ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 การเริ่มต้น ที่ดี(เหรอ?)
ฮ้า.............การเขามหาวิทยาลัยเป็นอะไรที่ฉันสุดแสนจะตื่นเต้นมากเรยอ่า เพราะว่าเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดี ฉันกำลังจะไปมหาวิยาลัยและอยู่หอใน และสาเหตุที่ฉันต้องไปวันนี้ทั้งๆที่วันพรุ่งนี้คือวันเปิดเทอมก็เพราะว่า ฉันอยู่หอในนี่แหละ เรืองของเรืองไม่ใช่ว่าบ้านฉันมันไกลอะไรหรอกนะ ฉันอยากจะไปรู้จักเพื่อนๆเยอะๆน่ะ เพื่อว่าหน้าตาฉันที่ัมันดูแสนจะหยิ่งยโสเนี่ย บวกกับน่ารักเกินเหตุ กิ้วๆ จะทำให้ใครๆอยากมาเป็นเพื่อนบ้างอ่ะ เพราะฉันมักไม่ค่อยจะมีเพื่อนผู้หญิงเลย สาเหตุก็เพราะว่าแฟนๆของพวกเขา มักจะมาชอบฉัน ทำให้ฉันกลายเป็นคนที่ น่าหมันไส้ ไปโดยปริยาย ฉันฝิดไหมเนี่ยย ฉันนิสัยดีนะค้าาา
เอาละถึงเวลาที่ฉันจะเดินทางไปที่มหาวิทยาลัยสักที ฉันขับรถมินิสมาร์ทสีแดงคันเก่งออกไป กว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึง มหาวิทยาลัย Center of Print University ฉันหยุดรถมอง ป้ายมหาวิทยาลัยที่ใหญ่มหึมา แถมเป็นสีทองอร่าม แหม่ ก็ที่นี่น่ะค่าเทอมแพงจะตาย คนที่จะมาเข้าที่นี่่ได้ ไม่ใช่แค่มีตังค์หรอกนะ ต้องมีกึ๋นด้วยเพราะเค้าคัด เด็กที่แสนจะฉลาดมาเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อรักษาชื่อเสียง ดีนะที่ฉันทั้ฉลาดและสวย(กร๊าก...หลงตัวเอง) ฉันเลยเข้าที่นี่ได้ บวกกับพ่อแม่มีเงินด้วยเห๊อะ พ่อกะแม่ของฉันทำธุรกิจส่งออก ต้องไปต่างประเทศบ่อยๆและน้องสาวของฉันก็ยังอยู่มัธยมปลาย สวยเหมือนพี่อ่ะ แต่น้อยกว่าหน่อย ฮ่าๆ ฉันและน้องก็มักกร่อยๆอยู่บ้านกันสองคนในช่วงที่ โรงเรียนปิด บางทีก็ไปเดินช็อปปิ้งกันสองคน เนื่องจากพวกผู้หญิงไม่ค่อยจะสนใจอย่ากคบเราเท่าไร ดังที่กล่าวมาข้างต้น เราไมผิดเล้ย แง๊ๆๆ
ฉันขับรถเข้าไปผ่านตึกของคณะต่างๆจนมาถึงคณะนิเทศศาสตร์ คณะนี้แหละที่ฉันอยากจะเรียน ด้วยความใฝ่และฝันที่อยากจะ โลดแล่นอยู่บนเวที ของ The musical ฉันน่ะร้องเพลงเก่งน้าค๊า ฮ่าๆ แต่ไม่ค่อยมีใครเคยได้ยินฉันร้องเพลงหรอกเพราะฉันเก็บตัว ไม่อยากให้เป็นจุดเด่นน่ะ
