คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า
ตอนที่ 12 จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า
ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของตัวเองในห้องนอนอย่างเหนื่อยอ่อน หลังจากที่ ไปขาสั่นพับๆอยู่บนเวทีแล้วก็โชว์เสียงร้องที่แทบจะปลุกผีทั้งป่าช้าออกมาเต้นระบำได้แล้ว ยังไม่ได้ตำแหน่งอะไรกะเค้าอีกตะหาก ฮั่นแน่อยากรู้ใช่ม๊า ว่าตำแหน่งดาวและเดือนในมหาวิทยาลัย Center of Prince น่ะ เป็นใคร ก็ตกไปเป็นของยัยควีนแห่งคณะ นิติศาสตร์ที่มองยังไง๊ ยังไง ฉันก็สวยกว่า เห๊อะ (หลงตัวเอง) พอจบพิธีการอะไรต่างๆนาๆ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วเยียร์ก็มาส่งฉันที่หอ พวกเพื่อนเขาก็มองฉันตาเป็นมันเชียว คงไม่ลืมกันนะคะ ว่าพวก MQD น่ะ หลงตัวเอง และหน้าม้อกันขนาดไหน
ฉันเองก็หลบหลีกสายตาอันน่าสะพรึงกลัวออกมาได้ทุกครั้ง ว๊า.............โชคดีหรือเสียดายยะ?
ทันใดนั้นเอง!!! แท่ม แท๊ แด่ม ผลรางวัลออสการ์ เอ๊ยๆ ไม่ใช่ สายตาอันหวานหยดย้อยของฉันก็เหลือบไปเห็น จดหมายสีขาว ที่จ่าหน้าซองถึง ฉันเอง ซึ่งมาจาก อัศวิน ของฉันน่ะเอง คนที่ฉันร้องเพลงให้เขาน่ะ อิอิ เขิน.........
ฉันไม่รอรี แกะกระดาษออกมาอ่านทันทีเลย และใจความสำคัญในนั้นก็มีไม่มากเท่าไหร่หรอก เพียงแค่เขาบอกสารทุกข์สุขดิบของเขาเองตามประสา และยังไม่เคยบอกฉันเลยว่าเขาเป็นใคร แต่ก็แปลกแฮะ ที่เพียงแค่เห็นตัวหนังสือที่เค้าเขียนมาให้แล้ว ฉันก็อุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเหลือเกิน ปัญหามากมายที่รุมเร้าเข้ามา ก็มีเพียงเขานี่หล่ะ ที่ทำให้ฉันเหมือนกับว่ามีทางออก
ฉันเดินออกไปเปิดหน้าต่างแล้วนั่งมองพระจันทร์ ไม่รู้ว่าคืนนี้เขาจะมองอยู่ไหม อยากรู้จังว่าเขาเป็นใคร
“จันทร์เอ๋ย จันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอแหวนทองแดง เปลี่ยนๆๆ ไม่เอา เอาแหวนเพรชดีกว่า”
“นายแสนดี นายมาทำอะไรเนี่ย?” นายแสนดีที่ว่าหรือ ก็คือ หนึ่งในสมาชิกของวงMQD ที่เขามาช่วยฉันถือกระเป๋าน่ะคะ ทุกคน
“แหม เรียกอย่างนั้น ฉันก็เขินแย่” ทำหน้าเอียงอาย แหม น่าจับมากอดสักฟอดสองฟอดนัก
“ก็จำชื่อไม่ได้อ่า”
“ฉันชื่อ ดาร์ก”
“ดาร์กที่แปลว่ามืดเนี่ยนะ”
“อื้อ”
“ไม่เอาอ่า ฟังแล้วน่ากลัว เรียกนายแสนดี ดีกว่าน๊ะ”
“อื้อ ก็ดี เพราะฉันก็จะดีกับผู้หญิง ฮ่าๆๆๆ” ต๊องจริงๆนายเนี่ย
“ว่าแต่ มาร้องเพลงตรงหน้าต่างห้องนอนฉันทำใมเนี่ย” สงสัยนะนี่ย
“เปล๊า..............ก็แค่ เห็นคนยืนมองพระจันทร์ แล้ว อยากมองมั่ง” เอ้า เป็นอะไร คนมองพระจันทร์ก็ดั๊นอยากมองตาม
“เนี่ย ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆแม่ร้องให้ฟังเลยร้อง” เหรอ? ฮ่าๆ นายนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
“เหรอ? แล้วมาร้องข้างหน้าต่างห้องฉันทำใมล่ะ”
“ไม่รู้สิ เห็นเธอแล้วก็นึกถึง เพื่อนฉัน”
“เพื่อนนาย ?”
