{EXO FIC} ขอนไม้ END

ตอนที่ 1 : intro

Intro

“เราเลิกกันเถอะ” สิ้นเสียงของอีกฝ่ายเขาก็ได้แต่ยืนแข็งเป็นหินมีเพียงนัยต์ตากลมที่สะท้อนถึงความเจ็บปวดออกมา ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันเพื่อระงับความสั่น

“ขอโทษนะ แต่ความรักที่เคยมีมันหมดไปแล้ว แบคฮยอนอา” ร่างบางแทบจะล้มทั้งยืนกับคำสารภาพตรงๆของชานยอล สองมือเล็กกำแน่นเข้าหากันจนเส้นเลือดปูดนูน ไม่ว่าเมื่อใดเขาจะอ่อนแอไม่ได้ เปลือกตาปิดลงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร

“ไปเถอะ...” แบคฮยอนพูดเสียงแผ่วแต่หนักแน่นในความรู้สึกของชานยอล ชานยอลมองหน้าอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังเดินออกไป เปลือกตาบางค่อยๆเปิดออกมองภาพอดีตคนรักที่กำลังเดินไกลออกไปจนสุดสายตา สิ่งที่เขาพยายามอดกลั้นไว้ก็ส่งผล ขาเรียวเหมือนจะทรงตัวไม่ไหวทรุดลงกับพื้น น้ำตามากมายไหลทะลักอย่างห้ามไม่ได้ เขาทำได้เพียงขบปากกลั้นเสียงสะอื้นไว้จนตัวสั่นไหว

“...อย่างพี่ไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก” ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่อีกคนเข้ามา ฝ่ามือใหญ่กำลังลูบหลังเขาอย่างปลอบประโลมแต่ในสถานะการณ์แบบนี้แบคฮยอนไม่สามารถที่จะรับรู้หรือซึ้งใจกับการกระทำนั้น นอกจากปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เจ็บปวดจวดจะขาดใจ

“ฮึก... เซฮุน..ปล่อยพี่ไว้เถอะ..” เซฮุนมองร่างเล็กด้วยสายตารวดร้าวไม่ต่างกัน การได้เห็นคนที่ตนรักเสียใจไม่มีใครที่รู้สึกยินดี ถึงแม้ว่าความเสียใจของพี่แบคฮยอนวันนี้จะทำให้เขามีโอกาสเผยความในใจก็ตาม...

นานมาแล้วที่เซฮุนแอบหลงรักรุ่นพี่คนนี้... และเขาก็ยังทำได้แค่แอบต่อไปเพราะแบคฮยอนมีแฟนเสียแล้ว จะให้เข้าไปแทรกกลางนั้นเขาก็ทำไม่ลง รอยยิ้มของแบคฮยอนยังเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขา ไม่ว่าเขาจะเจ็บเพียงไหนที่เห็นทั้งคู่เดินไปด้วยกัน จับมือกันหรือหยอกล้อกัน แต่ถ้ามันแลกกับรอยยิ้มของแบคฮยอนแล้วเขายอมได้

เซฮุนไม่ได้ลุกหนีอย่างที่แบคฮยอนขอร้อง เขายังคงนั่งอยู่ข้างไม่ห่างมือใหญ่ลูบหลังเล็กต่อไปเรื่อยๆโดยไม่พูดอะไร แบคฮยอนปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างต่อเนื่องจนเริ่มรู้สึกดีขึ้น ก็สะกดกลั้นตัวเองไว้แล้วเงยหน้ามองคนข้างๆทั้งคราบน้ำตา

“ทำไมนายยังอยู่ตรงนี้” เซฮุนหันมองร่างเล็กด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาอยากจะตอบไปเหลือเกินว่ารักและเป็นห่วง แต่ถ้าทำแบบนั้นอีกฝ่ายคงได้หนีไปแน่ๆ จึงกดความรู้สึกนึกคิดของตัวเองไว้ให้ลึกสุดตอบสิ่งที่ตรงข้ามกับความคิดออกมา

“ถ้าผมไม่อยู่ปลอบพี่ แล้วพี่จะไปพึ่งใครได้ละ จริงไหม? ต้องเป็นผมนี่ละ น้องรักของพี่ไง” พูดไปก็เจ็บไปแต่เพียงต้องการให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นจึงเลือกที่จะทำ ทั้งยังส่งยิ้มที่คิดว่ากว้างสุดๆไปให้

แบคฮยอนมองหน้ารุ่นน้องที่สนิทกันมาหลายปีแล้วหัวเราะขึ้นเบาๆ เซฮุนก็ยังคงเป็นเซฮุน ไม่ว่าเวลาไหนก็ตามติดเขาทำให้เขายิ้มได้เสมอ แม้คราวนี้เขาจะยิ้มได้ไม่เต็มปากแต่การได้ฟังอะไรแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย แบคฮยอนตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติคว้าเอาผ้าเข็ดหน้ามาลบรอยคราบน้ำตา

“งั้นไปเถอะน้องรัก ไปกินกันให้หายเศร้าไปเลย!” แบคฮยอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมส่งยิ้มจางให้อีกฝ่าย เซฮุนลอบถอนหายใจกับสรรพนามเรียกอีกฝ่ายก่อนยืนขึ้นแล้วส่งยิ้มกลับเป็นการตกลง

แม้เจ็บปวดแต่ก็ยอมกดมันไว้ ไม่แสดงให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงมัน - เซฮุน

แม้เจ็บปวดแต่ยอมกดมันไว้ ไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วง - แบคฮยอน

เรื่องราวตลกร้ายของความรักคือไม่ใช่ทุกครั้งที่เราจะสมหวัง ไม่ใช่ทุกครั้งที่เราจะพูดได้ตามใจคิด

ทิศเหนือ.