ฉันขับผ่านตึกนิเทศไป และผ่านอีกหลายๆตึก โอ๊ย ฉันเริ่มสับสน ว่าทำใม มันเยอะแยะจังและมันก็เหมือนๆกันไปหมดอ่ะ ฉันจะจำทางได้ไหมนี่ ที่ดินก็กว่างขวางเป็นพันโยชน์(เว่อร์)
และแล้วก็มาถึงหอ ที่ฉันจะมาพักสักที เอาล่ะ ฉันเอารถเข้าไปจอดในโรงเก็บรถ ว่้าว สมเป็น center of prince จริงๆ ทุกคนขับรถมียี่ห้อดังๆทั้งนั้้น ทั้งเฟอรารั่ มินิคูปเปอรฺ์ และนั่นรถสูท ว้าว คนขับต้องเท่ ชัวร์ๆ แต่ที่เห็นแล้วขัดตาก็มี อีชอปเปอร์นี่แหละ จอดข้างอยู่กะSLK สีดำ ว่าทำใมมัน ดูดำๆ ทะมึนๆ ดูมีรังสีอำมหิตแผ่ซ่านขนลุกอ่ะ
ฉันเก็บรถเสร็จและฉันก็ขนกระเป๋าต่อ เอ จำได้ว่าเอากระเป๋ามาสองใบ แต่ทำใมตอนนี้มัน เยอะแยะจัง ปาเข้าไปห้าใบแล้วอ่ะ อ้าวยังงี้ฉันจะขนยังไงเนีย ฉันยืนมองของในรถอย่างเก้ๆกังๆ ถ้ามีหนุ่มหล่อๆสักคนมาช่วยถือก็ดีสิเน๊อะ เฮ้อๆ
"นี่ ให้ช่วยถือของไหม ท่าทางจะถือคนเดียวไม่ไหวน้า สาวน้อย" เอ ใครหว่า มาหม้อแต่แรก เนี่ย
ฉันหันไปมองหน้า ยังไงๆก็ต้องขอบคุณเขาก่อนล่ะที่แสดงความมีน้ำใจ
"ขอบคุณค่ะ คุณนี่แสนดีจังนะ "ฉันว่าพลางเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง โอ้ มายก็อด หล่อบรรลัย (ว้าย บรรยายถูกป่าว?) หน้่าตาน่ารักจังไหนจะตาสีส้มที่แสนจะมีเสน่ห์ ถ้าไม่ติดอะไร ฉันคงจะหลงรักแล้วล่ะ อึ้ม....
"เธอ เลิกทำหน้าหื่นๆใส่เพื่อนฉันสักทีได้ป่ะเห็นแล้วขนลุกว่ะ ยัยเตี้ย" ว้าก ใคร คร้าย ใคร บังอาจมาว่า สาวน้อย แสนสวยอย่างฉันเนี่ย
พอฉันหันสายตาไปมอง เอ๊ะ เขาก็หล่อไม่แพ้กันผิดตรง นัยย์ตาสีแดงนั่นเหมือนเลือดเลย เค้าดูน่ากลัวจัง
"พอเลยๆไอ้เยียร์ แก ไปพูดกะคนสวยๆอย่างนี้ได้ไงวะ เค้าตกใจหมด" เออ ใช่ ฉันตกใจนะยะ
"เออๆน่า ว่าแต่ ยัยเปี๊ยก เธอจะให้ฉันช่วยมะ เตี้ยๆอย่างเธอเนี่ย ถือของหนักขนาดเนี๊ยะ เดี๋ยวได้เตี้ยหนักกว่าเดิมอีกหรอก" แย๊ก...คำก็เตี้ย สองคำก็เปี๊ยก เดี๊ยะแม่ ตบตาถลน
"ห้องฉันอยู่ชั้นสองค่ะ" กลัวเค้าไม่ช่วยอ่ะ
"โอเค ป๊ะ ไอ้เยียบร์แสดงความเป็นสุภาพบุรุษหน่อย" เฮ้อ คุณแสนดีพูด แสนดีจังเลยอ่ะ