“อื้อ คอตตอน น่ะ โกรธฉัน “ ก็เลยมาหาที่ระบายด้วยการร้องเพลงให้พระจันทร์ฟังเนี่ยนะ
“ทำใมล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมอืนกัน ปกติ ฉันก็เอาใจผู้หญิงเก่งนะ แต่ไม่รู้ทำใม กับยัยบื้อนั่นคนเดียวที่ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย”
ฮ่าๆๆ เพลย์บอยแห่งMQDมีปัญหาเรื่องผู้หญิงค่า เจ้าข้าเอ๊ยยยย
“ก็เลยมาร้องเพลงขอจันทร์ว่างั้น”
“เปล่า” อ้าว ไงของมันเนี่ย
“ฉันมาร้องเพลง ขอ เธอ.....”
“.....” อึ้งค่ะ ฉันอึ้งเก่งนะเนี่ย อึ้งตลอด
“ขอฉันทำใม”
“ขอเธอแต่งงาน!!” กรรม มันคงจะเพี้ยน ร้องเพลงขอจันทร์เพื่อขอผู้หญิงแต่งงาน แม้จะอยากตกลงก็ตาม
“บ้า!!”
“แง้ๆๆ อย่าว่าเค้า”ไม่เพี้ยนอย่างเดียวแล้ว แถมปัญญาอ่อนให้อีกด้วยเอ้า
“ไอ้ดาร์ก!!!!” ว้าย แห่กันมาเป็นขโยง ทั้ง เยียร์ ซีเตร็ต คาล์ม ซี ชายน์ แล้วก็เฟียซ โอ๊ย ทำใมมันเยอะจังไอ้ลูกลิงฝูงนี้น่ะ
“เฮ้ยมายืนอ่อยสาวเหรอวะ” ซี ถาม ได้ข่าวว่า ทำแบบนี้เค้าเรียกว่าจีบอ่า ไม่ใช่อ่อย
“ขอริบบิ้นแต่งงานอยู่” ไอ้บ้า!! ตอบไปได้หน้าตาเฉย
“ฮิ้ววววววววววววววววว” ทั้งฝูงพร้อมใจกันหอนค่ะ
“ไม่ได้ๆ คนนี้ของไอ้เยียร์มัน”
สายตาของเยียร์เหลือบมองมาที่ฉัน ฉันเองก็มองเขา สายตาของเขาเย็นชาจัง
“ฉันจะไปนอนแล้ว “เยียร์พูดพลางเดินเข้าไปในตึก
“ฉันไปก่อนนะ”นายแสนดีน่ะ หันมาพูดกะฉันเบาๆก่อนจะเดินตามเยียร์ไป แล้วลูกลิงทั้งหลายก็พร้อมใจกันเดินตามพ่อกะแม่ไปต้อยๆ
ฉันกำลังจะปิดหน้าต่าง...
“ริบบิ้น ยัยเตี้ย!!” ปั๊ดโธ่.... คำแรกก็ได้ยินแล้วว้อย
“อะไร”ฉันตอบกลับไป
“ฝันดีนะ” คนตาสีแดง มองมา
“อื้อ” แล้วฉันก็ปิดหน้าต่างห้องลง เฮ้อ!! ฉันควรจะแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองซะทีไหมนะ
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""50% จร้า
ติ๊ด ติ๊ด ตี่ ดี ดิ๊ด.................... เสียงของโทรศัพท์ฉันดังขึ้นขัดจังหวะพอดี
พอเห็นเลขหมายปลายทางที่โทรเข้ามาแล้ว มันก็ทำให้ฉันอดอมยิ้มไม่ได้
“ว่าไงตัวแสบ”
(อย่านะริบบิ้น อย่าเรียกเค้าอย่างนั้น)
“ทำใมล่ะ ก็แสบจริงนิ”
(ก็ถ้าไม่แสบ ริบบิ้นจะได้รู้จักกับอัศวินเหรอ?)
