ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 การเริ่มต้น (ของจริง) up100% จ้า
เอาล่ะ หลังจากที่โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ได้ตั้งนาน ฉันก็ยังอุตส่าห์ข่มตาหลับได้ด้วย เก่งไม๊ล่า อิอิ
"ฮ้าว....................." ฉันเองแหละค่ะ ไม่ใช่ผู้ใด ก็คนกำลังตื่นนี่นา
เอ.....เมื่อคืน จำได้ว่า ตบอีตาเยียร์ไปเต็มๆเลยนี่นา แล้วทำใมฉันยังหลับได้เนี่ย คิดไปคิดมา สงสารตานั่นจังแฮะ จะไปดูอาการเค้าจะดีไม๊น้า ...... ฉันว่าฉันตบไปแรกเหมือนกัน นะ แม้จะไม่เคยไปตบใครก็ตาม ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรไปได้มากกว่านั้น ฉันควรจะอาบน้ำและเตรียมตัวไปเรียนวันแรกได้แล้ว
ปรู๊ด...................
อย่าสงสัย เสียงฉันวิ่งค่า
เอี๊ยด..................ตุ๊บ!!
แง๊ๆ คนสวยก้นจ้ำเบ้า ค่า ทู๊กโค๊นนนนนนนนนนน
หลังจากที่ฉํนอาบน้ำและใส่ชุดนักศึกษาใหม่เอี่ยม ที่ผ่านการซักอบรีด และฉีดน้ำหอมสุดแสนจะหอมหวานมาอย่างดี ไม่ใช่ฝีมือฉันหรอก แม่บ้านที่บ้านฉันตะหาก แหะๆ ฉันก็รีบหยิบ อาหารเช้าเข้า เท่าที่มีอยู่ในตู้เย็นก็ นม รสสตรอเบอรี่ ของโปรด และ โดรายากิใส้ครีม ที่ซื้อตุนไว้ก่อนเข้าหอนะเอง
พอทานอาหารเสร็จ ฉันก็ย้ายก้นที่มีอยู่น้อยนิดนั้น ออกไปจากห้องอย่างอยากลำบาก แหมก้นจ้ำเบ้าขนาดนั้น เจ็บสิคะท่านผู้ชม (สงสารนางเองจัง)
ทันทีที่ฉันเปิดประตูออกจากห้อง ฉันก็พบกับสิ่งประหลาดมหัศจรรย์ พันลึก โอ้ว พระเจ้ากล้วยตานีตากแห้ง อะไรกันเนี่ย ซาร่า หรือจอร์จ ก็มิอาจบอกได้
.............สิ่งที่ฉันพบคือ กระดาษใบน้อยๆ(พันลึกไงมิทราบยะ?)ที่มีลายมือเขียนหวัดๆ และบนกระดาษแผ่นนั้น มีดอกกุหลายสีขาว วางอยู่ แหม มาวันแรกก็มีคนบอกรักแล้วเร๊อะ เหอๆ ภูมิใจจริงๆ กร๊ากกกกกก
ในกระดาษใบน้อยๆนั้น เขียนไว้ว่า............
............."ยัยแคระ ฉันขอโทษเรื่องเมื่อวาน เธอคงจะตกใจ ฉันเอาดอกไม้นี่มาแทนคำขอโทษ และแนบคำขอโทษมาด้วย...(ยังไงของมัน)...ตอนแรกฉันว่าจะให้สีแดง แต่เปลี่ยนใจเป็นสีขาวดีกว่า เพราะมันจืดเหมือนหน้าเธอ เธอควรจะดีใจนะยัยเตี้ย น้อยคนนักที่ฉันจะทำให้"
ปล.โกหกน่ะ ทำให้เธอคนแรกนะ
เออ เอากะเค้าสิ แหม จะขอโทษ อ่ะ เอาแบบดีๆได้มะ ขอโทษแล้วยังมิวายจะมาด่าฉ้าน แหมก็แค่ขาสั้นก่วา แก เหอะ เชอะ
เอ...แต่ปล.ข้างล่างนี่คุ้นๆนะ
"ฉันโกหกน่ะ ความจริง ฉันทำแบบนี้้กับเธอคนแรกนะ"
ว๊าก นี่มันคำพูดเขาเมื่อคืนนี่ คิดแล้วเขิลลลลลลลลล ไมได้ๆ ฉันเขินไม่ได้ ฉันยังไม่ลืมหรอก ความรักน่ะ ไม่มีจริงหรอก มันก็แค่ คำแก้ตัวของคนที่เหงาก็เท่านั้น ฉันไม่อยากจะเสียใจอีกซ้ำสองหรอกนะ
ฉันเดินเลยผ่านกระดาษและดอกกุหลาบนั่น ไป และไม่คิดจะหันมามอง ฉันชินแล้วล่ะ กับการปฏิเสธอะไรๆที่ฉันไม่ได้อยากจะรับมันเข้าในชีวิต
ฉันเดินไปที่รถสีแดงคันเก่งและเตรียมตัวออกสตาร์ทรถ และตรงไปยังคณะนิเทศศาสตร์ วันแรกฉันไม่อยากจะไปสายหรอกนะ
เอาหล่ะ...........เอ.......ทำใมตึกที่นี่มันเหมือนกันจังหว่า? มองไปทางไหนก็เหมอืนเดิม สรุป ฉันหลงทางค่ะ คนสวยโง่อ่ะ ฮือๆ
หลังจากที่ฉันขับวนอยู่ได้นานสองนาน ฉันก็ตัดสินใจที่จะจอดรถไว้หน้า มหาวิทยาลัยและตั้งต้นใหม่ โดยการเดิน หาคณะที่ฉันเรียนอยู่เพื่อไม่เสียเวลา เอาล่ะ ฉันเดิน ลุย!!
