คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่8ตื่นจากฝัน
ตอนที่8 ตื่นจากฝัน
โครม!!!
สะเทือนเลื่อนลั่นค่ะทุกคน คนสวยตกเตียงคร้าบบบบ แต่ก็ดี ฉันฝันอะไรกันเนี่ย ฝันถึงอดีตระหว่างฉันกับกาวน์ ทำใมกันนะ ทำใมฉันต้องฝันถึงวันเวลาดีๆที่เรามีให้กัน ด้วยนะ ไม่อยากจะนึกถึงมันเลย ทำใมเรื่องที่อยากจำมันถึงได้ลืม แล้วทำใมเรื่องที่อยากจะลืม ถึงกลับจำกันนะ
ก๊อก ๆ ๆ!!!
เสียงเคาะประตู ที่แปลกๆ ทำให้ฉันต้องรีบเดินกะเผลกๆ ไปที่ประตู วันก่อนก็ลื่นในห้องน้ำ วันนี้ตกเตียงอีก เอ้า เอาเข้าไปริบบิ้นอีกหน่อยก็คงคอหัก
“ดีขึ้นรึยัง?” หลังจากที่เปิดประตูมาดูก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่พาฉันมาส่งเมื่อคืนนั่นเอง เขาตื่นเช้าเหมือนกันนะเนี่ย ฉันยิ้มตอบกลับไป
“ไม่ได้แอบร้องไห้คนเดียวหรอกใช่ไหม?” เอ๊ะ ทำใมถามเหมือนรู้จักฉันดีเลยล่ะ
“เอาเถอะ วันนี้ไม่มีเรียนนะ แต่เธอต้องไปประกวดดาวอยู่ดี พี่ๆบอกว่าให้ไปเตรียมตัวได้เลย” ฉันพยักหน้ารับ แล้วก็ยิ้ม
เขา มองมาที่ฉันแล้วก็ยิ้มตอบ โอ๊ะ ฉันเพิ่งเคยเห็นเขายิ้มครั้งแรกนะเนี่ย น่ารักชะมัด
“เดี๋ยวฉันจัดการตัวเองเสร็จแล้วจะตามลงไปนะ” เขาพยักหน้ารับ วันนี้ เขาน่ารักจังแฮะ ไม่กวนอารมณ์เลย
“อย่าช้านักล่ะ ยัยแคระ “ ว๊ากก ถอนคำพูดเมื่อกี้ทันทีค่ะ
ฉันทำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อจัดการธุระส่วนตัว ใช้เวลาประมาณสามสิบนาทีเศษๆฉันก็เดินลงบรรไดมาอยู่ที่หน้าห้องซ้อมดนตรีของเขา เอ๊ะ ไม่ใช่สิ พวกเขา ทันทีแล้วล่ะ ฉันมองเข้าไปในห้อง พวกเขาที่น่าตาน่ารักกันทุกคนเชียว ตาของแต่ละคนก็น่าหลงใหลไม่แพ้กัน มีเสน่ห์กันคนละแบบ ไม่แปลกเลยที่สาวๆก็ต่างอยากให้พวกเขาอยู่ใกล้ๆน่ะ
“นี่ จะมองอีกนานมะ คนนะ ไม่ใช่ข้าว ทำอย่างกะจะกินเพื่อนฉันน่ะ” อีตาปากกรรไกร ใครเขาขอความเห็นนายกันนะ
“ไปกันได้รึยัง?” ฉันถาม นางเอกต้องรักษาภาพพจน์ค่ะ
“น้องริบบิ้นมีจดหมายมาค่ะ” เอ...ใครกันกันนะ พี่แต้ววิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายเอาจดหมายมาให้ฉัน แล้วก็หอบ แฮ่กๆ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้พี่ ฉันหันไปขอบคุณก่อนจะเหลือบดูชื่อ ที่หน้าซองจดหมาย
“อัศวิน” ฉันเผลอพูดออกมา ดังไปหน่อยอ่ะ
“ห๋า ใครนะ?” นายตาสีแดง ถาม อย่างสงสัย
ฉันรีบชักจดหมายเก็บอย่างรวดเร็ว เพราะความหวงแหน นี่น่ะ เป็นสมบัติล้ำค่าของฉันเชียวนะ
“คนที่ฉํนไว้ใจที่สุดน่ะ”ฉันตอบกลับไป
“ผู้ชายรึผู้หญิง” นั่นสิ ผู้ชาย หรือ ผู้หญิงกันนะ
“ฉันก็ไม่รู้อ่ะ”
“อ้าว” ไม่ต้องอ้าวหรอก ฉันก็อ้าว ในใจกับตัวเองมาหลายรอบแล้ว ทำใมกันนะ ฉันถึงไว้ใจเขา ทั้งๆที่เขาเองไม่เคยให้ฉันเห็นหน้าเลยซักครั้ง
“แล้วเธอทำใมไว้ใจล่ะ หน้าก็ยังไม่เคยเห็น”นั่นสิ
“ก็เขาเป็นผู้มีพระคุณนี่ ฉันน่ะ ไม่เคยมีความลับกับเขาหรอก “
“แล้วเธอรักเขาเหรอ?” เค้ายื่นหน้ามาถาม ใกล้ๆมากๆเลย
“บ้า!!”ฉันว่ากลับ พลางหันหน้าหนี ก็คนมันเขินอ่ะ หน้าแดงแล้ว ให้ตายสิ
“ฉันก็แค่ถามดู เพราะอะไรนะ ทำให้เธอไม่ยอม รับรักฉันสักที” ฉันเดินไปขึ้นรถ แล้วทำเป็นไม่ได้ยิน
เขาเดินตามมา แล้วขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ SLK สีดำของเขาเนี่ย นั่งได้แค่สองคนเอง แคบจริงๆ แต่ก็แพงมากๆด้วย
“เธอไม่คิดมากแล้วใช่ไหม?” เค้าหันหน้ามาถามฉัน ก่อนจะสตาร์รถและออกรถอย่างแรง อย่างที่เขาชอบทำ
“อือ” ฉันตอบกลับไป ทำใมกันนะ ทำใมความกังวลทั้งหลายถึงหายไป เป็นเพราะฉันอยู่กับเขาหรือเปล่า ทำใมฉันถึงยิ้มได้ ทั้งๆ ที่ควรจะกังวลใจ แต่เวลาที่ฉันอยู่กับเขา ฉันรู้สึกสบายใจและอบอุ่นมากจริงๆ
พอมาถึงหน้าคณะ พี่ๆทุกคนก็รุมกัน ทั้ง ตบ (แป้ง) ปัด(แก้ม) ทึ้ง(ผม) ฉันให้กลายเป็นเจ้าหญิงแสนสวยเลย แหมไม่อยากจะอวด ไม่ต้องแต่งมากนักแค่เติมนิด นี่หน่อย ฉันก็เป็นเจ้าหญิงแสนสวยแล้วล่ะ โฮะๆ
แล้วพิธีการที่มาถึงก็กำลังจะเริ่มขึ้น
ทั้งฉันจะเยียร์ต่างรู้หน้าที่ เดินไปเตรียมตัวด้านหลังของเวที ด้านหน้ามีคนเป็นพันๆ ตื่นเต้นจัง เยียร์กุมมือฉันเบาๆเพื่อให้ฉันผ่อนคลาย โดยมีสายตาคู่หนึ่งมองเราอย่างไม่คาดสาย นั่นก็คือ กาวน์นั่นเอง.......
ความคิดเห็น