คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ปากหนัก
อาร์ต
เคยมีโอกาสบอกไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แค่คำเดียวรักเธอสั้นๆฉันยังไม่กล้าเผยใจ
ก็ไม่รู้ว่าผมจะเปิดเพลงตอกย้ำตัวเองไปทำไม?
‘ปากหนัก’ เพลงนี้เหมือนบอกทุกอย่างที่เป็นผม
ปากหนัก จนวันนี้ต้องเสียมันไป
ปากหนัก จนวันนี้มันมีคนอื่นมาแทนที่ผมแล้ว
ปากหนัก จนวันนี้ผมต้องมานั่งเสียใจ
ยิ่งเคยสนิท ใกล้ชิดเท่าไร ยิ่งหวั่นยิ่งไหวมากกว่า
“เสร็จแล้วเว้ยยยยยยยยย”
“อะไรเสร็จ?”
“งานนี้ไง มึงคิดอะไรเนี่ย ไอบ้า”
“ป๊าวววว ก็หมายถึงงานเหมือนกัน”
“หรอออออ คิดทะลึ่งล่ะซิ”
“กูไม่เหมือนมึงน่ะ”
“ก็ไม่เหมือนกูไง เลยคิดแต่เรื่องเหี้ยๆ”
“โถ่ววววว พ่อคนดีศรีสังคม”
“ฮร่าๆๆๆ อย่าชม เค้าเขินนนนน”
ความสุข ใครอยู่ใกล้มันก็คงจะรู้สึกแบบผม....มันเหมือนเป็นโลกทั้งใบของผม
โลกที่มี แค่มัน โลกที่มีแค่รอยยิ้มของมัน เสียงหัวเราะของมัน แค่นี่ก็คงพอแล้ว
ถ้ากล้าบอกรัก วันนี้คงไม่ต้องค่อยยืนหลบตา คิดแล้วรู้สึกชาเข้าไปในหัวใจ อยากบอกก็สายต้องโทษตัวเองปากหนักไม่พูดไป
แต่ผมคงพลาด.......
พลาดที่ไม่พูดออกไป พลาดที่ปล่อยให้มันอยู่กับคนอื่น พลาดที่ปล่อยให้
ผมพลาดแล้วจริงๆ พลาด.....จนตอนนี้ผมกลายเป็นคนอื่นในชีวิตมัน
ในขณะที่มันกำลังมีใครอีกคน ซึ่งคนคนนั้นควรเป็นผม
แต่ผมก็พลาดเอง ผมยอมให้คนอื่นมายืนตรงนั้นแทน.....
“เอามันไปส่งบ้านด้วย กูจะออกไปข้างนอก”
ภาพเธอและเขาซ้อนแทนที่มัน ทิ่มแทงในใจทุกที
“ทำไมวันนี้เอาแต่ใจจังว่ะ”
“ยังไง?”
“ก็บังคับให้กูเลือกตลอดอ่ะ อยากจะขัดคอไอเติ้ลขนาดนั้นเลย”
“กูบังคับมึงหรอ?”
หึ บูมเอ้ยยยย มันบังคับมึง แต่มึงก็ทำตามใจมันตลอด
“ป่าวววววววว”
“เอ้า!!!!! แล้วมึงพูดแบบนั้น”
“ถ้ามึงให้กูเลือก ยังไงก็ต้องเลือกมึงอยู่แล้ว”
เจ็บ......
“แน่ใจ”
“แน่ดิ กูเคยไม่เลือกมึงหรอ?"
เจ็บซ้ำสอง.....
“ลองไม่เลือกกูซิ ตายยยยยยยยย”
“ง้ะ ปากเนี่ยพูดดีๆเป็นไหมว่ะ?”
“ฮร่าๆ ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณอะไร”
มันคุยกันสองคนครับ!
มันกระซิบกัน......
แต่มันคงลืมว่าห้องมันเงียบ.....
“พวกมึงสองตัวครับ.....นอนคุยกันงุงงิ้งอยู่นั้นล่ะ กูจะนอน!!!”
ไอเติ้ลโวยวายครับผมก็อยากโวยวายครับ แต่......ก็นั้นแหละ
มันเงียบกันไปสักพัก......
“ขอบคุณอะไร?”
“ขอบคุณที่เลือกกู”
ตั้งแต่มาร์คเข้ามา
ผมก็กลายเป็นแค่ ‘เพื่อน’
เห็นว่าจะไม่ไช่ผมที่เจ็บแค่คนเดียว.....
