คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 แผนB แล้วกันนะ
ตอนที่3แผนBแล้วกันนะ
แง๊ๆๆๆๆ
“โอ๊ย จริงจริง แกเลิกร้องไห้ซะทีได้ป่าววะ ฉันรำคาญแล้วโว้ย”
“ฮือๆ ก็แกไม่เข้าใจฉันหรอกว่ามันเสียใจขนาดไหนอ่า กระซิกๆ”
“โว้ย!!แล้วทำใมแทนที่แกจะมานั่งร้องไห้ฟูมฟายเนี่ย เอาหัวสมองไปคิดแผนการแกต่อไม่ดีกว่าเหรอ”
เออ ใฃ่ ทำใมฉันไม่คิดหว่า
“จริงของแกว่ะ”
“บ๊ะ!!”
“แง้วว!!”
“ตกใจไรวะ ร้องแง้ว”
“ตกใจแกสิ บ๊ะ ทำใมฟะ”
“ก็โมโหแกสิ ฟังแกร้องไห้แล้วมันเครียด!!”
แอ๊ว!! มันด่าฉันค่ะทุกคน
เทอร์โบบอกฉันว่าทุกๆวัน ซีเคร็ตน่ะ จะไปอยู่ทีห้องสมุดหรือไม่ก็หาที่เงียบๆหลักตึกนอนอ่านหนังสือเล่น เขาเองคงชอบหนังสือมาก เพราะไม่ว่าจะเจอเขากี่ที หนังสือก็ต้องติดอยู่ที่มือเค้าตลอดเวลา
เอาล่ะวันนี้ ที่ห้องสมุดล่านะ มามันทุกวัน ต้องได้เจอทุกวันสิน่า สู้ตายค่า (0.0)Y
ชะแว๊บ! ตู้หนังสือแถวที่ 1
ชะแว๊บ! ตู้หนังสือที่ .......40 แล้วค่า เฮ้ย!เหนื่อย
แฮ่กๆ เกิดมายังไม่เคยเข้าห้องสมุดรวม มหาลัยตัวเองสักกะที อ๋อย ไม่มีใครบอกเราเลยเหรอว่ามันกว้าง แปดแสนล้านโยชน์ โฮก! (เว่อร์ไป)
เอ๊ะ!! แว๊บๆ นะ แว๊บๆ ใครเอ่ยใคร
อ่าฮ๊ะ อ่าฮ๊า อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด จิ้งหรีดเต้น! นั่นมันซีเคร็ตสุดหล่อของฉันนี่หนา โฮะๆๆ ในที่สุดดวงเราก็สมพงศ์กัน
ในมือเขาถืออะไรอยู่นะ โฮก เชอร์ล็อกโฮม เหรอ? ว้าว! อ่านอะไรที่ฉลาดๆด้วยแหะ เอาวะๆ หน้าด้านนิดนุงเน๊าะ ไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง
“ขอโทษค่า ไม่ทราบว่านั่นเป็นหนังสือที่ห้องสมุดรึเปล่าคะ?”
เขาละสายตาจากหนังสือหันมามองฉันนิดนึง ขอย้ำว่า นึดนึง แง้ว!
“หึ เล่มนี้น่ะเหรอ?”
เขาหมุนสมุดไปมาอย่างสงสัย
“ค่ะ เอ่อ แบบว่า พอดีว่าฉันอยากอ่านเรื่องของเชอร์ล็อกโฮมน่ะค่ะ แต่ว่าหาในห้องสมุดไม่เจอ เลยอยากรู้ถ้าใช่แล้วจะได้ยืมต่อจากคุณไงคะ?”
“อ๋อ ไม่ใช่หรอก”
แล้วเขาเองก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไปโดยไม่สนใจฉันเลยแม้แต่น้อย
“เอ่อ เราเคยเจอกันรึเปล่าน้า”
จำได้ทีเถอะ จำได้ทีเถอะ ร้านแต่งงานน่ะ
“เหรอ?” กรรมแท้ๆ
“ค่ะ ที่ร้านแต่งงานไงคะ ที่คุณกับเพื่อนคุณไปลองชุดน่ะคะ”
เขาเงยหน้ามามองฉันก่อนจะทำหน้าเฉยๆ เฮ้อ!ทำไมเฉยชาจัง
“อ่อ “ เขาตอบรับแล้วก็แบบว่า ฉันเหมือนกับว่าจะเห็นแววตาเศร้าๆของเขานิดนึงอ่านะ
“นี่เธอ อยากอ่านมากเหรอ มายืนจ้องเนี่ย ถ้าเป็นไอ้เยียร์เธอโดนเตะไปแล้ว”
แง้ๆ ใจร้าย เตะสาวน้อยลงคอ
“เอ่อ คือ ก็อยากอ่านอ่าคะ”
“ว่าหน่อยเดียวทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้”
แล้วเค้าก็พับหนังสือลงแล้วก็
“อ๊ะ!”
“เอ๋”
“ยังมาสงสัยอีก เอาไปสิ ฉันให้ยืม”
“หะ...ให้ยืม”
“ก็ อือนะสิ หรือจะไม่เอา”
“เอ่อ...เอาค่ะๆ ว่าแต่คุณไม่อ่านเหรอ?”
“อ่อ เล่มนี้น่ะเหรอ อ่านมาสี่ห้ารอบแล้ว เอาไปเถอะ ถ้าอยากอ่านนะจะทวงคืนเอง เธอมีเบอร์ป่าว?”
“ห๋า...”
“โทรศัพท์น่ะ มีไหม?”
“มะ.....มีค่ะ”
“เอามาสิ”
ถึงจะยังงงๆ แต่ฉันก็ควักมือถือให้เขาไปละนะ
เขากดเบอร์อะไรสักอย่าง ติ๊ดๆ แล้วมือถือของเค้าก็ดัง แง้ๆ อย่ารับน้า เปลือง!
“อ๊ะ ทีนี้ฉันก็โทรตามเธอเอามาคืนได้แล้ว”
แล้วเขาก็เดินจากไป พร้อมกับหันมาส่งยิ้มละไม แล้วหลับตาข้างเดียวให้ฉันทีนึง
โอ้ว มายก็อด พระเจ้าขา บอกลูกทีนี่ว่า ไม่ได้ฝันไป!!
ความคิดเห็น