คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 06 ห ย ด น้ำ ต า ข อ ง ฝ น
ห ย น้ำ า อ ฝ น
วามรู้สึที่ผมมี่อลูพีพันาึ้นทุวัน
แ่เธอยัพูับผมน้อยว่าฟัเพลเสมอ ทุรั้ที่เธอเสียบหูฟัเ้าหู
ผมมัะเาว่าเธอำลัฟัเพลอะไร ถ้าเป็นศิลปินไทย็ไม่พ้น ารินา เี๊ยบ-วรรธนา ถ้าเป็นเพลบรรเลอนวารูป เธอะอบฟัเสียเปียโนนุ่มๆ อ Yiruma
อนนั้นผมยให้เพล Scene From My Window เป็นเพลอเธอ
ผมอบเฝ้ามอเธอา้าน้า มีเสียรถไฟเลื่อนผ่าน มีาหลัเป็น้นหานยู
และท้อฟ้าว้าให่ ผมลอารบ้านอเธอเสมอ ลายมือเธออ่าน่าย เธอไม่ใ่นเ่
ทำารบ้านผิประำ นผม้อแอบแ้ให้อยู่เรื่อย แ่เธอเป็นนยัน
เธอไม่เยส่ารบ้าน้า ไม่เยาส่ ไม่เยี้โ ไม่เยลอ้อสอบ เธอื่อ
ทำามระเบียบแบบแผนทุอย่า ื่อนน่าเป็นห่ว รัน้ามับผม
ถ้าใรเยสอนารบ้านผม เาะบอว่าผมหัวไว แ่เพราะวามี้เียอผมทั้นั้น
ผมเลยอบลอารบ้าน ี้เียส่รายาน ัผมผิระเบียบ
ผมไม่รู้ว่าัวเอะ้อเป็นนอยู่ในระบบระเบียบไปเพื่ออะไร
ผมเยทำแบบนั้นอนมีแม่ แ่พอแม่าไป ผม็พบว่า
สิ่เหล่านั้นไม่ไ้่วยให้ผมสำัับใรึ้นมา ทำไป็้า เสียเวลาเปล่า
แ่็น่าำ ที่ผมันมาหลุมรันื่อแบบลูพี้ำแล้ว้ำอี
และอีรั้เมื่อผมรู้ว่าเธออยาเป็นสถาปนิ
บาราวผมมอเห็นภาพอแม่้อนอยู่ในท่าทาารนั่ ารีบมือับปาาอเธอ
แม่ผมอบนั่ทำานอยู่ที่ริมหน้า่า เวลาพัสายาแม่มัเหม่อมอออไปที่ท้อฟ้า
ยิ่เวลาที่ฝนโปรยลมา มีลมพัปลายเส้นผมหน้าม้าเบาๆ ผมยิ่ิถึ
อนนี้ผมเธอยาวนรวบเป็นหาม้า ัผม้านหน้าพอีิ้ว และผูโบ
รูปร่าเธอเพรียวึ้นบ้า แ่เนื้อัว็ยัอวบอั เรื่อแบบม.ปลายที่นัเรียนหิ้อรัเ็มั ทำให้ผมเห็นสัส่วน่วเอวที่อเ้าไป
และหน้าอที่ไม่ไ้แบนเรียบอย่าอนพบันรั้แร เอ่อ
ผมว่าหยุเรื่อสัส่วนอเธอไว้แ่นี้ีว่า
ผมอบมอรูปที่ลูพีวาเล่น ลายเส้นบาเบา าๆ เินๆ ยุยิ
“น่ารัั แมวเหรอ” ผมถาม
“เ้าวาระ่าย” เธอหันมาอบ มอ้อน อนผมเล็น้อย
แล้ว้มหน้าีเียนลไปในสมุบันทึเล่มเล็ๆ อเธอ
ผมไม่รู้ว่าเธอมีสมุบันทึี่เล่ม เท่าที่เห็น หน้าป็เปลี่ยนไปแทบทุเือน
ไม่รู้ว่ายันวาเียนอะไรลไปในนั้นนัหนา หลายเล่มอเธอ ผม็เป็นนื้อให้
อวัวันเิบ้า วันปีใหม่บ้า ผมให้ทุรั้ที่ผมมีโอาสะให้เธอ
รวมถึอนเย็นนี้ที่มีโรารสอนพิเศษฟรีารุ่นพี่ที่บไปเรียนสถาปัยรรมศาสร์
ผม็ื้อสมุวาเียนเล่มใหม่เรียมไว้ให้เธอ
หมูุ่มไม่อบวารูปเลยลับบ้านไป่อน ผมเลยเ้าไปเรียนเป็นเพื่อนเธอ
รั้นี้เป็นารเรียนวันที่สอแล้ว เธอูเอาริเอาั นเหื่อึมหน้าผา