ระหว่างทางที่ฉันเดินไปนั้น เชื่อมั้ยล่ะ ว่าฉันเจอนายปากกรรไกรที่เมื่อคืนทำฉันแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน และปะทะคารมกันเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะหาทางเอาตัวเองออกมาได้อย่างสวยงาม ฉันยังไมม่อยากมีเรื่องในวันแรกของการเรียนหรอกนะ และเรื่องดีอีกอย่าง ฉันได้เจอนายแสนดีที่ช่วยฉํนถือกระเป๋าเมื่อวานด้วยล่ะ น่ารักจริงเชียว
หลังจากที่ฉันเดินหนี ตานั่นมาได้สักพัก ฉันก็ได้ยินเสียงใครวิ่งตามหลังมา ไม่ต้องสงสัย ค่ะ คนที่กำลังนึกถึงพอดี
"นายตามฉันมาทำใม?"
"เธออยากรู้เหรอ?" แล้วฉันจะถามนายทำใม ถ้าฉันตรัสรู้ได้น่ะ
"อือ" นี่คือความจริงที่นางเอกพูดไป
"เธอได้รับดอกไม้แล้วนะ?" ออ........... จะถามเรื่องนี้นี่เอง
"..................."
"เอาเป็นว่าเธอได้รับแล้ว" ฉันตอบเมือ่ไรคะ
"ต่อไปนี้เธออยู่ใกล้ๆฉันเข้าไว้ล่ะ"
"ห๋า ให้ฉันอยู่ใกล้ๆนายเนี่ยนะ" งงค่ะงง
"ใช่เธอมีปัญหาเหรอยัยเตี้ย"
"ก็เปล่า"
"ดีเอาเป็นว่าเธอเข้าใจและจะทำตาม" แง้ๆ หนูไปตอบอะไรเค้าตอนไหน ทำใมคิดเองเออเองเก่งจังคะ
"แล้วทำใมฉันต้องอยู่ใกล้ๆนายด้วยอ่ะ?" ก็คนมันสงกะสัยนี่หนา ไม่เห็นต้องหันมา ทำหน้าดุใส่กันเลย หนูกลัวแล้ววววววว
"ฉัน มี เหตุผลของ ฉัน" เหตุผลไรอ่ะ?
"เหตุผล?"
เค้าหันมาทำหน้าตาอำมหิตใส่ช้านอ่า ไม่ถามแล้วก็ได้ สรุปคือ ไม่กล้าขัด กลัวโดนค่รา ปาดคออ่ะ
วันนี้ทั้งวันเค้าตามติดฉันแจเลย ข่าวร้ายอีกอย่างคือ เค้าเรียนคณะเดียวกับฉันและอยู่เซ็กชั่นเดียวกันทั้งหมด โอ้ว คนสวยจะเป็นลม ขอยาดมด่วน
"นี่ ยัยเตี้ย ทำหน้าเหมือนจะเป็นลม ?"
