[Sunday]หนุ่มหล่อร้ายขอมัดใจยัยพริกขี้หนูอัพตอนที่17 100%จ้า

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4 ดาว และ เดือน ต้นเหตุของบิ๊กแบง

การใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยในตอนที่เปลี่ยนจากที่ฉันคิดไว้โดยสิ้นเชิง ตอนแรกก็กะจะเริ่มชีวิตใหม่อยู่หรอก แต่ว่าตอนนี้ ชีวิตที่คิดไว้อย่างเลิศเลอเพอร์เฟ็ค นั้น กลับกลายเป็นชีวิตที่ใกล้จะรันทดเข้าทุกทีสิเรา เพราะตอนนี้ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ขยับตัวไปทางไหน นายเยียร์ ก็จะหนีบเอาฉันไปด้วยทุครั้ง และไหนจะยังสายตาของพวกสาวๆไหนมหาวิทยาลัยที่คอยแต่ส่งสายตาจิกแทงมาทางฉันแทบจะตลอดเวลาที่เห็นฉันอยู่เคียงข้างกับนายเยียร์ ก็เค้าออกจะทำหน้าตาน่ารักน่าเจ๊ยะตลอดเวลานี่ แต่นายนี่ก็คอยแต่จะส่งสายตาอาฆาตใส่พวกสาวๆทุกคนอยู่เสมอ และด้วยรังสีอำมหิตนั้น ทำให้สาวๆพวกนั่้น เลิกส่งสายตาจิกแทงฉันไปโดยปริยาย

"ฉันไม่ชอบที่ยัยพวกนั้นมองเธอเลย" แหม ก็เพราะนายนั่นแหละที่ทำให้เค้ามองฉ้านนนน

"นายไม่รู้ตัวรึไงว่า เค้ามองฉันเพราะอะไร"ฉันถามกลับ พร้อมกับส่งสายตามองกลับไปยังกลุ่มผู้หญิงที่ตอนนี้ก้มหน้างุดเพราะความกลัว นายตาสีแดงคนนี้

"ฉันไปทำให้อะไร ฉันไม่ได้สั่งให้เค้ามองเธอซะหน่อย ยัยเตี้ย" นี่ขนาดมันชอบฉันนะเนี่ย ยังจะด่ากันอีก ไม่อยากจะคิดตอนเค้าเกลียดฉันเลย สุดสยอง

"ก็เพราะนายอยู่ข้างๆฉันไง เค้าถึงได้มอง"

"นี่เธอไม่ต้องหาเรื่องให้ฉันไปไกลๆเลยนะ" เอ้า งอนซะงั้น

"ไม่หรอก ไม่ใช่ว่าฉันจะไล่นายนะ"

"ฉันรู้" อ่าว  ให้ตรูง้อทำใมฟะ อยากตบกะโหลกตัวเองสักฉาด

"ฉันหน้าตาดี ยัยพวกนั้น คงอิจฉา ที่ยัยเตี้ยอย่างเธอเป็นคนแรกที่อยุ่ข้างๆฉัน" เออ เข้าข้างตัวเองมาก แต่ก็จริงของเขาอ่า

เพราะพวกผู้ชายที่มองฉันน่ะ เป็นต้องยุดกึกทันทีที่เห็นว่านายตาสีเลิอดเนี่ย อยู่ข้างๆฉันเพราะเห็นถึงความแตกต่าง

ฉันได้แต่เงียบแล้วก็ ฟังอาจารย์กำลังบรรยายถึงกิจกรรมที่ กำลังจะมีในอีกสองสามวันข้างหน้า เท่าที่จับใจความได้น่ะ  เค้าคงจะประกวดดาว กับ เดือนของคณะ และของมหาวิทยาลัยมั้ง

และต่อจากนี้ รุ่่นพี่จะมา เรียกคนที่โดนเลือกให้เป็นดาวกับเดือนในคณะ

"น้องริบบิ้น น้องคอตตอน และน้องเยียร์ เชิญค่ะ"