ว่าแล้วเค้าก็พาฉันไปส่งพร้อมกับบอกว่า ห้องเค้าอยู่ชั้นแรก เพราะหอนี้มีสามชั้น สงสัยจะกลัวเลขสี่ เหมือนพวกคนจีนหรือเกาหลีอะไรเถือกนัน และชั้นแรกจะเป็นชั้นที่พวกผู้ชายพักอยู่่และชั้นสองหรือสามขึ้นไปจะเป็นของพวกผู้หญิง เค้าบอกฉันว่าพวกเค้ามักอยู่ที่ห้องซ้อมดนตรีใจกลางหอ ชั้นหนึ่ง เห็นเขาว่า เขาอยู่วง MQD อะไรเนี่ยแหละ ฉันว่าคุ้นๆน่ะ เหมือนเคยได้ยินว่า ฮอตมากนะ และยังเป็น วงดนตรีที่ได้รางวัลตัวอย่างเยาวชนดีเด่นหกปีซ้อนอีกด้วย ฉันว่าถ้านายแสนดีน่ะพอไหว แต่ถ้านายเยียร์แสนละเหี่ยใจนั่นล่ะก็ รางวัลนี้แตกต่างและห่างจากความเป็นจริงของหมอนั่นโดยสิ้นเชิง ชิชะ พูดแล้วอารมณ์เสีย
หลังจากนั้นพวกเค้าก็ขอตัวออกไปก่อน ปล่อยให้ฉันจัดข้าวของตามสบาย คาดว่าเขาคงไปห้องซ้อมดนตรีอย่างที่เขาว่าน่ะล่ะ ฉันจัดแจงข้าวของเต็มที่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนเพราะเหนื่อยเหลือเกินในการจัดข้าวของ และ ทำความสะอาดห้องของฉัน ฮีา...............เตียงที่แสนจะนุ่ม ฉันหลับตาพริ้มแสนสบาย
"กีอกๆๆ.....ยัยเปี๊ยกเปิดหน้าต่างเดี๋ยวนี้ " แว้กนั่น นายเยียร์นี่ เค้ามา ทุบหน้าต่างฉันทำใมอ่ะ หรือว่าจะมาทำมิดีมิร้ายฉัน ฉันชักผ้าห่มขึ้นคลุมตัวพร้อมกับจ้องเขม็งไปที่ตาของนายนั่น
"เปิดสิเว้ย ฉันจะตายแล้วนะ เธอกล้าลองดีกะฉันเหรอ ยัยเตี้ย หรือเธออยากตายห๋า?" ทำใมเขาต้องทำท่าลุกลี้ลุกลนด้วยล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว หรอื เค้าจะหนีตัวอะไรสักอย่างมาก อ๊ะๆ คนสวยใจอ่อน เปิดก็ได้
" กว่าจะเปิดได่้น๊ะ" พอฉันเอื้อมมือไปเปิดหน้าต่าง เขาก็กระโดดพลุบ เข้ามาในห้องฉันเร็วไวและ กดล็อคหน้าต่างทันที
ฉันมองลงไปที่ข้างนอกหน้าต่างก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่ไล่ตามหมอนีีมาเลยนี่หนา แล้วฉันเปิดให้ทำใมเนี่ย?
"นา.....นาย เข้ามาทำใม?"
"ปล้ำเธอสิ ยัยงั่ง"
"กรี๊ดดด.....................อุบ" ก่อนที่ฉันจะกรี๊ดดังไปมากกว่านี้มีมืออันแสนจะใหญ่มาอุดปากฉันไว้
"นี่คิดว่าฉันจะปล้ำเธอรึไง ยัยเตี้ย ฉันน่ะ ไม่พิศวาสเธอหรอกนะ ขืนเอาเธอมาทำพันธ์ลูกฉันได้ออกมาเป็นคนแคระ เลิกกรี๊ดสักที ไม่อย่างนั้นเธอ เจอ ดี แน่" เขาปล่อยมือออก
ฉันเรีอะจะไปกล้าพูดอะไรออก แหม่ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมาว่าฉันเลยอ่ะ มีแต่คนชม แถมอีตานี่ยังมาว่าฉันเป็นคนแคระด้วยอ่ะ ใจร้าย!!
