คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่13 ความจริง
ตอนที่ 13 ความจริง
“แม่คะ ริบบิ้นฟื้นแล้ว” เสียงของยัยเรนโบว์ ตัวแสบ ที่ฉันยังไม่ได้เล่าถึงความแสบให้ทุกคนฟัง ตะโกนเสียงดังมากอย่างกับจะพังโรงพยาบาล
“ไหนๆ ขอแม่ดูหน่อย” แม่ฉันชะโงกหน้าเข้ามาดูอาการฉัน
ฉันมองคนรอบๆตัวอย่างไม่คุ้นชินกับแสงเท่าไหร่ สงสัยฉันจะหลับไปนานมากนะเนี่ย
“ริบบิ้นเป็นไงบ้างลูก” พ่อที่แทบจะไม่มีบท เอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง
“หนูหลับไปนานแค่ไหนคะเนี่ย”
“สองวัน สองวันเต็มๆเลยริบบิ้น เราทั้งหมดเกือบจะใจหายแล้ว กลัวว่าจะเสียริบบิ้นไป”
ฉันมองหาคนที่ฉันอยากจะพบเขามากที่สุด แต่ก็ไม่เจอ เฮ้อ เค้าคงติดถ่ายละคร
“กาวน์ติดงานน่ะลูก”แม่ที่เหมือนจะรู้ดีว่าฉันมองหาอะไร
“ค่ะ”
แม่บอกให้ฉันพักผ่อน ฉันพักอยู่ที่โรงพยาบาลประมาณ สามอาทิตย์ได้มั้ง พ่อที่จะให้ร่างกายปรับสภาพแล้วก็ฟื้นฟูเม็ดเลือดขาวใหม่ ทำให้ฉันมีภูมิต้านทานที่ดีขึ้น
แล้วหลังจากนั้นแม่กับพ่อก็พาฉันกลับไปยังประเทศไทย แล้วก็ติดต่อให้ฉันเรียนมัธยม ที่เดียวกันกับเรนโบว์ ฉันเข้า ไฮสคูล ตอนที่อายุ 17 ปี ก็ประมาณ มัธยมปลายปีที่ 3 พอดีเท่ากับว่าฉันเรียนที่นี่แค่ปีเดียวก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้วล่ะ ส่วนเรนโบว์ ก็ห่างจากฉันปีหนึ่ง
พอฉันเข้ามาในไฮสคูลแล้ว ฉันก็ฮอตมากถึงกับมากที่สุด ไม่แพ้น้องสาวฉันเลยล่ะ แล้วเราทั้งสองคนก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเป็นผู้หญิงด้วย อย่างที่กล่าวมาข้างต้น(กลับไปอ่านบทที่1 นะจ๊ะ)ฉันก็เลยมักจะอยู่กับเรนโบว์ ซึ่งวีรกรรมก๋ากั๋นของยัยแสบทำให้ทุกคนไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับฉัน ลืมบอกไป ว่าน้องฉัน ยูโดกับคาราเต้ สายดำนะจ๊ะ โฮะๆๆ
แต่เรื่องหนึ่งที่ฉันเกือบลืม ตั้งแต่ฉันกลับเมืองไทยมา ฉันยังไม่ได้เจอกาวน์เลย เค้าจะดีใจไหมนะ ที่ฉันหายเป็นปกติ เหมือนคนทั่วๆไป แล้วก็ไปเที่ยวได้เหมือนคนทั่วๆไป
ก๊อกๆๆ
ฉันตัดสินใจ ไปเซอร์ไพรส์กาวน์ที่คอนโดของเขาหลังเลิกเรียน พร้อมกับเรนโบว์ที่มาเป็นเพื่อน ตอนแรกฉันกะจะไปที่บ้าน แต่พอโทรไปที่บ้าน แม่บ้านก็บอกให้ฉันมาหาที่คอนโด ฉันก็เลยมาที่คอนโดโดยไม่โทรบอกกาวน์เสียก่อน ฉันกะจะเซอร์ไพรส์เค้าน้ะ
“ใครน่ะ เฮ้ย!!”