เค้าทำใมเรียกสามคน แถมยังมีฉันอีก โอ้ว  นี่ฉันได้เป็นดาวเหรอเนี่ย ส่วนอีตาเยียร์ไม่ต้องสงสับหรอก ครองตำแหน่งดาวแบบสบายๆอยู่แล้วนิ  แล้วฉันก็เดินออกไป โดยที่อีตาเยียร์อะไรนั่น จูงมือฉันไป ผู้หญิงที่ชื่อ คอตตอน นี่น่ารัก จังแฮะ ฉันยังแอบหลงรักเลย กร๊ากกกก

"ปีนี้ มีอะไรผิดพลาดนิดหน่อยนะคะ เพราะคะแนนโหวตที่เราได้มา นั้น น้องริบบิ้นและ น้องคอตตอนได้คะแนนเท่ากัน พี่เลย อยากให้น้องเยียร์ ที่เป็นเดือน ช่วยตัวสินหน่อย"

ฉันเห็นอีตาเยียร์ หันไปยิ้มให้คอตตอนและทำเสียงกระซิบกระซาบอะไรกันอยู่ซักพัก ก่อนที่ยัยนั่นจะส่งยิ้มกลับมาให้ฉัน และฉันก็ส่งยิ้มให้เขาตอบ อย่าเข้าใจผิดว่าฉันหลงไปหึงอีตานันนะ ไม่ใช่เลย

"ผมเลือกคอตตอน เป็นดาวคณะครับ"  เสียงฮือฮาจากด้านล่าง เวที ทำเสียงตกใจเล็กน้อย และ คอตตอน อะไรนั้นก็ยิ้มซะกว้างเชียว

"ส่วนริบบิ้น ผมจะให้เธอเข้าประกวดเป็นดาวของมหาวิทยาลัย เธอนาจะชนะครับ"  

(0..0)
ตกกะใจค่ะ ทุกคน คิดว่าจะรอดปากเหยี่ยวปากกาแล้วซะอีก  

"น้องเยียร์ตัดสินใจได้แน่วแน่ มากค่ะ พี่ก็เห็นด้วย ทุกคนเห็นด้วยไหมคะ?"  พี่กระเทยนั้น ตะโกนถามทุกคนอยู่ในห้องประชุม

แล้วทุกคนก็พากับปรบมือ กันระงม เพื่อแสดงว่าทุกคนเห็นด้วย

"ฉันยินดีด้วยน๊ะ" คอตตอตหันมาพูดกับฉันแล้วก็ส่งยิ้มหวาน

"จ๊ะ" ฉันตอบกลับไป แล้ว ส่งยิ้มหวานกลับไป

และแล้วมติของวันนั้น ก็ทำให้ฉันชีวิตของฉันเปลียนไปอีกขั้นหนึ่ง หลังจากที่ทุกคนลงมติเป็นเอกฉันท์แล้ว ทุกคนก็ส่่งยิ้มหวานมาหาฉันแทบจะทุกคนในคณะ แถมยังมีงานมาให้อีกต่างหาก คือฉันต้องไปซ้อมเดิน และการแสดงในวันประกวดที่จะมีขึนใน อาทิตย์หน้า อีตา ปากกรรไกร ตาสีแดงนั้นก็ มาฝึกด้วย เพราะ เขาก็คือเดือนคณะนั้นเอง

และวันนั้นก็มาถึง ยังหรอกค่ะ ไม่ใช่วันประกวดนะ แต่ฉันตะหงิดๆใจว่า มันจะเป็นวันซวยของฉันซะแล้ว 

วันนี้ฉันต้องมาซ้อมเดิน ในการประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัย และ ดาวเดือนทุกคณะก็มาเดินกันทุกคนซะด้วยเพราะว่า ทุกคน จะต้องประกวดจริงในวันพรุ่งนี้แล้ว 

พี่แอีบ จัดการพาฉันที่ไม่รู้ อิโหน่อิเหน่ อะไรไปรู้จักกับทุกๆจุดในงาน และดาวกับเดือนต้องเดินออกมาคู่กัน 

ขณะที่ฉันกำลังเดินซ้อมอยู่นั้น ข้างๆฉันก็คือนายเยียร์  ขาของฉันดันพันกัน แล้วฉันก็

"ว้ายยย..........!!"   

