Footballer Fiction

ลำดับตอนที่ #3 : (Gerrard*Alonso)See ya!

(Gerlonso)Long time

นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้กลับไปเหยียบที่แห่งนั้น

 

นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้าคนคนนั้น 

 

นานแค่ไหนแล้วที่เขาต้องทนคิดถึงคนคนนั้นอยู่ทุกวัน

-------------------------------------

วันที่ท้องฟ้าแจ่มใสในเมืองมิวนิค

 

ตอนเช้าที่นี่ยังเป็นเหมือนเดิม แสงแดดที่ทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามาปลุกเขาให้ตื่น เขาลากตัวเองขึ้นมาจากเตียงและลุกขึ้นไปอาบน้ำ

 

วันนี้เขาไม่มีซ้อม ดังนั้นเขามีเวลาว่างทั้งวันที่จะทำอะไรก็ได้

 

เขาชอบนะ เพราะมันสบายดี ไม่ต้องซ้อม ไม่วุ่นวาย แต่เขาก็เกลียดมัน เพราะมันทำให้เขาเหงา

 

ภรรยาเขา นาโกเร่ พาลูกไปสเปน และยังไม่กลับมาอีกสักพัก มันยิ่งทำให้วันว่างของเขาแย่ลง

 

อดีตเก่าๆย้อนกลับมา ทั้งที่สโมสร รีล มาดริด และลิเวอร์พูล แต่เหมือนอันหลังจะชัดยิ่งกว่าไหนๆ

 

เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ความยินดี ยังคงติดอยู่ เขาคิดถึงที่นั่นเหมือนเดิม

 

แต่เขาคงไม่มีโอกาสกลับไปเร็วๆนี้ และถ้าเขากลับไปทุกอย่างก็คงไม่เหมือนกับวันที่เขาจากมา

 

สตีเว่น เจอร์ราร์ด กัปตันผู้เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของลิเวอร์พูล คนสำคัญของเขา

 

เขาแปลกใจเมื่อรู้สตีเว่นย้ายออกจากสโมสร เพราะที่นี่เป็นเหมือนบ้านของสตีเว่น และสตีเว่นก็รักที่นี่มาก

 

เขานึกภาพไม่ออกด้วยซ้ำหากลิเวอร์พูลขาดสตีเว่นไป เขายอมรับว่าสตีเว่นแก่ลง และทุกอย่างย่อมต้องเปลี่ยนไปตามกาลเวลา

 

แต่ถึงจะอย่างนั้นมันก็ยังยากที่จะยอมรับ วันแรกที่เขาก้าวเข้ามาเขาเจอสตีเว่น และวันที่เขาก้าวออกมาก็ยังคงเจอคนเดิม

 

แต่เมื่อเขาก้าวเข้าไปอีกครั้งทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

 

มันไม่ได้หมายความว่าเฮนเดอร์สันไม่ดี เขาดีมาก เพียงแต่ว่ามันยังคงต่างจากสตีเว่น

 

เขาไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่มองอยู่อย่างนั้น

 

คิดไปคิดมาเขาก็ไม่ได้เจอสตีเว่นนานเหมือนกัน แทบไม่ได้คุยกัน

 

เพราะอีกฝ่ายยุ่งเกี่ยวกับเรื่องสโมสร และเขาก็ไม่อยากรบกวน

 

~~ครืดดด~~~

 

เสียงโทรศัพท์สั่น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ถึงแม้ไม่ต้องคุยอะไร แค่เห็นรายชื่อเขาก็ยิ้มได้แล้ว  แถมโทรแบบfacetimeเสียด้วย

 

"ไง ซาบี"สตีเว่นทักทาย แล้วโบกมือให้เขา เขาโบกมือตอบกลับไป แต่เขาว่าตอนนี้สีหน้าเขาต้องดูแย่แน่ๆ เพราะสตีวี่ทำหน้แปลกๆ

 

"ซาบี นายเลิกทำหน้าแบบนั้นทีเถอะ ฉันเห็นหน้าแบบนั้นมาเป็นร้อยๆรอบแล้วนะ"สตีวี่บ่นอุบ ท่าทางหน้าเขาคงดูไม่ดีจริงๆ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ เขาทำหน้าไม่ถูกจริงๆ

 

