คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้หญิงประหลาด
ผมเดินออกมาจากโรงเรียนด้วยความเหนื่อย
ถึงแม้ว่าผมจะจัดได้ว่าเป็นเด็กเรียนเก่งคนนึงก็เถอะ แต่ยังไงๆเรื่องเรียนกับผมก็ไม่ค่อยจะถูกกันซักเท่าไหร่
ไม่ทันที่จะพักให้หายเหนื่อยดี จู่ๆผู้หญิงคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาผมแล้วกอดผมเอาไว้
ด้วยความตกใจผมจึงรีบปัดเธอคนนั้นออก ส่งผลให้เธอเซไปเล็กน้อย แต่ไม่นานผู้หญิงคนนั้นก็ตั้งท่าจะเข้ามาหาผมอีก
“พรุ่งนี้...” เธอพูดด้วยเสียงแหบพร่าขณะจับมือของผมไว้แน่น
“อะไรวะ!!” ผมร้องเสียงดังแล้วพยายามสะบัดผู้หญิงคนนั้นออกไปจากตัว แต่คราวนี้เธอไม่เซออกไปไหน
หญิงสาวคนนั้นใช้มือลูบหน้าผมแล้วฉีกยิ้มออกมา
“นายตายแน่”
อะไร?
“บ้าหรือไง!! ช่วยผมด้...!!” ผมมองไปรอบๆแต่ก็ต้องชะงักเมื่อทุกๆอย่างหยุดนิ่งราวกับต้องมนตร์สะกด
เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?!
ผมหันมามองผู้หญิงที่อยู่ใกล้ผมด้วยความกลัวสุดขีด
“พรุ่งนี้นายตายแน่ พรุ่งนี้นายตายแน่” เธอพร่ำพูดแล้วสบลงที่อกของผม
โว้ยยยย!! จักกะจี้เป็นเหมือนกันนะ!!
“เอาของของฉันคืนมาด้วย” เธอบอกผม
คราวนี้อะไรอีกล่ะ?
“ไม่มีโว้ยยย ออกไปๆ” ผมพยายามจะผลักเธอคนนั้นออกไป แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ยอมปล่อยจากตัวผม
“เอาของฉันคืนมา เดี๋ยวนี้!!!”
จู่ๆใบหน้าสวยๆนั่นก็เปลี่ยนกลายเป็นอะไรที่น่ากลัว นัยน์ตาของเธอเบิกโพล่ง มือที่จับอยู่ที่หน้าของผมกรีดลึกลงไปใต้ชั้นผิวจนเลือดไหลเครอะ
“บ้าชะมัด” ผมพยายามดันตัวผู้หญิงคนนั้นออกไป
แต่ดูเหมือนว่าแรงของยัยนี่ก็ผิดมนุษย์ไปซักหน่อย เพราะไม่ว่าผมจะดันขนาดไหนก็ไม่ยอมออกซักที
“เอามาให้ฉันเถอะนะ เถอะนะ” เธอร้องขอ
“โว้ยยยยยยยยยยยย!! จะเอาอะไรก็เอาไปเลย” ผมร้องพร้อมกับดันร่างนั้นออกสุดกำลัง
คราวนี้ร่างของผู้หญิงคนนั้นถลาออกไปไกล เธอทรุดลงไปกับพื้นล้วหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งในขณะที่ผมหอบออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
“ขอบใจนะ” เธอว่าแล้วยันตัวลุกขึ้นจากพื้น
ร่างนั้นโซเซขึ้นมาแล้วตั้งท่าจะเดินเข้ามาหาผมอีกรอบ
แต่ไม่กี่ก้าวเธอก็ล้มลงไปนอนแผ่หลาอยู่กลางถนน
ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี กลัวเหมือนกันว่ารถจะแล่นทับเธอ แต่อีกใจก็กลัวว่าถ้าไปช่วย ยัยนั่นจะโถมตัวเข้ามาหาผมอีก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบหันไปมองต้นเสียง
ร่างของผู้หญิงคนนั้นกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างน่ากลัว
“บ้าน่า..” ผมได้แต่ครางออกมาเบาๆ
จากนั้นร่างตรงหน้าก็หายวับกลายเป็นควันไป พร้อมๆกับที่ทุกๆอย่างเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
......................