ตุ๊บ!! ดีนะที่มีคนมารับฉันไว้ททัน และคนนั้นก็คงไม่ใช่ใคร

"("0..0") ..............กาวน์" ฉันเรียกออกมาเบาๆ ทำใมเขามาอยู่ที่ได้ล่ะ ฉันนึกว่าเป็นเยียร์ซะอีกที่จะมารับฉัน

"เดินระวังหน่อยนะริบบิ้น เธอนี่ซุ่มซ่ามเหมือนเดิมเลย" 

"นายเป็นใคร" เสียงเอาเรื่องนี่ เยียร์เอง

"แล้วนายล่ะเป็นใคร"ว๊าก  สมรภูมิรบ ขนาดย่อมๆกำลังจะเกิด กรุณาหยิบระเบิด เอ๊ย!! หาที่กำบังเร็วค่า ทุกคน

" ฉันกาวน์ เป็นแฟนริบบิ้น" อึ้งกิมอี่ เลยทุกคน 

 "ใช่เหรอ ริบบิ้น" เขาหันมาหาฉันอย่างเอาเรื่อง 

"เอ่อ ... ใช่เค้าเป็นแฟน............ เก่าฉัน"  ไม่ทันแล้วล่ะทุกคน เขาวิ่งออกไปข้างนอกแล้วล่ะ ไม่ฟังคำที่ บอกว่า เก่าซะงัน

"เยียร์" ฉันเรียกตามไป แต่ก็ไม่พบแม่้แต่เงาของเขาแม้แต่น้อย ฉันควรจะรีบตามออกไป

"พี่แอ๊บคะ ริบบิ้นขอตามเยียร์ไปก่อนนะคะ  เรื่องคิวริบบิ้นจำได้หมดแล้วค่ะ พรุ่งนี้เจอกันเลยนะคะ"
ฉันบอกแบบ แทบไม่ทันจะได้หายใจ

ฉันรีบวิ่งตามเขาออกไป ไม่รู่หรอกว่าทำใมถึงต้องตามเขาออกมา ทั้งๆที่ เขาก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันหนักหนา  แต่รู้ว่า ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดอย่างนี้

"เยียร์!!" ฉันตะโกนสุดเสียง แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของเขา


"ริบบิ้น" ไม่ใช่เสียงของเยียร์หรอกนะ แต่เป็นเสียงของคนที่ ฉันจำเขาได้ดีทีเดียวล่ะ คนที่ทำให้ฉันเข็ดขยาดกับความรักไงล่ะ

"หมอนั่นเป็นอะไรกับเธอ ทำใมต้องวิ่งตามมันมา " เขาถามฉันอย่างเอาเรื่อง

".........." ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป

"นี่เธอพูดอะไรบ้างสิ อย่าเอาแต่เงียบได้ไหม"

"นายมาที่นี่ได้ไง" ฉันถามบ้าง

"ฉันตามเธอมา"

"นายตามฉันมาทำใม ? "

"ทำใมเธอไม่ดีใจที่เจอฉัน" ฉันก็ไม่รุ้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะดีใจ

"กาวน์ ตามริบบิ้นมาทำใม ในเมื่อ กาวน์กับริบบิ้นก็เลิกกันไปแล้ว" คำสุดท้ายนี่ มันช่างพูดยากยิ่งนัก

"กาวน์ มาง้อริบบิ้น ให้ริบบิ้นให้อภัยกาวน์ กาวน์ไม่ได้ตั้งใจ กาวน์อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม" เขามาง้อฉันงั้นเหรอ? 

"กาวน์" ฉันพูดได้แค่นั้น 

"ริบบิ้น ให้อภัยกาวน์นะ เรามาเป็นเหมือนเดิมนะริบบิ้น" 
กาวน์ไม่ว่าเปล่า เค้าฉวยฉันเข้าไปกอด และ ก็จูบ ฉันดิ้นสุดกำลัง แต่ก็ ต้านทานเขาไว้ไม่ได้ น้ำตาฉัน ไหลลงมาอาบแก้ม

ผลัวะ!!  กาวน์กระเด็นไปตามแรงซัด  คนที่ต่อยเขาก็คือเยียร์นั่นเอง ฉันดีใจจังที่เจอเขา