"ละ แล้ว นาย ทุบกระจกหน้าต่างห้องฉันทำใมอ่ะ ?"
"ฉันหนีไอ้ชายน์มา เธอก็เงียบสิ ฉันจะได้ ออกไปไวๆ แล้วก็มานี่ด้วย มาใกล้ๆ"
เขากวักมือหยอยๆให้ฉันเดินไปหา ฉันก็เดินไปหาอย่างว่าง่วย กลัวง่ะ
แล้วเราก็อยุ่ใกล้กันมากในความเงียบ เค้าหายใจรดหัวฉันด้วย เค้าสูงกว่าฉันมากเลย
"ฉันคงไปได้แล้วมั้ง?"
"อือ" ฉันตอบเขาไป เขาจะออกจากห้องฉันเร็วๆ
"จุ๊ฟ" แว๊ก เค้าหอมแก้มฉันอ่ะ
"แทนคำขอบคุณที่ให้ที่พักพิง ผู้หญิงที่ไหนก็อยากให้ฉันทำแบบนี้ทั้งนัน เธอควรจะดีใจไว้นะยัยเปี๊ยก เพราะน้อยคนนักที่ฉันจะหอม"
เพี๊ยะ!!! ฉันตบหน้าเขาไปแล้วอ่ะ ชีวีฉันจะรอดไม๊เนี่ยฉันทำอะไรเนี่ย?
"ถึงผู้หญิงหน้าไหนจะอยากให้นายทำแบบนี้สักเท่าไร แต่จำไว้ ฉัน ไม่ชอบ!" เขาทำหน้าตกใจมาก
"ออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน" เขาทำหน้าสำนึกผิดนิดนึง ก่อนจะค่อยๆเดินไปที่ประตูและก่อนจะก้าวออกจากประตุไป เขาก็หันมาพูด
"ฉันโกหกเธอน่ะ ไม่ใช่น้อยคตนหรอกที่ฉันทำแบบนี้ แต่เธอคือคนแรกที่ฉันทำแบบนี้ต่างหาก ยัยเตี้ย"
ฉันผงะกับคำพูดของเขานึดนึงแต่ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไป คงเป็นเพราะอารมณ์โกรธแน่ๆ แม้แต่แฟนเก่าฉัน เขายังไม่ได้แตะฉัน สักนิด นายเป็นใครห๊ะ นายเยียร์ มาทำกับฉันแบบนี้
หลังจากที่นั่งฟึดฟัดคนเดียวอยู่ได้ตั้งนาน ฉันก็ข่มตาหลับ และ หวังว่าพรุ่งนี้้คงเป็นวันที่ดี กว่าวันนี้สำหรับฉันนะ
to be continue...............................................................
เอาละถึงเวลาที่ฉันจะเดินทางไปที่มหาวิทยาลัยสักที ฉันขับรถมินิสมาร์ทสีแดงคันเก่งออกไป กว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึง มหาวิทยาลัย Center of Print University ฉันหยุดรถมอง ป้ายมหาวิทยาลัยที่ใหญ่มหึมา แถมเป็นสีทองอร่าม แหม่ ก็ที่นี่น่ะค่าเทอมแพงจะตาย คนที่จะมาเข้าที่นี่่ได้ ไม่ใช่แค่มีตังค์หรอกนะ ต้องมีกึ๋นด้วยเพราะเค้าคัด เด็กที่แสนจะฉลาดมาเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อรักษาชื่อเสียง ดีนะที่ฉันทั้ฉลาดและสวย(กร๊าก...