มวิ้วั้ใวาานามโทย์ที่รุ่นพี่สั่
เมื่อวาเสร็เา็เลือานเธอไปวิาร์เป็นัวอย่า
เพราะรีบร้อนรูปวาอเธอถึเว้าแหว่ โย้เย้ ูไม่ออ ว่าอะไรเป็นอะไร
เมื่อแรเห็นผม็เปิเสียหัวเราะลั่นออมานแร บรรยาาศที่เร่รึมในทีแร
็เปลี่ยนไป าม้วยเสียหัวเราะอย่าสนุสนานอนที่เหลือ
รุ่นพี่แวภาพวาอเธอ้วยวามเอ็นู แล้วแนะนำวิธีแ้ไ
เราเรียน่อไปัน้วยบรรยาาศสนุสนาน รื้นเร
ผมิว่าบรรยาาศแบบนี้น่าะ่วยให้เธอมีีวิีวามาึ้น
ในห้อเรียนวิานี้แอร์เย็นเียบ
ผมำไม่ไ้ว่ารั้ล่าสุเธอออไปเ้าห้อน้ำั้แ่เมื่อไร นหมเวลาเรียน
นนทยอยออาห้อหม เธอ็ยัไม่ลับมา มีแ่ระเป๋าวาทิ้ไว้บนเ้าอี้
ทีนี้ผมเริ่มรู้สึถึวามผิปิ ผมหยิบระเป๋าเธอึ้นมาสะพาย
แล้วรอเธออยู่หน้าห้อเือบั่วโม ผมโทร.หาเธอ
ปราว่าเธอเ็บโทรศัพท์มือถือไว้ในระเป๋า ผมไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นับเธอ
ผมวิ่เ้าไปในห้อน้ำหิที่ยัเปิอยู่ทุที่ เปิประูไปทีละห้ออย่านบ้า
ลัวว่าเธอะเป็นอะไร เหื่อผมเปียโไปทั้ัว
ผมเือบวิ่ไปที่ศูนย์ระายเสียเพื่อประาศหาเธอ
แ่ผม็พบเธอเสีย่อน
ที่ลาอึยามโพล้เพล้ เธอนั่ยอ ัวสั่นเทาามแรสะอื้น
หลัุ้มเหมือนุ้พิอยู่ับผนั มีพลับาอย่าาเธอบอว่า ผมไม่วรเ้าไปถาม
ผมไ้แ่ยืนมอเธอามุมึ
ูเธอลับ้านผ้าเ็หน้าึ้นมาับน้ำาน้ำมูัวเอนุ่ม ยิ่เย็นฟ้า็ยิ่รึ้ม
้อนเมเริ่ม่อัวหนา ฝนเริ่มหยลมาบนแนผม าเม็สอเม็ ็เริ่มถี่ึ้น
นพร่าอยู่เ็มอาาศ แ่ผมไม่เห็นว่าเธอะมีทีท่ายับไปไหน
ยั้มหน้าร้อไห้ัวสั่น ผมัสินใเินเ้าไปใล้เธอ ยืนอยู่้าเธอ
แล้วาร่มสีน้ำเินออ ปลุมเราทั้สอาเม็ฝน
นานราวรึ่ั่วโมที่ละออฝนฟุ้อยู่รอบัวเรา ผมยืนอยู่อย่านั้น
ไม่รู้ว่าเธอรู้ไหมว่าผมยืนอยู่รนั้น ผมอยายื่นมือไปลูบแผ่นหลัอเธอ
เพื่อปลอบโยน แ่ผม็ยั้มือัวเอไว้ ถ้าถามหาเหุผล ผม็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไม
“ลับบ้านันเถอะ ่ำแล้ว” ผม้มลไประิบบอแทน
แล้วพาเธอเินออมา พาไปื้อั๋วรถไฟ พาไปยืนรอรถไฟที่านาลา มานถึที่นี่น้ำาเธอ็ยัไหลไม่หยุ
า้ำมูแ เธอร้อไห้เหมือนโลอเธอถล่ม นผมแอบเาว่า าิเธอเสียหรือเปล่า
ผมไม่ล้าปล่อยเธอลับบ้านนเียว ผมพาเธอึ้นรถไฟ พาเธอไปึ้นรถสอแถว พาเธอไปส่ถึหน้าบ้าน
และส่เธอเ้ารั้วบ้านไปอย่าปลอภัย พร้อมับำถามในใที่ว่า
มันเป็นใร ใรมันทำเธอ
ผมนอนไม่หลับลอทั้ืน ถ้ารู้ว่ามันนนั้นเป็นใร ไม่ว่ามันนนั้นะเป็นผู้หิหรือผู้าย ผมะไม่มีวันให้อภัยมันเ็า
ความคิดเห็น