เค้าเองค่ะ คนที่ทำให้ฉันจะเป็นลม ไม่รู้ตัวเลย นายนั้นแหละที่กำลังจะทำให้ฉันเป็นลม
"อยู่กับฉันมากๆ เข้าไว้ เดี๋ยวเธอก็จะอาการดีขึ้นเองน๊ะ อ๊ะ ยาดม"
เค้าพกยาดมด่้วย โอ้ว ช่างรอบคอบซะจริง แต่เหตุผลอีกประการ คือ อยู่ใกล้ๆเค้า แล้วฉันอยากจะเป็นลมมากกว่าหายน่ะสิ
"เลิกทำหน้าเหมือนกับอมขี้ได้แล้ว " แว้ก หน้าสวยๆของฉันไปอมขี้เนี่ยนะ
"อารจารย์ปล่อยแล้วไปกินข้าวกัน อมแต่ขี้ เดี๋ยวปากก็เหม็นหรอก" ฉันอมเมือ่ไรยะ ฮือๆ พอฉันอยู่ใกล้อีตานี่ทีไร รู้สึกเหมือนความสวย ความน่ารักของฉัน มันหายไปไหนหมดก็ไม่รุ้วอ่ะ
เค้าพาฉันมากินร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัย เค้าบอกว่าเป็นร้านประจำของพวกเค้า และเค้าก็หายไปนานสองนานในร้านอาหาร ก่อนจะออกมาพร้อมกับสลัดผัก และ ไอศครีม ที่ตกแต่งอย่างประณีต อยากจะคิดว่าเค้าทำนะเนี่ย แต่ดูจากท่าทางโหดๆของหมอนี่แล้ว เลิกฝันเหอะ
"มองอยู้่ได้ ฉํนทำเองน๊ะ ถ้าเธอกินไม่หมด ละ ก็คอยดู" หา....เค้าทำค่ะ ทู๊กโค๊นนนนนนนนนนนนนน
และความจริงอีกประการ ฉํนไม่ชอบกินผัก
"ฉันไม่กินผักอ่ะ"
"เหรอ? ฉันไมรู้อ่ะ โทดที เอาเป็นว่ากินไอศตรีมไปแล้วกันนะ" แล้วเค้าก็กินส่วนของเค้าแล้วก็เอาสลัดของฉันไปตัดกินแล้ว
"อือ" ฉันตอบ
นี่ฉันไม่ได้คิดมากไปใช่ไหม เค้าทำดีกับฉันทำใม แม้จะปากร้ายไปบางทีก็ตาม แต่ที่เค้าทำเนี่ย เรียกว่าจีบฉันได้ไม๊นะ
"นี่ยัยแคระ ฉันมีไรจะบอกเธอ "
................................
"เงียบๆแบบนี้ฉันเขินนะ" เค้าจะบอกไรอ่ะ ฉันลุ้นจนตัวโก่งแล้ว
"ฉันชอบเธอนะ"
50%.....................................................................
O.O <------------ อย่าสงสัยหน้าฉันค่าทุกคน
ขอประมวลความคิดเดี๋ยวเถอะ ฉันคงไม่ได้หูฝาดนะ พอหันไปมองหน้าเค้า เค้าก็ทำหน้าตาแบบว่าน่าสงสารอ่ะ
"เธอฟังไม่ผิดหรอกเท่าทีี่ฉันดูเธอเองคงตกใจสินะ" เออสิ ตกใจสิ ดูหน้าตาฉันสิ เหมือนคนปกติรึไง
"เธอคงไม่รังเกียจฉัน หรอก ใฃ่ไหม?"
"เธอคงรำคาญฉัน เพราะฉันเอาแต่ตามเธอตลอด ฉันรู้ว่าที่เธอทำหน้าเหมือนจะเป็นลมน่ะ ก็เพราะว่าฉันคอยตามเธอตลอด ฉันเองก็ไม่รู็ว่าจะต้องทำตัวยังไง เกิดมาก็ยังไม่เคยคิดจะรักใคร ไม่เคยสนใจผู้หญิงที่ไหน มีเธอคนแรกแหละที่ทำให้ฉันสนใจ และ ก็รู้สึกว่า ชอบเธอซะแล้วล่ะ ยัยเตี๊ย"
มาเป็นชุดเชียว ฉันอยากจะบอกว่าตั้งรับไม่ทันค่ะ เท่าที่ฉันทำก็ได้แต่มองหน้าเค้าเฉยๆ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไป ตอนนี้ฉันรู้สึก จุก จนพูดไม่ออกแล้วล่ะ และก็นะ ก่อนที่ฉนจะอึดอัดไปมากกว่านี้ ฉันก็เลยตัดสินใจลุกขึ้น และรีบพุ่งจู๊ด ออกจากร้านอย่่างรวดเร็ว ปานจรวดดับวิถี
เอ้าข้างนอกฝนตกหรือนี่ แต่ฉันไม่สนแล้วล่ะ ฝ่าฝนไปมันนี่แหละ
"เดี๋ยว เธอจะหนีฉันไปอย่างนั้นเนี่ยนะ ยัยแคระ"
เสียงของเขายังคงไล่ตามหลังฉันมาอย่างไม่ลดละ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาใกล้ฉันมาเข้าทุกที และขาฉันก็เริ่ม ก้าวฉับๆเร็วขึ้นและเร็วขึ้นอีก จนตอนนี้กลายเป็นวิ่งไปซะแล้ว
"เดี๋ยว เธอจะไปไหน" เขาวิ่งมาจับแขนของฉันไว้จากด้านหลัง
ฉันยังคงไม่หันไปมองเค้า เราเงียบอยู่อย่างเนิ่นนาน ภายใต้ฝนที่โหมกระหน่ำฉันเริ่มจะหนาวแล้วล่ะ
"ฉันจะไปเรียน" ฉันตัดสินใจบอกเขาออกไป จะได้เลิกตามฉันซักที