หลงตัวเอง) ฉันเลยเข้าที่นี่ได้ บวกกับพ่อแม่มีเงินด้วยเห๊อะ พ่อกะแม่ของฉันทำธุรกิจส่งออก ต้องไปต่างประเทศบ่อยๆและน้องสาวของฉันก็ยังอยู่มัธยมปลาย สวยเหมือนพี่อ่ะ แต่น้อยกว่าหน่อย ฮ่าๆ ฉันและน้องก็มักกร่อยๆอยู่บ้านกันสองคนในช่วงที่ โรงเรียนปิด บางทีก็ไปเดินช็อปปิ้งกันสองคน เนื่องจากพวกผู้หญิงไม่ค่อยจะสนใจอย่ากคบเราเท่าไร ดังที่กล่าวมาข้างต้น เราไมผิดเล้ย แง๊ๆๆ
ฉันขับรถเข้าไปผ่านตึกของคณะต่างๆจนมาถึงคณะนิเทศศาสตร์ คณะนี้แหละที่ฉันอยากจะเรียน ด้วยความใฝ่และฝันที่อยากจะ โลดแล่นอยู่บนเวที ของ The musical ฉันน่ะร้องเพลงเก่งน้าค๊า ฮ่าๆ แต่ไม่ค่อยมีใครเคยได้ยินฉันร้องเพลงหรอกเพราะฉันเก็บตัว ไม่อยากให้เป็นจุดเด่นน่ะ
ฉันขับผ่านตึกนิเทศไป และผ่านอีกหลายๆตึก โอ๊ย ฉันเริ่มสับสน ว่าทำใม มันเยอะแยะจังและมันก็เหมือนๆกันไปหมดอ่ะ ฉันจะจำทางได้ไหมนี่ ที่ดินก็กว่างขวางเป็นพันโยชน์(เว่อร์)
และแล้วก็มาถึงหอ ที่ฉันจะมาพักสักที เอาล่ะ ฉันเอารถเข้าไปจอดในโรงเก็บรถ ว่้าว สมเป็น center of prince จริงๆ ทุกคนขับรถมียี่ห้อดังๆทั้งนั้้น ทั้งเฟอรารั่ มินิคูปเปอรฺ์ และนั่นรถสูท ว้าว คนขับต้องเท่ ชัวร์ๆ แต่ที่เห็นแล้วขัดตาก็มี อีชอปเปอร์นี่แหละ จอดข้างอยู่กะSLK สีดำ ว่าทำใมมัน ดูดำๆ ทะมึนๆ ดูมีรังสีอำมหิตแผ่ซ่านขนลุกอ่ะ
ฉันเก็บรถเสร็จและฉันก็ขนกระเป๋าต่อ เอ จำได้ว่าเอากระเป๋ามาสองใบ แต่ทำใมตอนนี้มัน เยอะแยะจัง ปาเข้าไปห้าใบแล้วอ่ะ อ้าวยังงี้ฉันจะขนยังไงเนีย ฉันยืนมองของในรถอย่างเก้ๆกังๆ ถ้ามีหนุ่มหล่อๆสักคนมาช่วยถือก็ดีสิเน๊อะ เฮ้อๆ
"นี่ ให้ช่วยถือของไหม ท่าทางจะถือคนเดียวไม่ไหวน้า สาวน้อย" เอ ใครหว่า มาหม้อแต่แรก เนี่ย
ฉันหันไปมองหน้า ยังไงๆก็ต้องขอบคุณเขาก่อนล่ะที่แสดงความมีน้ำใจ
"ขอบคุณค่ะ คุณนี่แสนดีจังนะ "ฉันว่าพลางเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง โอ้ มายก็อด หล่อบรรลัย (ว้าย บรรยายถูกป่าว?) หน้่าตาน่ารักจังไหนจะตาสีส้มที่แสนจะมีเสน่ห์ ถ้าไม่ติดอะไร ฉันคงจะหลงรักแล้วล่ะ อึ้ม....