"เยียร์ นายหายไปไหนมา ฮือๆ" ฉันรีบวิ่งไปหาเขา 

"ฉันขอโทษ ขอโทษที่ฟังเธอไม่จบนะริบบิ้น ฉันรู้ รู้แล้วเธอกับเขาเป็นแค่อดีต ไม่ต้องร้องไห้นะ ยัยเตี้ย" เค้าเอามือมาเช็ดหยดน้ำตาที่แก้มฉันเบาๆ อุ่นจัง

ผัวะ!!!  กาวน์ ซัดเขา กลับ 

แล้วทั้งสองก็ซัดกันนัวเนีย ฉันเลยก็ลงไปคลุกวงใน เอ๊ย!! ไม่ใช่ ลงไปห้าม  

"หยุดดดดดดดดดดดดดด   .........."  ฉันตะโกน สุดเสียง และ ก็ดี ที่เขา ยอมหยุดกันจริงๆ ฉันเห็น กาวน์ และ เยียร์ ต่างเลือดออกที่มุมปากกันทั้งคู้

"เลิกทะเลาะกันได้แล้ว เยียร์ กลับ " ฉันเดินไปลากเเขนเยียร์ ซึ่งเขาก็ตามแต่โดยดี

"ริบบิ้น เธอจะทิ้งฉันเหรอ?" กาวน์ถามฉัน ฉันเพียงแต่เงียบและก้มหน้าก้มตาเดินต่อไป พร้อมกับลากเยียร์มาด้วย

ฉันพาเขามาที่รถของเขาซึ่ง เขาไปรับไปส่งและ ใช้ไปไหนมาไหนตลอด  เขาขึ้นรถ และ ฉันก้ขึ้นไปนั่งฝั่งข้างๆคนขับ

"นายเจ็บไหม?" ฉันถามด้วยความเป็นหว่ง และเอามือไปแตะที่มุมปากเขาเบาๆ จนเขาร้อง อุ๊ย ออกมา

"ฉันขอโทษ ที่ทำให้นายต้องเจ็บตัว และขอบคุณนะที่นายมาช่วยฉัน" เขาหันมายิ้มให้ฉันบางๆ

ตอนนี้ฉันรู้สึกปวดๆที่หัวใจจัง

"ริบบิ้น...........เธอรู้สึกยังไงกับฉัน? แล้วก็กับมันเธอจะไม่กลับไปคบกับมันใช่ไหม?" เขาถามฉันและส่งสายตา ที่มีคำถามมากมายอยู่ภายในใจของเขามาให้ฉัน

"ฉันไม่รู้ ฉันไมรู้เยียร์ ฉันไม่รู้อะไรเลย" ฉันรอ้งไห้โหออกมา อย่างอัดอั้นตันใจ ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่หัวใจ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำใม 

"ไม่เป็นไรนะ ริบบิ้น ฉันจะอยู่ข้างๆเธอ" เขา ดึงฉันเข้าไปกอด ฉันรู้สึกอุ่นใจจัง 

เขาพาฉันกลับมาส่งถึงหน้าหอ้ง และ ก้มลงจูบที่หน้าผากฉันเบาๆ และพร้อมกับบอกว่า
"ราตรีสวัสดิ์" ฉันไม่่ได้ขัดขืนเขาแต่อย่างใด อาจเป็นเพราะภายใจนใจของฉันกำลังสับสน 

ฉันเดินเข้าไปภายในห้อง และทิ้งตัวลงนอน พลางคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นมากมาย สิ่งที่เป็นอยู่ระหว่างฉันกับเยียร์คืออะไร มันจะเรียกว่าเป็นแฟนกันไดรึเปล่านะ และ กาวน์ เขาต้องการฉันจริงๆ หรือเห็นฉันเป็นเพียง คู่หมั้น ที่ไม่มีวันหนีเขาพ้น กันแน่!!


จะเอ๋ ทุกคน จบแบบนี้คงตกใจล่ะสิท่า เป็นไงคะ ดุ เดือด เผ็ด มันส์ อ่ะเปล่า อย่าลืม โหวตกันเยอะๆนะคะ จะได้มีกำลังใจในการ อัพ อิอิ 


มายเฟรนด์ ขอให้ทุกคนมีความสุขในวันปีใหม่นะคะ