"ฉันทำให้ธออึดอัดใจมากใช่ไหม?" ความจริงมันใช่อ่ะนะ นายทำฉันหายใจไม่ออก ซักวันฉันคงจะหมดอ๊อกซิเจน หาย
"ฉันขอโทษ"
ฉันที่กำลังจะก้าวขาต่อไปข้างหน้า กลับต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของเขา ฉันไม่เข้าใจหรอกว่าทำใมฉันต้องหยุด แต่ฉัรู้สึกว่าให้ความสนใจกับคำๆนี้เป็นพิเศษ ฉันค่อยๆหันไปมองหน้าเขาอย่างช้าๆ สายฝนก็โปรยลงมา แบบไม่สงสารฉันและเขาเลย พอฉันหันกลับไปมองเขาฉันคงตาไม่ฝาดไป ฉันว่า ฉันเห็นน้ำตาของเขาไหลรินลงอาบแก้ม หรือมันอาจเป็นแค่สายฝนที่รินลงมา แต่แววตาของเขาฉันมองไม่ผิดแน่ ตาสีแดงเพลิงกำลังแสดงว่า เศร้าสร้อยเพียงใด
"ฉันไม่ได้โกรธนาย"ฉันรู้สึกผิดนิดๆอยู่ในใจ อาจเพราะฉันหนีเขาออกมาจากร้านโดยกระทันหัน
"ฉันรู้ ฉันรู้่ว่ามันเร็วเกินไป ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกว่ารักแรกพบได้ไหม ฉันยังไม่รู้จักความรักที่แท้จริง ฉันไม่ได้ขออะไรจากเธอ ไม่ได้ขอให้เธอมาเห็นใจ เพียงแค่ อยากให้เธอรู้เอาไว้ และถ้าเธอยังไม่มีใครขอให้เธออยู่ข้างๆฉันไว้ แม้ว่าเธอจะไม่รัก ไม่ชอบใจผู้ชายคนนี้ ฉันก็ยังจะยินดีอยู่ข้างๆเธอ และถ้าวันไหน เธอรู่้ว่าเธอรักใครและคนๆนั้นไม่ใช่ฉัน ฉันก็จะไม่รั้งเธอเอาไว้ ฉันแค่เพียงหวัง ว่า ผู้ชายที่เธอจะรัก อาจจะเป็นฉันคนนี้"
ฉันมองหน้าเค้าอย่างไม่เข้าใจในตัวเขาเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกในใจของฉัน มันก็เริ่มเปิดใจรับผู้ชายคนที่อยุ่ตรงหน้าฉัน และดวงตาสีแดงเพลิงของเขานั่นทำให้ฉันสงสารจับใจ ตอนนี้ ฉันเอื้อมมือไปขามือของเขาเอาไว้ และกำไว้แน่นเท่าที่จะแน่นได้
"เราเป็นเพื่อนกันได้นะ" ฉันเอ่ยออกไป ความรู้สึกที่อึดอัดจนแทบจะอ้วกนั้น หายไปเป็นหลิดทิ้ง
"ตอนนี้ฉันจะอยู่ข้างๆนาย" ฉันเอ่ยออกไป ตอนนี้ปากมันไม่ปรึกษากับสมองค่ะ
หมับ!!
เขาคว้าฉันไปกอดไว้ สายฝนก็ยังคงกระหน่ำใส่เราสองคนอย่างไม่หยุดยั้ง ฉันไม่ได้ผลักเขาออกแต่อย่างใด ฉันปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้น พร้อมกับทบทวนเรื่องราวภายในใจ ว่า เกิดอะไรกับฉันในตอนนี้
สายฝนที่เหมือนจะกระหน่ำไม่หยุดยั้งนั้น พลันสงบลงทันที และถึงเวลาแล้วล่ะที่ฉันจะผลักเขาออก
"เราไปเรียนกันเถอะนะ" เขามองฉันด้วยแววตาที่ไม่ได้เศร้าหมองเหมือนเดิม และพยักหน้า
ไเราเปียกอย่างนี้ จะไปเรียนยังไง" เอ่อนั้นดิ จะไปเรียนยังไงนั่น
"ฉันไม่ให้ใครเห็น คิตตี้น้อยบนเนินอกเธอหรอกนะ"
O.O" <--------------หน้าฉัน
ฉันค่อยก้มลงมองที่เสื้อตัวเองช้าและนึกขึ้นได้ เสือ้สีขาวเปียกน้ำจะเป้นเช่นไร คิตตี้น้อยออกมาทักทายชาวโลกได้นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้
ผัวะ!!
"นายตายแน่ที่มองหน้าอกฉ้าน"
หลังจากที่เค้าพาฉันกลับมาส่งที่หอ และเราสองคนก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อย เค้าก็พาฉันกลับไปเรียนได้
เฮ้อ!! นี่สินะ การเริ่มต้นที่แท้จริง นายตาสีแดงที่ปากร้าย แถมแสนจะดุร้ายในสายตาของใครๆกลับมาบอกชอบฉัน และเค้าก็ยังเป็นคนที่สาวๆต่างหมายตาไว้ซะด้วย ที่ปัญหามากที่สุดคือ ใจของฉันเองต่างหาก ที่พร้อมจะรับเขาเข้ามารึเปล่า และความปวดร้าวในอดีตนั้น ฉันจะลืมเลือนมันไปได้ไหม
to be continue...................................
