คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ผู้ชายเว้ยยยยยยยย!
Boom
กริ้งงงงงง กริ้งงงงงงงงง ~~~~
เสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้า ทำเอาผมหลุดออกจากห้วงนิทราอย่างทรมาน พยายามเอาหมอนมาปิดหูไว้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถดับเสียงนาฬิกาปลุกได้
“รำคาญเว้ยยย วันอาทิตย์มึงจะตั้งนาฬิกาปลุกหาพระแสงอะไร !!”
“มึงจะโวยวายทำไม แล้วแหกตาดูด้วย เสียงโทรศัพท์มึงตั้งหาก”
“อุ่ยยยยยยย”
มันเสียงนาฬิกาปลุกจากเครื่องผมเอง แห้ะ แห้ะ
“7 โมงงงง สองวันแล้ว มึงทำกูตื่นเร็วสองวันแล้ว”
“อะไรเมื่อวานปลุกตั้ง 10 โมง”
“มันเช้าสำหรับกู!!!!!!!!”
“ขอโทดๆ ตื่นเช้าๆแบบนี้ หาที่เที่ยวกันนนนนน”
“ไม่!!!!!!!!!!! กู !!!!! จะ !!!! นอน !!!!!!
แล้วมันก็เอาผ้าห่มคลุมโปงไปเลยยยยยยยย
“มาร์คคคคคคคคคคคคคค”
“ไม่ต้องมาเรียก!!!!”
“อุตส่าห์ตื่นเช้า เที่ยวๆๆๆๆ”
พยายามดึงผ้าห่มออก แต่มันก็รั้งไว้ซะเหลือเกิน
กูสู้แรงมึงไม่ได้ ........!
“น่ะๆๆๆๆ ไปๆๆๆ”
“รำคาญ กลับบ้านมึงไป้!!!!!!”
แล้วทำไมต้องตะโกนใส่เสียงดังขนาดนี้ ไม่ไปก็ไม่ต้องไป
กูไปเองก็ได้!!!!!
ลุกออกมาจากเตียงเดินปิดประตูเสียงๆดังเลย ให้มันรู้ซะบ้าง
กูเคืองงงงงง!
“บูมไปอาบน้ำ เดี๋ยวไปเที่ยว”
“ไปนอนเหอะ!”
ออกมาตามทำไม อยากนอนก็นอนไปเหอะ
“อย่ามาทำตัวเป็นเด็ก”
“ไม่เด็ก! กูพี่มึงตั้ง 6 เดือน”
เด็ก พูดมาได้ เกิดก่อนมึงตั้ง 6 เดือน พี่มึงตั้ง 6 เดือนเลยน่ะเฟ้ย
มึงต่างหากที่เด็ก!!!!!!!
“มึงดูการกระทำมึงด้วย ง๊องแง๊ง ง้อแง้ ขี้โวยวาย ดูตัวด้วย มึงเตี้ยกว่ากู! เด็กเอ้ยยยยย”
มาเต็ม........
นี่มึงจะมาง้อกู หรือมาด่าเนี่ย ?
“จะไปไม่ไป”
“ไปดิว่ะ”
“งั้นก็ไปอาบน้ำ มึงอาบข้างใน เดี๋ยวกูอาบข้างนอกเอง”
“คร้าบบบบบบบบบ”
แล้วก็แยกย้ายไปอาบน้ำ ไม่ถึง 20 นาที ผมก็อาบเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็ได้เวลาแต่งตัว นับว่ายังโชคดีที่มีเสื้อผ้าผมอยู่ที่บ้านมันบ้าง ก็มานอนบ้านมันบ่อยครับ ก็เลยมีเสื้อผ้าติดอยู่ในตู้มันบ้าง
“ช้ามากกกกกกกกกกกก”
“กูคนสะอาดก็ต้องอาบช้านิดนึง ไม่ได้สกปรกแบบมึง”
“ต่อปากต่อคำ”
“ฮร่าๆๆๆๆๆ”
“แต่งตัวซะหล่อเลยจะไปไหนกันจ้ะ”
พี่สาวของไอมาร์คเดินมาออกจากห้องมาทัก
“หล่อทุกวันอยู่แล้วป่ะ???”