ผ่าง!!
กาวน์ออกมาในลักษณะ ท่อนบนไม่สวมอะไรกับผ้าช็ดตัวที่คาดเอวเค้าไว้แค่ผืนเดียว
“อะไรกันคะกาวน์” เสียงผู้หญิงที่เล็ดลอดออกมาทำให้ฉัน ยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความตะลึงงัน
โครม!!
ยัยเรนโบว์กระโดดกระทืบประตูของนายกาวน์ จนทำให้เค้านอนแผ่สองสลึง จากแรงกระทบของฝ่าเท้าน้องสาวฉัน
“ว้ายๆๆๆ อะไรกันคะเนี่ย” ยัยผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ ที่ทั้งเนื้อทั้งตัวใส่ผ้าเช็ดหนูแต่ผืนเดียววิ่งมารับกาวน์ที่ถลาลงพื้นไป
“ริบบิ้นฟังกาวน์ก่อน” ฉันไม่รับฟังอะไรอีกแล้ว
“ไอ้กาวน์ “ น้องสาวฉัน ซัดหมัดใส่หน้าของกาวน์ไปทีนึง และก็ใส่หน้ายัยผู้หญิงคนนั้นด้วยอีกทีหนึ่งก่อนจะหมุนตัวกลับมาดึงมือฉันที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ให้ตามไป
“ไปกันริบบิ้น” ฉันก็ตามไปอย่างว่าง่าย
หลังจากกลับถึงที่บ้าน ฉันก็เอาแต่ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า ไม่ยอมพูดจากับใคร แล้วก็ม่ายอมเจอกับกาวน์อีกเลย แม้เค้าจะพยายามมาง้อขอคืนดีแล้วก็ตาม
เฮือก!!!
ฉันฝันเหรอเนี่ย? โว้ว โล่ง
ทำใมต้องมาหลอกมาหลอนฉันด้วยนะ ทั้งที่พยายามจะลืมแล้วแท้ๆ
ก๊อกๆๆ
“ริบบิ้นๆ” มีคนมาเคาะประตูห้องฉัน แล้วก็เป็นเสียงผู้หญิงด้วย ใครกันนะ
ฉันเดินไปเปิดประตูในสภาพที่เพิ่งตื่นนี่แหละ
“อ้าว คอตตอน มาได้ไงเนี่ย”
“เอ่อ เธอยังไม่ตื่นเหรอ?” เห็นฉันตื่นรึยังล่ะ ถามแปลก
“เพิ่งตื่นน่ะ เธอมีอะไรเหรอ?”
“คุยด้วยหน่อยสิ” แต่ฉันยังไม่ได้อาบน้ำแปรงฟันน้า...
“เอ่อ ขออาบน้ำแปรงฟันก่อนได้ม๊า”
“อื้อ ฉันรอข้างล่างนะ เดี๋ยวไปหาอะไรกินกัน” ฉันก็พยักเพยิดหน้าให้กับคอตตอน
แล้วก็จัดการอาบน้ำแปรงฟัน แต่งตัวให้สวยเช้งวับ!!
พอแบกสังขารตัวเองลงบันไดมา แล้วก็เห็นคอตตอนยืนทำหน้าปั้นปึ่งใส่นายดาร์กหรือก็คือนายแสนดีของฉันนั้นเอง พอเห็นฉัน เค้าก็เดินเข้ามาหา
“ไปกันเถอะริบบิ้น” คอตตอนเดินเข้ามาจับมือฉันแล้วลากเดินไป
“คอตตอนนนนนนนน” เสียงของนายดาร์กตะโกนตามหลังมา อย่างมีแอคโค่......
“รู้แล้วน่า!!” ยัยคอตตอนตะโกนกลับไป
ฉันที่อยู่ตรงกลางระหว่างสองเรา เอ๊ย สองคน ก็งงเป็นไก่ตาแตก เกิดไรขึ้นหว่า
“เอ่อ เธอสองคนมีไรกันป่าว?”
“เดี๋ยวก็รู้อ่า ริบบิ้น”
ความคิดเห็น