“มาร์ ออกไปซื้อกับข้าวให้แม่หน่อยสิลูก” เสียงของแม่ดังขึ้น
“โหยแม่ ผมอีกแล้วเหรอ บอกให้เมลออกไปเอาบ้างสิ”
“เอ๊ะ นี่จะช่วยแม่แค่นี้ไม่ได้เลยหรือไงกัน หา?” แม่บ่น พร้อมกับเอามือหยิกหูผมอย่างหมั่นไส้
“โห แม่...ขอวันนี้วันนึงเถอะนะ”
ใช่แล้ว.. ที่ผมไม่อยากออกไปข้างนอกวันนี้ก็เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่ยัยโรคจิตนั่นบอกว่าผมจะตายยังไงล่ะ
“ทำให้แม่แค่นี้ก็ไม่ได้เลยใช่มั้ย หะ!!”
“โอ้ยๆ ไปแล้วครับๆ”
ผมรีบเดินออกมาแล้วมองหาเมล น้องสาวของผม
“ออกไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” ผมบอก
เมลที่กำลังนอนดูทีวีอยู่ที่โซฟาเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างไม่สบอารมณ์
“ไปเองดิ” มันว่า
“เห้ยยย ช่วยๆกันหน่อยเหอะน่า” ผมร้องขอ
แต่ดูเหมือนว่าเมลจะไม่ได้สนใจผมเลยแม้แต่น้อย
“นี่..” ผมเริ่มทำเสียงเข้มขึ้น
“ถ้าไม่ไปฉันจะบอกแม่เรื่อง..” ไม่ทันที่ผมจะพูดจบเมลก็รีบกระโดดออกจากโซฟาทันที
“จะไปไหนก็ไป” ยัยนั่นบอก แล้วตรงดิ่งไปที่ประตู
“เห้ย เร็วๆดิ”
ผมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นมันเป็นอย่างนั้น
นี่แหละน้า ข้อดีของการกุมความลับคนอื่นเอาไว้
ออกไปนอกบ้านได้ไม่นานฟ้าฝนก็เริ่มกลั่นแกล้ง
ลมข้างนอกแรงมากถึงขนาดที่ว่าผมกับเมลต้องรีบวิ่งเลยทีเดียว
“เดี๋ยวฉันไปซื้อให้เอง” เมลบอก เพราะรู้ว่าผมกลัวแมวเปอร์เซียตัวใหญ่ที่ร้านขายของชำเลี้ยงอยู่
ระหว่างที่เมลเข้าไป ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก
นั่นทำให้ผมต้องรีบวิ่งเข้าไปที่ป้ายรถเมเพื่อจะหลบฝน
ไม่นานนักผมก็รู้สึกถึงอะไรหนักๆแฉะๆแตะอยู่ที่กลางหลัง
หวังว่าอย่างน้อยๆมันคงจะไม่ใช่มีดล่ะนะ
ผมค่อยๆเหลือบไปมองข้างหลังอย่างกล้าๆกลัวๆแล้วก็ต้องอึ้ง
เมื่อเห็นผู้หญิงที่ผมเพิ่งเจอเมื่อวันก่อนยืนอยู่
“อุตส่าห์บอกแล้วเชียวว่าวันนี้นายจะตาย ยังจะออกมาข้างนอกอีก ไม่ไหวจริงๆเลยน้า” เธอบอกพร้อมกับยืนประชิดตัวผม
โดยอัตโนมัติ ผมรีบก้าวถอยหลังทันที
“ไม่เห็นต้องกลัวกันเลยนี่” เธอว่า พร้อมกับก้าวเข้ามาหาผมเร็วขึ้น
ความกลัวพุ่งจนถึงขีดสุด ผมรีบก้าวถอยหลังออกไปทันที
แล้วก็ต้องถลาลื่นลงไปกับถนน
วาบบบบ แสงสีขาวส่องวาบเข้ามาที่ใบหน้าของผม
ตึงงงงงงงง!! ร่างของผมลอยขึ้นไปบนฟ้า ทุกๆอย่างช้ามากอย่างกับภาพ slow motion ร่างของผมค่อยๆตกลงกระแทกกับพื้นอีกครั้ง
ไม่จริงน่า
ตายกันง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ
แล้วสรุปว่ายัยบ้านั่น... เป็นใครกันแน่?
ทำไมถึงได้รู้ว่าผมจะตายวันนี้ได้
ภาพข้างหน้าเริ่มเรือนรางลงทุกที
“สุขสันต์วันตายนะจ๊ะพ่อหนุ่ม” เสียงใสของยัยโรคจิตดังขึ้น
บ้าชะมัด...
นั่นคือความคิดสุดท้าย ก่อนทุกอย่างจะกลายเป็นสีดำสนิท
ความคิดเห็น