ไอน้องชายก็หลงตัวเอง..แต่ว่าไปแล้วก็ดูดีกว่าทุกวันนิดนึง
เสื้อยืดสีดำ สบายๆ พร้อมกับกางเกงยีนต์สีดำสนิท
แต่ หล่อน้อยกว่าผมนิดนึง ฮร่าๆๆๆๆ
“จ้า ส่วนบูมนี่ก็น่ารัก”
เอิ่ม.......หล่อซิ ไม่ใช่น่ารัก 0_o
“ดูดิเสื้อลายขวางสีฟ้าขาว น่ารักจะตายไป”
“อ้าว กรรม ไปเปลี่ยนเสื้อ แปป อยากเท่”
“หึ ไปเปลี่ยนหนังหน้ามึงดีกว่า”
“ไอบ้า”
“หน้าบูมหวานใส่แบบนี้อ่ะ เข้าแล้ว”
“ง่า โอเคครับ”
กะจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นแนวสีดำ ขาว สบายๆ แต่แบบลืมว่าเสื้อผมที่อยู่ในตู้ไอมาร์ค ก็มีแต่แนวนี้ๆ จะขอยืมไอมาร์คก็คงจะโดนมันด่า แน่ๆ
“แล้วตกลงเราสองคนจะไปไหนเนี่ย?”
“ยังไม่รู้เลย ไปตายเอาดาบหน้า ฮร่าๆๆๆๆ”
“โอเคๆ ยังไงก็กินข้าวกันก่อน แม่เค้าทำไว้เต็มเลย ดูดิ”
มองไปที่โต๊ะๆ อาหาร กุ้งหอยปูปลา เต็มไปหม๊ดดดดดดดด นี่ถ้าย้ายมาอยู่บ้านนี้คงจะอ้วนตายแน่ๆๆๆๆ
“กะว่าจะออกไปหากินข้างนอก”
“อ้าวววววววว”
“อ้าว อะไร? ไปกินข้างนอกอ่ะดีแล้ว แย่งข้าวครอบครัวกู”
“เอออออออ ชิ~~”
ตอนนี้ก็ 9 โมงแล้วครับ
สรุปตกลงกันได้แล้วว่าเราจะไป สวนจตุจักร กัน! แล้วก็ต่อด้วย สวนรถไฟ
วางแผลนไว้ว่าจะไปนั่งกินข้าวเช้าที่จตุจักร และก็เดินซื้อของกันก่อน ส่วนตอนเย็นๆก็ค่อยมาเดินเล่นที่สวนรถไฟ
“รถนี่ก็นานเกิ๊นนนนนน!”
“บ่นว่ะ”
ก็จะไม่ให้บ่นได้ยังไงล่ะ นี่รอรถมาตั้ง 20 กว่านาทีแล้ว รถก็ยังไม่มาเลย วันนี้พวกผมเน้นแนวชิวๆ สบายๆ ครับ นั่งรถเมล์กันไปเลยยยย แต่ประเด็นคือรถมันยังไม่มาสักที
“นั้นมาแล้ว คนเยอะชิบหาย ป่ะๆ”
“มาร์คร้อนนนน”
“แล้วมาเช็ดกูทำไมเนี่ย เอาหน้าออกไปเลย”
“งื้ออออ นิดเดียวๆ”
หันหน้าไปเช็ดกับแขนเสื้อของมัน ไม่ไหวครับ เหงื่อเต็มหน้าเลย
“ทำไมหน้าซีดแบบนี้ว่ะ ไหวไหมเนี่ย”
ไม่มีแรงตอบมันแล้วครับ ส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ
“เอายาดมไป”
รีบหยิบมาสูดเข้าให้เต็มปอดเลยครับ รู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อยยย
“แล้วมึงไหวไหม???”