"ฮ้าว....................." ฉันเองแหละค่ะ ไม่ใช่ผู้ใด ก็คนกำลังตื่นนี่นา
เอ.....เมื่อคืน จำได้ว่า ตบอีตาเยียร์ไปเต็มๆเลยนี่นา แล้วทำใมฉันยังหลับได้เนี่ย คิดไปคิดมา สงสารตานั่นจังแฮะ จะไปดูอาการเค้าจะดีไม๊น้า ...... ฉันว่าฉันตบไปแรกเหมือนกัน นะ แม้จะไม่เคยไปตบใครก็ตาม ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรไปได้มากกว่านั้น ฉันควรจะอาบน้ำและเตรียมตัวไปเรียนวันแรกได้แล้ว
ปรู๊ด...................
อย่าสงสัย เสียงฉันวิ่งค่า
เอี๊ยด..................ตุ๊บ!!
แง๊ๆ คนสวยก้นจ้ำเบ้า ค่า ทู๊กโค๊นนนนนนนนนนน
หลังจากที่ฉํนอาบน้ำและใส่ชุดนักศึกษาใหม่เอี่ยม ที่ผ่านการซักอบรีด และฉีดน้ำหอมสุดแสนจะหอมหวานมาอย่างดี ไม่ใช่ฝีมือฉันหรอก แม่บ้านที่บ้านฉันตะหาก แหะๆ ฉันก็รีบหยิบ อาหารเช้าเข้า เท่าที่มีอยู่ในตู้เย็นก็ นม รสสตรอเบอรี่ ของโปรด และ โดรายากิใส้ครีม ที่ซื้อตุนไว้ก่อนเข้าหอนะเอง
พอทานอาหารเสร็จ ฉันก็ย้ายก้นที่มีอยู่น้อยนิดนั้น ออกไปจากห้องอย่างอยากลำบาก แหมก้นจ้ำเบ้าขนาดนั้น เจ็บสิคะท่านผู้ชม (สงสารนางเองจัง)
ทันทีที่ฉันเปิดประตูออกจากห้อง ฉันก็พบกับสิ่งประหลาดมหัศจรรย์ พันลึก โอ้ว พระเจ้ากล้วยตานีตากแห้ง อะไรกันเนี่ย ซาร่า หรือจอร์จ ก็มิอาจบอกได้
.............สิ่งที่ฉันพบคือ กระดาษใบน้อยๆ(พันลึกไงมิทราบยะ?)ที่มีลายมือเขียนหวัดๆ และบนกระดาษแผ่นนั้น มีดอกกุหลายสีขาว วางอยู่ แหม มาวันแรกก็มีคนบอกรักแล้วเร๊อะ เหอๆ ภูมิใจจริงๆ กร๊ากกกกกก
ในกระดาษใบน้อยๆนั้น เขียนไว้ว่า............
............."ยัยแคระ ฉันขอโทษเรื่องเมื่อวาน เธอคงจะตกใจ ฉันเอาดอกไม้นี่มาแทนคำขอโทษ และแนบคำขอโทษมาด้วย...(ยังไงของมัน)...ตอนแรกฉันว่าจะให้สีแดง แต่เปลี่ยนใจเป็นสีขาวดีกว่า เพราะมันจืดเหมือนหน้าเธอ เธอควรจะดีใจนะยัยเตี้ย น้อยคนนักที่ฉันจะทำให้"
ปล.โกหกน่ะ ทำให้เธอคนแรกนะ
เออ เอากะเค้าสิ แหม จะขอโทษ อ่ะ เอาแบบดีๆได้มะ ขอโทษแล้วยังมิวายจะมาด่าฉ้าน แหมก็แค่ขาสั้นก่วา แก เหอะ เชอะ
เอ...แต่ปล.ข้างล่างนี่คุ้นๆนะ
"ฉันโกหกน่ะ ความจริง ฉันทำแบบนี้้กับเธอคนแรกนะ"
ว๊าก นี่มันคำพูดเขาเมื่อคืนนี่ คิดแล้วเขิลลลลลลลลล ไมได้ๆ ฉันเขินไม่ได้ ฉันยังไม่ลืมหรอก ความรักน่ะ ไม่มีจริงหรอก มันก็แค่ คำแก้ตัวของคนที่เหงาก็เท่านั้น ฉันไม่อยากจะเสียใจอีกซ้ำสองหรอกนะ
ฉันเดินเลยผ่านกระดาษและดอกกุหลาบนั่น ไป และไม่คิดจะหันมามอง ฉันชินแล้วล่ะ กับการปฏิเสธอะไรๆที่ฉันไม่ได้อยากจะรับมันเข้าในชีวิต
ฉันเดินไปที่รถสีแดงคันเก่งและเตรียมตัวออกสตาร์ทรถ และตรงไปยังคณะนิเทศศาสตร์ วันแรกฉันไม่อยากจะไปสายหรอกนะ
เอาหล่ะ...........เอ.......ทำใมตึกที่นี่มันเหมือนกันจังหว่า? มองไปทางไหนก็เหมอืนเดิม สรุป ฉันหลงทางค่ะ คนสวยโง่อ่ะ ฮือๆ
หลังจากที่ฉันขับวนอยู่ได้นานสองนาน ฉันก็ตัดสินใจที่จะจอดรถไว้หน้า มหาวิทยาลัยและตั้งต้นใหม่ โดยการเดิน หาคณะที่ฉันเรียนอยู่เพื่อไม่เสียเวลา เอาล่ะ ฉันเดิน ลุย!!
