Footballer Fiction

ลำดับตอนที่ #2 : (Skrtel*Agger)New year

วันนี้เขาได้กลับมาที่เมืองลิเวอร์พูลอีกครั้งแล้วกลับมาที่นี่ ที่แอนฟิลด์...

 

ตั้งแต่วันที่เขาเดินจากไปเขาไม่ได้มาที่นี่อีกเลย ก้าวแรกที่เขาก้าวเข้ามาในสถานที่นี้อีกครั้ง มันเหมือนครั้งแรกที่เขาเดินเข้าไปในที่แห่งนี้

 

เขาเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวที่เขามีอภิสิทธิ์สามารถเข้าออกเมื่อไหร่ก็ได้เท่าที่เขาอยากมา 

 

ตอนนี้เหลืออีกราว3ชม.ก่อนจะเริ่มการแข่ง ดังนั้นสถานที่จึงไม่มีคนอยู่ เขาเดินเข้าไประลึกบรรยากาศที่คุ้นเคย ก่อนจะรู้สึกถึงมือบางคนมาแต่ไหล่เขาเบาๆ

 

เขาหันไปมองแล้วพบกับมาร์ติน สเคอร์เทล กองหลังตัวหลักของลิเวอร์พูล คนที่เขาสนิทที่สุดในทีม

 

"ทำไมนายไม่บอกว่านายจะมา"มาร์ตินถาม เขาไม่อยากบอกเพราะคิดว่ายังไงทุกคนก็คงเห็นเขาอยู่แล้ว

 

แน่ล่ะลิเวอร์พูลTVเอาเขามาออกรายการด้วยหลังรู้ว่าเขาจะมา

 

"ก็เดี๋ยวพวกนายก็เห็น แล้วทำไมนายมาเร็วล่ะ?"เขาถาม เพราะปกติแล้วคนที่มาคนแรกของสนามมักจะเป็นกัปตันประจำทีมอย่างสตีเว่น เจอร์ราร์ด มากกว่า 

 

"ฉันมาซ้อมก่อน นายก็รู้ว่าแผงหลังเราแย่แค่ไหน ยิ่งตอนที่นายออกไป"มาร์ตินบอก คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน เขารู้ ตอนนี้สถานการณ์ในทีมไม่ค่อยดีนัก ทั้งตกรอบUcl และแพ้ติดกันหลายนัด

 

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยู่ในทีมแล้ว แต่เขาก็ผูกพันธ์กับทีมนี้มากจนเขาอดใจเสียแทนไม่ได้

 

"ฉันไม่ได้อยากออกนี่ ถ้าเขาไม่ปล่อยฉันก็ไม่ไปหรอก"เขาบอก ความจริงเขาไม่เคยอยากออกจากทีมเสียด้วยซ้ำไป แต่เขาทักท้วงฝ่ายผู้บริหารไม่ได้ จึงจำเป็นต้องยอมรัฃบไป

 

"กาแฟไหม?"มาร์ตินถาม เขาพยักหน้า ก่อนที่จะพากันเดินออกไปที่ร้านกาแฟแถวแอนฟิลด์

 

"เดี๋ยว แผลนายเป็นไงบ้าง"เขาถาม เพราะเขาได้ดูเกมที่ลิเวอร์พูลเจอกับอาเซนอล มาร์ตินได้แผลมา แถมยังต้องเย็บอีก

 

ตอนแรกก็นึกว่าเป็นแผลเล็กน้อยตามแบบกองหลังปกติ ไม่นึกว่าจะต้องเย็บ จนมีคนแชร์มานี่แหละ

 

แถมมาร์ตินยังบ้าพอที่จะเอาหัวโหม่งทั้งที่สภาพนั้น... ทั้งที่เวลาปกติ...ไม่โหม่ง และไม่เข้า

 

"ก็ดี ยังเจ็บอยู่ แต่ไม่มาก"มาร์ตินตอบแล้วเอามือไปลูบแผลตัวเองเบาๆ 

 

"นายบ้ามากที่กล้าโหม่ง ทั้งที่นายเพิ่งเย็บแผลมา"เขาต่อว่าคนตรงหน้าไป ที่ถ้าลูกบอลโดนแผลแบบจังๆขึ้นมา เขาล่ะไม่อยากจะคิด

 

"เอาน่า นายจะอยู่ที่นี่นานไหม?"มาร์ตินถาม อันที่จริงเขาคิดว่าเขาจะอยู่ถึงแค่เย็นวันนร้ แต่เขาว่า เขาควรเปลี่ยนความคิด

 