“ไหว ถ้ามึงไม่มาเบียดกุแบบนี้”
คือตอนนี้กลายเป็นว่าผมหันหาเข้าหาไอมาร์ค หน้าผากผมก็อยู่ช่วงคางมันครับ ตัวเราต่างกันไม่มาก....แต่มันก็สูงกว่า - -*
“ไอบูม ออกไปเลย”
“มึนหัว ขอพัก”
เอาหัวพักลงกับไหล่มันซะเลย ไม่ไหวครับ
มึนๆ วิงเวียน ศรีษะคล้ายจะเป็นลม ของีบก่อนแล้วกัน
...............
......................
................................
“เหยยยยยยย”
“ขอโทษครับๆ”
จังหวะรถแบกครับ เล่นเอาวะหงายหลังหนไปชนกับคนที่อยู่ด้านหลังผมเลย แล้วดูจากสายตานี่แบบ จะกินหัวอยู่แล้ว
“เกาะดีๆ”
“ไม่มีที่เกาะแล้ว”
“ลำบากกูจริงๆ นอนไป”
“ท่านี้เลยหรอ??”
“จะให้กูปล่อยไหมล่ะ”
“ไม่ๆๆ นอนๆ”
ณ จุดจุดนี้ คือพูดได้คำเดียว สบายมาก
เอาหน้าซบลงกับไหล่มัน มันก็โอบเอวผมแล้วรั้งเข้าหาตัวมันไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งก็จับราวของรถไว้ ถึงท่ามันจะล่อเหลม ไปสักนิดนึง แต่ก็ชั่งเถอะครับ เพราะผมสบาย ส่วนคนในรถเค้าก็ไม่ได้สนใจอะไร ต่างคนต่างอยู่ ก็คนแปลกหน้าทั้งนั้น ไม่แคร์
11.00 น. โห้วววว ใช้เวลาเดินทางเกือบ 2 ชั่วโมง ไม่ใช่ประเทศไทยทำไมไม่ได้น่ะครับ แหม่.....
แพลนแรกที่วางไว้ คือ หาที่กินข้าว ก็ได้มานั่งกินก๊วยเตี๋ยว คนเยอะมาก วุ่นวายครับ นี่กว่าจะได้ก็นั่งรอจนเหงื่อตกกันเลยที่เดียว
“กินเร็วๆ”
“อย่าเร่งซิว่ะ”
มันกินเร็ว ผมกินช้า แล้วมันจะชอบมาเร่งแบบนี้ประจำ
กว่าผมจะกินเสร็จก็โดนมันบ่นไปเยอะครับ
อยากกะโดดตบปากมัน !!!!
แพลนต่อมาก็มาเดินซื้อของ
ไม่มีจุดมุ่งหมาย เดินเจออะไรก็ซื้อๆกันเลย เดินเรื่อยเจออะไรที่หน้าสนใจ ก็แวะดูบ้าง ตอนนี้ก็แวะมาสองร้านแปดสิบร้าน เวอร์ไป ประมาณ สองสามร้าน แต่ก็ยังไม่มีของติดไม้ติดมือมาเลยสักอย่าง
เจอร้านขายของประดับ มันออกแนวอาร์ตๆ
“มาร์คไปดูร้านนั้นกัน อ้าววว ขอโทษครับ”
คนมันเยอะมันวุ่นวายเกินไป จนตอนนี้
ผมหลงหับไอมาร์ค.......!!!!!!!!!!!
มองไปทางซ้ายทางขวา มองยังไงก็ไม่เจอ สายตาก็ใช่ว่าจะดี
ยิ่งพอเจอกับแดดแรง สายตาใช้ไม่ได้เลย วู๊ๆๆๆๆ
“โอ้ยยยยยย”
ฮึ้ยยยยยย เดินชนแล้วยังไม่ขอโทษอีก หน้าก็สวย แต่จิตใจ เนี่ยยยย
เดินมาเรื่อย มาหยุดอยู่ที่ร้านขายต้นไม้ มีทั้ง ไม้ดอก ไม้ประดับเต็มไปหมด เดินเข้าไปดูซะหน่อย
เป็นคนรักธรรมชาติครับ
แต่ถ้าเอาจริงๆ
มันร้อนนนนนนนน.!
