คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15 เหตุเกิดจากความหล่อ
ตอนที่ 15 เหตุเกิดจากความหล่อ!!
หลังจากที่เรียนคาบตอนบ่ายเสร็จแล้ว เยียร์ก็เดินมาบอกว่า เค้าต้องไปซ้อมดนตรี ถามว่าฉันจะไปกับเขาหรือเปล่า ความจริงฉันเองก็ว่าง จะไปกับเขาก็ได้ เพียงแต่ฉันไม่อยากไปน่ะ ขอหาที่สักที่ ที่มันร่มๆเย็นๆ นั่งให้ผ่อนคลายหน่อย แล้วเขาจะกลับมารับฉันตอนเย็นๆ หรือมีอะไรร้ายแรงก็ให้โทรหาเขาได้เลย ฉันก็พยักหน้าหงึกๆให้ก่อนจะแยกย้ายกันไป
ฉันเดินตามหาที่นั่งมาได้สักพักใหญ่ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามหาวิทยาลัยฉันมันคนเยอะจริงๆ ไม่มีที่ให้ฉันย้ายก้นสวยๆลงไปนั่งเลยหรือ....
โอ๊ะ โอ นั่นไง ที่ สุดแสนจะเพอร์เฟ็ค ฉันวางกระเป๋าลงบนม้านั่ง ก่อนจะเอาก้นสวยๆ ของฉันวางเบาๆลงบนม้านั่งนั้น ลมก็พัดมาแสนจะเย็น บวกกับแดดอ่อนๆ ใต้ต้นไม้ ที่ให้ร่มเงา อะไรจะเพอร์เฟ็ค ขนาดนี้
“เธอ ริบบิ้นรึเปล่า?”
พอฉันเลื่อนสายตาไปมองยังเจ้าของต้นเสียงที่น่าสะพรึงกลัวนั้น ก็พบว่า เป็นเจ้าของสายตาอำมหิตเมื่อวานนั่นเอง
“เออ..ใช่ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?”
“มีแน่ล่ะ ถ้าเธอคือริบบิ้น” ชักรู้สึกแปลกๆ แล้วสิ เสียวสันหลังวาบๆ
ก่อนที่ยัยนั่นจะตรงรี่เข้ามาคว้าคอเสื้อฉัน ลืมบอกว่ายัยนี่น่ะ สูงสุดๆ แถมใส่รองเท้าส้นสูงซะสูงปรี๊ดเชียว แล้วทำใมต้องใส่แว่นตากันแดดด้วยก็ไม่รู้ แดดก็ไม่จัดนะฉันว่า
“เธอจะทำอะไร” ฉันถามออกไป ก็ตกใจนี่นา มาคว้าคอเสื้อเค้าทำใม
“ตบเธอไงยัยจืด” ห๋า ว่าไงนะ ขอตัวช่วยยยยยยยยยยยยยยยยย
เผี๊ยะ!!
ไม่ทันแล้ว เรียกตัวช่วยไม่ทัน
“เอาเลยค่ะ ตบมันให้หมดสวยไปเลย” ยัยผู้หญิงในชุดนักศึกษาเดียวกันกับฉัน เดินเข้ามากางปีกฉันคนละข้าง ช่วยยัยโนตมนั่นทันที
เผี๊ยะ!!
โดนไปอีกหนึ่งดอก หน้าฉันชาแล้วนะเนี่ย
เผี๊ยะ!!