ระหว่างทางที่ฉันเดินไปนั้น เชื่อมั้ยล่ะ ว่าฉันเจอนายปากกรรไกรที่เมื่อคืนทำฉันแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน และปะทะคารมกันเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะหาทางเอาตัวเองออกมาได้อย่างสวยงาม ฉันยังไมม่อยากมีเรื่องในวันแรกของการเรียนหรอกนะ และเรื่องดีอีกอย่าง ฉันได้เจอนายแสนดีที่ช่วยฉํนถือกระเป๋าเมื่อวานด้วยล่ะ น่ารักจริงเชียว
หลังจากที่ฉันเดินหนี ตานั่นมาได้สักพัก ฉันก็ได้ยินเสียงใครวิ่งตามหลังมา ไม่ต้องสงสัย ค่ะ คนที่กำลังนึกถึงพอดี
"นายตามฉันมาทำใม?"
"เธออยากรู้เหรอ?" แล้วฉันจะถามนายทำใม ถ้าฉันตรัสรู้ได้น่ะ
"อือ" นี่คือความจริงที่นางเอกพูดไป
"เธอได้รับดอกไม้แล้วนะ?" ออ........... จะถามเรื่องนี้นี่เอง
"..................."
"เอาเป็นว่าเธอได้รับแล้ว" ฉันตอบเมือ่ไรคะ
"ต่อไปนี้เธออยู่ใกล้ๆฉันเข้าไว้ล่ะ"
"ห๋า ให้ฉันอยู่ใกล้ๆนายเนี่ยนะ" งงค่ะงง
"ใช่เธอมีปัญหาเหรอยัยเตี้ย"
"ก็เปล่า"
"ดีเอาเป็นว่าเธอเข้าใจและจะทำตาม" แง้ๆ หนูไปตอบอะไรเค้าตอนไหน ทำใมคิดเองเออเองเก่งจังคะ
"แล้วทำใมฉันต้องอยู่ใกล้ๆนายด้วยอ่ะ?" ก็คนมันสงกะสัยนี่หนา ไม่เห็นต้องหันมา ทำหน้าดุใส่กันเลย หนูกลัวแล้ววววววว
"ฉัน มี เหตุผลของ ฉัน" เหตุผลไรอ่ะ?
"เหตุผล?"
เค้าหันมาทำหน้าตาอำมหิตใส่ช้านอ่า ไม่ถามแล้วก็ได้ สรุปคือ ไม่กล้าขัด กลัวโดนค่รา ปาดคออ่ะ
วันนี้ทั้งวันเค้าตามติดฉันแจเลย ข่าวร้ายอีกอย่างคือ เค้าเรียนคณะเดียวกับฉันและอยู่เซ็กชั่นเดียวกันทั้งหมด โอ้ว คนสวยจะเป็นลม ขอยาดมด่วน
"นี่ ยัยเตี้ย ทำหน้าเหมือนจะเป็นลม ?"
เค้าเองค่ะ คนที่ทำให้ฉันจะเป็นลม ไม่รู้ตัวเลย นายนั้นแหละที่กำลังจะทำให้ฉันเป็นลม
"อยู่กับฉันมากๆ เข้าไว้ เดี๋ยวเธอก็จะอาการดีขึ้นเองน๊ะ อ๊ะ ยาดม"
เค้าพกยาดมด่้วย โอ้ว ช่างรอบคอบซะจริง แต่เหตุผลอีกประการ คือ อยู่ใกล้ๆเค้า แล้วฉันอยากจะเป็นลมมากกว่าหายน่ะสิ
"เลิกทำหน้าเหมือนกับอมขี้ได้แล้ว " แว้ก หน้าสวยๆของฉันไปอมขี้เนี่ยนะ
"อารจารย์ปล่อยแล้วไปกินข้าวกัน อมแต่ขี้ เดี๋ยวปากก็เหม็นหรอก" ฉันอมเมือ่ไรยะ ฮือๆ พอฉันอยู่ใกล้อีตานี่ทีไร รู้สึกเหมือนความสวย ความน่ารักของฉัน มันหายไปไหนหมดก็ไม่รุ้วอ่ะ
เค้าพาฉันมากินร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัย เค้าบอกว่าเป็นร้านประจำของพวกเค้า และเค้าก็หายไปนานสองนานในร้านอาหาร ก่อนจะออกมาพร้อมกับสลัดผัก และ ไอศครีม ที่ตกแต่งอย่างประณีต อยากจะคิดว่าเค้าทำนะเนี่ย แต่ดูจากท่าทางโหดๆของหมอนี่แล้ว เลิกฝันเหอะ
"มองอยู้่ได้ ฉํนทำเองน๊ะ ถ้าเธอกินไม่หมด ละ ก็คอยดู" หา....เค้าทำค่ะ ทู๊กโค๊นนนนนนนนนนนนนน
และความจริงอีกประการ ฉํนไม่ชอบกินผัก
"ฉันไม่กินผักอ่ะ"
"เหรอ? ฉันไมรู้อ่ะ โทดที เอาเป็นว่ากินไอศตรีมไปแล้วกันนะ" แล้วเค้าก็กินส่วนของเค้าแล้วก็เอาสลัดของฉันไปตัดกินแล้ว
"อือ" ฉันตอบ
นี่ฉันไม่ได้คิดมากไปใช่ไหม เค้าทำดีกับฉันทำใม แม้จะปากร้ายไปบางทีก็ตาม แต่ที่เค้าทำเนี่ย เรียกว่าจีบฉันได้ไม๊นะ
"นี่ยัยแคระ ฉันมีไรจะบอกเธอ "
................................