สรุปเดินไปเดินมาก็ได้ดอกไม้ติดไม้ติดมือมาสองดอก เป็นต้นหางกระรอกกระถางเด็กๆสองกระถาง กระว่าจะลองเลี้ยงดู ชอบต้นไม้ขนาดกะทันรัน ต้นนี้ขอสัก 3 เดือน ที่ปลูกๆมา ไม่เกินสองอาทิตย์ตาย
///////มาร์ค///////
‘มึงอยู่ไหนเนี่ย แล้วโทรไปตั้งหลายสายทำไมไม่รับ’
“อ้าวววว กูไม่รู้”
‘ที่หลังเปิดเสียงโทรศัพท์ไว้’
“ครับๆ แล้วอยู่ไหน?”
‘อยู่ใกล้มึงเนี่ย’
“ไหนอ่า??????”
หันซ้ายหันขวา มันอยู่ตรงไหนว่ะ
เดินเปิดตามพุ่มไม้ในร้าน เผื่อมันหลบอยู่
‘นี่มึงหากูที่พุ่มไม้หรอ กูไม่ใช่หนอนน่ะเว้ย’
“ฮร่าๆ อยู่ไหนล่ะ”
‘มองตรงมาดิ’
“กูมองไม่เห็น ถ้าจะข้ามก็ข้ามมาดิ วู๊ๆ”
‘เออๆ เดี๋ยวกูข้ามไป’
มันยืนอยู่อีกฝากของถนน มองไม่เห็นหรอกครับ แต่ก็เห็นเป็นลางๆ ก็คล้ายมัน
“ได้กี่ต้นแล้วล่ะ จะเอาไปสร้างป่าที่บ้านเลยไหม???”
“มึงนี่มันนอกจากจะเป็นภาระโลกแล้ว ยังไม่รักโลกอีก”
“แค่กูไม่ชอบปลูกต้นไม้ มึงด่ากูไม่รักโลกหรอ???”
“ก็ดูดิ มึงเอาแต่เป็นผู้บริโภค กินๆๆๆๆ ไม่รู้จักสร้างทนแทน”
“บริโภค???”
“หญ้าไง กินอยู่ทุกวัน งื้ออออ อย่าเล่น”
แล้วมันก็เอามือมารวมเปิดหน้าหม้าผมขึ้น แล้วก็จับเป็นจุกไว้กลางหัว สนุกเลยซิมึงงงงง
“ปล่อยยยยยย ผมเสียทรง”
“มึงด่ากูเป็นควาย”
“ป่าวๆ กูบอกว่ามึงเป็นตัวที่กินหญ้าเฉยๆ”
“ก็ควายนั้นล่ะ”
“กวางเรนเดียร์
“โกหกไม่เนียนนนนนน”
“ฮึ้ยยยยย ผมเสียทรง ยิ่งจัดยากๆอยู่”
มันเล่นขยี้หน้าม้าวะเต็มทีเลย จัดยิ่งลำบากๆ
ไอนี่ก็ชอบเล่นจังเลย…..
“แขนไปโดนไรมาอ่ะ”
“อ่อออออ ชนขอบโต๊ะที่เค้าวางขายของ”
“โง่อีกแล้วววววว”
“มีคนเดินชนกูต่างหาก ไม่ได้โง่เว้ย”
“ก็โง่ให้เค้าเดินชน”
“เอ้อออออ ชิๆ”
“ไปเหอะ”
มันจับข้อมือผมลากไปเลย
ชิน........ปกติอยู่โรงเรียนก็โดนมันลากไปลากมา
นี่กูคนหรือตุ๊กตา - -*
เดินกันไปได้สักพักก็เปลี่ยนจากการจับข้อมือเป็นการจับมือ
“เดี๋ยวหลง”
มันกระชับมือให้แน่นขึ้น ทำไมถึงรู้สึกถึงอะไรอย่าง
แปลก...มันเป็นห่วงผมหรอ?????