"ก็ถึงหลังปีใหม่นั่นแหละ"เขาตอบ เพราะปกติปีใหม่เขาก็อยู่ที่นี่ทุกปี พอจากไปก็เลยอดรู้สึกแปลกๆไม่ได้ สุดท้ายก็เลยกลับมาที่เดิมเพื่อเคาท์ดาวน์

 

"อืม ไปปาร์ตี้ที่บ้านด้วยกันไหม? พอดีบาร์บอร่าเธอไม่อยู่น่ะ ฉันอยู่กับมัทธิโอแค่สองคน"มาร์ตินเอ่ยปากชวน และเขาตอบรับไปอย่างไม่ลังเล

 

เพราะตัวเขาเองก็มาคนเดียวและไม่คิดที่จะไปไหนอยู่แล้ว 

 

"แล้วเมื่อไหร่เราจะไปถึงร้านกาแฟ?"เขาถามแบบไม่จริงจังนัก ก็แหงล่ะพวกเขาเดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวเองนี่

 

"เออจริง ไปเหอะ"พวกเขาเริ่มก้าวเดินออกมาไม่นานก็ถึงร้านกาแฟ ซึ่งเจ้าของร้านก็มาทักทายและคุยกับพวกเขาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะนำกาแฟมาเสริฟและขอตัว

 

 พวกเขานั่งสักพัก มาร์ตินยกนาฬิกาข้อมือมาดู เขาจึงยกมาดูด้วยเช่นกัน และพบว่าตอนนี้เหลือเวลาอีกราวๆ1ชม.ครึ่งก่อนการแข่ง ซึ่งเวลานี้มาร์ตินควรไปซ้อมได้แล้ว

 

"ไปเถอะ ใกล้เวลาแล้ว เดี๋ยวครั้งนี้ฉันจ่ายเอง"เขาพูดโดยไม่ให้คนที่นั่งตรงข้ามตอบอะไร เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน แล้วหันไปก็เจอกับมาร์ตินที่มายืนรอพอดี

 

พวกเขาเดินมาจนถึงหน้าสนามแอนฟิลด์ มาร์ตินชวนเขาเข้าไปในห้องแต่งตัว ซึ่งตอนนี้คงเต็มไปด้วยนักเตะของทีม

 

เขาพยายามปฎิเสธ แต่ก็ทำไม่ได้ เขาแค่ไม่อยากคิดถึงที่นี่ไปมากกว่านี้แล้ว 

 

"เฮ้ แดนนี่ นายไม่บอกพวกเราว่านายจะมา"สตีวี่เอ่ยทักเขาคนแรก และคนอื่นๆก็เข้ามาล้อมรอบ และกอดเขา เสียงทักทายพูดคุยดังขึ้นรอบๆตัวเขา

 

ที่นี่ยังเหมือนเดิม เขาคิดถึงที่นี่เหลือเกิน บรรยากาศแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้... เขาไม่เคยอยากจากที่นี่ไปเลย

 

"พวกนายควรไปเตรียมตัวได้แล้ว"เขาบอก เพราะตอนนี้ก็ใกล้เวลาแล้ว แต่ตอนนี้นักเตะยังเตรียมตัวไม่เสร็จเพราะมัวแต่มาคุยกับเขา

 

"คร้าบบบ ท่านรอง"ทุกคนตอบก่อนจะแยกย้ายไปเตรียมตัว เขาเดินออกมา

 

เกมส์วันนี้เป็นเกมส์ที่ยอดเยี่ยมมากเพราะพวกเขาชนะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่สมาชิกในทีมนี้แล้ว แต่เขาก็ินดีกับทุกความสำเร็จในทีมนี้เสมอ มันวิเศษที่สุด

 

"นายสนใจไปทานอาหารเย็นกับพวกเราไหม?"สตีเว่นเดินออกมาถามเขา ทุกคนมองด้วยความลุ้นที่ว่าเขาจะตอบตกลงหรือไม่ และแน่นอนเขาไม่ปฎิเสธมันหรอก

 

พวกเขานั่งทานกันที่ร้านอาหารแถวๆแอนฟิลด์ที่พวกเขาชอบมาด้วยกันบ่อยๆ เสียงจ้อกแจ้กจจอแจจากคนในทีมไม่ได้ทำให้เขารู้สึกรำคาญแม้แต่นิดเเดียว แต่ในตรงกันข้ามเขามีความสุขด้วยซ้ำ

 

เขาคิดถึงที่นี่ เขาไม่อยากจากที่นี่ไปเลย แต่นั่นแหละเขาไม่มีประโยชน์กับทีม เขาก็จำเป็นต้องไป แต่ถ้าเขามีโอกาส เขาคงจะกลับมาที่นี่วันใดวันหนึ่ง

 