ไอเติ้ลแสดงท่าทางฮึดฮัด นอนหันหน้ามาทางโซฟาร์ที่ผมนอน
มันมองผม
ผมมองมัน
ในความมืด แต่ผมรู้ว่ามันรู้สึกอะไร?!
ส่วนเกิน.....
มาร์คบูมมันทำให้ผมสองคนรู้สึกอย่างนั้น
ก็คงมีแต่ไอเกอร์ที่แอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว มันคงเชียร์มาร์คบูม
ทำไมมึงไม่เชียร์กูบ้าง.....อาร์ตบูม
ผมก็ได้แต่เงียบฟังมันพวกมันสองคนกระซิบซึ่งผมได้ยินทุกคำ
ก็ดี......ย้ำตัวเองไปเลยมามึงเป็นได้แค่ไหน?
ถึงมันสองคนจะเป็นแค่ ‘เพื่อนสนิท’ กัน แต่ความรู้สึกที่มันสองคนมีให้กัน
มันคงมากกว่านั้น......
มากจนคนไกลอย่างผมสัมผัสได้
แต่แปลก
ที่มันสองคนกลับไม่รู้อะไรเลย....
“อาร์ต เพลงมึงคงจะอินมากซิน่ะ”
.
.
เหม่ออยู่สักพัก ก็ต้องตกใจ เมื่อคนที่กำลังคิดถึงนั้นยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆ
มันคงไม่รู้สินะว่ายิ่งใกล้กันแบบนี้ ..
ความรู้สึกที่มีมันยิ่งอยากจะระเบิดออกมาแค่ไหน?
ผมค่อยๆชันตัวลุกขึ้นมาจากการนอนกลางวันซะนาน
ก็ต้องพบว่า ตอนนี้… เหลือแค่ผม กับ บูม
สองคน !
“ฟังเพลงไรอยู่ ? ขอฟังมั่งสิ !”
มันนั่งลงข้างๆผม ก่อนที่จะรีบดึงหูฟังอีกข้างไปใส่ไว้ที่หูอีกข้างของมัน
แล้วตอนนี้ก็มีแต่ … ความเงียบ
นานแค่ไหนแล้วนะ ? ที่เราไม่ได้อยู่ข้างๆกันสองคนแบบนี้
ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอะไรกับมันดี ผมจึงค่อยๆหันหน้าไปทางมัน
ก็ต้องพบว่า ..มันหลับตาซะพริ้ม โยกหัวไปมาเล็กน้อย
.
.
น่ารัก !!!
“นี่มึงอินหนักกว่ากูอีกนะ ”
“ก็เพลงมันเพราะ ก็ต้องมีอารมณ์ร่วมหน่อยดิ”
“มีอารมณ์ ?”
“นี่ มึงก็ชอบพูดอะไรหื่นๆอยู่เรื่อย !”
แปะ!!
เมื่อมันพูดจบ ก็ตบหัวผมนึงที
โอ้ยยย น่ารักเป็นบ้า !!
“เจ็บนะเว้ย แซวนิดแซวหน่อยก็ไม่ได้”
“555 สมน้ำหน้า เป็นไงล่ะ หื่นดีนัก”
“ถึงกูจะหื่น ก็จริงใจนะครับ”
“มึงอย่าพูดอะไรแบบนี้ได้ม่ะ ฟังแล้วจะอ้วก แหวะ !”
“มีงหล่อตายห่าเลย ไอ้บูมเอ้ย”
ผมขยี้หัวมันไปนึงดอก หัวฟูๆยิ่ง…..
น่ารักกกกกกกก
“เห้ย นี่มึงเอาคืนกูอ่อ หัวหูฟูหมด งอล ชิ!”
“โอ๋ๆ นี่ บูม กูขอโทษ ถึงหัวหูมึงจะฟู ก็ยังน่ารักอยู่ดีแหละน่า !”
“น่ารัก?”
มันทำหน้ามึนๆ ก่อนที่จะรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
นี่ผมไม่ควรพูดออกไปใช่มั้ย ?
แต่พอพูดออกไปแล้ว รู้สึกโล่งๆไงไม่รู้แฮะ
หรือบางที ผมควรจะพูดคำนั้นออกไป
ดีมั้ยนะ ?
“บูม แล้วพวกเพื่อนๆหายไปไหนกันหมดว่ะ”
“ไปซื้อขนม เดี๊ยวก็คงกลับมา”
“มึงหันมาคุยกับกูดีๆได้ป่าวว่ะ”
“…”
ผมตัดสินใจกดปิดเพลง ดึงหูฟังออก ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
“ในเมื่อมึงไม่อยากคุยกับกู งั้นกูไปก็ได้”
“เดี๋ยวก่อน ไอ้อาร์ต!”