"เธอ เลิกทำหน้าหื่นๆใส่เพื่อนฉันสักทีได้ป่ะเห็นแล้วขนลุกว่ะ ยัยเตี้ย" ว้าก ใคร คร้าย ใคร บังอาจมาว่า สาวน้อย แสนสวยอย่างฉันเนี่ย
พอฉันหันสายตาไปมอง เอ๊ะ เขาก็หล่อไม่แพ้กันผิดตรง นัยย์ตาสีแดงนั่นเหมือนเลือดเลย เค้าดูน่ากลัวจัง
"พอเลยๆไอ้เยียร์ แก ไปพูดกะคนสวยๆอย่างนี้ได้ไงวะ เค้าตกใจหมด" เออ ใช่ ฉันตกใจนะยะ
"เออๆน่า ว่าแต่ ยัยเปี๊ยก เธอจะให้ฉันช่วยมะ เตี้ยๆอย่างเธอเนี่ย ถือของหนักขนาดเนี๊ยะ เดี๋ยวได้เตี้ยหนักกว่าเดิมอีกหรอก" แย๊ก...คำก็เตี้ย สองคำก็เปี๊ยก เดี๊ยะแม่ ตบตาถลน
"ห้องฉันอยู่ชั้นสองค่ะ" กลัวเค้าไม่ช่วยอ่ะ
"โอเค ป๊ะ ไอ้เยียบร์แสดงความเป็นสุภาพบุรุษหน่อย" เฮ้อ คุณแสนดีพูด แสนดีจังเลยอ่ะ
ว่าแล้วเค้าก็พาฉันไปส่งพร้อมกับบอกว่า ห้องเค้าอยู่ชั้นแรก เพราะหอนี้มีสามชั้น สงสัยจะกลัวเลขสี่ เหมือนพวกคนจีนหรือเกาหลีอะไรเถือกนัน และชั้นแรกจะเป็นชั้นที่พวกผู้ชายพักอยู่่และชั้นสองหรือสามขึ้นไปจะเป็นของพวกผู้หญิง เค้าบอกฉันว่าพวกเค้ามักอยู่ที่ห้องซ้อมดนตรีใจกลางหอ ชั้นหนึ่ง เห็นเขาว่า เขาอยู่วง MQD อะไรเนี่ยแหละ ฉันว่าคุ้นๆน่ะ เหมือนเคยได้ยินว่า ฮอตมากนะ และยังเป็น วงดนตรีที่ได้รางวัลตัวอย่างเยาวชนดีเด่นหกปีซ้อนอีกด้วย ฉันว่าถ้านายแสนดีน่ะพอไหว แต่ถ้านายเยียร์แสนละเหี่ยใจนั่นล่ะก็ รางวัลนี้แตกต่างและห่างจากความเป็นจริงของหมอนั่นโดยสิ้นเชิง ชิชะ พูดแล้วอารมณ์เสีย
หลังจากนั้นพวกเค้าก็ขอตัวออกไปก่อน ปล่อยให้ฉันจัดข้าวของตามสบาย คาดว่าเขาคงไปห้องซ้อมดนตรีอย่างที่เขาว่าน่ะล่ะ ฉันจัดแจงข้าวของเต็มที่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนเพราะเหนื่อยเหลือเกินในการจัดข้าวของ และ ทำความสะอาดห้องของฉัน ฮีา...............เตียงที่แสนจะนุ่ม ฉันหลับตาพริ้มแสนสบาย
"กีอกๆๆ.....ยัยเปี๊ยกเปิดหน้าต่างเดี๋ยวนี้ " แว้กนั่น นายเยียร์นี่ เค้ามา ทุบหน้าต่างฉันทำใมอ่ะ หรือว่าจะมาทำมิดีมิร้ายฉัน ฉันชักผ้าห่มขึ้นคลุมตัวพร้อมกับจ้องเขม็งไปที่ตาของนายนั่น
"เปิดสิเว้ย ฉันจะตายแล้วนะ เธอกล้าลองดีกะฉันเหรอ ยัยเตี้ย หรือเธออยากตายห๋า?" ทำใมเขาต้องทำท่าลุกลี้ลุกลนด้วยล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว หรอื เค้าจะหนีตัวอะไรสักอย่างมาก อ๊ะๆ คนสวยใจอ่อน เปิดก็ได้
" กว่าจะเปิดได่้น๊ะ" พอฉันเอื้อมมือไปเปิดหน้าต่าง เขาก็กระโดดพลุบ เข้ามาในห้องฉันเร็วไวและ กดล็อคหน้าต่างทันที
ฉันมองลงไปที่ข้างนอกหน้าต่างก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่ไล่ตามหมอนีีมาเลยนี่หนา แล้วฉันเปิดให้ทำใมเนี่ย?