แล้วกูจะเขินทำไม??????
“น้องสองค่ะ สนใจเสื้อคู่ไหม???”
เอิ่ม.....ผู้ชาย เหยยยย ผู้หญิง นั้นล่ะ คงมีสักเพศ เป็นการขายเชิงรุกมาก เล่นกระโดดมาดักหน้า ตกใจๆ
ที่ตกใจไม่ได้ตกใจที่พี่เค้ากระโดดมาน่ะ
ตกใจหน้าพี่เค้ามากกว่า ฮร่าๆๆๆๆๆ
“สนไหมค่ะ??? เสื้อคู่รัก”
“คู่รัก ผมยังไม่มีแฟนครับ”
ไอมาร์คพูดขึ้น ถึงมันมีแฟน ไอมาร์คมันก็เป็นคนที่ไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยแบบนี้อยู่แล้ว
“พูดแบบนี้น้องตัวเล็กหน้าหวานก็น้อยใจแย่เลยล่ะซิ”
“หื่ออออ พี่ผมไม่ใช่แฟนมัน!”
“โอ๋ๆ เรื่องแบบนี้เค้าเปิดกันหมดแล้ว ไม่ต้องกลัว สนสักตัวไหม”
“ไม่อ่ะครับ ผมไม่ใช่แฟนมัน”
“จับมือกันแน่นขนาดนี้ ยังปฏิเสธ”
แล้วเหมือนปฏิกริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ไอมาร์คมันก็ปล่อยมือทันที ......
พร้อมทำหน้าตาประมาณว่ารังเกียจผม
คือ! มึง! จับ! มือ! กู! เอง! น่ะ! เว้ย!
“น้องตัวสูงก็! มีแฟนน่ารักขนาดนี้ ยังจะปิดบังอีก”
“โอ้ยยยยยย พี่ผมไม่ได้เป็นแฟนมัน”
คือ....มึงปฏิเสธก็ปฎิเสธไปซิ แต่ทำไมต้องมาทำท่าทางรังเกียจกูด้วย
กูเคืองมึงอีกแล้ววววววววว
“ดูซิ น้องตัวเล็กจะงอนแล้ว”
ผมไม่สนใจ เดินเข้าร้านดูเสื้อไปเรื่อยๆ
เคือง เคือง เคือง เคือง เคือง เคือง เคือง
“มางอนอะไรกูเนี่ย”
“ก็ดูมึงดิ”
“กูทำอะไร????”
“ก็มึงทำเหมือนรังเกียจ”
“วู๊ๆ ขี้นอยด์เอ้ยยยยย”
แล้วมันก็คว้าคอผมมาล็อคไว้ๆ
“หายงอนกันแล้วหรอ??? เอาเสื้อไปใส่ไหม???”
“พี่ครับ! เอามาคู่หนึ่ง.......”
“น่ารักแบบนี้ พี่ขายคู่ละ 100”
“จริงดิ งั้นเอามา 3 คู่เลย”
“ซื้อไปทำซากไรเยอะเยะ”
“กูจ่ายตังค์ มึงบ่นทำซากไร”
เออ.....ถูกของมัน เราอยู่เฉยๆก็ได้เสื้อใส่ล่ะ ออกแนว
อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ -- *
แล้วพี่เค้าก็เลือกซื้อให้พวกเรามาสามคู่
ตัวสูง รัก ตัวเล็ก
หน้าโหด ♥ หน้าหวาน
ตัวสุดท้าย ก็เป็นรูปการ์ตูนผู้ชายกับผู้ชาย ถ้าใส่แล้วมาเดินข้างๆชิดๆกันก็เป็นผู้ชายจับมือกัน
นี่สาบานต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไว้เลยว่า
จะไม่มีไว้ใส่เสื้อพวกนี้เด็ดขาดดดดดดดดด L
“รับมา 500 บาท ไม่ต้องถอน”
“พี่อยากโดนพังร้านหรอครับ?”
