ” ชานยอลดันตัวเข้าไปชิดกับคนตัวเล็กมากขึ้น หน้าชะโงกเข้าไปดูสิ่งที่อีกฝ่ายทำจนลมร้อนเป่ารดข้างแก้มป่องนั่นเต็มๆ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันพร้อมกับผิวแก้มเริ่มขึ้นสีจางๆด้วยความเขิน แน่นอนว่ามันไม่รอดพ้นสายตาชานยอลไปแน่ เขาจึงกดจมูกหอมแก้มนิ่มนั่นฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว

“พี่ชานยอล!” คยองซูร้องตกใจรีบขยับตัวหวังจะหลุดจากอ้อมแขนตุ๊กแก แต่ก็ไม่เป็นผลเท่าไหร่นักซ้ำยังถูกคนตัวโตกว่าพลิกตัวให้หันหน้าหากันเสียอีก คางเล็กก้มลงแทบจรดหน้าอกอย่างไม่กล้าสบสายตา

“พี่เลิกกับเขาแล้วนะ.. พี่พร้อมที่จะดูแล และรักเราแล้วนะ” คยองซูเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างตกใจ แม้จะรู้สึกผิดกับพี่แบคฮยอนไปบ้างแต่.. เขาก็ไม่ผิดใช่ไหมที่จะรู้สึกยินดีกับมัน ในเมื่อเขาก็รักชานยอลไปไม่น้อยกว่ากัน..

“แล้วพี่แบคฮยอน...”

“แบคฮยอนเข้มแข็งจะตาย ขนาดพี่บอกเลิกพี่ยังไม่เห็นเขาร้องไห้ซักนิด.. เราก็สบายใจเถอะ บางทีแบคฮยอนอาจจะไม่รู้สึกอะไรกับพี่มาตั้งนานแล้ว” คยองซูมองหน้าอีกฝ่ายเพื่อสังเกตว่าสิ่งที่พูดมานั้นเพียงปลอบใจเขาหรือความจริง เมื่อเห็นว่าดวงตาแน่วแน่ที่สะท้อนกลับมาเขาจึงเผยรอยยิ้มเล็กๆ ซบใบหน้าลงอกแกร่ง

“ขอบคุณนะครับ.. ผมรักพี่”

“พี่ก็รักคยอง”

….

..

.

เสียงดนตรีจากรอบข้างค่อนข้างดังพอสมควร แบคฮยอนยกแก้วบรรจุน้ำอัมพันสีเข้มขึ้นแก้วแล้วแก้วเล่าโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนเซฮุนต้องคว้ามือเรียวเอาไว้

“พี่ดื่มเยอะแล้วนะ”

“ปล่อยพี่ซักวันเถอะฮุน” แบคฮยอนไม่ได้เงยหน้ามองอีกฝ่ายเพียงกระตุกมือเบาๆเชิงให้อีกคนปล่อย เซฮุนเม้มปากตัวเองก่อนจะคลายมือที่รั้งไว้ออก เขาไม่ชอบเอาเสียเลยที่แบคฮยอนเป็นแบบนี้ แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยดูอยู่ห่างๆ

“นานแล้วนะ..สำหรับพี่กับชาน ทั้งที่ควรจะเหนียวแน่นแต่ชานกลับปล่อยมันไปง่ายๆ ฮึก.. เขาทำมันได้ยังไง” การมองเห็นเริ่มพร่าเลือนเพราะน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาเต็มตื้นดวงตาคู่สวย แบคฮยอนปล่อยเสียงสะอื้นออกมาตามประสาคนเมาที่คุมสติตัวเองไม่อยู่ ทั้งๆที่ปกติไม่เคยซักครั้งที่จะร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าใคร ดวงหน้าเรียวโน้มลงฟุบกับท่อนแขนที่วางอยู่บนโต๊ะแม้อย่างนั้นมืออีกข้างก็ยังไม่ปล่อยจากแก้ว

เซฮุนยื่นมือหวังจะไปรั้งคนตัวเล็กมาโอบกอดแต่เขาไม่มีสิทธิ จึงได้แต่ขบกรามแน่นชักมือกลับมาวางกำหมัดไว้บนหน้าขาตัวเองแทน