"นา.....นาย เข้ามาทำใม?"
"ปล้ำเธอสิ ยัยงั่ง"
"กรี๊ดดด.....................อุบ" ก่อนที่ฉันจะกรี๊ดดังไปมากกว่านี้มีมืออันแสนจะใหญ่มาอุดปากฉันไว้
"นี่คิดว่าฉันจะปล้ำเธอรึไง ยัยเตี้ย ฉันน่ะ ไม่พิศวาสเธอหรอกนะ ขืนเอาเธอมาทำพันธ์ลูกฉันได้ออกมาเป็นคนแคระ เลิกกรี๊ดสักที ไม่อย่างนั้นเธอ เจอ ดี แน่" เขาปล่อยมือออก
ฉันเรีอะจะไปกล้าพูดอะไรออก แหม่ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมาว่าฉันเลยอ่ะ มีแต่คนชม แถมอีตานี่ยังมาว่าฉันเป็นคนแคระด้วยอ่ะ ใจร้าย!!
"ละ แล้ว นาย ทุบกระจกหน้าต่างห้องฉันทำใมอ่ะ ?"
"ฉันหนีไอ้ชายน์มา เธอก็เงียบสิ ฉันจะได้ ออกไปไวๆ แล้วก็มานี่ด้วย มาใกล้ๆ"
เขากวักมือหยอยๆให้ฉันเดินไปหา ฉันก็เดินไปหาอย่างว่าง่วย กลัวง่ะ
แล้วเราก็อยุ่ใกล้กันมากในความเงียบ เค้าหายใจรดหัวฉันด้วย เค้าสูงกว่าฉันมากเลย
"ฉันคงไปได้แล้วมั้ง?"
"อือ" ฉันตอบเขาไป เขาจะออกจากห้องฉันเร็วๆ
"จุ๊ฟ" แว๊ก เค้าหอมแก้มฉันอ่ะ
"แทนคำขอบคุณที่ให้ที่พักพิง ผู้หญิงที่ไหนก็อยากให้ฉันทำแบบนี้ทั้งนัน เธอควรจะดีใจไว้นะยัยเปี๊ยก เพราะน้อยคนนักที่ฉันจะหอม"
เพี๊ยะ!!! ฉันตบหน้าเขาไปแล้วอ่ะ ชีวีฉันจะรอดไม๊เนี่ยฉันทำอะไรเนี่ย?
"ถึงผู้หญิงหน้าไหนจะอยากให้นายทำแบบนี้สักเท่าไร แต่จำไว้ ฉัน ไม่ชอบ!" เขาทำหน้าตกใจมาก
"ออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน" เขาทำหน้าสำนึกผิดนิดนึง ก่อนจะค่อยๆเดินไปที่ประตูและก่อนจะก้าวออกจากประตุไป เขาก็หันมาพูด
"ฉันโกหกเธอน่ะ ไม่ใช่น้อยคตนหรอกที่ฉันทำแบบนี้ แต่เธอคือคนแรกที่ฉันทำแบบนี้ต่างหาก ยัยเตี้ย"
ฉันผงะกับคำพูดของเขานึดนึงแต่ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไป คงเป็นเพราะอารมณ์โกรธแน่ๆ แม้แต่แฟนเก่าฉัน เขายังไม่ได้แตะฉัน สักนิด นายเป็นใครห๊ะ นายเยียร์ มาทำกับฉันแบบนี้
หลังจากที่นั่งฟึดฟัดคนเดียวอยู่ได้ตั้งนาน ฉันก็ข่มตาหลับ และ หวังว่าพรุ่งนี้้คงเป็นวันที่ดี กว่าวันนี้สำหรับฉันนะ
to be continue...............................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น