"ก็ดูนายทำสิ!"เขาแทบอยากจะพุ่งเข้าไปในหน้าจอแล้วคว้าคนตรงหน้ามาเขย่าๆให้หายบ้าสักที

 

"ก็ฉันแก่แล้ว ซาบี มันถึงเวลาแล้วนี่"สตีวี่ตอบกลับ เขาอยากจับคนตรงหน้ามาบีบคอแล้วจริงๆนะ

 

"หึ แก่ นายมันงี่เง่าเหอะ แล้วโทรมามีอะไร?"เขาวกเข้าประเด็นก่อนจะมีเรื่องทะเลาะ

 

"ก็ฉันอยากให้นายมาเตะแมทช์อำลาน่ะ"ถ้าเรื่องนี้ทางสโมสรลิเวอร์พูลได้ส่งเรื่องมาหาเขาแล้ว แต่เขายังไม่ได้ตัดสินใจ และตอบกลับไป

 

แต่ตอนนี้เขาว่าเขาตัดสินใจได้แล้วล่ะ

 

"แล้ว?"เขาถามกลับไป ยังไงก็ต้องรักษาฟอร์มไว้ก่อน ตอบกลับไปเลยก็เสียหน้ากันพอดี

 

"นายจะมาได้ไหม"สุดท้ายคำถามนี้ก็หลุดจากปากสตีวี่ และเขาก็พยักหน้าตกลง ไม่มีความจำเป็นต้องปฎิเสธนี่

 

"อีกอย่างฉันอยากให้หมูเจอแม่น่ะ555"เขาสะดุดไปนิดนึง ก่อนจะนึกไปถึงหุ่นกลมๆของเจ้าเด็กจากเซบีย่า

 

"โมเรโน่? ให้ตายสินี่นายเล่นเหมือนพวกแฟนๆด้วยเหรอเนี่ย!?!"เขาอดจะประหลาดใจไม่ได้ เขาเห็นรูปนั้นหลายรอบแล้วล่ะ แต่แปลกใจที่สตีวี่เล่นด้วยต่างหาก

 

แต่เขาก็ยอมรับนะว่าโมเรโน่เหมือนเขาผสมกับสตีวี่สุดๆ

 

"นายลืมเรื่องคืนนั้นของเราแล้วเหรอ ซาบี~~"สาบานได้เหอะ เขาอยากตบสตีวี่ นี่ถ้าเขาอยู่อังกฤษเขาคงต้องทำอะไรเพื่อเรียกสติสตีวี่'อย่างหนัก'เลยล่ะ

 

"ฉันไม่น่ายอมให้นายจูบเลย ให้ตายสิ"เขาแทบคลั่งเมื่อนึกไปถึงวันนั้น วันที่เขากับสตีวี่จูบกัน

 

ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะ แต่เป็นครั้งแรกที่คนดูเยอะขนาดนี้ อย่างน้อยก็แฟนบอลลิเวอร์พูลทั่วโลก

 

"555 เอ้อ ซาบี ถ้านายมานายต้องอยู่ทีมเดียวกับฉันนะ ห้ามไปกับเจมี่เด็ดขาด!"สจีวี่บอกเสียงเด็ดขาด คงมีศึกแย่งลูกทีมระหว่าสตีวี่กับคาราเกอร์สินะ 

 

แต่ถึงไม่บอกเขาก็รู้อยู่แล้วแหละ 

 

"อืม"เขาครางตอบในลำคอ สตีวี่ยิ้ม

 

"โอเค งั้นเดี๋ยวเจอกัน บายยยย😀"เขาโบกมือตอบกลับ แล้ววางสาย ถึงแม้อบากจะรั้งอีกนิดก็เถอะ

 

แต่เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว เขาหวังว่าการเจอกันครั้งนี้มันคงเป็นหนึ่งในความทรงจำที่ดีที่สุดของเขาในแอนฟิลด์

 

และอย่างน้อยๆวันนี้ที่มิวนิคของเขามันก็ไม่ได้ว่างเปล่าเกินไป

 

~ครืด~

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เขาหยิบขึ้นมาดูก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมา

 

"ว่าไง เจมี่?"

_______________________

 

เรื่องนี้แต่งสนองนี้ดจากเทสติโมเนียลแมทช์ของลุงเจิดค่ะ!!