“ไม่เป็นไรนะครับ.. เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไป” สิ่งที่พอจะปลอบได้ พูดได้ก็มีเพียงเท่านี้ เซฮุนกล้ำกลืนความเจ็บปวดตัวเองและส่งยิ้มบางๆให้เมื่อแบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาอีกฝ่ายฉายความร้าวรานออกมาอย่างชัดเจน

เป็นผมได้ไหมนะ เป็นผมได้ไหม ที่พี่จะวางใจให้ดูแล  - เซฮุน

ทำไมที่ตรงนี้ไม่เป็นนายนะ ชานยอล ทำไมต้องทิ้งกันไปนะ - แบคฮยอน

เซฮุนจับร่างไร้สติแบกขึ้นหลังเพื่อพากลับหอ เพราะความที่อยากอยู่กับอีกฝ่ายต่อแม้แบคฮยอนจะไม่รู้สึกตัวก็ตาม สองขาแกร่งเดินไปตามทางฟุตบาทในใจก็นึกถึงสิ่งที่แบคฮยอนเพ้อระหว่างอยู่ในร้าน

‘พี่รักชานยอล รัก..’

‘ทิ้งกันไปทำไมชาน เจ็บ เจ็บจะตายอยู่แล้ว’

‘อย่าไปเลยนะ ฮึก.. กลับมาหากันที ได้โปรด’

“ชานยอล...” เสียงแผ่วที่ดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมแรงกระชับรอบคอทำให้เซฮุนชะงักปลายเท้า กัดเม้มริมฝีปากตัวเองอย่างขมขื่น น้ำตาที่คิดว่าจะไม่มีไหลกลิ้งออกมาจากตาคมทั้งสองข้าง ถ้าหากเวลานี้ใครผ่านมาคงสมเพศเขาน่าดู เซฮุนแค่นหัวเราะเบาๆก่อนจะเร่งฝีเท้าตรงกลับหอ

 .

.

.

“มองอะไรพี่ชาน” เสียงนุ่มข้างหูทำให้เขาหันกลับไปมองคนรักตัวเอง สองแขนโอบรอบเอวบางแล้วส่ายหน้าเบาๆ ที่เขาเห็นก็แค่อดีตคนรักกับรุ่นน้องคนนั้น.. เซฮุน

ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นแบคฮยอนอยู่บนหลังของเซฮุนแล้วเขารู้สึกหน่วงในอก ชั่ววูบที่เขาอยากจะพุ่งไปต่อยเด็กนั่นพอดีกับเสียงของคนตรงหน้าเรียกเขาเสียก่อน อารมณ์เมื่อครู่มันไม่ควรจะเกิดขึ้น

คยองซูมองหน้าชานยอลอย่างไม่เข้าใจแต่ก็เลิกสงสัยเมื่ออีกฝ่ายโน้มหน้าลงมาจูบทับริมฝีปากตัวเอง แม้จะตกใจแต่ก็ยอมเปิดปากรับความอุ่นชื้นนั้นเข้ามา  เพียงไม่นานริมฝีปากก็เป็นอิสระ เขาฟาดมือลงบนต้นแขนแกร่งนั้นเบาๆด้วยความเขินอาย ก่อนจะหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ

“หึหึ” ชานยอลหัวเราะกับท่าทีนั้นแต่ในใจก็ยังรู้สึกขุ่นมัวกับภาพเมื่อครู่ จนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มือของเขากำช้อนในมือเสียจนรู้สึกเจ็บ คยองซูแตะลงมือใหญ่ ตากลมทั้งสองข้างฉายแววสงสัยแต่ชานยอลไม่ได้ตอบอะไร ยิ้มเหมือนเคย ยิ้มที่คยองซูยอมปัดความสงสัยนั้นทิ้งไป

ไม่เป็นไรถ้าพี่ไม่บอก ก็จะไม่ซักถาม แค่เพียงพี่อยู่ตรงนี้ก็พอ – คยองซู

หวง หึง ต้องการให้กลับมา แต่ก็ต้องข่มใจเพราะเขาเลือกเอง - ชานยอล 

.

.

.

ทิศเหนือ.