มื้ออาหารวันนี้จบลงด้วยความอิ่มเอมใจ มาร์ตินเสนอจะเป็นคนพาเขาไปส่งโรงแรม แต่เขาปฎิเสธ เพราะโรงแรมอยู่ไม่ไกลนัก มาร์ตินก็คะยั้ยคะยอ แต่สุดท้ายก็ยอมเขา มาร์ตินนัดแนะเวลาพรุ่งนี้ และบอกว่าจะมารับเขาด้วยตัวเอง พร้อมไปซื้อของเตรียมงาน เขาตกลง 

 

เขาเดินออกมา รถของมาร์ตินเคลื่อตัวห่างออกไป เขาอยากเดินเล่น สัมผัสที่นี่นานๆสักครั้ง ก่อนที่จะต้องจากไป

 

เขาเดินเลียบถนนไปเรื่อยๆ ร้านค้าข้างทางต่างประดับประดาสวยงามเพื่อต้อนรับเทศกาลสำคัญที่จะมาถึงในไม่ช้า เสียงเพลงดังแว่วมา เขาเพิ่งรู้สึกว่าเมืองลิเวอร์พูลสวยขนาดนี้ เมื่อเขากลับมาอีกครั้ง ทุกสถานที่มีแต่ความทรงจำที่เขาคิดถึงมันอยู่เสมอ

 

ที่นี่เหมือนบ้านของเขาไปแล้ว เขายกมือที่มีรอยสักYNWA ซึ่งเป็นตัวย่อของคำประจำถิ่นแอนฟิลด์ขึ้นมาลูบเบาๆ เขาคิดถึงที่นี่เหลือเกิน คิดถึงแฟนบอล คิดถึงทีม คิดถึงบรรยากาศอบอุ่นแบบนั้น เขาปฎิเสธไม่ได้เลยว่าเขาอยากกลับมาที่แห่งนี้มากขนาดไหน

 

เขาฟุ้งซ่านได้ไม่นานก็มาถึงโรงแรมที่เขาพัก เขาเดินขึ้นไปบนห้อง แตะคีย์การ์ด และอาบน้ำ เพื่อพักผ่อนสำหรับเช้าวันต่อไปที่จะมาถึง

 

8.00am

 

เขาตื่นขึ้นมาอาบน้ำล้างหน้าล้างตา และลงไปรับประทานอาหารเช้าท่ห้องของโรงแรม และลงไปรอมาร์ตินที่ล็อบบี้ ซึ่งรอไม่นาน คนที่เขารอก็มาถึง พร้อมกับหลายชายตัวน้อย มัทธิโอ

 

"น้าแดนนี่"เจ้าตัวเล็กเรียกก่อนจะวิ่งมากอดเขาไว้ เขาย่อตัวแล้วอุ้มเด็กชายมาไว้ในอ้อมแขน เอาจริงๆมัทธิโอตัวหนักขึ้นเยอะเหมือนกันนะเนี่ย

 

"วิ่งเข้าใส่น้าเขาอย่างนั้นเดี๋ยวก็ล้มกันพอดี"มาร์ตินดุเบาๆ แต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงกอดเขาเอาไว้แน่น มาร์ตินส่งสัญญาณให้เขาเดินไปขึ้นรถ เขายักหน้า และเดินตาม โดยมีเจ้าตัวเล็กงอกมา

 

พวกเขาใช้เวลาไม่นานที่จะมาถึงซูเปอร์มาเก็ตขนาดใหญ่ พวกเขาเดินเข้าไป และเดินเลือกซื้อของ ทั้งสำหรับปร์ตี้ และตกแต่งบ้าน โดยมีเจ้ามัทธิโอวิ่งนำไปคนแรก จนคนที่อยู่ข้างๆเขาอย่างมาร์ตินต้องจับเอาไว้ก่อนที่จะวิ่งเล่นและล้มลงไป

 

พวกเขาเดินไปโซนของสดก่อนเป็นอันดับแรก ซึ่งโซนนี้เป็นโซนที่มัทธิโอบ่นจะออกอยู่หลายรอบ พวกเขาจึงรีบซื้อก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะงอแง แล้วพวกเขาก็เดินไปที่โซนของตกแต่ง ซึ่งส่วนใหญ่ก็มีแต่คนมาเป็นครอบครัว มีพ่อ แม่ และลูก ตอนนี้เขากับมาร์ตินถือว่าเป็นเป้าสายตามาก เพราะพวกเขาเป็นนักเตะที่ค่อนข้างเป็นที่รู้จัก ถ้ามากันสองคนคงไม่เท่าไรห่ แต่กลับมีมัทธิโอมาด้วย ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนว่าเป็นพ่อแม่ลูกอย่างไรอย่างนั้น

 