“อุ่ยยยย ตัวเล็ก แฟนโหดแบบนี้ลำบากไหม???”
“เถื่อนแบบนี้ก็ต้องทำใจครับ ฮร่าๆๆๆๆๆ”
“ก่อนจะจัดการพี่ แนะนำจัดการฝั่งโน่นก่อน ผู้ชายมองตัวเล็กซะ”
ผมกับไอมาร์คหันไปมองอีกฝากของถนนเห็นผู้ชาย 3-4 คนยืนมองมาที่พวกผม
“มันมองทำไม???”
“กูจะรู้หรอ?? เดินไปถามไหมล่ะ”
“บ้าหรอ ไม่เอา”
“แต่กูอยากรู้ เผื่อพวกแม่งอยากมีเรื่อง”
แล้วมันก็วิ่งข้ามถนนไปฝั่งนั้น
คือมึงไม่ต้องกร่างทุกที่ ทุกเวลาก็ได้มั้งงงงงงง
ผมต้องวิ่งตามไป กลัวว่ามันจะไปซัดหน้าเค้าให้ ไม่ได้กลัวว่ามันจะหึง หวงผมอะไรหรอกครับ กรณีนั้นมันไม่ใช่แน่นอน
คนอย่างไอมาร์คแค่คนมามองหน้ามันมันก็ขึ้นได้
ไอนี่มันนักเลงครับ โหดดดดด!!!!! เถื่อนนนน!!!!
“มองมาที่พวกกูมีอะไรหรือเปล่า????”
“มาถึงก็ขึ้นกูมึง เลยน่ะ”
“แล้วมองอะไร????”
“ป่าวววว แฟนน่ารักดี”
แล้วไอคนพูดก็หันมามองผม คือมึงงงงงงง
อย่าใช่สายตาแบบนี้กับกู
กูเป็นผู้ชายยยยยยยยยยยยยยยย
“ขอโทษด้วยแล้วกันที่มองนานไปหน่อย”
“ห้ะๆ อ่าๆ”
อ้าววววว ไอนี่ แก้ให้กูหน่อยซิว่ะ กูจะแก้เองก็กลัวสายตามัน
ออกจากแมน ไม่มีตรงไหนที่บอกเลยว่าเป็นเกย์ แต่ทำไมถึงมองกูแบบนั้น กลัววววววววว
“ฮร่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ขำหาพ่องหรอ???”
“ฮร่าๆๆๆ มึงนี่ดีเนอะ มีเสน่ห์ดึงดูดเพศเดียวกัน ฮร่าๆๆๆๆ”
“เว้ยยยยยย หยุดขำเลย”
แล้วมันก็จับมือพาผมข้ามถนนมาเอาตังค์ถอน เกือบลืมไปแล้ว ดีน่ะเนี่ย นึกขึ้นได้
“เป็นไงเคลียร์กันได้ยัง??? เหนื่อยเลยซิ”
พี่เจ้าของร้านถามขึ้น พร้อมกับหยิบเงินสองร้อยให้ไอมาร์ค
“หน้าหวานแบบนี้ก็ต้องทำใจครับ”
ประโยคของกูเมื่อกี้เลย - -*
คิดเองไม่เป็นหรอว่ะ?????
“เย็นแล้ว จะเที่ยวต่อไหม???”
“ไม่เอาจะกลับ มีแต่คนทำกูเสียความมั่นใจ”
“หื่อออออ”
มันทำหน้า งง ๆ
“ก็ดูดิมีแต่คนทักหน้าหวาน แล้วเจอผู้ชายมองแบบนั้นอีก กูกลัว กูจะกลับ!”
“มึงน่าจะลองเป็นเกย์ ท่าจะรุ่งกว่าเป็นผู้ชาย”
“ไอบ้า กูจะเป็นผู้ชายเว้ยยยยยยยยยยย”
ความคิดเห็น