"เงียบๆแบบนี้ฉันเขินนะ" เค้าจะบอกไรอ่ะ ฉันลุ้นจนตัวโก่งแล้ว
"ฉันชอบเธอนะ"
50%.....................................................................
O.O <------------ อย่าสงสัยหน้าฉันค่าทุกคน
ขอประมวลความคิดเดี๋ยวเถอะ ฉันคงไม่ได้หูฝาดนะ พอหันไปมองหน้าเค้า เค้าก็ทำหน้าตาแบบว่าน่าสงสารอ่ะ
"เธอฟังไม่ผิดหรอกเท่าทีี่ฉันดูเธอเองคงตกใจสินะ" เออสิ ตกใจสิ ดูหน้าตาฉันสิ เหมือนคนปกติรึไง
"เธอคงไม่รังเกียจฉัน หรอก ใฃ่ไหม?"
"เธอคงรำคาญฉัน เพราะฉันเอาแต่ตามเธอตลอด ฉันรู้ว่าที่เธอทำหน้าเหมือนจะเป็นลมน่ะ ก็เพราะว่าฉันคอยตามเธอตลอด ฉันเองก็ไม่รู็ว่าจะต้องทำตัวยังไง เกิดมาก็ยังไม่เคยคิดจะรักใคร ไม่เคยสนใจผู้หญิงที่ไหน มีเธอคนแรกแหละที่ทำให้ฉันสนใจ และ ก็รู้สึกว่า ชอบเธอซะแล้วล่ะ ยัยเตี๊ย"
มาเป็นชุดเชียว ฉันอยากจะบอกว่าตั้งรับไม่ทันค่ะ เท่าที่ฉันทำก็ได้แต่มองหน้าเค้าเฉยๆ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไป ตอนนี้ฉันรู้สึก จุก จนพูดไม่ออกแล้วล่ะ และก็นะ ก่อนที่ฉนจะอึดอัดไปมากกว่านี้ ฉันก็เลยตัดสินใจลุกขึ้น และรีบพุ่งจู๊ด ออกจากร้านอย่่างรวดเร็ว ปานจรวดดับวิถี
เอ้าข้างนอกฝนตกหรือนี่ แต่ฉันไม่สนแล้วล่ะ ฝ่าฝนไปมันนี่แหละ
"เดี๋ยว เธอจะหนีฉันไปอย่างนั้นเนี่ยนะ ยัยแคระ"
เสียงของเขายังคงไล่ตามหลังฉันมาอย่างไม่ลดละ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาใกล้ฉันมาเข้าทุกที และขาฉันก็เริ่ม ก้าวฉับๆเร็วขึ้นและเร็วขึ้นอีก จนตอนนี้กลายเป็นวิ่งไปซะแล้ว
"เดี๋ยว เธอจะไปไหน" เขาวิ่งมาจับแขนของฉันไว้จากด้านหลัง
ฉันยังคงไม่หันไปมองเค้า เราเงียบอยู่อย่างเนิ่นนาน ภายใต้ฝนที่โหมกระหน่ำฉันเริ่มจะหนาวแล้วล่ะ
"ฉันจะไปเรียน" ฉันตัดสินใจบอกเขาออกไป จะได้เลิกตามฉันซักที
"ฉันทำให้ธออึดอัดใจมากใช่ไหม?" ความจริงมันใช่อ่ะนะ นายทำฉันหายใจไม่ออก ซักวันฉันคงจะหมดอ๊อกซิเจน หาย
"ฉันขอโทษ"
ฉันที่กำลังจะก้าวขาต่อไปข้างหน้า กลับต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของเขา ฉันไม่เข้าใจหรอกว่าทำใมฉันต้องหยุด แต่ฉัรู้สึกว่าให้ความสนใจกับคำๆนี้เป็นพิเศษ ฉันค่อยๆหันไปมองหน้าเขาอย่างช้าๆ สายฝนก็โปรยลงมา แบบไม่สงสารฉันและเขาเลย พอฉันหันกลับไปมองเขาฉันคงตาไม่ฝาดไป ฉันว่า ฉันเห็นน้ำตาของเขาไหลรินลงอาบแก้ม หรือมันอาจเป็นแค่สายฝนที่รินลงมา แต่แววตาของเขาฉันมองไม่ผิดแน่ ตาสีแดงเพลิงกำลังแสดงว่า เศร้าสร้อยเพียงใด
"ฉันไม่ได้โกรธนาย"ฉันรู้สึกผิดนิดๆอยู่ในใจ อาจเพราะฉันหนีเขาออกมาจากร้านโดยกระทันหัน