และพวกเขาจบลงด้วยโซนขนมหวานและของเล่นที่ได้ของติดมือส่วนใหญ่เปนของมัทธิโอทั้งนั้น พวกเขาซื้อเสร็จ และรีบกลับบ้านน ก่อนที่คนจะเยอะกว่านี้

 

เมื่อถึงบ้านพวกเขาก็ช่วยกันตกแต่งบ้านรับวันปีใหม่ ไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้นระหว่างเขากับมาร์ติน แต่เขารู้สึกสุขใจอย่างไรบอกไม่ถูก

 

8.00pm

 

พวกเขาเริ่มปาร์ตี้ ทั้งที่อยู่กันแค่สามคนแต่เขากับรู้สึกอบอุ่นมากที่สุด เสียงหัวเราะ บทสนทนาดีๆ มันทำให้เขามีความสุข การกลับมาที่นี่มันเป็นอะไรที่คุ้มค่าที่สุด

 

11.30pm

 

"วันนี้ผมจะอยู่รอเค้าท์ดาวน์"นั่นคือคำพูดของเจ้าแสบมัทธิโอเมื่อตอนสองทุ่ม แต่ตอนนี้...หลับไปแล้ว เขานั่งอยู่กับมาร์ตินแค่สองคนมองผ่านกระจกไปยังวิวทิวทัศน์ข้างหน้า คืนนี้มาร์ตินจิบไวน์ แต่เขาไม่ เพราะเขากลัวเมา(ถึงแม้เขาจะทำเบียร์ขายก็เถอะ)

 

"นี่ก็ใกล้เวลาแล้วนี่"เขาเอ่ยขึ้นมา ท่ามกลางความเงียบ จากที่เขาดูทวิตเตอร์บางประเทศก็เค้าท์ดาวน์ไปแล้ว นี่ก็ใกล้ถึงเวลาประเทศเขาแล้วเช่นกัน 

 

"นายมานี่หน่อยสิ"มาร์ตินที่นั่งตรงข้ามเขา กวักมือเรียกให้เขาไปหา พอเขาอยู่ในระยะที่พอจะดึงได้ มือใหญ่ก็เอื้อมมือมาจับข้อมือและดึงเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวจนเขาเซล้มลงไปนั่งบนตัก แล้วเอามือโอบเอวเขาเอาไว้

 

"นายเมาแล้วล่ะ มาร์ติน"เขาเตือนไป แต่มาร์ตินส่ายหัวแล้วโอบเอวเขาแน่นขึ้นอีก มืออีกข้างที่ไม่ได้กอดเขายกขึ้นมาดู เขาแอบเห็นว่าก็ใกล้เวลาที่จะผ่านพ้นปีเก่าแล้ว

 

"Happy new year"คนที่โอบเขาอยู่บอก เขาไม่ทันที่จะพูดอะไร ริมฝีปากร้อนๆก็ตรงเข้ามาประกบปากเขาพอดี ลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามา ได้กลิ่นไวน์คลุ้งเบา เขาพยายามหลบ แต่สุดท้ายก็ยอม สักพักมาร์ตินก็ถอนจูบออกมา ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ แต่เขารู้ และพวกเขารู้

 

"เดี๋ยวฉันอุ้มมัทธิโอไปไว้ที่ห้องก่อนนะ"มาร์ตินบอกแล้วเดินออกไปอุ้มเจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่ที่โซฟาไปไว้ที่ห้องนอนของเจ้าตัว ก่อนที่เราจะใช้เวลาร่วมกันในคืนข้ามปีไปจนเช้า 

 

พวกเขานอนอยู่ด้วยกันใต้ผ้าห่มผืนหนา แสงแรกของปีใหม่ส่องผ่านเข้ามา พวกเขายังไม่ได้หลับด้วยซ้ำไป พวกเขามองตากัน ไม่มีใครพูดอะไรอยู่ดี แต่พวกเขาต่างรู้กันว่าฝ่ายตรงข้ามรู้สึกเช่นไร

 

เขานึกขอบคุณอยู่ในใจที่เขาเปลี่ยนแผน เพราะการมาที่ลิเวอร์พูลครั้งนี้มันคุ้มค่าที่สุดสำหรับเขา.....

 

---------------------------------------------------------------THE END--------------------------------------------------------------

มาอัพแล้วววว คู่นี้มาแบบวูบๆ หลังจากท่านรองมาดูลิเวอร์แข่งค่ะ บวกกับปีใหม่ ที่เลยมานิดหน่อย จึงบังเกิดเรื่องนี้ขึ้น หวังว่าจะชอบนะคะ

สุขสันต์วันปีใหม่รีดเดอร์ทุกคนนะคะ^^