รู้สึกถึงกลิ่นคาวๆในปาก แล้วก็เค็มด้วยๆ
ก่อนที่ฉันกำลังจะโดนอีกดอกหนึ่ง มีเสียงระฆังช่วยชีวิตไว้
“พวกเธอทำอะไรเพื่อนฉัน” เพื่อน เพื่อนใครกัน เท่าที่จำได้ ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิงนะ
“คอ....คอตตอน” เจ็บปากจังแฮะ พูดยากจัง
ยัยนักศึกษาที่ตอนแรกหิ้วปีกฉัน ตอนนี้ หันไปเอาเรื่องคอตตอนแทน
“พวกเธอทำอะไร” คอตตอนถามอย่างเอาเรื่องแล้วรี่เข้ามาหาฉันเพราะหลังจากที่ยัยสองคนนั่น ปล่อยมือจากฉันแล้ว ฉันก็เสียการทรงตัว ลงไปผลุบอยู่ที่พื้นอย่างสวยงาม
“ก็ยัยนี่นะ ทำให้กาวน์ทิ้งฉันน่ะสิ” ยัยโนตม ที่เป็นคนหาเรื่องฉันคนแรกพูดขึ้น
“ใช่ แล้วก็ทำตัวติดกับเยียร์ตลอดเวลาเห็นแล้วหน้าหมันไส้” ยัยนักศึกษาพูด
“พวกเธอก็ไปถามเยียร์เอาเองสิ ว่าทำใมเค้าถึงมองยัยนี่ แล้วปฏิเสธพวกเธอ เข้าใจไว้ด้วยนะ ผู้หญิงประเภทแบบพวกเธอเนี่ย ไม่มีใครเค้าแยแสหรอก น่าไม่อาย” คอตตอนเด็ดเดี่ยวมาก ขอบอก
“ใช่ ฉันก็ว่างั้น” บุคคลนิรนามโผล่มาช่วยฉันอีกคนแล้ว ใครกันหว่า?? สวยนะเนี่ย
“อ๊ายยยยยย นี่พวกแกว่าฉันเหรอ?” ยัยนักศึกษาสองคน โวยวายใหญ่ก่อนวิ่งหนีไป เพราะตอนแรกทำท่าจะมาตบแล้วผู้หญิงนิรนามกับคอตตอนทำท่าเอาจริง
“เหอะ ไม่สวยแล้วยัง โง่อีก” ผู้หญิงนิรนามว่า
“ส่วนเธอ ....” คอตตอนหันไปชี้หน้า ยัยโนตม
“ถ้าเธอมีดีจริง เค้าคงไม่ทิ้งเธอมาหรอกนะ ช่วยเอาสมองที่มีอยู่น้อยนิดนั่นน่ะ คิดหน่อยนะยะ”คอตตอนเฉียบคมมาก นับถือๆ
“ย้ายสมอง จากนมเธอกลับขึ้นไปยังหัวเธอด้วยนะยะ ยัยนมโต!!” ผู้หญิงนิรนามคนนั้นเอ่ย
ซะใจจอร์จ จริ๊งจริง
ผู้หญิงคนนั้นดูจะเหลืออด กระชากแว่นตาออกจากหน้า แล้วหน้าของคอตตอนกับผู้หญิงนิรนามก็เปลี่ยนเป็นตกใจ
“พวกเธอกล้าว่าฉันเหรอ?”
ก่อนที่ยัยผู้หญิงคนนั้นจะโผเข้ามาหาคอตตอนอย่างเต็มตัว
“พาสต้า!!” เสียงของพระมาโปรด โอ้ว มากอด ยอดชาย
“กาวน์!!”ยัยพาสต้าอะไรนั่นทำท่าตกใจมาก
“เธอทำอะไรริบบิ้น!” กาวน์ตะคอกใส่หน้ายัยโนตมเต็มที่
“คือ ว่า”
“กลับไป” กาวน์พูดอย่างเหลืออด
“แต่ว่า....”