“มีไรจะพูดกับกูแล้วหรอ !”
ผมหันมาก่อนที่จะนั่งยองๆ ข้างหน้ามัน
“เอ่อ คือ .. ”
“นี่มึงจะพึมพำหาพระแสงอะไรว่ะ ”
“ทะ ที่ มึงบอกว่า กูน่ารัก มันหมายความว่าไงว่ะ”
“ก็ตามนั้นแหละ”
“มึงพูดล้อเล่นอยู่ใช่มั้ย อาร์ต”
“กูพูดความจริง ไม่ได้ล้อเล่น .. บูม มึง น่า รัก! ”
ผมเห็นท่าทีที่มันเริ่มทำอะไรไม่ถูก ก็ต้องพูดให้มันได้ยินอีกครั้งว่า..
“ได้ยินที่กูพูดใช่มั้ย ว่ามึงน่ะ น่ารัก”
“อึก นะ น่ารัก ห่าไร !”
แล้วผมก็แทบจะทนไม่ไหว บูมหน้าแดงมาก ผมไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ
เห็นมันก้มหน้างุดๆ มองมือตัวเอง ผมจึงตัดสินใจจับไหล่ทั้งสองข้างของมัน
ก่อนที่จะ..
.
.
โน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งน่ารัก
ผมน่ะความอดทนต่ำ เพราะฉะนั้น
ผมจะไม่ทนต่อไปอีกแล้ว
จุ๊บ !
ในช่วงเวลาที่ผมจรดริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากบางนั้น
ผมรับรู้ได้ทันที อย่างชัดเจนเลยว่า ..
กูรักมึง ไอ้บูม !
พลั่ก!
มันดันตัวผมออกก่อนที่จะสบถออกมา
“มึงเป็นเชี้ยไรเนี่ย ! นี่มึงกับกู ยังเป็น ‘เพื่อน’ กันอยู่ใช่มั้ย”
“มึงคงคิดแบบนั้น แต่กูไม่ได้คิดว่ามึงคือ ‘เพื่อน’ ”
มันคงจะทนรับฟังผมไม่ได้ วิ่งออกไป มันร้องไห้หรือป่าวก็ไม่รู้
ผมอยากที่จะพูดออกไปเพื่อรั้งตัวมันไว้ แต่ ‘ปากหนักเหลือเกิน’
บูม แค่นี้ กูก็พอเข้าใจแล้วแหละ
มึงคงเป็นห่วงความรู้สึกของ ไอ้มาร์ค มากสินะ
กูมันก็แค่ ‘เพื่อน’
แต่รู้มั้ย คำว่า ‘เพื่อน’ ที่มึงมอบให้
กูไม่อยากได้มันเลยสักนิด
TALK : MAFIA VENDY ZONE > _ <
ไรท์ MAFIA VENDY ขอมาแจมหน่อยนะค่ะ ^ ^ สำหรับในพาร์ทนี้ มีส่วนมาช่วยแต่งด้วย ความรู้สึกของอาร์ตในพาร์ทนี้ คือไรท์แต่งออกมาให้ดูชัดเจนไปเลยว่า เพื่อนคนนี้ไม่ได้คิดกับบูมแค่เพื่อนนะ และที่สำคัญ #จุ๊บกันแล้วด้วย กรี๊ด ! #อาร์ตบูม ชูป้ายไฟรัวๆ หวังว่าพอได้อ่านกันแล้วจะมีอารมณ์ร่วม(?)ไปด้วยนะ ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะ
@mafeer_luvtk ทวิตเตอร์ไรท์เอง อยากให้แต่งฟิคแนวไหน เมนชั่นไปคุยกันได้นะ !
TALK : IMAGINATION
ไรท์ก็ได้ให้คุรเพื่อนสุดที่รักมาช่วยเจิมฟิคสักหน่อยย เรียกได้ว่าเป็นผลงานแรกกันเลยที่เดียว หลายๆคนอาจจะงง เอ๊ะๆ อาร์ตบูม มันมีซัมติ่งกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ตามนั้นแหละ อาร์ตพี่ใหญ่ไง ต้องเก็บอารมณ์ไว้ลึกสุด พาสหน้าอาจจะเป็นของมาร์ค ของบูม หรือไม่ก็ของเติ้ล ชายหนุ่มที่ยังมีความรู้สึกประหลาดๆอยู่ #ไรท์ทอร์คสองคนปาไปครึ่งหน้า #ไรท์มาเฟียมาแต่งท้ายเด้อส่วนหน้าๆเป็นของไรท์ 5555555555
ความคิดเห็น