คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14 กำแพงของหัวใจ
ตอนที่14 กำแพงของหัวใจ
และแล้วเราสองคนก็มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งหน้ามหาวิทยาลัย อ้อ ลืมบอกไปว่าวันนี้เป็นวันเสาร์อ่าค่ะ ฉันกับคอตตอนก็เลยว่างเพราะไม่มีเรียน แล้วคอตตอนก็สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ แล้วก็ซัดเต็มที่ แบบว่า ฉันเองคิดว่า ยัยนี่เป็นผู้หญิงรึเปล่า เฮ้อ ก็เล่นกินเอากินเอา อย่างกับพวกผู้ชายเล่นกล้าม แถมตัวงี้เล็กนิดเดียวเอง
“อิ่มยัง คอตตอน” ฉันตัดสินใจถามตอนที่เห็นยัยนี่ซัดข้าวจานที่สามเสร็จ
“อื้อ เดี๋ยวของหวานอีกหน่อยก็อิ่มละ” โอ้ว แม่จ้าว ข้าวสามจาน กับของหวานอีกหนึ่ง ยัยนี่กินอย่างกับใครจะมาปล้นบ้านอย่างนั้นแหละ
“คอตตอน เครียดอะไรป่าว?”
“หือ อะไรเปล่า” ฉันแอบเห็นแววตาโกหกของคอตตอนแวบหนึ่ง
“แล้วมีอะไรจะคุยกับฉันเหรอ?”
“เออ ใช่ เกือบลืม ไอ้ดาร์กอ่ะ”
“หือ เห็นดาร์กบอกว่าเธอโกรธเค้านี่” เมื่อคืนฉันได้ยินนะ ยังมาร้องจันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า คลายเครียดอยู่เลย
“ก็ใช่ หมอนั่นไม่เคยรู้อะไรเลย” อื้อ ฉันงงกับพวกเธอจริงๆ แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย
“หมอนั่นให้ฉันมาบอกเธอ ว่าเค้าชอบเธอ” เอ้า เอาเข้าไป
“ฉันไม่ได้ชอบเขา”
“ว่าแล้ว ว่าเธอต้องตอบแบบนี้” อ้าว แล้วมาบอกกันทำใม
“แต่ตานั่นตื้อให้มาบอก เฮ้อ!” ถอนหายใจซะยาวเชียว
“ทีนี้ คำถามถัดไปนะ”
“อื้อ”
“แล้วกับเยียร์ล่ะ”
ฉันเงียบไปพักหนึ่งอย่างชั่งใจ ก่อนจะตอบกลับไป
“ฉันไม่รักใครทั้งนั้น”
“อ้าว”
ฉันทำหน้าหนักแน่นแล้วก็แอบซ่อนความกลัวไว้ข้างใน ทำใมนะเวลาฉันพูดอะไรที่ดูเหมือนจะหักหารน้ำใจนายนั่น แล้วต้องรู้สึกเจ็บจี๊ดๆด้วย
“เธอสร้างกำแพงอะไรในใจรึเปล่า ริบบิ้น”
คอตตอนเหมือนกำลังอ่านใจฉันอยู่ ใช่ ฉันสร้างกำแพงขึ้นในหัวใจ กั้น ไม่ให้ใครเข้ามา ตั้งแต่วันนั้น ภาพๆนั้น แวบเข้ามาในสมองของฉัน แล้วฉันก็สะบัดหัวพรึ่บ เพื่อไล่ความคิดนั้นออกไปจากสมอง
“ฉัน.....”
“เธอกำลังทำให้คนที่รักเธอ และเธออาจรัก เสียใจนะ เยียร์เค้ารักเธอมาก” คอตตอนพูด
“แล้วเธอล่ะ”
คอตตอนที่โดนฉันย้อนกลับอึ้งไปนิดนึง
“ฉันทำใม”
“เธอชอบเขานี่” คอตตอนหลบตาฉันทันทีที่ฉันพูด
“เธอพูดถึงใคร” พยายามกลบเกลื่อนนะเนี่ย
“ก็ดาร์กไง”
คอตตอนหน้าแดงเถือก อย่างกับลูกตำลึงแน่ะ อิอิ ยัยนี่น่ารักน่าฟัดดีนะเนี่ย
“เธอรู้ได้ไง”
คอตตอนบิดกระดาษทิชชูในมือไปมาอย่างเขินอาย ก่อนจะหันไปบิดผ้าปูโต๊ะแทน เพราะกระดาษมันขาด
“ทำใมไม่บอกเขาไปล่ะ” ฉันถามออกไป
“เค้าไม่รักฉันหรอก”
“ไม่ลองก็ไม่รู้นะ”ฉันบอกเค้า
“เธอเองก็ด้วย ไม่ลองไม่รู้นะ” โดนย้อนแล้วไหมล่ะ ริบบิ้น
“บางที กำแพงนั้น มันอาจจะยากสักหน่อยถ้าฉันจะพังมัน”
“เธอไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวซะหนอ่ย เยียร์ก็อยู่ข้างๆ เค้าจะช่วยเธอพังกำแพงนะ”
ฉันหันไปมองหน้า คอตตอนอย่างขอบคุณ
“สู้ๆนะ” คอตตอน เอ่ยให้กำลังใจฉัน
“สู้ๆ”ฉันก็เอ่ยให้กำลังใจเค้ากลับเช่นกัน
เราสองคนมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะลั่น ก่อนที่คนทั้งร้านจะหันมามองเป็นตาเดียวกัน
“เราเก็บตังค์ไปกันเถอะริบบิ้น”
“อื้ม” ฉันพยักหน้าเห็นด้วย ฉันก็เริ่มอายแล้วล่ะนะ
หลังจากที่ฉันกับคอตอนเดินออกมาจากร้าน ก็เห็นสายตา แห่งความอาฆาตส่งผ่านมายังฉัน หรือฉันคิดไปเอง ฉันลองหันกลับไปที่ร้านอีกที ก็พบกับ ผู้หญิงคนนึง มองฉันกับคอตตอนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ อะไรกัน หน้าตาก็สวยดีหรอก ทำใมถึง มาจ้องคนอื่นเค้าแบบนั้นนะ ฉันหันกลับมาหาคอตตอน ซึ่งคอตตอนเองก็คงรู้สึกเหมือนฉันเช่นกัน
“ทำใม เขาทำหน้าตาใส่เราอย่างนั้นล่ะริบบิ้น”
“นั่นน่ะสิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
แล้วเราสองคนก็เดินจากไป พร้อมกับสายตาอาฆาตที่ส่งตามหลังมา
ความคิดเห็น