“ฉันบอกให้กลับไป!!!” กาวน์ตะคอกเสียงดังมากถึงมากที่สุด
ทุกคนดูจะตกตะลึงมาก
“ริบบิ้น!” ทุกคนหลังจากหายจากอาการตกตะลึงแล้วก็ถลามาหาฉันแล้วก็ถามโน่นนั่นนี่ จนตอบแทบไม่ทัน
“กาวน์ขอโทษนะ” กาวน์เอ่ยอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ให้กาวน์ไปส่งนะ”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเราไปส่งเพื่อนเราเอง ไม่ไว้ใจ!” คอตตอนพูดขึ้น แก่นได้ใจแม่จริ๊งๆ
แล้วกาวน์ก็ทำท่าจ๋อยๆเดินออกไป
“สวัสดี เราชื่อเอแคลร์จ๊ะ”
ฉันกับคอตตอนมองหน้ากันงงๆ แล้วก็หันไปยิ้มให้
“จ๊ะ ฉัน ริบบิ้น”
“ฉันคอตตอน”
และแล้วเราก็ได้เพื่อนใหม่
“โทษทีนะที่เข้ามาแบบไม่ได้ปรึกษา พอดี เห็นคนโดนทำร้ายแล้วมันอดไม่ได้ น่ะ”
“ดีแล้วล่ะ ที่เธอเข้ามาช่วย”คอตตอนเอ่ยแทนอย่างรู้ทัน ก็ฉันเจ็บปากพูดไม่ได้อ่ะ
“ฉันขอตัวก่อนนะ พวกเธอจะกลับกันยังไงอ่ะ ให้ฉันไปส่งไหม?”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันพาริบบิ้นกลับเอง”
“จ้า โชคดีน้า” เอแคลร์ โบกมือบ้ายบายให้เราสองคน สวยจังเลยนะผู้หญิงคนนี้ ท่าทางฉันคงจะเป็นเลสเบี้ยนสักวันง่ะ
“ไปกันเถอะ ริบบิ้น เยียร์ต้องตกใจแน่ๆ ที่รู้เรื่อง”
แล้วริบบิ้นก็พาฉันกลับหอ ทันทีที่ถึงยังไม่ทันจะก้าวขาขึ้นห้อง ก็มีเสียง
“ริบบิ้น เป็นไงบ้าง?” เยียร์น่ะเอง
ฉันได้แต่ส่ายหน้า เจ็บง่ะ แต่พูดไม่ได้
“ขอโทษนะ คราวหลังจะไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียวอีกแล้ว” เยียร์ทำหน้าตารู้สึกผิดมากๆ
“นี่ นายทิ้งริบบิ้นไว้ได้ไงอ่ะเยียร์ ดูสิ ได้เลือดเลย” คอตตอนว่าให้
เยียร์ก็ดูเหมือนจะเสียใจ พอคอตตอนเห็นสีหน้าเยียร์ก็ขอตัวกลับ ปล่อยให้เราอยู่ด้วยกันสองคน ท่ามกลางลูกลิงทั้งฝูง
“โอโห เยียร์ ปากแตกเลยเว้ย” ชายน์พูดขึ้น
“อ๊ะ ยา ใส่ให้เค้าซะ “ ซีเคร็ตโยนกล่องยาปฐมพยาบาลมาให้เยียร์
“พวกเราไปก่อนนะ ไม่อยากเป็น ก้าง ขวาง คอ”
แล้วลิงน้อยๆ ก็เดินจากไป ทำใมกลุ่มนี้ คนมันเยอะจัง เวียนหัว
แล้วเยียร์ก็หันมามองหน้าฉัน
“เจ็บรึเปล่า?” เค้าหันมาถามด้วยความห่วงใย
“เจ็บสิ” ฉันหมดโหมดนางเอกแล้วอ่า
“ขอโทษนะ”
“อื้อ นายก็มีส่วนนะเนี่ย ฉันถึงเจ็บ”
“อ้าว มีส่วนตรงไหนมิทราบ ยัยเตี้ย” หือ ทีเมื่อกี้ทำเสียงเล็กเสียงน้อย
“ก็ผู้หญิงของนายนั่นแหละ ทำให้ฉันโดนรุม”
“ช่วยไมได้ ก็คนมันหล่อ!!” เออ ใช่ มันเกิดจากความหล่อของนานน่ะแหละโว้ย
ฮึ่ย!!
ดีค่า ทุกคน เฟรนด์อัพให้ถึงตอนที่ 15 แล้วนะ หวังว่าคงจะหายงอนกันน้า แล้วก็คอมเม้นต์ด้วยนะคะ เฟรนด์เห็นเข้ามาอ่านกันเยอะเหมือนกันน้า แต่ไม่ค่อยจะคอมเม้นต์กันบ้างเลย น้อยใจนะเนี่ย!!
ยังไงก็คอมเม้นต์ให้คนแต่งมีกำลังใจหน่อยน้า รักคนอ่านทุกคนเลยคร่าาาาาา
มีข่าวประชาสัมพันธุ์มาบอกกันคร่า
เราอยากให้เพื่อนแสดงความคิดเห็นกันหน่อยว่า หนุ่มๆในวงMQDจะเป็นใครได้บ้างในภาคที่เป็นคนไม่ใช่ตุ๊กตาที่เห็นกันน่ะค่ะ ลองส่งกันมานะคะ แล้วก็บอกด้วยน้า ว่าจะให้ใคร แสดงเป็นใคร ขอบคุณค่าาาาาา
ความคิดเห็น