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน” น้องสาวฉันพูดแปลกๆนะ
(แหม ก็เค้านะทำให้ริบบิ้นรู้จักกับอัศวินของริบบิ้นน้า...)
“นี่ เดี๋ยวนะ เรนโบว์ ตัวว่าไงนะ”
(อ้าว แม่ไม่บอกเหรอ?)
“บอกอะไร”
(ว่าเค้าเป็นคนเขียนจดหมายไปหาอัศวินรูปหล่อของริบบิ้นเองแหละ)
น้องสาวฉันเนี่ยนะ?
“เรน รู้จักเขาด้วยเหรอ?”
(อื้อ รู้จักสิ ก็เค้าน่ะ เห็นในรูปถ่าย หล่อมากๆเลย)
“แล้วทำใมไม่บอกกันมั่งเล่า!!” ฉันเผลอตะโกนออกไปอย่างลืมตัว
(โอ๊ย ริบบิ้นทำใมต้องตะโกนใส่หูด้วยเล่า?)
“เออๆ เค้าขอโทษที เอารูปเค้ามาให้ดูทีได้มะ?”
(ไม่ได้หรอก เค้าได้แค่เห็นน่ะ ตอนที่ไปธนาคารไขกระดูกที่ อเมริกา)
“เสียดายจัง”
(แต่ถ้าเค้าเห็นตัวเป็นๆได้นะ เค้าจะจำได้แม่นทันทีเลย ก็หล่อซะขนาดนั้น) น้องฉ้านบ้าผู้ชายไปแล้ว
“อือ อยากให้เจอจัง”
(ริบบิ้นเค้ารักตัวเองนะ เมื่อไหร่จะกลับบ้าน พ่อกับแม่ก็คิดถึง)
“คงเร็วๆนี้ล่ะ”
(ดูแลตัวเองด้วยนะ บาย)
“อือ บาย”
ไอ้น้องสาวตัวแสบ รู้แล้วก็ไม่บอก จะว่าไป หลังจากช่วงนั้น เราก็ยุ่งๆอยู่กับเรื่องของกาวน์นี่เน๊าะ จะไปมีเวลามาสนใจอะไรมากมายล่ะ
ติ๊ด ติ๊ด ตี่ ดี ดิ๊ด.............................
มาอีกแล้ว ตัวปัญหา
“ว่าไง!!”
(โห กล้าทำเสียงดังใส่ฉันเหรอ เตี้ย) อ้าวเราก็นึกว่าน้องสาวตัวแสบ
“เปล่า ฉันนึกว่าคนอื่น ว่าแต่มีอะไร”
(ฉันสงสัย เรื่องจดหมายเมื่อเช้าอ่า)
“ถึงนายจะสงสัยไป ยังไงฉันก็ไม่บอกนายหรอก เชอะ” เรื่องไรต้องบอก
(เค้าสำคัญมากเลยเหรอ?)
“มากทีสุด”
(ฮ่าๆๆๆๆ)
“หัวเราะไร?” เอ่อ อีตานี่ท่าจะบ้า หัวเราะคนเดียว มีไรขำเนี่ย
(เปล่าๆๆ คนมันดีใจ) ดีใจไรหว่า งง!!
(เออ เตี้ย เมื่อตอนประกวดไปคุยอะไรกับไอ้บ้านั่นเหรอ? บอกกันได้ไหม) ทำใมต้องมาทำน้ำเสียงเศร้าสร้อยด้วยเนี่ย นางเอกใจอ่อน
“ไม่มีไรหรอกเราออกไปตกลงกันนิดหน่อย”
(เตี้ย จะไม่กลับไปคบกันมันใช่ไหม?) ก็ไม่แน่ถ้ายังเรียกเตี้ย อยู่แบบนี้อ่ะ
“....”
(เมื่อไรจะรับรักกันซักทีอ่ะ?)
“ชาติหน้าเถอะย่ะ” แล้วฉันก็วางสายไป เฮ้อ สงสารนายนี่จังมาคอยตามฉันต้อยๆ แต่ฉันก็ยังไม่ลืม นี่นา สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อก่อนนี้น่ะ ฉันกลัวที่จะต้องสูญเสีย ถ้าต้องรักใครสักคนอย่างหมดหัวใจอีก และฉันเองก็ไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บช้ำเพราะฉันด้วย
ความคิดเห็น