"ฉันรู้ ฉันรู้่ว่ามันเร็วเกินไป ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกว่ารักแรกพบได้ไหม ฉันยังไม่รู้จักความรักที่แท้จริง ฉันไม่ได้ขออะไรจากเธอ ไม่ได้ขอให้เธอมาเห็นใจ เพียงแค่ อยากให้เธอรู้เอาไว้ และถ้าเธอยังไม่มีใครขอให้เธออยู่ข้างๆฉันไว้ แม้ว่าเธอจะไม่รัก ไม่ชอบใจผู้ชายคนนี้ ฉันก็ยังจะยินดีอยู่ข้างๆเธอ และถ้าวันไหน เธอรู่้ว่าเธอรักใครและคนๆนั้นไม่ใช่ฉัน ฉันก็จะไม่รั้งเธอเอาไว้ ฉันแค่เพียงหวัง ว่า ผู้ชายที่เธอจะรัก อาจจะเป็นฉันคนนี้"
ฉันมองหน้าเค้าอย่างไม่เข้าใจในตัวเขาเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกในใจของฉัน มันก็เริ่มเปิดใจรับผู้ชายคนที่อยุ่ตรงหน้าฉัน และดวงตาสีแดงเพลิงของเขานั่นทำให้ฉันสงสารจับใจ ตอนนี้ ฉันเอื้อมมือไปขามือของเขาเอาไว้ และกำไว้แน่นเท่าที่จะแน่นได้
"เราเป็นเพื่อนกันได้นะ" ฉันเอ่ยออกไป ความรู้สึกที่อึดอัดจนแทบจะอ้วกนั้น หายไปเป็นหลิดทิ้ง
"ตอนนี้ฉันจะอยู่ข้างๆนาย" ฉันเอ่ยออกไป ตอนนี้ปากมันไม่ปรึกษากับสมองค่ะ
หมับ!!
เขาคว้าฉันไปกอดไว้ สายฝนก็ยังคงกระหน่ำใส่เราสองคนอย่างไม่หยุดยั้ง ฉันไม่ได้ผลักเขาออกแต่อย่างใด ฉันปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้น พร้อมกับทบทวนเรื่องราวภายในใจ ว่า เกิดอะไรกับฉันในตอนนี้
สายฝนที่เหมือนจะกระหน่ำไม่หยุดยั้งนั้น พลันสงบลงทันที และถึงเวลาแล้วล่ะที่ฉันจะผลักเขาออก
"เราไปเรียนกันเถอะนะ" เขามองฉันด้วยแววตาที่ไม่ได้เศร้าหมองเหมือนเดิม และพยักหน้า
ไเราเปียกอย่างนี้ จะไปเรียนยังไง" เอ่อนั้นดิ จะไปเรียนยังไงนั่น
"ฉันไม่ให้ใครเห็น คิตตี้น้อยบนเนินอกเธอหรอกนะ"
O.O" <--------------หน้าฉัน
ฉันค่อยก้มลงมองที่เสื้อตัวเองช้าและนึกขึ้นได้ เสือ้สีขาวเปียกน้ำจะเป้นเช่นไร คิตตี้น้อยออกมาทักทายชาวโลกได้นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ที่รู้
ผัวะ!!
"นายตายแน่ที่มองหน้าอกฉ้าน"
หลังจากที่เค้าพาฉันกลับมาส่งที่หอ และเราสองคนก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อย เค้าก็พาฉันกลับไปเรียนได้
เฮ้อ!! นี่สินะ การเริ่มต้นที่แท้จริง นายตาสีแดงที่ปากร้าย แถมแสนจะดุร้ายในสายตาของใครๆกลับมาบอกชอบฉัน และเค้าก็ยังเป็นคนที่สาวๆต่างหมายตาไว้ซะด้วย ที่ปัญหามากที่สุดคือ ใจของฉันเองต่างหาก ที่พร้อมจะรับเขาเข้ามารึเปล่า และความปวดร้าวในอดีตนั้น ฉันจะลืมเลือนมันไปได้ไหม
to be continue...................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น