ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part1
ณ โรงเรียน (ไม่ขอบอกชื่อโรงเรียนนะ)
ป๊าบ-!
เสียงฝามือตบลงกลางหลังผมอย่างรุนแรง ผมหันหลังกลับไปเบื้องหลังแล้วผมกลับใบหน้าแสนกลัวบาทาของเพื่อนหนุ่มนาม’รุท’
“อรุณสวัสดิ์ไลฟ์เพื่อนยาก” รุทยิ้มแล้วโบกมือข้างที่ตีหลังผมให้ผมดู ซึ่งกริยาท่าทางแบบนี้ดูนักเลงมากๆ
“วันหน้าวันหลังถ้าทักทายขอแบบปรกติได้ไหม” ผมพูดพลางลูบหลังตัวเอง (สงสัยแดงเถือกแน่เลย)
“นั้น สิค่ะ” เด็กสาวเดินตรงเข้ามาหาผมเธอนั้นมีดวงตาสีฟ้าดั่งไพริน ผมสีเงินมีประกายใสระยิบระยับ ริมฝีปากดั่งกลีบกุหลาบ ชวนให้สายตาคนรอบๆหลงใหล แม้จะตัวผมเองก็ตาม
“สวัสดี ครับแพรว” ผมและรุททักทายผู้หญิงคนดังกล่าวที่ผมว่า ใบหน้าของผมขึ้นสีเพราะการเจอของหญิงสายคนนี้ถึงแม้เจอกันหลายครั้งแล้วก็ ตาม…
“สวัสดีเช่นกันค่ะไลฟ์” เธอกล่าวพร้อมปรากฏดวงหน้าสีชมพูขึ้นระเรื่อๆทำให้หัวใจของคนแถวนั้นถึงกับแทบอยากถวายหัวใจให้กับเธอคนนั้น
“สบายดีไหมครับแพรว” ผมกล่าวทักถามสุขดิบเธอแม้จะรู้ตัวดีอยู่แล้วว่าเธอจะตอบ’สบายดี’ก็ตาม
“สบายดีค่ะ คุณไลฟ์หล่ะค่ะ หน้าแดงเชียวนะค่ะ ไม่ทราบว่าป่วยหรอค่ะ ??” เธอโต้ผมกลับทันที ผมพยายามเอามือปิดส่วนที่แดงบนใบหน้าของผม
“มะ มะ มะ ไม่ได้แดงซักหน่อยนะครับ” ผมพูดโผล่งออกมา
เธอหัวเราะคิกๆเหมือนแบบว่าเป็นการล้อเลียนผม
“นี่ทั้งสองคนลืมฉันไปแล้วรึไง-!” รุทพูดโผล่ขึ้นมาเพื่อให้รู้ถึงการมีตัวตนของตัวเอง
“อ่า…เกือบลืมรุทไปซะแล้วสิ” ผมพูดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ “นั้นสิค่ะ อ่ะ-! สวัสดีค่ะรุท” แพรวก้มศีรษะเพื่อเป็นการทักทายรุท ที่เธอลืมสวัสดีแต่ตอนแรก
“โด- เดี๋ยวตรูงอลแล้วข้าจะไม่ยอมคืนดีง่ายๆนะ อย่างน้อยต้องมีสาวน้อยมาเช็ดน้ำตาที่หัวเข่าซักคนสองคนนะ” รุทยิ้มแล้วเหลือบตาไปมองที่แพรว
ผมเอากล่องไวท์ช็อกโกแลตตีที่หัวของรุทเบาๆ
“ทะลึ่งและเจ้าบ้ารุท” ผมสั่งสอนรุท ซึ่งแพรวก็หัวเราะเชิงว่านี่เป็นเรื่องตลก
“ไม่ เป็นไรหรอกนะไลฟ์” เธอยิ้มแล้วเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆแล้วกระซิบที่หูเบาๆ “วันนี้เป็นวันเกิดของฉันนะค่ะ เย็นนี้จะจัดที่อพาร์ดเม็นต์นะ ถ้าไม่เป็นการรบกวนหล่ะก็…มาให้ได้นะค่ะ”
ผมหน้าแดงขึ้นระเรื่อๆก่อนตอบ “ตกลงครับ ผมจะไป”
“งั้นไปเข้าเรียนกันเถอะนะค่ะ” เธอเดินเข้าห้องเรียน ส่วนตัวผมเอง(กับรุทที่เดินตามมาต๋อยๆ)ก็เดินตามเธอเข้าไปที่ห้องเรียน
ณ ที่งานเลี้ยงที่บ้านของแพรวหลังเลิกเรียน
เอี๊ยด-
เสียงเปิดประตูดังขึ้นมา ร่างอันบอบบางของเด็กสาวนาม’แพรว’ปรากฏ เบื้องหน้าผม ทำเอาใจผมเต้นระทึกขึ้นมา ในชุดเดรสสีชมพูมีจีบเรียงๆกันอย่างสวยงามตรงส่วนกระโปรง ถุงมือสีขาวบอบบางถูกใส่บริเวณมือทั้งสองข้าง บนผมประดับด้วยดอกไม้ดอกใหญ่สีแดงอมชมพู เธอยิ้มให้ผมทั้งๆที่ผมยืนด้วยท่าทีแปลกๆ
“มางานเลี้ยงจนได้นะค่ะไลฟ์” แพรวยิ้มให้ผมทันทีที่แพรวเปิดประตูให้ “เชิญเข้าข้างในก่อนสิค่ะ”
ผมเดินเข้าไปข้านบ้านของแพรว ข้างในงานเลี้ยงประดับประดาด้วยลูกโป่งตามห้อง เพื่อนๆทั้งในห้องต่างห้องก็รวมกันอยู่เป็นกระจุกอยู่ในงาน
“ไงไลฟ์!” เสียงรุทดังขึ้นมาจากมุมห้องซึ่งรุทนั้นอยู่ใกล้ๆกับมุมประตู
“สวัสดียามดึกรุท” ผมทักทายตอบ “เป็นไงเจอใครบ้างไหม” ผมถามแซวๆรุท
“โด่- ก็ เหมือนทุกงาน สาวๆสมัยนี้จีบยากชิบหาย” รุททำท่าเหมือนเสียดาย “สงสัยพวกหล่อนคงอยากเก็บความบริสุทธิ์จนแก่ตายหล่ะมั้ง” ทันทีที่รุทพูดจบเสียงฝีเท้าของสาวๆก็สาวเข้ามาหารุท
“ว่า…ยัง….ไง…หรอ” เสียงจากกลุ่มสาวๆเดินทัพเข้ามาหารุท
“โอ๋- มายด์ดาริ่งอย่าโกรธฉันเลยนะ” รุทพูดกำกวมๆ ส่วนผมอาเมนชีวิตรุท….
หลังจากนั้นรุทก็ถูกสาวๆไปสำเร็จโทษอย่างที่ทุกคนคงจะคาดได้ ช่างเถอะเราอาลัยชีวิตให้ไปแล้วนิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น